Fálkinn - 09.08.1930, Qupperneq 11

F A L K I N N
11
Yngstu lesendurnir.
S p e n n a n.
Það var einu sinni maSur, sexn^H ig slitinn sagSi Maja. Hann á ekki
keypti spennu á uppboði. Ekki af^Svel við beltið fagra. Þú verður að
t>ví að honum hefði nökkurntimaHfá bjer nýjan jakka.
dottið í hug að gera bað eða hann^p Pjetur fór til klæðskerans og bað
befði þurft hennar með og síst af 'i hann að sauma á sig nýjaii jakka.
öllu hafði lionum dottið í hug að P Slikum höfðingja og við slíkt belti
baupa hana á liessu uppboði. En sómir aðeins besta efni, mælti klæð-
uPpboðshaldarinn hafði stungið
benni beint framan i haiin og sagt:
— Þarna er nokkuð handa þjer
Pjetur, bjóddu tíu aura í hana og
íeg skal slá þjer hana.
— Já, jeg býð það, sagði Pjetur.
Eitthvað verð jeg að kaupa, fyrst
jeg er nú einu sinni kominn hing-
að, og tíu aurar eru ekki mikið.
Uppboðshaldarinn sló í spennuna
Pieð hamrinum svo það söng i henni
og síðan rjetti hann Pjetri hana,
sem greiddi tieyringinn og stakk
henni í vasann.
Svo hugsaði hann ekki meira um
það þangað til hann kom heim. Þá
fór hann að skoða hana og fanst
hún vera falleg. Hún var úr látúni.
Hann fægði hana svo hútt varð enn
þá fegurri og það gljáði og glans-
aði á hana.
— 1 þetta skifti hefi jeg þó verið
heppinn, sagði hann. Spennan er
krónu virði, og jeg fjekk hana fyrir
tíu aura. Það var svei mjer ekki
SVO vitlaust.
— Til hvers ætlarðu svo að nota
hana spurði Maja, konan hans.
— Já, vel á minst, sagði Pjetur.
Það hefi jeg ekki hugsað út i.
•— Þá verð jeg líklega að hugsa
fyrir því í staðinn, sagði Maja. Þú
Skalt nota hana l'yrir beltisspennu
og bera hana utan yfir jakkanum. Það
er svo karlmannlegt að hafa helti.
Pjetur langaði til að vera karl-
mannlegur og þessvegna fór hann
til söðlasmiðs og bað hann að gera
handa sjer leðurbelti, sem færi vel
við spennuna.
— Svona falleg spenna og svona
ttiyndarlegur maður verða að hafa
tallegt belti, sagði söðlasmiðurinn.
Og það verður að gjöra það úr dýr-
asta leðrinu, sem jeg á. Það verður
að fara eftir eigandanum sjerðu.
-— Já, það verður það, sagði Pjet-
ttr og fór nú að að finnast með sjálf-
um sjer að hann myndi vera svo
ttiikill maður að hann yrði að hafa
alt af bestu tegund.
Svo fjekk hann belti úr finasta
leðri og spenti það um sig utan yfir
jakkann. Og látúnsspennan glitraði
a maganum á honum.
Þegar kona hans sá hann, varð
hún svo glöð, að hún klappaði hon-
ttm á kinnina, og það gerði hún ann-
ars ekki nema á sunnudöguin þegar
hann var nýrakaður og var með
hvitt um hálsinn.
- - En hvað þú ert myndarlegur,
hrópaði hún.
— Það verður að fara eftir eigand-
attttm, sagði Pjetur.
— Já, það segirðu satt, sagði Maja.
-— Un það var dýrl, sagði Pjetur.
— Það 'gerir ekkert til, sagði Maja.
. ú fjekst spennuna ódýra. Þú grædd-
!r niutíu aura á henni. Svo þú hef-
lr >'áð á að greiða fult fyrir beltið.
Nokk rum dögum seinna var Maja
^tteð ólund.
t..— Hvað gengur nú að þjer? spurði
pJetur.
'— Jakkinn þinn er svo gamall
skerinn. Það verður auðvitað dýr
jakki, en ....
— Nú jæja það gerir svo sem
ekkert til, sagði Pjelur, jeg f.jekk
spennuna svo ódýra.
Og klæðskerinn saumaði jakka
handa Pjetri úr besta og dýrasta
efninu sinu og þegar Pjetur kom
lieim i jakkanum varð Maja svo glöð,
að liún klappaði á báðar kinnarn-
ar á honum, otg það var hún annars
ekki vön að gera nema á jólunum.
En jiegar leið að sunnudegi Og
Pétur og Maja ætluðu til kirkju þá
var fýla í Maju.
— Hvað er nú að? spurði Pjetur.
— Jeg er bara að hugsa um gömlu
fötin min, sagði Maja. Það á ekki
rjett vel við að jeg sje með þjer
núna, þegar þú ert i svona nýjum
og fallegum jakka og kjóllinn minn
er eins slitinn eins og hann er. .Teg
held jeg verði heldur heima.
Og það gerði liún lika, en fyrir
næsta sunnudag hafði hún fengið
sjer nýjan kjól, sem fór vel við nýja
jakkann hans Pjeturs og svo fóru
þau bæði saman i kirkjuna. En áð-
ur en þau fóru af stað smelti Maja
kossi á kjálkabarðið á Pjetri og það
hafði hún ekki gert í tvö ár.
Kjóllinn varð nokkuð dýr, sagði
Maja.
-i— Það gerir ekkert til, sagði Pjet--
ur, jeg fjekk spennuna svo ódýrt.
Þá komst jeg að svo góðum kaupum.
Hvernig svo sem það nú var með
þessi góðu kaup, þá var nú svo
komið að, Pjetur og Maja voru búin
að eyða öllum sparipeningunum sín-
um í belti jakka og kjól. Og nú Teið
nokkur tími, en einn góðan veður-
dag þegar Pjetur og Maja ætluðu að
aka út úr borginni var Maja í vondu.
skapi.
Þú verður að kaupa nýjan vagn,
sagði hún. Jeg skammast mín reglu-
lega fyrir að aka í þessum gamla
skrjóð, áður gerði það svo sem ekk-
ert til, en nú þegar við erum búin
að fá svona fín föt .... Hugsaðu
þjer, ef við ættum nú nýjan vagn
til þess að aka í til kirkjunnar á
sunnudaginn kemur. Það mundi nú
verða upplit þegar þau kæmu Pjet-
ur og Maja.
Þegar Pjetur kom heiin úr kaup-
staðnum kom hann akandi i splunkur-
nýjum vagni. Hann hafði fengið
hann án jiess að þurfa að gjalda
fyrir hann. Yagnasmiðurinn liafði
sagt að hann gæti borgað hann ein-
hverntíma seinna.
Þegar Maja heyrði livað þau voru
komin i mikla skuld fyrir vagninn.
hrópaði hún upp yfir sig og varð
leið á svipinn. En .Pjelur, sem helst
vildi sjá hana glaða í bragðl, hug-
lireysti liana.
— Jeg fjekk spennuna svo ódýra
sagði hann.
Þá huggaðist Maja og varð aftur
glöð í bragði. Pjetur hafði gert svo
góð kaup þegar hann keypti spenn-
una, svo þá hafði liann svo sem ráð
á að kaupa dýran vagn.
f
Þegar þau Pjetur og Maja óku
til kirkjunnar daginn eftir í nýja
vagninum stansaði alt kirkjufólkið
og horfði undrandi á eftir þeim, það
vissi ekki hvort það heldur átti að
halda að þau hefðu unnið í happ-
drættinu eða erft ríkan ættingja í
Ameriku, fyrst liau höfðu svona ráð
á að fá sjer alt mögulegl og sýnd- t
usl vera svona ánægð og velmegandi,
Pjetur bljes út kinnarnar svo hann
skyldi sýnast fcitari og Maja sagði.
— Það verður að fara eftir eig-
andanum. ^
En jiegar þau óku aftpr frá kirkj-
urini og voru orðin ein varð Maja
aftur þögul og þunglyndisleg. Pjet-
ur hjelt fyrst að hún væri að hugsa
um hvað presturinn hefði verið að
segja og að liún væri þessvegna >
svona alvarleg. En brátt komst hann ,
að raun um, að Maja vissi ekki g
frekar en hánn sjálfur hvað prest-f
urinn hafði verið að tala uin. Bæðijj
höfðu þau of milcið að hugsa um
nýja vagninn til þess að geta farið
að taka eftir ræðunni.
— Hvað er nú þetla aftur? spurði
Pjetur.
— Ó, jeg er hara að liorfa á hann
gamla Grána. Hann er svo klárgeng-
ur og lubbalegur. Hann passar á
engan liátt fyrir vagninn þann arna.
Hann eyðileggur hreint og beint
kjálkana á vagninum.
Gráni heyrði hvað um var að vera
og varð ennþá niðurlútari, en þeg-
ar liann dróg plóginn.
— Já, það er ekki mikið stáss i
mjer, hugsaði liann skömmustuleg-
ur. Það er líklega best að jeg dragi
plóginn og herfið og kvarnarhlassið
eins og jeg er vanur. Jeg passa ekki
fyrir svona fínan vagn. Ó, hvað
mjer finst jeg vera orðinn þreytt-
ur Og úttaugaður. Það besta væri
að jeg gæti farið út í haga og fengið
mjer gras og falið mig svo enginn
þyrfti að sjá mig. Þá þyrfti hús-
bóndinn mihn og matmóðir ekki
að skamma sín fyrir bykkjutta sína.
— Ef Pjetur og Maja hefðu vitað
livað gamli trúi hesturinn þéirra
hugsaði, þá hefðu þau ef lil vill far-
ið að húgsa eitthvað annáð, en þau
vissu það ekki, þau voru alt of Önn-
um kafin með að llugsa um hvað
þeim færi best.
Á næsta markaðí seldi P.jetur
Grána gamla og keýpti sjer ungan
og fallegan liest, sem fór vel fram-
an við vagninn, en sem var latttr
og vann ekki mikið þegar þurfti
að fara að plægja og herfa akrana.
En Pjetri og Maju sárnaði eklti við
liann fyrir það. Þau fóru sjálf .að
forðast alla erfiðisvinnu. Það átti
eiginlega ekki við að þau ynnu, fanst
þeim. Þau voru of fín til þess.
Nýi heslurinn hafði verið dýr og
Pétur hafði orðið að fá lánaða pen-
inga til þess að geta keypt hann.
Þau hughreystu sig altaf með því
að þau hefðu grælt svo mikið á
spennukaupunum, svo það yrðu eiri-
liver ráð með að borga lánið.
í þann mund voru bændur farn-
ir að selja liesta sína og kaupa híla
í staðinn. Billinn gekk hraðar lield-
ur en hestur gal stokkið. Svo var
það miklu dýrara og fínna.
— Ef maður ælti nú bíl, það væri
þó hreint eki svo vitlaust, sagði
Alaja einhverju sinni. Það eru nú
eiginlega ekki nema fátæklingar sem
aka i estvagni nú orðið. Hugsaðu
þjer nú ef við gætuni selt liestinn
og vagninn og keypt bíl i staðinn.
— Mjer hefir svo sem dottið það
í liug, sagði Pjetur, við sjáum nú til
hvernig það gengur.
En jiað gekk ekki eins greiðlega
eins og þau höfðu búist við.
Vagnasmiðurinn kom og vildi fá
vagninn greiddann. Og þegar Pjet-
ur og Maja höfðu ekkert til að greiða
hann með, tók hann vagninn aftur.
Sá, sem hafði lánað Pjetri pening-
ana fyrir hestinn kom og vildi fá
Póstliússt. 2
Reykjavík
Simar 542, 254
og
30fl(íramkv.stj.)
Alíslenskt tyrirtæki.
Allsk. bruna- og sjó-válryggingar.
Hvergi betri nje áreiðanlegri viðskifti.
Leitið uyplýsinga hjá næsta umboðsmanni.
M á I n i n g a -
vörur
Veggfóður |
Landsins stærsta úrval.
»MÁLARINN«
Reykjavík.
FABRIEKSMERK
þá aftur, og þegar hann gat enga
peninga fengið tók hann hestinn.
Þegar bílakaupmaðurinn frjetti
um þetta neitaði hann að láta Pjet-
ur fá nokkurn bíl neina hann greiddi
andvirðið fyrirfram. Og nú gat hann
ekki fengið lánað framar.
Þau voru nú bæði búin að selja
Grána gamla og vagnskrjóðinn svo
það var ekki um annað að gera fyr-
ir þaii en ganga, þó þau væru bú-
in að venja sig á að aka. Það átti
svo sem vel við nú orðið því kjóll-
inn hennar Maju var orðinn slit-
inn og ljótur, og jakkinn hans Pjtet-
urs var gatslitinn , og beltið var orð-
ið grátt og spennan hafði ekki verið
fægð.
— Það hafa ef til vill verið slæm
kaup, þegar öllu er á botninn hvolft
sagði Maja og liorfði á spennuna.
-— Ef til vill hafa þau verið það,
sagði Pjetur. Nú tek jeg bellið af
mjer og nota það ekki framar. Og
nú lield jeg að fötin okkar sjeu orð-
in fullgóð til þess að vinna i þeim.
— Það held jeg lika sagði Maja.
Og upp frá þeim degi, tóku þau
Pjetur og Maja til að vinna, þau
urðu iðjusöm og sparsöm, og að
nokkrum árum liðnum höfðu þau
sparað svo mikið saman að þau
gátu keypt aftur Grána gamla og
vagnskríflið.