Fálkinn - 07.03.1931, Blaðsíða 11

F A L K 1 N N
11
Yngstu lesendurnir.
Pyntingar fyr á öldum.
Jmð erii óefað fáir af öllmn Ijeim
])iisunduni ferðalanga, seni árlega
koma lil hinnar gömlu Nurnberg-
borgar, sem ekki fara að skoða safn
nokkurt, sem þar er af alkskonar pín-
ingartækjum miðaldanna, munir
þessir eru geymdir uppi í Niirnberg-
borgarkastalanum.
Það er ekki lil sá liinur eða liður
á mannlegum líkama, sem ekki hefir
verið píndur með mörgum mismun-
andi tækjum. Og áhölil þessi liafa öll
í raun og veru verið notuð, það sjest
best á því hvað skitin þau eru orðin.
Við erum ekki eins taugastyrk eins-
og fólk var í þá daga og það myndi
þvi vera okkur ofraun að horfa á öll
þessi voðatæki ef ekki væru meðal
lieirra einstöku áhöld, sem væru dá-
Iitið skringileg. Þvi þó fólk virðist
þá hafa verið íntrðgerðara hefir það
þó kunnað að hlæja og hafa gaman
af því, sem var skringilegt jafnvel
svo að ölyambirnai' hristust og upþ-
blásnar kinnarnar titruðu. Stundum
hegndu þeir með slíku móti, að söku-
dólgurinn varð að almennu athlægi.
Hvernig bakaranum og galdra-
konunni var hegnt.
Upp í píningarherbergiint stend-
ur stórt búr úr trjé, i það voru látn-
ii bakarar, sem bjuggti til of ljett
lnauð. Æðsta ráðið í borginni ákvað
ntfnilega hvað brauðin ættu að vera
slór og þung.
líf einhver bakarinn bjó til of J.ítil
brauð, var hann settur í trjebúrið
og svo kaffærður eins 'mörgum sinn-
tun í ánni eins og vantaði mörg lóð
upp á brauðin hans, eftir því sem
ákveðið hafði verið. Og þó stundum
kæmi fyrir að dýfurnar yrðu svo
langar að það druknaði ef til vill
einhver bakaranna eða galdrakvenn-
anna, þá fanst fólkinu, sem á horfði
tið þttð ekki svo sem gera neitt til.
Þjóðverjar vortt í þá daga injög
songelskir, þó menning þeirra að
öðru leyti stæði ekki á háu menn-
ingarstigi, ef einhver spilamaður
spilaði falskt, ]já var það ekki nóg,
að fólkið flautaði á hann og ræki
hann út með ópum og hljóðum, eins
og menn gera nú, nei, þá voru menn
nú lieldur harðhentari. Hann var
Spilamaðurinn, sem spi'laði falskt.
settur á mitt torgið og um háls hans
var bundin stór járnflauta, sem er
ennþá til á safninu, var Jjelta gert
honum til háðungar.
Að bardaganum loknum.
lif til dæmis kerlingar höfðu gert
sig sekar í bakmælgi eða rógi eða
ef það lenti i handalögmáli með þeim
eins og oft vildi til i þá (laga, voru
þær settar á torgið og látnar slanda
þar öllum til athlægis, hendur þeirra
og höfuð voru skorðuð i trjeklöfum
svo þær máttu sig hvergi hræra.
Stundum voru þær settar svo nærri
hver annari að þær gátu gefið hvor
annari hornauga og kallast á ókvæð-
isorðum án þess þó að vera færar
mn að ráða hvorar annari.
Ef annað hvort hjónanna fór illa
með hitt, barði það eða gerði því
eitthvað til miska mátti hitl kæra
það fyrir bæjarráðinu. Að yfirheyrsl-
unni lokinni var svo sökudólginum
hegnt með því að setja hann i gapa-
LITIL FLUGVJEL.
Hollenskur verkfræðingur hefir
búið til nýja tegund flugvjela, hún
er svo ljett að 2—3 menn geta borið
hana. Hún vegur ekki nema 350
pund og er búin til úr alúminíum.
Mótorinn er þyngstur. Flugvjel, þessi
er mjög vel nothæf. Tilraunir, sein
gjörðar hal'a verið með hana, sýna
að þrátt fyrir það hve hún er lítil
er hún mjög þægileg fil stuttra flug-
ferða.
Voiuli e.lginmaðurinn.
stokkinn, og ekki nóg með það,
syndaselurinn varð að hafa á höfð-
inu Irjegrimu, sem átti að minna á
drekahöfuð, og það varð liann að
gera svo vel og dúsa með öllnm til
alhlægis.
Það var þannig altaf mikið um
gleðskap á torginu og altaf eitthvað,
sem fólk gat skemt sjer við. Það var
engum sem datt í hug að vel gæti
farið svo að daginn eftir kæmi röðin
■
'
■
| M á I n i n g a
■
vörur
3
■
■
| Veggfóður
■
■
■
: Landsins stærsta úrval.
:
■
MÁLARINN
Reykjavík.
el' til vill að honum, en Núrnberg-
safnið með hinum bræðilegu píning-
artækjum sínuin, bæði liin blóðugu og
eins hin hlægilegu, okkur til að
hrósa happi yfir þvi að við ekki vor-
um uppi i þá daga og sleppum við
að fá slíka útreið.
MlNNISMEItKI SPAKSEMINNAR.
J Hamborg hefir banki nokkur
látið reisa þetta minnismerki sem
tákn sparseminnar og hvöt til al-
mennings að spara —- og byrja að
spara á unga aldri.
NÆÐINGUK. Nidurl. frá bls. 7.
á eftir nokkrar aldraðar konur.
Ingi er búinn afS frjetta
alt.
f>að er verið a<S jarfSa hann
Ása lilla, sem aldrei toldi heima
og hölvaði henni mömmu sinni,
ef hann reiddist. Eitt kvöldifS
kom Iiann helhlár af kulda og
nötrandi heiin, í nýjum fötum,
sem engin vissi hvaðan voru.
Iiann fjekk lungnabólgu og dó
|jar lieima í reyknum og gufunni.
Um þetta var talað í nágranna-
hverfinu.
Ingi sat og hrosti gegnum tár.
l>að var eins og hanri sæi blossa-
vita í óra fjarlægð.
Hann ætlaði sjer að stefna á
vitann.