Fálkinn - 20.08.1932, Blaðsíða 6

(i
FA LKINN
Sunnudags hugleiðing.
Alt gjörði guð minn við mig vel
það vottar liðin æfi.
Sálmabók 16, 1.
Sæll er sá maður, sem getur
af hjarta tekið sjer þessi orð
sálmaskáldsins í munn, sæll er
hver sá maður, ungur eða gam-
all, sem getur af hjarta íundið
til þess að öll handleiðsla guðs á
honum hefur verið einskær
miskunn og trufesti, og það
hvort sem kjör hans hafa verið
blíð eða stríð. Vjer „upphugsum
vorn veg“, og þá að sjálfsögðu
til gæfu og gleði, og margur fær
að njóta þessa í ríkum mæli, en
þá skiftir það miklu að vjer
þökkum þetta ekki eigin forsjá,
fyrirhyggju og dugnaði, lieldur
guði, sem hefur öll vor kjör í
sinni hendi. Eða hvenær er gæf-
an og gleðin svo mikil, að eigi
geti tilfinnanleg breyting orðið
á þessu, ekki er heilsan lengi að
bila, ástvinirnir að bverfa, svo
að þar sem áður var bjart og
Idýtt, verði skyndilega dimt og
kalt. Og hafir þú ekki ennþá
reynt þetta, má þjer þá ekki vera
lofgjörð í huga, svo að þú með
þakklátum huga takir undir orð-
in: „alt gjörði guð rninn við mig
vel“. Þú átt gott heimili, þú átt
vinsældum að fagna hjá öllum,
sem eitthvað hafa við þig að
skifta og hagur þinn er þannig,
að þú getur kynst þvi ,af eigin
reynslu, að sælla er að gefa en
þyggja. Einnig þetta er lán og
gleðiefni. — En slíkir lánsmenn
eru nú ekki allir, hinir eru vís-
ast fleiri, sem eiga við margs-
konar erfiðleika og eymdir að
stríða, og fá sjaldan að sjá glað-
an og áliyggjulausan dag frá
upphafi til enda. En einnig
margir af þessum finna til þess
að guð gex-ir alt vel við þá, þeir
spyrja sjáll'a sig hvað þeir hafi
til þess unnið að baða í rósum,
þeir finna til þess, að margt af
böli sínu hafa þeir bakað sjer
sjálfir, þeir bera sig saman við
aðra, ekki þá sem engar sorgir
sjá, heldur við hina, sem eiga
bágara en þeir sjálfir og þakka
guði að eymdir þeirra eru ekki
þær þyngstu. En svo eru líka
margir, sem finna til þess að
sorgirnar og mæðan beindi huga
þeirra til guðs; og kendi þeirn
að flýja til hans,þeir reyndu það,
að „ei vitkast sá, er verður ald-
rei hryggur, livert visku barxx á
sorgarbrjóstum liggur“. Og þeg-
ar þannig er komið verður jafn-
vel andstreymið þakkarefni, og
það meira en hið ytra lán nokk-
urntíma var. Alt senx bendir
uppá við, yfir lijegóma og hverf-
ulleik þessa lífs, alt sem dregur
liugsunina til guðs og heldur
henni hjá honum, er hið mesta
þakkarefni. „Alt gjörði guð
minn við mig vel“, megunx vjer
þvi allir segja, og þó vjer getum
fæstra minst af velgjörningunx
guðs, þá ætttu hinir að vera
nógu margir til þess, að vjer lof-
Hertoginn af Reichstadt.
Hve margir eru þeir, senx
kannast við þetta nafix? Þeir
munu vera næsta fáir, en ]xó
felst undir því sá maður, sem
var li'umburður eins hins mesta
hershöfðingja og valdamanns,
sem uppi hel'ir verið á siðuslu
öldum. Mannsins, sem bafði ger-
sigrað meginland Evrópu, en
varð að lokum að lúta í lægra
haldi fyrir Bretanunx, sem hafði
vörn fyrir herkænsku hans, Jxar
sem Ermasund var. Napóleons
mikla sem nú er smám sam-
an, eftir því sem skilningi og
dómgreind almennings er að
fara franx, verður smærri og
smærri. En fyrir eitt er liaxxix þó
slór. Ilann tók einn á sig ábyrgð
gjörða sinna, eix nú tíðkast Jxað
lijá stórmennunum, að þeir
verða að bafa þing og ábyrga
ráðlxerra til Jxess að taka af sjer
skellinn, ef illa fer. El' vel geng-
ur, eiga þeir binsvegar alla upp-
skeruna.
Hertoginn af Reiebsladt dó
undir því nafni fýrir hundrað
árunx, eða rjettara sagl 22. júlí
18152. Það var austurriskt heiti.
Kongurinn af Róm tið skemta sjer fjögra úra gamall.
Marie Louise, önnur drotning Napoleons skoðar son
sinn i vöggu. Vaggan sjálf var hinn mesti kjörgripur
En eigi að siður
fæddist bann í
París og fjekk í
nalnfesti Jxetta:
Kongurinn af
Rónx! Napóleon
fyrsti gal' lionum
nafnl'estina og
lxefir sjálfsagt
ætlast til, að hún
ætti að haldast og
vera einskönar
einkenni á nxann-
inum sem stæði
næstur að keis-
aratign Frakk-
lands og titlinum
Napoleon annar,
nxeð öllunx Jxeim
fríðindum, sem
nýliðinn frá Kor-
síka hal'ði þá afl-
að sjer. En sem
betur fór, varð
þetla ekki að
franxkvæmd. Sex
írum eftir að
kongurinn af Rónx
t'æddist lxafði reit-
um hans, rík junx og löndunx ver-
ið skift milli þeirra, sem áttu
þessum mesta yfirgangsmanni
sögunnar grátt að gjalda. Og
hertoginn af Reichstadt, eða
kongurinn al' Róm, sem faðir
hans skirði hann, lifði ellefu ár,
eftir að hans frækni faðir og ó-
iseðjandi yfirgangsseggur var
dauður, í útlegðinni á St. Hel-
ena.
uðum guð og þökkuðum honum
með orði og tungu, í verki og
sannleika, það sem eftir er æf-
innar. Guði gefi oss öllum náð
til þess í Jesú nafni.
Amen.
Þegar kongurinn af Róm eða
liertoginn al' Reichstadt fæddist,
stóð Napóleon á hátindi txeþpni
sinnar. Þvi að það var ekki gál'a
hans eingöngu heldur fremur
heppnin, sem stjórnaði þeim gif-
urlega viðgangi, sem liann naut
um skeið. Hann lxafði komið
sigrað og sjeð og liann Jxekli
engan endi á farsæld sinni. Nema
|xað eitl, að hann lial'ði ekki eign-
ast erfingja og vitanlega kendi
liann konu sinni um það. Rak
bann þá fvrri konu sína frá sjer
og giftisl Marie Louise, dóttur
Franz Austurríkiskeisara, sem
var einn þeirra, sem Napoleon
bafði látið bíta í grasið. Var
henni Jxetta nauðugt, Jxví að hún
lialaði Frakka og þá ekki síst
„lxrennuvarginn i Evrópu“, sem
kallaður var Jxá af almúganum í
þýskumælandi löndum. En hún
giftist honum eigi að síður og
þóttist liafa trygt föður sínum
lrið við hinn ósigrandi Napole-
on. Hún fluttist til París og í
Tuillerie-höll fæddist þeinx son-
ur, sem skírður var Napoleon og
svo í viðbót Frans .lósep Karl,
í höfuðið á afa sínum Austur-
ríkiskeisara, en í nafnfesti
„konguripn af' Róm“.
Þegar þessi ríkiserfingi var
eins árs fór Napóleon í hina
minnisverðu för sína til Rúss-
lands, en í Jxeirri för snerist ham-
ingjuhjól hans, eins og kunnugt
Hertoginn af Reichstadt, sem aust-
urriskur lifísforingi.