Fálkinn - 11.02.1933, Blaðsíða 4

4
F A L K I N N
Happdrættisseðillinn.
Ivan Dimitritsj, maður eins
og fólk er flest, einn þeirra sem
tólf fara í tylftina af, lifir ó-
brotnu lífi með fjölskyldu sinni.
llann vinnur aðeins fyrir liundr-
■ að rúblum á mánuði en er mjög
vel ánægður með kjör sín.
Eitt kvöldið þegar hann liafði
drukkið tebollann sinn, liagræddi
hann sjer sem best í liæginda-
stólnum sínum og braut sundi.r
dagblaðið.
Æ, það var satl! sagði
konan hans, sem vai' að bera
af borðinu. Jeg liefi steingleymt
að lita í blaðið i dag. Líttu eftir
livort happdrættislistinn stend-
ur þar?
Tú, liann er lijerna, svaraði
Ivan Dimitritsj, en seðillinn
hvað líður lionum?.... Hef-
urðu hann ennþá?
Já, jeg endurnýjaði hann
á þriðjudaginn var.
Hvaða númer var það nú,
sem við höfum núna?
Flokkur 9499, númer 26.
Ójá, það er rjett — 9499 og
26 látum okkur nú sjá. . . . 9499
og 26.... 9499 og 26.
Ivan Dimitritsj hafði enga
tröllatrú á happdrættisgæfunni
sinni, og yfirleitt var hann al-
drei vanur að líta á vinningalist-
ann í blaðinu, en af því að hann
hafði ekkert sjerstakt að gera
þetta kvökl rendi liann visi-
fingrinum niður eftir töluröð-
unum. Og að kalla mátti undir
eins kom hann auga á 9499,
alveg eins og forlögin væru að
erta hann fyrir sinnuleysið og
vantrúna. Án þess að bera þeita
saman við númerið á seðlinum
Ijet hann hendurnar síga niður
á fangið og honum fanst eins og
kaldur gustur færi um magann.
Einhvern kitlandi og titrandi
seiðing — það var svo óumræði-
lega notaleg tilfinning.
Masja, sagði hann svo
Iiljótt að varla heyrðist.
Flokkur 9499 hefir komið út. .
Kona Ivans, sem sá það glögt
á felmturssvipnum á andliti
bónda síns að honum var alvara,
misti hálf samanbrotinn dúkinn
á gólfið.
9499? tók hún upp eftir
honum og náfölnaði.
Já, 9499... . flokksnúm-
erið okkar.
En númerið á seðlinum?
Það var satt!. .. . Númer-
ið á seðlinum.... Nei, bíddu
við, bíddu svolítið við!. .. . Það
er í raun og veru merkilegt,
hvernig atvikin geta hagað sjer.
Hugsaðu þjer. ... að okkar
fiokkur skyldi koma út. . . . Og
ef við nú í raun og veru höf-
um unnið....
En flokkur 9499 hefir
komið út i þetta sinn, sagði
Ivan Dimitritsj eftir nokkra
þögn. Það táknar með öðrum
orðum, að við c/elam hafa unn-
ið. Að. vísu er þetta ekki nema
möguleiki, en , möguleikinn er
til. Og það er ekki lítið!
Gættu nú að þessu, Ivan.
Nei, dokaðu nú svo lítið
við, kelli mín. Við getum feng-
ið voubrigðin nægilega snemma!
.... Látum okkur sjá.... núm-
erið stendur i annari línu að
ofan. . . Já,. . . það er að ‘segja,
að þá er vinningurinn 75,000
'rúblur. Þelta er nú að vísu ekki
nein stóreign, en það munar þó
um það það er.. . ., já, það
ei' þó talsverð fjárupphæð, eða
hvað finst þjer?.... Og ef það
skvídi nú koma á daginn, að
númerið væri 26. . . . Heyrðu
annars, — ef við skyldum hafa
unnið þessar 75.000 rúblur?
Þau horfðust í augu maður-
inn og konan og fóru að hlæja.
Möguleikinn fvrir þessari ó-
væntu gæfuheímsókn steig þeim
til höfuðs. Hvernig áttu þau að
nota alla þsssa peninga. Þeim
var algjörlega varnað þess að
geta gert áætlanir um framtíð-
ina. .lá, livað áttu þau að gera
við peningana? Það höfðu þau
kki hugmynd um. Tölurnar
9499 og 75.000 dönsuðu óaf-
látanlega i höfðinu á þeim og
voru eins og glýja i augunum
á þeiin.
Ivan Dimitritsj gekk nokkrum
sinnum kringum borðstofuborð-
ið til þess að kyrra skapsmun-
ina. En þegar því var lokið
náði hugmyndaflugið yfirtökun-
um hjá honum fyrir alvöru.
Setjum nú svo, að við höf-
um unnið, byrjaði hann....
Það væri sama sem að nýtt líf
byrjaði hjá okkur, það mundi
tákna gjörbreytingu! Nú er
þetta að vísu þinn seðill, en
hefði það verið minn, ja, hvað
þá. . . . ja, þá mundi jeg nú
fyrst og fremst hafa keypt mjer
húseign fyrir tuttugu þús-
undir eða eitthvað svoleiðis
og svo sæmilegt jarðnæði o. s.
frv. Tíu þúsund mundi jeg taka
frá til þess að horga skuldir,
kaupa ný húsgögn, bregða mjer
í skemtiferð og svo framvegis
.... Þær 45 þúsundir sem eftir
væri mundi jeg leggja í bank-
ann á vöxtu.
Já, hús til dæmis og dá-
litið jarðnæði, það væri nú ein-
stakt notarlegt, sagði konan um
leið og hún settist á einn stól-
inn og krosslagði hendurnar.
Jú, finst þjer það ekki?
.... Nálægl Tula til dæmis eða
einliversstaðar ekki langt frá
Orel. Þar er hægt að kaupa prýð-
is jarðir fyrir lítið verð. Jú,
það væri einstaklega hyggilegt,
því að þá þyrfti maður ekki að
borga með sjer í sveitinni á
sumrin, og altaf gefur jörðin
af sjer fje.
Og í hugarheimi þeirra skaul
i sífellu upp nýjum og nýjum
myridum hverri annari falleg''i
Smásaga eftir Anton Tsjekov.
og dýrðlegri og á öllum þessum
mvndum sá hann sjálfan sig
vel klæddan, makindalegan,
saddan og úttútnaðan al' vel-
sælu. Það er ósköp lieitt í veðr-
inu. Lítið þið nú á! Þarna
liggur liann, nýbúinn að hafa
nærst á ísköldu „Akrosjka“, i
heitum sandinum, snöggklædd-
ur og með vasaklút vfir and-
litinu. Eða þá að liann liggur í
garðinum sínum, i forsælu und-
ir stóru trje. . . . sólin bakar og
steikii*, litli drengurinn lians og
lítla telpan hans eru að hoppa
kringum hann; stundum eru
þau að róta til sandinum, stund-
um að veiða engisprettur. Hann
blundar blíðlega, hann liefir
ekkert að gera; hann.þarf ekki
að fara á skrifstofuna, hvorki i
dag nje á morgun aldrei fram
ar. Og þegar hann er orðinn
Liður á að liggja þarna á bak-
ið og móka þá stendur hann
bara upp og lötrar út i skóginn
lil þess að tína svampa eða þá
að hann labbar niður að vatn-
inu til þess að athuga hvernig
hændurnir færi að þvi að veiða.
Og svo loksins þegar sólin liníg-
ur til viðar, tekur hann liand-
klæði á öxlina, sápuögn í löf-
ann og fer út að lauga sig.
Hann ætlar að klæða sig lötur-
hægt úr fötunum og núa sjer
lengi um bera bringuna, áður
en hann fleygði sjer í vatnið. Og
þarna i vattiinu sjer hann smá-
fiska bregða á leik og slá sporð-
inum innan um kvoðufult þang-
ið. . . . Svo fer hann heiiri,
drekkur te með rjóma og etur
smjörkringlu með.... Og á
kvöldin reikar hann um ná-
grennið eða spilar á spil við
grannana....
Já, það væri hyggilegt að
kaupa sjer jarðarskika, segir
konan hugsandi. Það var auð-
sjeð að hún var vel ánægð með
áformin sín.
Ivan Dimitritsj gaf henni
engan gaum. Nú var hann að
útmála fyrir sjer haustkuldana
með dimmu rigningarkvöldun-
um. Þann tíma ársins ætlaði
hann að ganga eins lengi og
unt væri i trjágarðinum, í kál-
garðinum eða meðfram vatn-
inu til þess að finna livað kuldi
væri. En undir eins og hann
færi að finna til hrollsins ætlaði
hann að fara inn í hlýju stofuna,
fá sjer nokkur brennivinsstaup,
borða svolítið af söltuðum gúrk-
um og svo ef til vill að fá sjer
toddyglas með pípunni.... Nú
koma börnin inn úr garðinum.
Þau eru með fangið fult af gul-
rótum og hreðkum og það legg-
ur al’ þessu þægilega moldar-
lykt. .. . Svo legst hann aftur
á bak upp i sófa, blaðar svo-
Iitið í myndablöðunum, leggur
eitt þeirra yfir andlitið, hneppir
frá sjer vestinu og lætur sjer
renna í brjóst....
Svo líður á hauslið og það
lignir bæði dag og nótt. Trjen
f Ila laufið, vindurinn er nap-
ur og þvalui. Hundarnir, liest-
arnir og liænsnin öll vot og
úfin. Það er varla viðlit að koma
út fyrir hússins dvr. Maður
neyðist il að halda sig innan
dyra, ganga um gólf, setjast við
gluggann og horfa út á veginn
og svo framvegis. Leiðinda tíð!
Ivan Dimitritsj opnaði augun
og leit á konuna sina.
Heyrðu, Masja! Jeg lield
jeg mundi ferðast til annara
landa!
Honum fanst það hlyti að
verða unaðslegt að bregða sjer
III annara landa meðan kaldasl
væri heima, til dæmis lil Frakk-
lands, eða til ítalíu eða jafn-
vel til Indlands!
Ekki þætti mjer heldur
margt að því, svaraði konan
hans. En athugaðu nú hvort við
höfum unnið í raun og veru!
Nei, bíddu nú ofurlítið við
Ivan Dimilritsj hjelt áfram að
labha kringum stofuborðið. Ef
konan hans færi nú í raun og
veru að liugsa um ferð til út-
landa? Að fara einn, eða þá
með ungum og skemtilegum
stelpum, það væri nú eittlivað
annað! En með konu og börn?
Uss nei! Hún mundi altal' vera
að tala um krakkana. Hún verð-
ur hrædd við alt, hrekkur í kút
á hverju augnabliki og snýr
hverjum kópeka margsinnis við.
Ivan Dimitritsj gal í huganum
sjeð konuna sína í járnbrautar-
klefanum með lieilan hlaða af
allskonar óþarfa bögglum kring-
um sig, körfum og pokum. Hún
stynur og kveinar, kvartar und-
an þreytu og höfuðverk og' jag-
ast út af því, hve miklum pen-
ingum hann eyði. 1 hverl skifti
sem lestin staðnæmist verður
hann að hlaupa út eftir heitu
vatni, hollum, sódavatni og þess-
háttai*. Aldrei vill hún borða,
finst það of dýrt. Við höfum
ekki efni á því — og þessháttar
þvættingur og bulk
Og nú tók hann aii 1 einu eft-
ir því að hún var hræðilega
gömul og grett, að liárið á
henni og fötin voru gegndrepa
af matargufu, en sjálfur var
bann ennþá ungur, frískur og
fjörugur og gat vel gifst aftur.
Hvað ætti hún eiginlega
að gera til útlanda? Hún hefir
engan skilning á slíku. Hún gæti
engan greinarmun gerl á Napoli
og Krím!
Nei, jeg er viss um, að el'
hún fengi peningana mundi hún
undir eins læsa þá niður i kom-
móðuskúffu og ekki láta mig
fá einn einasta kópeka. En for-
eldrum sínum hinsvegar
þeim mundi hún senda pen-
inga -— áreiðanlega. Fvrir jólin,
fyrir nýjárið, fyrir páskana. .
Ivar Dimitritsj lætur ætt-
ingja konunnar sinnar birtast
fyrir hugskotssjónum sínum.
Þeir mundu allir þyrpast að
henni úr öllum áttum, bræður