Fálkinn - 20.08.1932, Blaðsíða 14

II
F Á L K I N N
Tonv. „.Jeg get náð í alt sjálfur". Hann sneri
sjer að Guv. „Ilefur þú þegar neitt morgun-
verðar ?‘
Guy kinkaði kolli. „Já , En frainvegis
mun jeg l)íða eftir þjer ef þú heldur áfram
liinum, mjög svo lofsverða sið að fara á fæl-
ur svona snemma".
„Gerðu það“, sagði Tonv. „Svo getum við
lesið „Times“ liátt til skiftis hvor fvrir ann-
an. I>að gera þau Henry og Lára“. Hann
drevpti í teið og kveikti sjer í nýjum vind-
lingi. „Annars á jeg að hitta þau við litla-
skattinn í dag hjá Fanny frænku. Ilún
sendi mjer einskonar S. 0. S. skeyti i morg-
un. Sagði hún mjer að þau kæmu lil hennar
og bað mig aðstoðar. Mjer er ómögulegt að
skilja við hana eina hjá þeim, hún er.of
gömul til þess að standa í slíku“.
„Mjer er nær að halda að Fanny frænka
i'ói undir þig með að hafa þau í háði“, sagði
Guy ásakandi.
„Til þess þarf jeg enga livatningu", mót-
mælti Tonv. „Og ef jeg ekki hlægi að Láru
þá yrði jeg að gráta“.
„Þú ættir heídur að leg'gja þjer á hjarta
livað þau segja. En jeg þarf víst ekki að gefa
þjer nein ráð“.
„Nei, þvert á móti“, Tony hallaði sjer aft-
ur á hak í stólnum, og leit striðnislega á
frænda sinn. „Jeg hlusla ætíð á ráðleggingar
þínar. Sem stendur er jeg að bollaleggja
hvort ekki væri rjett af mjer að fylgja ráði
er þú gafst mjer í gær“.
„Hvaða ráð var það?“ spurði Guy grun-
samlega.
Tony muldi hrauðmola á milli fingranna.
„Viðvíkjandi Isahellu frænku“, sagði hann.
Eitthvað sem liktist roða kom í kinnar
Guys. „Einmitt það“, sagði hann nieð aðdá-
anlegu kæruleysi.
Tony kinkaði kolli með mildilegum svip.
„Jeg hefi síðan i gær komisl að ýmsu sem
hefur komið mjer á þá skoðun að þú munir
ef til vill hafa haft rjett að mæla“. Hann
þagnaði snöggvast. „Hvernig lísl þjer á Isa-
bellu frænku?“ spurði hann svo.
Guv hafði auðsjáanlega húist við þessari
spurningu. „Hún var mjer þægilegt undrun-
arefni“, viðurkendi hann. „Mjer virðist hún
vera bæði hrífandi og hlátt áfram í fram-
komu“.
Tonv kinkaði kolli á ný. ,,.íá“, sagði liann.
„Þetta er vist rjett. En því leiðara cr að jeg
get víst ekki haldið áfram að hjálpa henni“.
„Hvað áltu við með því?“ spurði Guy.
„Hún sagði mjer sögu sína í gær, og jeg
komst þá að því að hún er bendluð við ým-
islegt, sem verðandi stjórnmálamaður ætti
að revna að forðast. Hún sá þetta líka sjálf.
Jeg er hræddur um að ekki sjeu önnur ráð
en að reyna að losna við Iiana sem fyrst“.
Guv rjetti úr sjer mjög hneykslaður. „Jeg
veit ekki við livað þú átt“, sagði hann. „En
jeg er sannfærður um að þú hefur misskilið
hana á einhvern hátt. í öllu falli er þjer ó-
mögulegt að sleppa af henni hendinni. Þú
getur tæplega látið það spyrjast um þig að
þú annan daginn takir einhvern að þjer, sein
þú svo liinn daginn rekur frá þjer vegna
einntómrar eigingirni. Annaðhvort verður
þú að sjá um að hún komist til fjölskyldu
sinnar, eða þá að taka eitthvað annað til
hragðs“.
„Því miður er það ekki hægt. Foreldrar
hennar eru dánir, og nánustu ættingjar henn-
ar eru atvinnulausir sem stendur“.
„Ivann hún einhverja iðn?“ spurði Guv.
Tony kinkaði kolli.' „Hún er drotning“.
„Er hún hvað?“ spurði Guyr og trúði ekki
sínum eigin eyrum. „Drotning", endurtók
Tonv. „Það er. staða sem mjer undir venju-
legum kringumstæðum líkar ekki, fvrir
liönd kvenfólksins, en hún er nú uppalin
með það fyrir augum, svo að —“.
Guy spyrnti stól sínum aftur á bak.
„Heyrðu mig Tony“, sagði hann. „Hvern
fjandann ertu eiginlega að þvaðra ?“
Tony hretti brúnum. „Um Isahellu", sagði
hann mcð stakri þolinmæði. „Isabellu
frænku. Litlu laglegu, rauðhærðu stúlkuna,
sem þú varst með úti i garðinum i gær. Hún
ter dóttir hins nýsálaða drykkjumanns don
Francisco frá Livadíu“.
Guy opnaði munninn, eins og liann ætlaði
að segja eitthvað en ekkert hljóð komst fram
af vörum hans.
„Ennfremur", hjelt Tony áfram mcð ró-
lcgri rödd, „var hún heitmey vinar vors
Pedro konungs hins fimta. Skýrir það vcl
hversvegna hún strauk að heiman.
Með framúrskarandi áreynslu hepnaðist
Guy’að ná valdi yfir talgáfu sinni. „Hamingj-
an góða! Þetta getur ekki verið satt? Þelta
hlýtur að vera spaug hjá þjer?“ „Spaug“!
endurtók Tony alvarlega. „Auðvitað er jeg
ekki að spauga. Enginn Englendingur, sem
her hina minstu virðingu fyrir sjálfum sjer
segir gamanyrði við morgunmatinn“.
Guy veifaði hendinni með næstum því
hörmulegu látbragði. „Guð komi til“, sagði.
hann. „Skilur þú Tony hve alvarlegt málefni
þetta er í raun og veru?“
„Auðvitað“, sagði Tony. „Annars hefði jeg
tæplega vakið máls á því á þessum tíma sól-
arhringsins“.
„Það er meira en alvarlegt", hjelt Guy á-
fram, “þetta er hið ógæfulegasla málefni
sem þú nokkurntíma hefur slett þjer fram
i. Ef saga Isabellu er sönn, þá koma innan
skamms allir stjórnmálamennirnir æðandi
lil að leita hana uppi. Segðu mjer hvernig í
þessu liggur. Ef til vill er liægt að finna ein-
hver ráð“.
„Jeg hýsl varla við því“, sagði Tony á-
nægjulega. „Jeg gæli auðvitað slept hend-
inni af Isahellu, en samkvæmt þínum eig'in
orðum, væri það hæði grimmilegt og skamm-
arlegt. Ef þú vilt gera svo vel að leggja nið-
ur þennan hrygðarsvip mun jeg segja þjer
hvernig málinu er komið“.
Guy sellist niður, og Tonv sagði lionum
sögu Isahellu, eins og hún sagði honum frá
daginn áður. Guv sat eins og steingjörfingur.
„Þetta er ekki þægilegt viðureignar Guy“,
sagði Tony og leit til hans með meðaumkv-
un. „Annars er jcg algerlega á móti gifting-
arþönkum Pedros. Mjer finst að enginn hafi
leyfi til að gifta sig, sem ekki hefur lifað
algerlega flekklausu lífi“.
„Ó, haltu þjer saman", sagði Guy. Hann
sluddi háðum höndum undir höfuð sjer, og
sökti sjer niður í þungar hugsanir. „Þetta
er langl um verra en jeg bjósl við“, sagði
hann að lokum. „Hvernig í ósköpunum held-
ur þú að þetta endi?“
„Það hef jeg ekki minstu hugmynd um“,
viðurkendi Tony ánægjulega. „Hið eina sem
jeg er alveg viss um er það að jeg leyl'i,
undir engum kringumstæðum að Isahella
giftist Pedro“.
„Jeg held með þjer i því“, sagði Guy ein-
læglega. „Það væri ofboðslegl. Mjer þætti
annars fróðlegt að vita livað á hak við þetta
liggur. Sennilega er einhver l'lokkur í Líva-
díu, sem óskar að koma henni til valda. En
þú hefur afar erfiða afstöðu. Da Freitas mun
val'alaust gera alt sem unl er til þess að
l'inna liana og þú mátt vera viss um að vlir-
völdin stv'ðja hann í því eftir megni“.
„Jeg hýst við þvi að hann muni leila lil
yfirvaldanna. Mjer segir svo hugur um að
jhann vilji cl'tir hestu getu leyna þessum gift-
ingarfyrirætlunum. Hversvegna hefði hann
annars hyrjað þannig á jiessu. Hafi jeg á
rjettu að standa, mun hann reyna af öllum
mætti að halda lögreglunni frá máli þessu,
sjerstaklega eftir að hann hefur sjeð Isabellu
nieð mjer“.
„Heldur þú að l'rændi liennar hal'i þekt
þig?“
„Get ekki sagt það með vissu“, sagði Tony
rólega. „En fyr eða síðar kemst hann á snoð-
ir um livar Isahella er niðurkomin“.
„Þá eru ókunuu mennirnir tveir", sagði
Guy. „Hverjir heldur þú að þcir sjeu?“
„Dæmi þeirra skal verða lil varnaðar“,
Jsagði Tony i föstum rómi. „Jeg get eklci ver-
ið þektur að þvi að leyfa tveim skolhrúnum
náungum að njósna um heimili mitt. Það
mundi spilla mannorði minu“.
„Hamingjan hjálpi mjer“, sagði Guy. „Gel-
ur þú ekki verið alvarlegur eitt augnablik.
Það er nú þegar búið að flækja okkur inn í
þetta mál, og . . . .“
„Okkur“, sag'ði Tony ánægjulega. „Góði
Guy, er það í raun og veru ásetningur þinn
að láta okkur í tje þína mikilsverðu aðstoð".
„Auðvitað“, sagði Guy óþolinmóður. „Mjer
finst heimskulegt af þjer að vera a'ð skifla
þjer af þessu, en úr því að það er nú einu
sinni orðið, þá dettur mjer ekki i liug að
hregðast þjer“.
Tony laut áfram og þrýsti hönd hans þvert
vfir borðið. „Gamli góði Guy“ sagði hann.
„Mjer datt það lengi i hug, að hak við hi'Ö
sorgmædda útlit þitt leyndist sannur íþrótta-
maður“.
„Þvaður“, sagði Guy. „Jeg er skrifari þinn
og það er skylda mín að líta eftir þjer þegar
þú ferð heimskulega að ráði þínu. Auk
þess bætti hann við, „verðum við að taka
tillit lil ungu stúlkunnar“.
„Já“, sagði Tony. „Við megum ekki
gleyma Isabellu. Leyfðu mjer annars að færa
þjer þaklæti mitt fyrir það, hve góður þú
varst við hana í gær. Hún sagði að þú hefðir
verið mjög lieillandi“. Hann leit á litla gull-
úrið sem hann bar á úlnliðnum og' stóð upp.
„Jeg verð að lara. Jeg ætla að líta inn til
ísahellu frænku á leiðinni lil Fanny. Mjer
þætti gaman að vita hversu marga skolbrúna
útlendinga Bugg hefur drepið í nótt“.
Guy stóð einnig á fætur. „Tony“, sag'ði
hann. „Látum oss skilja hvorn annan lil
fulls. Hvernig sem þjer þóknast að líta á mál
þetta, þá er það sjerstaklega alvarlegt —, og
fclur í sjer iskyggilega möguleiká. Okkur
leyfisl ekki að líta á það sem spaug, að
minsta kosti ekki, el' þú ætlar að verða Isa-
hellu að hinu minsta liði, gegn mönnum
þessum“.
„Jeg veil það Guy“ sagði Tony. „Láttu sem
þú heyrir ekki glannaskap minn. .Teg get