Fálkinn - 22.11.1930, Blaðsíða 14

P A L K I N N
14
„j?a5 er gaman að líta á þvottana
Jeg Þvæ
skemdalaust
og á helmingi
styttri
tíma með
RINSO
segir luismóðirir.
„Lökin og koddaverin eru hvít eim
og mjöll, hvergi stoppa'S e'ða bætt.
ÞaÖ er Rinso að pakka! Rinso
heldur pvottunum hvítum, enginn
haröur núningur, engin bleikja, ek-
kert sem slítijr göt a pvottana,
bara gott, fireint sápusudd, sem
naer út öilum óhreinindum. Jeg
gæti ekki hugsa'ö mér aö vera án
Rinso.“
Er aöeins selt i pökkum
— aldrei umbúöalaust
Lítill pakki—30 aura
Stór pakki — 55 aura
LCVER RROTHER8 LIMITtD
POKT SUNLIO' T. ENOLAND
unin um að fá aftur að sjá stúlkuna gerði
hann frá sjer numinn af gleði.
Hann reiknaði dagana og tímana. Fram-
tíðarvonir hans náðu ekki lengra en að vissu
marki, að því marki að hitta Margheritu í
páskaleyfinu.
1 Cagliari eignaðist hann ekki heldur
neina vini fyrsta stúdentsárið, hann kynt-
ist svo að segja engum. Þegar liann ekki
var að lesa, eða reika um einsamall, settist
hann á svalirnar og ljet sig dreyma eins og
ung stúlka.
Einn dag að kveldi til, gekk hann upp á
Monte Urpino hnjúkinn, yfir engi þar sem
möndlutrjen stóðu í blóma, þó að það væri
miður janúar. Þaðan gekk hann inn í pinju-
skóginn. Á mosavaxin einstigin kastaði kveld-
sólin gulli sínu, milli rauðra trjástofnanna.
til vinstri sáust grænar sljettur, möndlutrje
í blóma, runnar, sem roðnuðu í kveldsól-
inni, til hægri pinjurunnar og skuggsæl rjóð-
ur, vafin sverðliljum.
Hann vissi ekki hvar hann ætti að láta
staðar nema, alt var svo fagurt og töfrandi,
hann tíndi liljuvönd og klifraði að síðustu
upp á klettsnös. Þaðan hafði hann útsýn
á þrjá vegu, yfir borgina í kveldbjarman-
um, yfir blá vötnin og út yfir hafið, sem
liktist óendanlega stórum katli með vellandi
og sjóðandi gulli í. Ilimininn logaði, jörð-
in andaði frá sjer veikum ilm, dimmblá ský-
in við gullinn sjóndeildarliringinn liktust
\
úlfaldalest og dökkum mannamyndum og
mintu á Afriku.
Anania var svo hamingjusamur að hann
sveiflaði blómvendinum og kallað kveðju-
orðum til ósýnlegrar veru. ... anda hafsins,
himinsins og draumsins: Margheritu.
Frá þessari stundu varð pinjuskógurinn
á Monto Urpino draumaland hans. Smám-
saman var hann orðinn svo heimavanur þar
að honum fanst það móðgandi þegar hann
mætti einliverjum á einstigunum. Oft stóð
hann við í skóginum þangað til langt fram
á kveld, liorfði á sólarlagið, eða sat innan
um sverðliljurnar og horfði á tunglið stórt
og gult líða yfir barrtrjen. Kveld nokkurt
þegar hann sat á grasivöxnum stalli, heyrði
hann hringla í bjöllum hjarðanna, sem voru
á beit þar í nánd og var gripinn af lieim-
þrá.
Fyrir framan hann lá stígurinn niður í
endaleysuna, rauðleitar pinjurnar báru við
hreint himinhvolfið, mosinn líktist flauelsá-
breiðu. Venus skein ein og brosandi út við
róslitaðan sjóndeildarhringinn, eins og hún
liefði komið ein á undan öllum hinum stjörn-
unum til þess að fá að njóta fegurðar kvelds-
ins.
Hvað skildi hin einmana stjarna vera að
hugsa? Var það ef til vill einhver langt í
burtu, sem hún elskaði? Anania líkti sjer
saman við hinn geislandi himinhnött, sem
var eins einmana á loftinu eins og hann á
jörðinni þarna á milli pinjanna. Ef til vill
leit Margherita einmitt á þessari stundu upp
til kveldstjörnunnar. Og hvað var zia Tatana
að gera? Eldurinn brann á arninum, og liin
góða gamla kona matbjó með sinni venju-
legu umhyggjusemi og hugsaði um kæra
drenginn sinn langt í burtu. Og liann hugs-
aði varla nokkurtíma til hennar; hann var
óþakklátur dóni, egoisti. En, livernig átti
liann að fara að því? Ef það hefði verið
önnur kona i staðinn fyrir zia Tatana mundi
hugur hans altaf hafa flogið til hennar. I
stað þess var þessi kona.... Já, hvar var
liún? Hvað var hún að gera á þessu augna-
bliki? Leit lmn ef til vill líka upp til kveld-
stjörnunnar? Var liún dauð? Lifði hún?
Var lmn rík eða bláfátæk? Var liún kann-
ske orðin blind? Eða sat hún i fangelsi?
Hann var hissa á að hann skildi ekki roðna
við þessa tilhugsun. í fyrsta sinn í mörg ár
fann hann til dálítillar meðaumkvunar, eins
og á meðan liún var lítill drengur og reyndi
að verma fætur Oh með htlu lófunum sin-
um.
Að lokum kom heimfarardagurinn. Hann
var svo hamingjusamur þegar hann fór áf
stað að honum nærri leið illa. Hann var
hræddur um að hann myndi deyja á leið-
inni, að liann kæmist aldrei svo langt að
hann fengi aftur að sjá kæru fjöllin sín,
gömlu velþektu götuna og hinn mjúka sjón-
deildarhring eða andlit Margheritu.
„En ef eg dæi núna“, liugsaði hann og