Fálkinn


Fálkinn - 11.02.1933, Blaðsíða 14

Fálkinn - 11.02.1933, Blaðsíða 14
14 Tveim mínútum síðar var Renny ,skip- stjóri upp á þilfari og kom þá auga á mann í oliufötum. Hánn sá þegar á vaxtarlagi hans, að þétta hlaut að vera fyrsti stýrimað- ur, og meðaumkunartilfinnihg greip hann snögglega. „Þetta er hölvað veður, hr. Slia\v“, sagði liann, kumpánlegá. Shaw svaraði með því að sveifla hægri handlegg, en í hendinni lijelt hann á þungu járni. Titringur fór um allan líkaina hans um leið og lipggið reið al'. Þegár verkinu var Jokið, fór liann inn í káetu sína og gekk eins og í svefni. Hann var hálfringlaður eft- ir. Það var ekki fyrr en Walters hitti hann, að hann tók eftir því, að hann var með járnið í hendinni. Kl. 10 mínutur vfir l() var barið á dyr lians. „Má jeg tala við yður eina mínútu, lien-a?“ var spurt og Walters kom inn. „Það var viðvíkjandi skipstjóranum. Jeg 'fór með kaffið til lians eins og venjulega, kl. 10. Vanalega liringir liann á mig til þess áð fara burt með bakkann, þegar hann hefir lokið við kaffið þ. e. a. s. hjerumbil fimm mínútum seinna. En þar sem hann hringdi ekki og jeg hafði heldur ekki heyrt hann koma niður af þilfarinu, fór jeg til að að- gæta það. Hann var ekki í káetunni, og held- ur ekki á þilfarinu, svo jeg tók mjer það bessalevfi að spyrja gegn um kallpípuna livort hann væri á brúnni“. „Og er hann ekki þar?“ spurði Sliaw. ' „Nei“. Leitin, sem nú hófst, var að því er Shaw snerti, skrípaleikur. Þegar hann fór fram hjá búrdyrunum, kom Walters út þaðan. Hann spurði ekki hvort skipstjjórinn hefðj fundist, því að hann var að hugsa um ann- að. Hann hafði minst svipsins á stýrimann- iniún, er liann mætti honum með járnið i liendinni. Mörg Ioftskeyti fóru á milli Gyclops og London. Útkoman varð sú, að Shaw fjekk varanlega skipstjórastöðu á skipinu, frá og með 17. nóvember að telja — en þann dag hvarf Renny skipstjóri. Þessi fregn var eins og gúðsblessun fyrir stýrimanninn. Myrkrasvipurinii var horfinn af andliti hans eins og dögg fyrir sólu. Yfirráð! Völd! Þetta var eins og að kasta ellibelgnum, og samanborið við það, sem áður liafði verið, var viðmót lians næstum galgopalegt. Cieorg Edward Shaw, skipstjóri! Hann lofaði sjálfum sjer þvi, að hafa engar áhyggjur framvegis. Nú, er hann fjekk kaupliækkun, var hann sæmilega stæður, og eins voru skipseigendurnir van ir að gefa skipstjórum rífleg eftirlaun, er þeir ljetU af störfum. og honum datt ekki i liug áð gera sjer rellu út af fyrirrennara sinum. Hinn fyrverandi fyrsti stýrimaður var ekki sá, sem ljeti samviskuna trufla sig, og sem sönnun þess má nefna, að hann svaf vært í káetu Rennys hverja nótt, og sat þægilega í stól lians í yfirmannasalnum, hvern dag. En þessi ró hans átti fyrir sjer að verða fyrir truflun áður en lauk. Það var gott veður og Cyclops var kom- inn þriggja daga siglingu frá New York. Þriðji stýrimaður, sem var á verði, kom þá auga á fugl emn. Það var albatros, einn af þessum fylgifuglum skipanna á sjónum, sem geta flogið hundruð mílna fyrirhafnar- laust, og án þess að hrevfa vængina, að því FÁLKINN er virðist. Þarna var liann, með löngu mjóu vængina þanda lireyfingarlaust, og leið, án þess að hvika frá stað sínum, hjerumbil þrjátiu fetum uppi yfir skut skipsins. „Hananú", sagði þriðji stýrimaður, „þarna er þá albatros“. Sliaw sneri sjer til að líta á fuglinn og ems gerði Walters, sem var á ferðinni með kaffið. „Þetta er skrítið“, sagði þriðji slýrimaður. „Hversvegna skritið?“ spurði Shaw. „Það var eins og hann kæmi hvergi frá", fanst vkkur ekki? Jeg meina, að jeg leit alt í kringum mig rjett fvrir mínútu, og hvergi var neinn fugl sýnilegur innan sjón- deildarhringsins, gæti jeg lagt eið út á“. „O, hann hefir verið einhversstaðar þó þjer sæuð hann ekki", sagði Shaw. „Það getur auðvitað skeð", svaraði hinn, „en jafnvel þó svo væri, er það samt skrítið. „Og hvernig það?“ „Að hann skvldi koma í ljós, eða jeg tek- ið eftir honuni, einmitt núna. Ef þjer mun- ið það, skipstjóri, erum við núna einmitt á sama hreiddarstigi og þegar Rennv skip- stjóri fórst. Þá fór ónotahrollur um Shaw. Hann þekli vel þessa hjátrú hjá sjómönnum, viðvikj- andi albatrosunum. Og þriðji stýrimaður tók að fræða hann, rjett eins og hann vissi það ekki. Hann liló stuttan, órólegan hlátur, og sagði hálfhikandi: „Þjer vitið, skipstjóri, að menn segja, að sálir dáinna sjómanna setjist að í alba- trosunum“. Etthvað fjekk nú stýrimanninn — sem hingað til hafði liaft augá á fuglinum til að lita á yfirmann sinn. Hann sá að Shaw var náfölur, og liann flýtti sjer til að stíga fram til að styðja hann. En þá var honum hrint harkalega, svo að hann lenti á vjelasímanum. „Þjer ættuð heldur að fylla kollinn af logaritmum en kerlingabókum, hr. Winter- ton“, sagði Shaw, loðmæltur. „Aðeins ó- mentaðir menn þjást af hjátrú. Og þegar liann sá þjóninn líta á sig með forvitni, krepti hann linefann og sagði. „Hver sendi yður hingað?“ Walters sá fyrir hugskots- sjónum sínum greinilegar en nokkru sinni áður, manninn, sem var náfölur og órór og með járn í hendinni. Um sólaruppkimu næsta morgun kom Sliaw til að taka við stjórn á brúnni, og leil einbeittlega fram. Hann hafði átt illa hótl og órólega. Ómentaðar sálir smituðu frá sjer, lnigsaði hann, því að nú var hann sjálfur gripinn af sömu hjátrúnni og hinir. Það varð ekki hjá því komist, hvern- ig sem hann fór að. Mannleg skynsemi mátti sin einskis gegn þessum hræðsluköstum, sem l.ann fjekk öðru hvoru, svo hann fjekk ó- not i magann af þeim. Var þessi andskotans t'ugl cnnþá að flögra uppi yfir stýrinu? 1 meira en klukkutima stilti hann sig unl að líta aftur fyrr sig. En þó fór svo að lokum, að hann gerði það. Jú, þarna var fughnn, eins og á verði, ískyggilega rólegur, með hreyfingarlausa vængina þanda, eins og liann væri að biðja til himins fyrir sálarfrið liins látna. Shaw fór bölvandi ofan af brúnni ig hijóp aftur eftir, eins og fjandinn væri á hælum honum. í káetu lians var byssa, sem hann notaði stundum til að skjóta til marks með. Hend- ur lians skulfu svo, að hann gat varla kom- ið skothylkjunum i hana. Hann var eins og Walters komst að orði við þriðja stýri- mann siðar, „í habít". Og þriðji stýrimað- ui tók hjartanlega undir það, en liann kall- aði það hara hrjálæði. Hann vantaði ekki spönn til að vera snarvitlaus. llr. Winterton var á þilfarinu þegar Sliaw berhöfðaður og með æðisgengnu augnaráði rak livssuna fyrir hornið á yfirmannainn- ganginum. Winterton tók viðbragð. „Nú. liann er þá gengin af göflunum, hugsaði liann með sjer, og faldi sig bak við loft- íásarpípu. Shaw hló vitleysislega. „Veríð ekki hræddur, hr. Winterton". sagði liann, „jeg ætla ekki að skjóta yðu? Að svo mæltu lyfti hann byssunni. Hár hvellur heyrðist og dynkur er fuglinn lenti á handriðinu við stefnið og hrökk út i sjó- inn. Fáeinar lausar fjaðrir syntu á eftir hon- um. Þriðji stýrimaður horfði á þær með úndrun og skelfingu. Honum hefði ekki orðið ver við þótt botninn liefði farið úr skipinu. Þvi i augum stýrimannsins boðaði dauði þessa fugls ilt. Hann var trúgjarn mjög og tók jiátt i allri hjátrú sjómanna, liverju nafni sem nefndist, og er liann 'horfði á siðustu fjörbrot albatrosins fyrir aftan skipið, var hann sannfærður um, að eitt- livað verra ætti á eftir að fara. Það var sagt, uð ógæfa hlytist af því að drepa sjófugl, og nú fann hann beinlínis þefinn af ógæfu og slysum í nösum sínum. Og þá tók hann snögglega eftir því, að dauðaþögn var komin um alt skipið. Hann fann eins og títuprjónsstungu i hverri svita- liolu um allan kroppinn, er liann varð þessa var. Engin hreyfing var á neinu. Svo langt sem augað eygði var sjávarflöturinn eins og gljáfægð skifa, svo hreyfingarlaus, að Win- terton fanst það alls ekki geta verið ein- leikið. Enginn vindblær gerði vart við sig. En brátt hrökk hann upp af þessu móki við það, að Shaw sagði: „Hananú — við erum stansaðir“. Hr. Winterton komst samstundis til jarð- ar af flugi sínu. „Jeg skal fara niður og sjá, livað að er“, sagði hann. En hann var ekki kiminn nema tvö skrel' er hann staðnæmd- ist. Fyrsti vjelstjóri sást ganga aftur eftir skipinu. Hann var ekki vanúr að kjafta frá sjer vitið heldur hjelt hann sjer stuttort við efnið. „Skrúfan er farin“, sagði hann stuttara- lega. Hr. Winterton hrökk við. Ósjálfráða augnatillitið sem liann sendi Shaw, hafði i sjer eitthvað sigurlirós, sem ekki vijdi láta á sjer standa. Slys já sannarlega var slysið komið nú þegar. Hann hafði fundið af því þefinn og þarna var það komið sjálft, áður en drepni fuglinn var einusinni kóln- aður. Auðvitað var það óðs manns æði að setja þessi tvö atvik í samband, en þriðji stýrimaður var nú einu sinni svona gerður. Hvað Shaw snerti, þá stóð liann og starði á vjelstjórann ágndofa og i hinni djúpu þögn gat hann heyrt hjartaslájttinn í sjálf- um sjer. Skrúfan farin. Það þýddi sama sem að þeir urðu að bíða eftir skipi til að draga sig. Bíða hjerna á staðnum — á sömu breidd og Renny.... „Jeg ætla þá með yðar leyfi að skara út undari þremur kötlum, sagði vjelstjórinn. „Við þurfum ekki nema einn fyrir ljósa- vjelina“.

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.