Fálkinn - 07.10.1933, Blaðsíða 14

14
FÁLKINN
Hann er dauður, Bruce, sagði sá, sem
kallaður var Eddi. Fjelagi hans hafði lotið
niður og lyft upp höfði inannsins, og sneri
nú andliti lians að birtunni. Maðurinn var
gráhærður, skegglaus og virtist vera á sext-
ugs aldri. Andlit hans var náfölt, að undan
tekinni skrámu á annari kinninni, sem hann
virtist hafa fengið við að falla á brúnina
á gosbrunninum, sem hann lá hjá. Að öðru
leyti voru engin áverkar sýnilegir, en blóð-
ið úr skrámunni var einkennilega greini-
legt á livítri húðinni. Maðurinn var sam-
kvæmisklæddur og hattur hans lá þar skamt
frá.
Jeg þekki manninn, Eddi. — Það er
Sir Nicholas Brannock.
— Frændi Rollos?
Já.
Fjelágarnir stóðu augnablik hreyfingar-
lausir og voru eins og í vandræðum, Iivað
gera skyldi. Eddi, sem var alveg runnið al'
xið hræðsluna, varð fyrri til máls:
Hann á heima á Cadogantorgi, er það
ekki? Það er rjett hjer hjá.
— Já, liann hlýtur að hafa verið hjer á
gangi og þá snögglega fengið slag, eða
hjartabilun. Þú verður að bíða lijer, meðan
jeg næ í lækni. Nú, — þarna er lögreglu-
þjónn.
Hann æpti til lögregluþjónsins, sem kom
að vörmu spori á vettvang, og þeir skýrðu
lionum frá fundi sínum. Maðurinn, sem var
ungur, og sýnilega nýr í embætti, laut yfir
líkið og dró síðan upp vasabók sína.
— Dauður! sagði hann.
— Bruce heldur, að það sje lijartabilun,
og hann liafi meitt sig í framan í fallinu.
— Jeg þyrfti að fá nöfn ykkar og heim-
ilisföng.
Þetta er Sir Nicholas Brannock, sagði
sá, sem kallaður var Bruce. Hann á heima
á Cadogantorgi. Eigum við að flytja liann
heim — eða ná i lækni?
— Hann verður að fara i líkhúsið, sagði
lögregluþjónninn. Það verða send boð heim
til lians, ef hann reynist vera sá, sem þjer
haldið. Hvað heitið þjer sjálfur?
Jeg lieiti Bruce Graham. Og þetla er
Edward Lamport. En nú skal jeg lilaupa
eftir lækni, ef ske kynni, að einhver von
væri.
— Jeg er hræddur um að hún sje lítil.
Hvert viljið þjer fara?
Það er læknir hjerna spölkorn inn í
Grænugötu.
Gott og vel. Ef læknirinn er heima,
vilduð þjer þá hringja á stöðina. Spyrja
bara um lögregluna og þá fáið þjer sam-
hand og panta svo sjúkravagn. Jeg skal
híða hjer ásamt fjelaga yðar.
Bruce Grahám þaut af stað og var svo
lieppinn, að Hawton læknir kom sjálfur til
dyra, er hann hringdi næturbjöllunni. Hann
var á nærklæðum, en er hann heyrði, að á
honum þyrfti að halda, bað hann um fárra
mínútna frest til að fara í eitthvað meira.
Meðan hann var að klæða sig leyfði hann
Graliam að liringja í símann til að gera lög-
reglunni aðvart. Þegar hann var kominn í
fötin, fóru þeir báðir aftur út á torgið.
Á meðan þetta gerðist liafði lögreglumað-
urinn verið að krota hjá sjer atburðinn.
Hann athugaði vandlega kringum gos-
brunninn og minnisvarðann, en að frátöld-
um fáeinum pappírssnifsum og óhreinum
fregnmiða, sem einhver blaðastrákur hafði
skilið eftir, fann hann ekkert. Undir eins og
læknirinn kom á staðinn var líkið athugað
vandlega. Lífgunartilraunir voru um sein-
an, því enginn vafi gat á því leikið, að mað-
urinn var steindauður.
Hver haldið þjer dauðaorsökin liafi verið?
spurði Lamport.
Það er ómögulegt að segja, nema eftir
nákvæmari rannsókn, svaraði læknirinn.
—■■ Engin merki um ofbeldi? spurði lög-
reglumaðurinn.
Ekki sjáanleg, svaraði liinn. Skráman
á kinninni er óveruleg og stafar af fallinu.
Liggur liann eins og þið funduð hann?
— Hann lá á hliðinni og næstum á grúfu,
svaraði Graham, — og jeg lyfti honum að-
eins upp og þekti hann þá.
Læknirinn laut aftur niður og glenti sund-
iii- augnalokin á líkinu og athugaði varir
jiess nákvæmlega, en sagði ekkert. Lögreglu-
þjónninn hafði tekið hattinn og áthugað
aftur steinbrúna milli minnisvarðans og gos-
brunnsins. Hann lýsti líka með vasaljósi sínu
niður í ræsin þar i kring, en fann ekkert,
sem gæti staðið i samhandi við þennan
sorglega viðburð.
Þá kom sjúkrabifreiðin. Mennirnir tóku
liátíðlega ofan um leið og þeir lyftu líkinu
og lögðu það á liörurnar, sem þeir ýttu síð-
an inn i Vagninn.
Þjer segið, að þetta sje Sir Nicholas
Brannock, sagði Hawton læknir við Graliam.
Jeg þekki hann ekki persónulega, en ann-
ars var liann mjög þektur maður, og allir
kannast við örlæti hans við barnaspítala og
aðrar liknarstofnanir.
Einniitt, svaraði Graham. Sjálfur
heí jeg oft talað við hann og þekki hans
nánustu mjög vel. Þetla verður hræðilget
fyrir aumingja frú Brannock.
— Ef þjer og vinur yðar ætlið á lögreglu-
stöðina, skal jeg koma með ykkur.
Lögregluþjónninn hafði farið upp í vagn-
inn til þess að geta samið skýi-slu sína sem
fljótast, en hinir þrír komu gangandi á eft-
ir. Þetta var stutt að fara og á leiðinni
reyndu þeir fjelagar að fá dálítið frekari
fræðslu lijá lækninum, svo sem hver dauða-
orsökin væri, að hans áliti. Slag? Hjarta-
bilun? Hefði hann dottið og rotast á stein-
hrúninni? Hve lengi var hann búinn að
úggja þarna þegar þeir fundu hann?
En læknirinn var eðlilega fáorður og var-
kár. Hann hristi höfuðið og sagði, að það
væri óviðeigandi að fara að segja nokkurt
álit fyrr en líkið hefði verið rannsakað ná-
kvæmlega, en það var sýnilega ómögulegt
í þeirri hálfdimmu, sem var á torginu. En
hvort sem það nú var viljandi eða óviljandi,
gátu þeir sjeð, að eitlhvað atriði virtist vera
að vefjast fyrir lækninum, sem honum
fanst undarlegt og óskiljanlegt.
Á lögreglustöðinni voru þeir fjelagar látn-
ir endurtaka skýrslu sina um það, hvernig
þeir fundu líkið, og i hvaða erindum þeir
hefðu verið þarna á ferð — enda jiótt þeim
fyndist það óþarfi að skýra frá deilu sinni
um trjáafjöldann.
í vösum líksins fanst gullúr og festi; enn-
fremur peningaveski, en engin nafnspjöld
eða neitt, sem gæfi til kynna, hver maður-
inn væri.
Eruð þjer viss um, að þetta sje Nic-
holas Brannock? spurði slöðvarstjórinn.
Fullviss, svaraði Bruce. — Jeg þekki
manninn vel.
Og liann á heima á Cadpgantorgi?
í nr. 101.
Stöðvarstjórinn náði í bæjarskrána og
fánn heimilisfangið. Það væri víst rjetl
að senda Jiangað og fá einhvern hingað til
að þekkja líkið, og tilkynna svo fjölskyld-
unni. Brytann kannske, ef jiar er nokkur
bryti.
Hann er til, svaraði Grahám.
Stöðvarstjórin bað síðan HaÁvton lækni
að segja sjer, hvers hann hefði orðið vís-
ari, en læknirinn stakk uppá því að fá lög-
reglulæknirinn i lið með sjer og rannsaka
likið nákvæmlega, ef þess gerðist þörf.
Jeg hugsa, að liann sje kominri, svar-
aði stöðvarstjórinn. Viljið þjer ekki fara
og tala við hann? Síðan þakkaði hann þeim
fjelögum fyrir hjálpina og tilkynti þeim,
að auðvitað yrði rjettarhald, þar sem þeir
vrðu að mæta, eftir nánari tilkynningu.
Átti Sir Nicholas nokkur hörn? spurði
stöðvarstjórinn er þeir voru að fara. Hann
átti einn son, sem fjell í ófriðnum, svar-
aði Bruee. Jeg býst við, að hróðursonur
hans eigi að erfa titilinn og eignirnar.
Svo Rollo verður þá barón, sagði
Edward Lamport, er þeir gengu af stað
lieim.
Fær liann líka eignirnar?
Mestmegnis, svai-aði Graham. Jeg
býst við að liann fái sem svarar fimtán
jiúsund pundum á ári.
Það var svei mjer gróði fyrir liann.
Gamli maðurinn hefði vel getað tekið upp
á því að lifa í tuttugu ár til. Fátt er svo
nieð öllu illt, að ekki hoði nokkuð golt,
má segja. Rollo hefir svei mjer líka Jiörf
á skildingunum.
Já, hann hefir verið þurfandi fyrir
jiað upp á síðkastið en hann á svei mjer
skilið þó eitthvað rakni úr fyrir honum.
Góður drengur, Rollo.
II. KAPlTULI
Að kveldi hins sama dags var kraftaverk
að ske í setustofunni í litlu húsi á Hans-
torgi, sem er rjett hjá Grænatorgi. Eitt
þeirra kraftaverka, sem feður vorir hefðu
talið yfirnáttúrlegt, en vjer teljum hvers-
dagsviðburð.
í setustofunni sátu þrjár persónur, sem
sje Richard Wedderhurn, roskinn maður
nieð áberandi greindarlegt andlit; Joan dóttir
hans, hjer um hil tuttugu og tveggja ára,
og Angela Marsden, sem venjulega var
kölluð Angela frænka.
Þau sátu öll og steinjiögðu, en jiótt ekk-
ert þeirra ljeti orð til sín heyra, heyrðist
skýr og greinileg rödd um alla stofuna.
Þetta var rödd úr fjarska, sem var að tala
lil safnaðarins i kirkjunni sjálfri.
Gamli maðurinn, sem var heyrnardaufur,
sat næst viðtækinu. Augu lians voru lokuð
og hann kinkaði kolli öðru hvoru, en hann
var ekki að draga ýsur, lieldur að kinka
kolli til samþykkis þvi, sem hann heyrði
orðum liins ósýnilega ræðumanns. Ric-
iiard Wedderburn var innilega trúaður og
liann gladdist af því að lieyra fagnaðar-
erindið prjedikað svo fagurlega og blátt á-
fram.
Angela frænka hafði spennt greipar í
kjöltu sjer, eins og hún hefði gert í kirkj-