Fálkinn - 07.03.1931, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGÁTA nr. 69
1 2 3 4 m m m 6 6 7 8
M 9 10 m ii §§g
12 13 M, 14 151 m 16
17 18 m m 19 20 1
21 H 22 23 M 24
m 25 | ggg 26 27 ggg 28 M
§§g m 29 §§g 30 1 m ggg
<$> 31 ggg 32 33 ggg 34 35 m
36 37 Sf 38 m 39 40
41 42 m M 43
44 1 ® 45 46 47 11 48
o 2* , \m 50 1 1 51 ggg
52 • §§g <£> <$> 53
Slcýring. Lárjett.
1 ostur. 5 alsett. 9 jarðyrkjutæki.
11 líkamshluti. 12 klaki. 14 meöal-
hóf. 16 skækill. 17 skraut á klæðum.
19 aflagast. 21 temur. 22 gort. 24
ganga. 25 skammstöfun. 26 fje. 28
tónn. 29 leynt. 30 hornmyndun. 31
sem. 32 timalengd. 34 tvíhljóði. 36
útbrunnið kerti. 38 leðja. 39 hlóð. 41
fjármunir. 43 keðja. 44 nafnorðsend-
ing. 45 hirsla. 48 agnir. 49 hjálpar-
sögn. 50 ót'úst til vinnu. 52 hrella.
53 frjósa.
Skýring. Lúðrjett.
1 fjelagsskapur. 2 tímamælir. 3 er
i vændum. 4 ræktað land. 5 bæjar-
nafn úr bibl. 6 vagga. 7 troðningur.
8 gefa hijóð frá sjer. 10 skrifað til
skuldar. 11 upphrópun. 13 orð. 15
látin. 16 ungdómur. 18 kukl. 20 er
sá útskúfaði oft. 22 sulla. 23 það sem
milli ber. 26 fæða. 27 pípa. 31 fer.
33 smáagnir. 35 kvendýr. 36 gera
klæði. 37 beitir hrífu. 39 einn eigin-
leiki sjávarins. 40 umkringja. 42 gátl.
43 svarððlaus jörð. 44 frumefni. 47
likamshluti 49 frumefni. 51 skamm-
stöfun.
Ráðning á krossgátu nr. 67.
Lárjett ráðning.
1. Ásbyrgi. 5 ós. 7 Grímsey. 12
sný. 13 at. 14 áss. 15 sl. 17 gas. 18
ísak. 20 næm. 22 ás. 24 mór. 25 slafak.
27 önn. 28 hart. 29 ra. 30 Ásar. 32
ræll. 33 mór. 35 óró. 37 arar. 38 æf.
40 karó. 41 frjó. 43 au. 44 hafrænur.
48 útsunnan. 53 árr. 54 ær. 55 rá. 56
Óli. 57 tóla. 60 hart. 62 róta. 64 hára
66 tó. 68 óa. 70 ef. 72 ilt. 73 sló 74
há. 75 rún. 76 at. 77 11. 78 fól. 79 bú.
80 gaf. 82 mói. 83 jel. 86 ma. 87 Ás-
gautur. 94 R. E. 97 apa. 99 kórrán.
101 hór. 102 Faraó. 105 ár. 106
námur. 109 ruður. 110 ra 111 atali.
112 grandar. 113 kara. 115 lostæt.
1Í6 Esjutindur. 118 ið. 119 ýr.
Lóðrjett ráðning.
1 ás. 2 sný. 3 bý. 4 gæs. 5 óasar.
6. stafa. 8 rán. 9 sá. 10 ess. 11 ys. 15
snær. 16 tó. 17 gort. 18 il. 19 ka.
21 mosi. 22 án. 23 snær. 25 skór.
26 korr. 28 hlær. 31 raun. 33 mar.
34 ró. 35 of. 36 ójú. 39 fæ. 40 kurr.
42 ótrú. 43 au. 44 há. 45 art. 46
frár. 47 næ. 49 sá. 50 nóra. 51 ‘ált
52 ni. 58 tóm. 59 at. 60 há. 61 arg.
63 atlaga. 64 hallir. 65 R. E. 67 ótta.
68 Osló. 69 já. 70 frú. 74 hlje. 79
búalög, 81 fá. 82 r. 84 lárjett. 85
talandi. 86 næfrar. 88 skór. 89 gó.
90 Ararat. 91 urrari. 92 tá. 93 unna.
95 eirlok. 96 óhvatur. 98 orð. 100
íma. 103 aur. 104 au. 107 át. 108
ull. 113 kul. 114 ann. 116 er. 117 ró.
ASKA.
Skáldsaga eftir Grazia Deledda.
stað til zia Grathia.
„öllu er lokið!“ hrópaði hann upp hvað
eftir annað. Það var eins og hann reikaði
um i tómum geimnum, milli kaldra skýja,
alveg eins og hann væri kominn upp á Genn-
argentu, en nú var tilgangslaust að liorfa í
kringum sig; það var engin leið úl úr hörm-
ungunum! Alstaðar vitfirring, blekking, og
ósköp.
Um daginn datt honum minst hundrað
sinnum í hug að stytta sjer aldur; milli þess
var hann að liugsa um hvort hann myndi
strax geta gengið undir próf sem barnakenn-
ari eða lögmannsskrifari; liann fór út á veit-
ingahúsið og faðmaði að sjer Agötu hina
fögru, sem nú var heitmey Antonios — og
kysti liana á munninn. Ást og hatur til Marg-
lieritu barðist um í sál hans. Þeim mun auð-
virðilegri fanst honum hún verða; því meir,
sem hann reyndi að slíta sig frá henni, þvi
meir elskaði hann liana og þráði.
Þegar liann kysti Agötu kom honuxn í hug
hin sterku áhrif, sem kossar þesarar fallegu
slúlku höfðu haft á hann einu sinni. Jafn-
vel þá liafði Margherita verið langt frá hon-
um, leyndardómsfullur draumlieimur liafði
legið milli þeirra; og þessi lieimur, sem nú
var hruninn til grunna, skildi þau aftur.
— Hvað stendur til? spurði Agata um leið
og hún kysti hann aftur. Hafið þið verið að
skammast? Hversvegna kyssir þú mig?
Af þvi mig langar til þess. Af því að þú
ert götustelpa. -— Þú ert drukkinn, sagði
hún lilæjandi. Ef þú kærir þig um svoleið-
is kvenfólk, geturðu farið til Rebecku. En
hugsaðu þjer ef Marglierita fengi að vita
það!
— Þegiðu, sagði hann gremjulega. Nefndu
liana ekki á nafn!
— Því þó ekki? spurði Agata með kulda-
legum illvilja. Á hún ekki að verða mágkona
min? Er hún ef til vill öðruvísi sköpuð en
jeg? Hún er kona eins og við hinar. Það
er kannske af því við erum fátækar? En
hver veit að liún sje svo rík heldur! Og ef
hún liefði verið viss um það, mundi hún ef
til vill hafa geymt þig til vara meðan liún
hefði verið að ná sjer í annan, sem hefði
verið betri kvenkostur en þú.
— Ef þú þagnar ekki, þá slæ jeg þig, sagði
hann ösku vondur.
En dylgjur Agötu juku kvöl hans; hjeð-
anaf fanst honum hann geta vænst alls af
Margheritu.
Um kvöldið lagðist hann í rúmið og ákvað
að fara ekki á fætur daginn eftir, svo að
Margherita skyldi fá að vita að hann væri
veikur, og verða leið yfir þvi. Hann gekk
svo langt að liann hugsaði sjer að hún kæmi
til hans í leynilega heimsókn, og þegar hann
hugsaði um fund þeirra titraði hann af ljúfri
þrá. En skyndilega fanst líonum draumur
þessi barnalegur, og hann blygðaðist sín fyr-
ir hann.
Hann fór á fætur og gekk út.
Á venjulegum. tíma kom hann að hliði
Marglieritu. Hún opnaði sjálf. Þau föðmuð-
ust og fóru bæði að gráta; en strax og Marg-
lierita fór að tala, fann hann til óviðráð-
anlegs viðbjóðs ó henni og varð algjörlega
kaldur.
Nei, liann elskaði liana ekki, þráði liana
ekki lengur. Hann stóð upp og fór án þess
að segja eitt einasta orð.
En þegar hann var kominn að endanum
á götunni, sneri liann við og geklc aftur að
hliðinú, laut fram yfir það og kallaði:
— Margherita!
En nú var hliðið lokað.
IX.
20. september.
Framkoma þín í gærkveldi liefir loksins
sýnt mjer þig eins og þú ert og hver ætlun
þín hefir verið. Það er i rauinni óþarft fyrir
mig að segja, að alt er óafturkallanlega bú-
ið að vera á milli okkar, en jeg geri það að-
eins svo að þú ekki skulir taka þögn rnína,
sem vott um auðmjúka bið. Verlu þá sæll
fyrir fult og alt. M.
P. S. Jeg vil fá brjefin mín aftur; jeg
skal senda þjer þín“.
„Nuoro 20. september.
Iværi guðfaðir!
Það var ætlun mín að koma til yðar til
þess að tala við yður í stað þess að gera
það skriflega, en jeg hefi rjett núna fengið
hoð um það frá Fonni að móðir mín sje
þar stödd og sje alvarlega veik, svo jeg er
nauðbeygður til þess að fara þangað þegar
í stað. Þessvegna ætla jeg að leyfa mjer að
hera fram erindi mitt á þennan liátt.
Dóttir yðar hefir sagt mjer að hún taki
aftur loforð sitt um að verða eiginkona mín,
loforð, sem gefið var þvi aðeins að þjer
væruð því samþykkur. Svo framarlega, seni
Margherita hefir ekki þegar gjört það, yonast
jeg til að hún skýri fyrir yður orsakirnar að
Jiessari ákvörðun sinni, sem jeg beygi mig
orðalaust undir. Skapgerðir okkar eru alt of >
ólíkar til þess að geta til lengdar samrýmst.
Til allrar hamingju fyrir okkur sjálf, og þá
sem þykir vænt um okkur, höfum við i tæka
tíð uppgötvað þessa sorglegu staðreynd, sem
þó okkur sje það sárt sem slendur, liefði
það getað ollað mistökum, sem valdið liefðu
okkur óhamingju alt lífið.
Dóttir yðar mun sjálfsagt verða eins liam- '
ingjusöm eins og liún verðskuldar og mun
eignast þann mann, sem er henni samboð-
inn; enginn getur óskað henni lieitar en jeg
allrar hamingju; jeg fylgi boði örlaganna.
Ó, kæri guðfaðir, þegar þjer lesið aftur
brjef mitt eftir þær skýringar ,sem dóttir
yðar liefir gefið yður, þá bið jeg yður að
álasa mjer ekki fyrir vanþakklæti og stolt!
Nei, hvað sem fyrir kann að koma, livort
heldur jeg losna eða ekki við hinar þung-
bæru skyldur mínar við óhamingjusama
móðir, lít jeg svo á að alt samband milli
mín og fjölskyldu yðar sje upp leyst; en í
hjarta mínu, mun jeg ætíð, fram að síð-
asta andartaki virða yður ,og meta.
Á þessari þjáningarfullu stund lífs míns,
þegar atvikin reka mig til að örvænta um
alt og einkum um sjálfan mig, lýsir ennþá
andlit yðar, guðfaðir, yðar góða, heiðarlega
andlit yfir lífi mínu eins og það altaf hefir
gert síðan jeg kyntist yður, og vekur hjá
mjer trúna um að til sje mannleg góðvild.
Og þakklæti mitt til yðar gefur mjer enn-