Fálkinn - 01.09.1934, Qupperneq 12

12
F Á L K I N N
Dularhöllin
Skáldsaga eftir WYNDHAM MARTIN.
gripið hann. Hann var stór og sterklegur,
með mikið skegg. Trent var nú þarna einn
óvopnaður gegn þremur mönnum, sem
vissulega voru allir vopnaðir. En eigi að
síður virtist hann vera mjög rólegur.
„Mikið takið þjer þessu stillilega“, sagði
ljóshærði maðurinn ungi og horfði á Trent.
Annars get jeg ekki neitað þvi, að mjer finst
framkoma yðar einstaklega viðfeldin. Og'
þetta er ekki nema gott, því að við eigum
eftir að hafa margt saman að sælda“.
„Hvaða vitlausra-hæli er þetta eiginlega?“
spurði Trent.
„Þjer eruð varla að hugsa um að flýja“,
svaraði hinn. „Það mundi jeg ekki reyna í
yðar sporum. Það er alveg vonlaust. Má jeg
kynna yður fjelaga mínum. Þessi maður,
sem greip yður með svoddan lægni, er lækn-
irinn okkar. Fyrrum daga var hann frægur
vísindamaður. Hann hefir víst áreiðanlega
vonað að þjer munduð snúa handlegginn á
yður úr liði, svo að hann fengi tækifæri til
að kippa yður í liðinn aftur. Hann heitir
Collins og hefir meðal annars unnið heið-
ursgullpening háskólans í Edinhorg. Jeg
ræð yður til að umgangast hann með var-
kárni, því að hann hefir ekkert gaman af
flimtingum".
Collins kinkaði kolli til samþykkis.
„Og þessi maður, sem mundi jafnan lenda
þar sem hann fór frá ef hann ljeti nefvísina
ráða, er Honey kapteinn. Meðan hann var
skipstjóri á flutningaskipi var honum gjarnt
til að misþyrma skipsmönnunum sínum.
Einu sinni hleypti hann skipinu sínu í strand
til þess að fá vátrygingarféð greitt, en þetta
mistókst svo að liann gekk í lið með okkur“.
Það var langt frá því, að Honey liti blíð-
um augum til Trents. „Ef þú ætlar þjer að
henda gama nað nafninu á mjer, þá skal jeg
gefa þjer annað, ekki fallegra“.
Trent ypti öxlum.
„Og jeg heiti Adrian Montague. Jeg byrj-
aði æfiferil minn sem sendisveitaritari og
á stríðsárunum komst jeg í lífvarðarsveit-
ina.. Þjer takið vonandi eftir, að alt sem jeg
minnist á i sambandi við okkur tilheyrir
fortíðinni“. Montague brosti vingjarnlega.
„Kæri, gamli vinur, farið þjer ekki að
lileypa brúnum og láta yður detta í hug, að
þjer verðið látinn vera aleinn í köldum og
dauðum heimi. Áður voruð þjer Antony
Trent, Ameríkumaðurinn sem svo margir
listelskendur standa í þakklætisskuld við,
meðal annars sjálfur jeg“.
„Jeg þakka“, sagði Trent. En mjer þætti
afar gaman að fá að vita, hvenær þessum
skollaleik á að verða lokið. Jeg þarf nauð-
synlega að tala við Wadham, og ef svo væri
að hann gæti heyrt til okkar, þá verð jeg að
játa, að þetta tiltæki lians er sniðugt“.
„Wadham!“ mælti Montague hlæjandi.
„Wadham býr í annari götu, sem liggur
samhliða þessari. Hefðuð þjer þegar notað
augun betur muiiduð þjer hafa tekið eftir,
að þetta er Greftrunargata. Finst yður ekki
vera einskonar táknmynd i því, að þjer skul-
uð vera staddur í Greftrunargötu?"
„Ekki get jeg fundið það“, svaraði fang-
inn.
„Það er þá vegna þess, að yður hefir ekki
skilist ennþá hvað er á seiði. En í stuttu
máli: Þjer eruð lifandi grafinn“.
„Þjer getið aldrei sannfært mig um slík-
an þvætting!“ hrópaði Trent.
„Jeg skal nú sýna yður það svart á hvitu
bráðum“, tók Honey fram í. „En nú megum
við ekki vera að þessu bulli lengur. Við
verðum að komast niður að ánni áður en
fjarar“.
„Honey ræður öllu, sem snertir sjóinn“,
tók Montague fram til skýringar. „Aðrar
upplýsingar verða að bíða þangað til við
erum komnir um borð“.
Trent stóð hægt upp. Hann þráði það mest
að geta fengið tækifæri til að flýja. Ekki
svo að skilja að hann langaði til að hverfa
frá hlutverki þvi, sem hann hafði tekist á
hendur. En bæði sjálfur hann og vinir hans
höfðu verið óviðbúnir, og gæti hann fengið
tækifæri til að gefa þeim fyrirskipanir, var
hann reiðubúinn þess að ganga í gildruna
í annað sinn. Hann virti mennina þrjá
gaumgæfilega fyrir sjer.
Collins læknir var stór og þrekinn, en að
öllum likindum var hann seinn í snúning-
um. Montague var líklega miklu liðugri en
varla ramur að afli. En honum varð star-
sýnast á Honey kaptein. Hann var breiður
um brjóst og herðar og varla gat leikið vafi
á því, að afskræmda nefið hafði hann feng-
ið í áflogum; auk þess var á nauðrökuðum
vanga hans ör eftir hnífstungu.
Gluggi var á bak við Collins. Voru tæp-
lega meira en fimtán fet til jarðar. Að vísu
var glugginn lokaður, en Trent hafði áður
stokkið út um lokaða glugga án þess að
skera sig.
„Svo að þjer eruð læknir“, sagði hann
við Collins. Það var heppilegt, því að þá
getið þjer líklega svarað spurningum um
dálítið, sem jeg er í vafa um“.
„Hvað er það?“
„Já“, sagði Trent hrosandi, „það, er við-
víkjandi þessum depli þarna á vanganum
á yður. Jeg held það hljóti að vera þarna,
sem ....“.
Hann keyrði hægri höndina af öllu afli
á kjálka læknisins. Svo sneri hann sjer að
Honey og barði hann á skælda nefið, sem
hafði auðsjáanlega svo marga liildi háð.
Honey misti jafnvægið, en þegar Trent ætl-
aði að skrefa yfir hann til þess að komast
að glugganum greip Honey um öklann á
honum.
Augnahliki síðar sat Trent bundinn og
keflaður, eftir öllum reglum sjómenskulist-
arinnar. Þegar Honey sýndi á sjer snið til
þess að skeyta skapi sínu á bundnum mann-
inum, lirinti Montague honum til hliðar.
„IJætlið, kapteinn“, sagði hann önugur.
Þetta er ekki heiðarleg viðureign. Jeg leyfi
það ekki“. Hann sagði þetta með svo mikl-
um myndugleika, að vinur hans hlýddi óð-
ar. En bágt átti liann með að stilla sig, enda
verkjaði hann sárt í nefið eftir höggið.
„Þetta var allra skemtilegasta brella, sem
þjer gerðuð Collins“, sagði Montague. „Það
leiðinlegasta við hana er, að hann liefir
ekki metið hana að verðleikum sjálfur. Jeg
vona að liann vakni bráðum til lífsins aftur,
þvi að varla liafið þjer drepið hann?“
„Hann vaknar bráðum“, urraði Honey.
„Það var ráðist á hann óviðbúinn, eins og
á mig“.
Montague sneri sjer að kapleininum.
„Nú brá mjer!“ hi'ópaði hann. „Svei mjer
ef hann hefir ekki slegið nefið á þjer rjett
aftur!“
Sjómaðurinn gekk að speglinum, svo
sneri hann sjer við og brosti. „Jeg set á það
plásíur þegar jeg kem um borð“, sagði hann
og var nú runnin reiðin.
Trent datt í hug, að rjett væri að sýna á
sjer reiði yfir því, að í ráði væri að flytja
sig um borð í skip.
„Jeg fer ekki um borð í neitt skip“, sagði
hann. „Er ykkur annars ljóst, hvaða refs-
ingu þið bakið ykkur með þeim verknaði,
sem þið eruð að fremja?“
„Það skil jeg miklu betur en þið“, sagði
Montague og brosli. „Læknir yðar telur það
ráðlegt fvrir yður að láta yður sigla nokkra
daga til þess að breyta um andrúmsloft.
Og við erum ekki að telja það eftir okkur
að gefa yður kost á þessu: Jeg er viss um,
að London verður altaf í fögru ljósi fyrir
yður framvegis, þegar þjer yfirgefið hana
fyrir fult og alt um miðja blómaangandi
júnínótt.
„Er það tilgangurinn að neyða út úr mjer
fje“, sagði Trent og ljet sem hann æðraðist.
,,Ef svo er þá er jeg reiðubúinn til að semja
við ykkur“.
„Nú er það orðið of seint“,. sagði Mon-
tague. „Það sem einu sinni er gert verður
ekki aftur tekið og við getum ekki gabbað
skiftavini okkar. En lítið þjer á — læknir-
inn er að ranka við sjer“.
Læknirinn reisti sig upp við dogg og
bölvaði, en hjelt um hökuna á sjer. „Þetta
kom mjer á óvart“, sagði hann. „Annars
skyldi það ekki hafa orðið. Og ef þjer eruð
heiðarlegur maður, þá verðið þjer að gefa
mjer kost á að sanna þá fullyrðingu mína
síðar. . . Jeg er ekki eins gamall og ætla
mætti og þjer eruð áreiðanlega ekki eins
slyngur hnefleikamaður og þjer haldið“.
„Biðið þjer snöggvast“, sagði Trent ákaf-
ur. „Jeg skil vel að hjer eru öll sund lokuð.
Hversvegna þið hafið gert þetta skil jeg
ekki, en það hlýtur að liafa verið til þess að
græða á því peninga. Jeg þýðst til að borga
vður fimm dollara fyrir hvern einn, sem
þið hafið fengið“.
„Það stoðar ekkert“, svaraði Montague.
„Þjer getið ekki freistað okkar með slíkum
tilboðum“.
„En hvernig stendur að þið hafið gert
þetta?“ spurði Trent aftur.
Collins læknir hafði staðið upp og horfði
ánægjulega á Trent.
„Þjer hafið orðið fórnardýr elsta samsær-
isins í veröldinni1*, sagði hann. „Þjer eigið
fallega konu og nánan vin. Og nú er hún
orðin leið á yður og óstfangin af lionum.
Og þau hafa borgað til þess að ryðja yður
úr götunni“.
„Svo þið ætlið að myrða mig!“ Æsing
Trents var ósvikin.
„Nei, fjarri fer þvi“, sagði Montague. Þjer
megið ekki taka þetta svona alvarlega. Col-
lins hefði getað sagt yður frá áformunum
með meiri nærgætni, en hann er svo hisp-