Fálkinn - 04.11.1933, Page 7

F Á L K 1 N N
Fotin
sjálfpvegin
með Rínso
„Þvottur" verður aðeins „skolun,“
þegar Rinso er notað. Því alt
sem þjer þurfið að gera, er að
leggja þvottinn í bleyti, í Rinso-
upplaustn, næturlangt. Næsta
morgun, skolið þjer fötin og hengið
til þerris, og þvotturinn er búinn.
Rinso dregur óhreinindin úr þvot-
tinum, verndar fötin frá sliti og
hendur frá skemdum, þvi alt
nudd er óþarft.
Notið eingöngu Rinso í þvott á fö-
tum, sem þjer viljið að endist vel
og lengi.
Rinso
VERNDAR HENDUR,
HELDUR ÞVOTTINUM
ÓSKEMDUM
M-R 77-33 IC
R. S. HUDSON LIMITED, LIVERPOOl., ENGLAND
inni? Það gat liann að minsta
kosti ekki skýrt. Hann fór út
og gekk kringum musterið.
Hann gat rakið slóða g'egn um
kjarrið. Hann rakti þennan slóða
af forvitni niður í þrönga gjá,
sem lá alla leið niður að sjó, og
þar varð hann fyrir óvæntri
sýn. Fyrir handan skerin lá stór
hvít skemtisnekkja, en hátur
með fjórum mönnum var í þann
veginn að leggja frá landi. í
bátnum var stór og langur trje-
kassi.
Milton rak upp reiðióp. Nú
þóttisl hann skilja hvað gerst
hafði. Aðrir höfðu náð í mynd-
ina hans. Þeir höfðu verið að
taka hana þegar honum hafði
sýnsl myndin hreyfa sig. í æs-
irigunni gerði liann sjer ekki
grein l'yrir, að það er ekki hægt
að taka þunga marmaramynd,
búa um hana í kassa og flytja
liana niður þrönga og torfæra
gjá í einni svipan.
Hann gekk fram. „Biðið þið
við!.“ kalláði hann, „með hvaða
rjetti flytjið þið listaverk í burtu
hjeðan? Hann var vanur að tala
í skipunartón og hásetarnir
fjórir hlýddu ósjálfrátt. Þeir
horfðu efins hvorir á aðra og í
sama bili hljóp Millon út i hát-
inn. „Jeg skipa ykkur að flytja
þennan kassa í land“, sagði
hann.
En sjómennirnir liristu höfuð-
ið. „Þá skipun þekkjum við
ekki“, sagði einn, „við vitum
ekki hver þjer eruð. Þjer verð-
ið heldur að koma um borð og
tala við mr. Bro\vn“, og svo
settust þeir undir árar.
Milton varð orðfall af undrun
og báturinn hafði ekki fyr lagt
að skipshliðinni en hann klifraði
upp kaðalstgann. A þilfarinu
hitti hann roskinn mann d livít-
um fötum. Hann horfði undr-
andi á Milton gegnum gleraug-
un. —
„Með hvaða rjetti látið þjer
menn yðar taka burt listaverk,
sem þjer eigið ekki?“ spurði
Milton reiðilega.
„Hvern hefi jeg þá æru að
tala við?“ spurði hvítklæddi
maðurinn. „Jeg heiti James
Brown og er einkaritari mr.
Gharles Cliesterfield i New York.
„Jcg þekki ekki þann mann“,
svaraði Milton reiður. „Jeg er
George Milton sjókapteinn og
marmaramyndin sem þjer haf-
látið flytja burt er mín eign“.
Brown varð mjög forviða á
svip. „Jeg hefi látið segja mjer,
að hún hafi staðið þarna fyrir
framan fagra musterið frá ó-
muna tið, og það musteri heíir
enginn vitað um, nema þjer þá.
Við tökum höggmyndina fyrir
þremur dögum og hjuggum
vandlega úm hana“.
„Það er ekki rjett“, hrópaði
Milton, „myndin stóð þarna á
fótstallinum í dag, jeg hefi sjálf-
ur sjeð hana þar“.
Brown horfði undrandi á
hann og vpti öxlum. „Þetta
er eins og jeg segi, og jeg ætla
að hiðja yður að fara uiður i
hátinn, svo verðið þjer fluttur
i land undir eins og við höfum
tekið kassann um horð“.
„Nei“, sagði fögur kvenmanns-
rödd, og þegar Milton sneri sjer
\ið varð hann enn meira undr-
stúlka í óhrotnum hvítum kjól.
andi. Þar stóð há og grönn
Hann var einkennilegur í snið-
inu og minti lielst á grískan
búning. Höfuð hennar var undra
fagurt, eins og klassisk mynd.
Hún hafði mikið og bjart hár,
sem var greitt á forngríska
vísu með lmút í hnakkanum. Og
þegar hún sneri sjer við flaug
þetta eins og elding um liuga
Miltons: Þetta var höfuðið, sem
hann hafði sjeð hreyfast hak
við lárviðarlundinn. Unga stúlk-
an hafði staðið á fótstallinum
þarna í sólskininu.
„Það er hetra að þjer sjeuð
gestur okkar þangað til við er-
um komin lengra undan“, sagði
hún.
„Þegar við erum á annað borð
komin lijeðan, býst jeg ekki við
að við þurfum að óttast yður“.
Hún sneri við og gal' skip-
stjóranum skipun um að lialda
á stað. Og kassinn hjekk enn í
bómunni, þegar skrúfan fór að
hreyfast og háturinn dinglaði
óskorðaður i daviðunum.
Milton var álveg viðutan af
undrun. „Jeg mótmæli þessu“.
sag'ði hann.
Hún hrosti kuldalega. „Það
stoðar ekki hót“, sagði hún, „því
að við setum yður í land síðar
og þegar jeg er komin til Am-
eríku þýðir ekkert að mótmæla.
Jeg hefi varið of fjár til þess
að finna þessa rnynd og loks
fann hana af tilviljun einn af
umboðsmönnum mínum, sem
ferðast fyrir mig um Grikkland
til þess að leita að gömlum lista-
verkum, i safn mitt“.
„Hvern hefi jeg þá ánægju að
tala við?“ spurði Milton. Hann
lagði álrerslu á orðið „ánægju“
og hún gat ekki annað en tekið
eftir þvi. Hún brosti.
„Jeg heiti Daphne Kingston“,
svaraði hún, „þjer hafið kanske
heyrt mín getið“.
Það hafði hann. Hún var einu
sinni einkaerfingi hins vellauð-
uga föður síns og þá hafði ver-
ið mikið um hana talað, og á-
liugi hennar fyrir grískri forn-
list var alkunnur. Hún hafði
aukið mjög listasafn föður síns.
Fögur var hún, hún líktist í
raun og veru lifandi grískri
gyðju. Og Milton gramdist að
þau skyldu hittast undir svo
fjandsamlegum kringumstæðum.
Hann gekk til hennar. „Hlust-
ið þjer nú á mig“, sagði hann.
„Jeg hefi fundið þessa höggmynd
fyrir þrettán árum, rjett áður
en stríðið hófst og var kominn
hingað til að sækja hana“.
Hún ypti öxlunum. „Þá var
leitt að jeg skyldi koma á und-
an“, sagði hún. „Þjer eigið ekki
meiri rjett á myndinni en jeg“.
Milton svaraði ekki. Hann
skildi að það var hún, sem hafði
völdin á þessum stað. Og því
dró hann sig í hlje og þagði.
Skipið var ágætur siglari og
daginn eftir var hann settur á
land í Sikiley. „Jeg hefi skipun
frá miss Kingston um að borga
yður skaðabætur“, sagði mr.
Brown.
„Þökk! En jeg tek ekki á
móti neinum skaðabótum“,
svaraði Milton.
Og svo fór hann í land án
þess að kveðja. Hann var von-
svikinn og hann var reiður yf-
ir þvi, sem gerst hafði. En
gamla mustreið stóð þó þarna
eftir. Hann ætlaði að rannsáka
það nánar. Og liann fór aftur
til Grikklands.
í þetta sinn hitti hann ekki
gamla hirðirinn, þegar hann fet-
aði sig upp i fjöllin. En hann
varð fyrir óvæntum athurði
þegar hann sá musterið til-
sýndar.
Höggmyndin stóð á sínum
stað. Hann njeri augun. Dreymdi
hann e'ða var hann vakandi?
Myndin hreyfðist. Hún sneri
sjer við. Hann tók undir sig
sprett. Var ungfrú Kingston
komin aftur?
Þegar hann var kominn í ná-
munda sá liann livíta höfuðið
og herðarnar á myndinni. Og
hann heyrði mannsraddir innan
úr kjarrinu. Hann vatt sjer
þangað og sá þar gamla hirð-
irinn og fjóra menn úr þorpinu.
Fyrir framan fótstallinn stóð
velklæddur maður og hló svo
að hann hristist. „Nú skulum
við sjá hver næsti bjálfinn verð-
ur“, sagði hann, „en við verð-
um að fá töfalt verð fyrir þessa
mynd, þvi Englendingurinn fór
með þá síðustu án þess að
borga“.
„Nei ekki gerði hann það“,
sagði Milton og gekk fram. All-
ir sneru sjer við og gamli hirð-
irinn varð ákaflega lúðulakaleg-
ur. Og fíni Grikkinn bölvaði.
En Milton hló góðlátlega. Hann
skyldi hvað á spítunni hjekk.
Þessi hófi var einn þeirra, sem
eru sníkjudýr á listaverkasöl-
unni. Milton hafði heyrt sagt frá
þessu áður. Þeir láta steinhöggv-
ara höggva margar myndir af
sömu gerð og þá verður verkið
ódýrt. Svo eru stytturnar skemd-
ar hjer og hvar og gerð á þær
ýms ellimörk og svo er þeirri
fyrstu komið fyrir á afviknum
stað og sjeð um að einhver á-
hugasamur listavinur rekisl
þangað. Þessi verslun var um
það leyti að hyrja þegar striðið
hófst, en þá rak alt í strand um
Frh. á bls. V2.
«