Fálkinn - 07.10.1933, Blaðsíða 11

F Á L K 1 N N
Hygna drotningin.
Einu sinni var ungur konungsson,
sem var bœði hygginn og fríður.
Hann var kominn á venjulegan gift-
ingaraldur, en gat hvergi fundið
konungsdóttur, sem var honum að
skapi. Ýmist var hún fríð og
heimsk eða þá að hún var ljót og
hygginn, en konuefni sem bœði var
fríð og hyggin gat hann hvergi
fundið.
Svo lagði konungssonurinn i
ferð einn góðan veðurdag. Fyrst
ætlaði hann að fara urn alt ríki
föður síns i konuleit. I'yrsta dag-
inn reið hann um þjettan skóg,
sein var miklu stærri en kóngs-
sonur hafði haldið, því þegar dag-
ur var að kveldi kominn var kóngs-
sonurinn enn í skóginum. Var'ð
hann að biðja um gistingu hjá fá-
tækum kolagerðarmanni, sem átti
heima í afskektum kol'a í skógin-
um. Kolagerðarmaðurinn og kona
hans tóku vingjarnlega á móti
honum, lje.tu hann borða með sjer
óbrotinn kvöldverð og bjuggu um
handa honum i fleti i kofanum.
inum og drotningunni fanst að son-
ur þeirra hefði valið vel.
En eitt var konungssonurinn
hræddur um, og það var að konan
hans mundi reynast hygnari en
hann sjálfur. Þessvegna setti hann
það skilyrði, að þegar hann yrði
konungur síðar nieir, þá mætti
hún aldrei hafa afskifti af stjórn-
arstörfunum. Ef hún færi að sletta
sjer fram i þau, þá væri honum
heimill að segja skiiið við hana
og senda hana heim til foreldra
hennar. Stúlkan gekk að þessum
skilyrðum, en setti það hinsvegar
upp, að ef hún yrði rekin heim
mætti hún hafa með sjer það, sem
henni þætti vænst um í eigu sinni.
Og svo var þetta aftalað mál.
Nú var brúðkaupið haldið og
þegar gamli konungurinn dó varð
prinsinn konungur í hans slað og
kolagerðarmannsdóttirin varð drotn
ing.
Svo var það einu sinni, að stór-
eflis markaður var lialdinn i höf-
uðstaðnum. Fjöldi bænda kom ak-
Föffur sjón.
Morguninn eftir vaknaði kongs-
sonurinn við lágt raul og rokk-
hljóð. Iiann leit upp og varð for-
viða er hann leit inn i herbergið
við liliðina og sá þar faileguslu
stúlkuna sem hann hafði nokkurn-
tima sjeð. Iiún sal þar og var að
spinna á rokk; Þetta var dóttir
kolagerðarmannsins. Kongssonurinn
gleymdi alveg, að hann var á ferð
og i stað þess að halda ál'ram fór
hann að hjálpa stúlkunni og var
að þvi allan daginn, og honuin
fanst þetta yndislegasti dagurinn
sem hann hafði lifað á æfi sinni.
Hann varð þarna aðra nótt — -
og nokkrar nætur enn, og nú varð
honuin ljósl að þetta var einmitt
stúlkan sem hann var að leita að.
Að vísu var hún engin kongsdóttir,
en það varð að hafa það, og svo
fór hann heim og sagði foreldrum
sinum, að nú hefði hann loks fund-
ið konuefnið sitt.
Dóttir kolagerðarmannsins kom
heim í höllina og bæði konung-
andi lil borgarinnar til þess að
verzla. Það inoraði af fólki um all-
ar götur, ekki síst í nágrenni við
krána. — — Seint um kvöldið
komu nokkurir af siðustu gestunum
út úr kránni og fóru að svipast um
eftir klárunum sínum og vögnum.
Gestgjafinn lýsli þeim með Ijós-
keri, því að það var dimt og þeir
voru dálitið valtir á fótununi. Þeg-
ar þeir komu út i hesthúsið sá
gestgjafinn undir eins, að merin
hans hafði eignast folald. En aum-
ingja folaldið hafði víst ringlast af
öllum gatiraganginum sem hafði
verið þarna um kvöldið, þvi að
það hafði liypjað sig út í horn, þar
sem hesturinn eins bóndans stóð.
Og nú hjelt bóndinn því til streitu
að hann hlyti að eiga folaldið, úr
þvi að það stóð hjá hestinum lians,
það gætu svo sem allir sjeð. Þeir
fóru að hnakkrífast út úr þessu
og endirinn varð sá, að bóndinn
lagði af stað ineð folaldið.
En gestgjafinn vildi ekki sætta
Mönnum ,með stríðu skeggi mun þykja
bægilegt að raka sig með PERI raksá-
ðuþynnu (creme). PERI er orðið víð-
frægt af því hversu óttúlega fljótt sápu-
þynnan mýkir skeggbroddana. Aug- i
nabliki eftir að sápan hefir veiið J
bortn á, rennur raktækið léttilega
gegnum broddanaog skilur ekkert J|
ettir. PERI gerir hörundið mjúkt «!]
og slétt, og hiðafat þunna PERI
rakblað sparar yður tíma og
penninga. — Hafið þér rakað
yður með PERI raktækjum?
DR . M. ALBERSHEIM, FRANKFURT / M. -
PARIS - LONDON
sig við þetta, eins og vonlegt var.
Hann fór í mál og þetta mál var
lengi á döfinni og kostaði of fjár,
en dómararnir drógu taum bónd-
ans. Þá fór gestgjafinn til konungs,
en hann reyndist nú í jietta skifti
eklti vitrari en hinir og sagði: „Sá
hlýtur að eiga folaldið sem átli
hestinn sem það stóð hjá!“
Nú hafði gestgjafinn mist alt sem
hann átti, og alt vegna folaldsins
og í vandræðum sinum fór hanti
lil drotningarinnar. Hann vissi að
hún var bæði vitur og góðgjörn.
Hún sá undir eins að hann hafði
hóluin nokkrum. Þar sá hann gest-
gjafann, sem hann þekti vel aftur,
vera að draga á með neti i sand-
inum. Konungurinn ljet vagninn
staðnæmast og spurði manninn
hvað hann væri að gera.
— Jeg er að veiða, sagði hann.
— Erlu ekki með öllum mjalla?
spurði konungurinn. Heldurðu
;tð það sje fiskur i sandinum.
— Það er ekki ólíklegra, svar-
aði gestgjafinn, — en að hestur-
inn bóndans, sem ekki var fyl-
fullur og ekki einu sinni var meri,
eignaðist folald!
Komuiffleff byrði.
verið órjetti beittur, en hún gat
ekki breytt uppkveðnum dómi.
Þessvegna gaf hún honum nokkur
góð ráð, en lók honum vara fyrir
að segja, hvaðan hann hefði feng-
ið þau..
Daginn eftir þegar konungurinn
ók út fyrir borgina að gamni sínu
varð honum farið fram hjá sand-
Konungurinn tók til sín sneiðina
og sá líka þegar í stað, að sjer
hefði skjátlasl. En hann gal ekki
trúað að það væri gestgjafinn sjálf-
ur sem hefði látið sjer hugsast
þetta tiltæki til að leika á hann,
og vildi vita liver slæði þarna að
baki. Maðurinn fór undan í flæm-
ingi i lengslu lög, en loksins með-