Fálkinn - 12.08.1933, Page 7

F Á L K I N N
að jeg lialdi á kvennmanninum,
sagði jeg, einungis iil þess að
stríða kerlingunum.
Guð! Ha, hvað maðurinn er
óforskámmaður! livein í ann-
ari púðurkerlingunni. Ætlið
]>jcr að taka kvenmanninn i híl-
inn, án okkar samþykkis. Þjer
eigið hara lireint ekkerl með það.
Ætli jeg eigi þ(’) ekki með
lærin á mjer sjálfur, sagði jeg
svona of'hoð rólega.
Oli! Hvað maðurinn getur
verið nálega dónó! sögðu kerl-
ingarnar, og sneru sjer undan
með vandlætingasvip.
Þakka vður fyrir, sagði
hilstjórinn og lél aftur hurðina.
Eftir fáeinar mínútur rann
híllinn af stað, og upp Hvcrfis-
götuna.
Hvernig skyldi luin nú lita
út sú útlenska, lmgsaði jeg með
mjer. Árakorninu aldrei verð-
ur luin verri en það sem fyrir
er. Og jeg laumaðisl aflur
i vasa minn, náði í pelann og
ljekk mjer góðan sopa, þó ])úð-
urkerlingarnar ætluðu að drepa
mig með augunum.
Bíllinn nam staðar innarlega
á llverfisgötunni. Hjartað i mjer
harðist af óvissu og eftirvænt-
ingu.
Loks opnaðisl hurðiii. Jeg
lieyrði lágan, hljómþýðan hlát-
ur og inn kom ljómandi lagleg
stelpa. Hreinl ekkert óáþekk
reykvísku stúlkunumm. Raunar
var hún klædd eins og Ameri-
kani, i víðum pokahuxum og
hlúsu með flengilás o. s. frv.
Bilstjórinn henli henni á lmjen
á mjer. Hún virtist skilja |)á
lændingu mætavel, brosti lil mín
og l'jekk sjer sæti.
Svo rann híllinn aftur á stað.
Nú leið mjer þó laglega! Sop-
inn sem jeg hafði fengið mjer
úr vasapelanum, yljaði svo þægi-
lega innvortis, og utan frá bælt-
ist við hkamsylurinn frá stúlk-
unni, og ekki er hann verri
])ó liann sje útlenskur. Bíllinn
var það þungt hlaðinn að hann
liossaðist svona rjett mátulega.
Nei, það varð ekki á belra kosið.
Við runnum áfram hægt og
gætilega fyrst. En þegar við
komum iun fyrir Elliðaárnar,
fór bílstjórinn að lierða á beigl-
unni.
Kerlingarnar í miðsætinu l'óru
að syngja sálma og fleira með
„sinu íagi“. Og framan úr
fremsta sætinu heyrðist sungið
undir skólahúfunum með hvell-
um krakkaröddum: „Fam alli
vekkamenn, þú hjöldinn lmauði,
þí háninn raugi“ o. s. frv.
Eftir stutta stund fór önnur
piparskrukkan að kvarla um
l'lökurleika. Eftir nokkra um-
húgsun spurði jeg hikandi, hvort
hún vildi bragða á þvi sem jeg
með i vasapelanum.
— Uss! Svoleiðis nokkuð hel'-
ir aldrei komið inn fyrir mínar
varir, svaraði hún með þykkju.
Er það ekki ákaflega sterkt?
— O, jeg held það drepi eng-
an, svaraði jeg.
En það kvað vera ákaflega
hressandi, sagði sú aldraða.
Já, það er það.
Kannske jeg rjett aðeins
dreypi i það, ef þjer viljið gjöra
svo vel.
Jeg átti hálf óhægt með að
ná i pelann sökum kjöltuharns-
ins. En þó tókst mjer það.
Sú aldraða tók við honum,
fegnari en luin vildi láta á hera,
tók úr honum tappann, og hálf
sneri sjer frá okkur um ieið og
hún har pelann að vörum sjer.
Fyrst rjett dreypti hún á, en
það leit út fyrir að henni fjelli
hragðið því að hún har ])el-
ann aftur að munni sjer og saup
nú vænan sopa.
— Ah! Já, vist cr það hress-
andi, sagði hún við mig. Má
jeg ekki hjóða Jóku hragð.
Jóka ert þú ekki lasin líka.
Og án þess að híða cftir sam-
þykki mínu þá rétti lniu Jóku
pelann.
Þjer eigið svo ósköp óhægt
með að koma pelanum i vasa
yðar, sagði Jóka, þegar hún hafði
fengið sjer vænan teig. Við
skulum geyma liann fyrir yður.
Þjer skuTuð hara hringja í okk-
ur ef þjer ---------
Hringja! Nú þær voru,
.leg játti samt með hálfum hug.
Satt að segja þá trúði jeg þeim
tæplega fyrir pelanum.
Bíllinn komst stórslysa-
laust upp á heiðina. En hæg't
fór hann í smmim hrekkunUm.
Jlið útlenda kjöltuharn mitt
virtist una hag sínum vel. Hún
hallað sjer þjettara og þjettara
að harmi minum, og þegar við
komiun niður í Kamba, var höi'-
uð hennar komið fast að liöfði
mínu og stultir hárlokkarnir
kitluðu mig i framan.
I Iálfsmeikur um að luin
myndi reiðast dirfsku minni
lagði jeg annan arminn um
mitti hennar. En ])að var nú
öðru nær, en að hún yrði reið.
Hún þrýsti sjer einungis því
innilegar að mjer, sem jeg lagði
arminn ])jettar um mitti henn-
ar. —
Mig fór að dauðlanga til að
lala við hana. Jeg vissi reyndar
ekkert hverrar þjóðar lnin var,
en mjer þótti mjög sennilegt að
hún skildi cilthvað af aðalmál-
ununi. Jeg vatl þvi Iiöfði mínu
örlítið til svo munnur minn
nálgaðist eyra hennar.
Si)eak you English? hvísl-
aði jeg.
Slein])ögn.
Spreakið þjer Deuleh?
Steinþögn.
Palardu ])á Frencli?
Steinþögn.
Það lá við að mjer l'jelli all-
ur ketill í eld, ])ví þó að jeg
kynni einhvern graut í flestum
málum og mállýskum veraldar-
innar þá treysti jeg mjer ekki i
í langar umræður á þeim.
Skyndilega datl mjer nokkuð í
luig. Einu sinni var jeg á skipi
með norskum sjómanni, sem
lengi liafði verið lífvörður hjá
rússneskum kalífa. Þessi sjó-
maður var svo fær í að tala
rússnesku að þeiir innfæddu
skyldu hann ekki þegar hann
var kominn í æsing. Hann kendi
mjer eitt rússneskt orð, - arda-
brabra — sem liann sagði að
Rússar notuðu yfir alt mögulegt.
Það gæti t. d. þýtt: ITvaðan ertu?
Jeg er svangur, jeg elska ])ig,
farðu lil fjandans, og ólal ótal
margt fleira.
Ef lil vill var nú stúlkan i úss-
nesk — —
Minsta kosti gat það ekki
skaðað, þó jeg reyndi að komasl
eftir hvort svo væri. Jeg hvíslaði
því ofurlágt; ardahrahra.
Hún leit undrandi á mig.
ITenni koin það auðsjáanlega
mjög á óvart, að jeg skyldi vera
svona fær í hennar cigin móð-
urmáli. Svo þrýsli luin sjer afl-
ur að hrjósti mimi, - hjúfraði
sig upp að mjer, og fór að hlæja.
Það var ])essi sami lági, Idjóm-
])ýði hlátur og jeg lieyrði, þég-
ar lnin kom inn i bílinn.
Eg skyldi fögn'uð hennar of-
hoð vel. Enginn, sem ekki hefir
sjálfur reynt, getur gert sjer í
hugarlund þá hrifningu, sem
grípur mann við að heyra silt
eigið mál í fjarlægu landi. Jeg
man líklega lengsl af, ef'tir einu
slíku atriði, sem gerðisl þgar
jeg var í Hollandi. Jeg var á
gangi í útjaðri Amsterdam. í
fjöldamörg ár liafði jeg hvorki
lieyrt, sjeð nje drukkið Tslend-
ing. Þá heyrði jeg alt í einu
hneggjað á íslensku, rjett fyrir
aflan mig. Jcg sneri mjc.r við
og sá islenskan hest slanda þar
á heiit. Þetla var ])á námuhestur
úr kolanámiinum þar hjá. En
þetta hafði svo sterk áhrif á
jeg grjet al' gleði.
En kellubarnið mitt vndislega
grjet ])(’) ekki. Hún hló og titr-
aði af gleði í fangi minu. Fögn-
uðurinn yfir þvi að við skild-
um skilja hvert annað, þaut um
mig eins og lieitur rafstraum-
ur. Jeg hlessaði í luiga mínum
Norsarann sem kendimjerþetta
töfraorð, sm gilti á við heill
tungumál. Ef liann hefði verið
nærstaddur, lield jeg að jeg
hefði rokið upp um hálsinn á
honum og kyst hann, og heí'i
jeg þé) aldrei sjeð neinn mann
sem altaf var jafn s(’)ðalegur um
muninnn. En jeg varð nú að láta
mjer nægja að óska liomim alls
góðs og langra lifdaga, en
tengdamóður hans skjóts hana
ef hún væri ])á ekki þegar dauð.
Ilúh skildi mig! Hún skildi
mig! hljómaði í huga mínum.
Og ör al' fögnuði hvíslaði jeg i
eyra hennar hvað eftir annað:
Ardahrahra! ardabrahra!
Og eftir stutta stund var hún
l'arinn að livisla ardahrahra.
Það var alveg dásamlegt hve
okkur té)kst að skilja tilfinning-
ar hvers annars með hjálp þessa
eina orðis.
Billinn skrölti áfram. Vegur-
inn var farið að verða (isljett-
m og holóttur, en jeg fann ekki
til þó híllinn liristist ónotalega.
í liuga minum komst ekkert
annað að en töfraorðið rússneska
og hið löfrandi rússneska kjöltu-
harn mitl. Vel gat verið að hún
væri af háum stigum. Kannske
úllæg fursladóttir, já, eða þá
prinsessa. Jeg' hlessaði komún-
istana og hyltinguna cins og
auralaus stúdent, fvrir það að
liafa flæml þessa stúlku i útlegð
og heina leið i fangið á mjer.
En um lcið strengdi jeg þess heit
að heita öllum kröftum mínum
móti Einari og Lenin sáluga
svo hún ynni aftur tign sína og
óðöl. Maður gcrir nú ekki slílct
í eignigjörnum tilgangi.
Reyndar get jeg nú ekki þrætt
fyrir það, við eruni allir
hreyskir.
Scinl um kvöldið,
konnun við að hæ einum, skamt
frá Rangá. Þar sem degi var
tekið að lialla, var ákveðið að
nema þar staðar.
Þegar við sligiun úl úr hiln-
um, mundi jeg alt í einu eftir
þvi, að púðui’kerlingarnar voru
mcð vasapclann minn.. í gleði
minni liafði jcg gleymt hæði
þeim og honum. Jeg spurði
þær þessvegna livorl þær gcvmdu
ekki smáhlut fyrir mig.
Æ! Það var alveg satt
svaraði sú kerlingin, sem var
heldur minna ljót. Ihin Jóka
tók við honum.
Jeg, sagði Jöka, og sak-
leysið ljómaði af svip liennar.
Ahnátfugur, hvað þú hara
getur verið neyðó, að hera svo-
leiðis nokkuð upp á mig! Þú
varst sjálf með hauu siðast.
Jeg með liann síðast! æpti
hin. — Víst var jeg ekki sjálf
nieð liann siðasl! Þú tókst við
honuin aftur.
Jeg var i svo góðu skapi að
jeg gat (’miögulega fengið mig
til, að fara að rifast út al' svona
smámunum. Hvað munaði til-
vonandi fursta um einn vesælan
vasajiela! Jeg sagði þeim að það
gerði ekki minstu vitund til ])ó
jeg sæi hann aldrei affur.
En guð minn góður, sagði
Jóka með gráthljóð í röddinni.
þjer getið bara ekki hugsað
yður, hvað okkur þykir agalega
mikið fyrir þessu. Hugsa sjer,
það gæti hara litið út, eins og
við hefðum nappað frá vður pel-
aniiin. En það vcil nú sá eini
ITún ])agnaði snögglega, snerist
á hæl og hraðaði sjer í hurtu.
Ef lil vill hefir hún tekið eftir
])vi, að mjer varð starsýnt á
handtöskuna hennar, sem ekki
hafði getað lokast, sökum þess
hve vasa])elinn var fyrirferðar-
mikill.
Svo lijelt öll hersingin í hala-
rófu heim að hænum. Við geng-
um næsl siðust, rússneska stúlk-
an og jeg. Við leiddumst og lit-
um hrosandi hvert lil annars,
og hvísluðum löfraorðinu við
annaðhvort spor, Ardabrahra.
A eftir okkur kom ungi mað-
urinn með hornspaúgargleraug-
FRAMIIALD Á III.S. 12.