Fálkinn - 15.02.1936, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
fyrirlítur mig — þolir tæplega að sjá
mig framar,' en þú skalt sleppa við
að sjá mig, undir eins og jeg lief
sagt þjer það“.
„Kveldu mig ekki lengur, Knut!
— Hvað er þetta?“ Hún hrópaði
orðin
Knut laut höfði, hann vildi ekki
sjá fyrirlitninguna í augum unnustu
sinnar, og svo sagði hann henni frá
því, sem gerst hafði um nóttina, frá
skelfingu sinni og bleyðimensku og
]jví hve hræðilegar afleiðingar þetta
hefði liaft. Þegar hann hafði lokið
máli sinu byrgði hann andlitið í
höndum sjer og kjökraði. Hann vissi
að liann varð að fara nú þegar, en
hann gat ekki staðið upp.
Alt í einu tók hann eftir, að Elsa
liafði sest við hlið hans og var
að strjúka honum um hárið, en hvísl-
aði samhengislaus en undursamlegorð
i eyru hans. „Elsku drengurinn minn,
skelfing hefir þjer liðið illa“, hvísi-
aði hún með tilfinningu. „En þú
skalt ekki taka þjer þetta nærri,
Knut. Það lagast altsaman, sjáðu
til. Jeg er viss um, að lögreglan nær
í þjófinn og að faðir þinn fær pen-
ingana aftur. Vertu ekki að hugsa
meira um þetta, vinur minn!“
Knut leit upp og horfði inn í bliðu
augun hennar, sem tindruðu af ást.
Hann gat varla skilið þetta. Gat það
verið satt? „Og ætlarðu þá ekki að
yfirgefa mig, Elsa“, spurði hann ef-
andi. Elsa brosi. „Nei, Iínut, ekki
ætla jeg það, og hversvegna ætti
jeg að gera það. Heldurðu að ást
mín til þin sje ekki meiri en svo!
Auk þess getur það hent hvern sem
er og hversu hugrakkur sem hann
er, að yfirbugast af hræðslu. Það var
ekki vegna þess að þú værir lydda,
að þú hagaðir þjer svona í nótt,
heldur af því, að þú varst á valdi
máttar, sein var sterkari en þú. Jeg
er svo glöð að þú skyldir segja
mjer það“, hjelt hún áfram, „þvi að
þrátt fyrir alt er þó lireinskilniri
]iað, sem jeg met mest af öllu“.
Nú skyldi Knut Lynge hversu óum-
ræðilega mikil huggun og von felst
í ást konunnar. Úr svörtustu- örvænt-
ingu fanst honum hann nú vera
kominn i sól vonarinnar. En eigi að
síður — þegar þau voru skömmu
síðar á leið heim til föður hans,
varð hann þögulli, og Elsa sem
varð þessa vör, gerði sitt besta til
að tala í hann kjark. Knut fanst
eins og eitthvert ógnandi böl hlæð-
ist upp framundan lionum. Það var
ekki óttinn við játninguna sem hann
átti að gera, heldur hræðslan við það
böl, sem föður lians gæti stafað af
ragmensku lians.
„Hertu nú upp hugann, Knut! Alt
l'er vel, jeg er viss um það!“ Elsa
brosti hughreystandi og tók fast um
handlegginn á Knut, þegar þau
stóðu við húsið hans. Hann kinkaði
kolli og reyndi að brosa á móti, þó
þvi færi fjarri, að hann væri jafn-
vongóður og Elsa.
Það var faðir Knúts, sem kom sjálf-
ur og opnaði fyrir þeim. „Ertu kom-
inn þarna, drengur minn?“ sagði
liann vingjarnlega. „Þú mátt trúa
því, að við mamma þín liöfum ver-
ið að brjóta heilann um, hvar þu
værir niður kominn". í sama bili
kom hann auga á Elsu, sem hafði
dregið sig í hlje. „Ertu þarna líka,
Elsa? Það var gaman! Hann tók
þau sitt í hvora hendi og dró þau
með sjer inn í stofuna. „Þú mátt
trúa, að jeg fjekk góða frjett áðan,
Knut“, hjelt hann áfram. Lögreglan
hringdi og segist hafa náð í þjófinn.
Og hann hafði alla peningana nema
50 krónur, en það tap ræður maður
við.
Og mikið þykir mjer gott, að þú
skyldir ekki vakna í nótt, því að
það kvað vera stórhættulegur of-
beldismaður, sem var á ferðinni. Að
því er mjer skildist á lögreglunni
Frederik Borgbjerg.
Einn af forvígismönnum dauskra
jafnaðarmanna, Frederik liedegaard
Jeppesen Borgbjerg dó i Kaup-
mannahöfn 15. janúar, nær sjötugur
að aldri. Borgbjerg hefir komið all-
mikið við íslandsmál á tveimur síð-
astliðnum áratugum og komið alloft
hingað, sem meðlimur ráðgjafar-
nefndarinnar. Kannast þvi flestir við
nafn hans.
Borgbjerg var dýralæknissonur
frá Korsör. Var honum fyrirliugað
að verða embættismaður og fór að
lesa guðfræði að lokmi stúdents-
prófi, en hætti við námið sökum
efnaskorts. Hann hneigðist að jafn-
aðármannastefnunni og gerðist blaða-
maður við Social-Deinokraten í
Khöfn eftir að hafa verið barna-
kennari i nokkur ár. Eftir að hafa
starfað við blaðið í 20 ár varð hann
ritstjóri þess árið 1911 eftir Wiin-
blad og var það til 1929, að undan-
teknum árunum 1924—26, sem hann
var „social“ráðherra i fyrra ráðu-
neyti Staunings. Sem ritstjóri þótli
hann liarður i horn að taka, en fjör-
lyiidur og skemtimi og óx hlaðið
mjög um hans daga.
Arið 1929 varð hann mentamála-
ráðherra í síðustu stjórn Staunings,
og var það þangað til undir árslokin
siðustu, að hann gekk úr stjórninni
ásaint Zahle dómsmálaráðherra. Hann
liafði átt frumkvæði ýmsra nýmæla
í stjórnartíð sinni, en þó hafði hon-
um ekki tekist að koma nýrri skip-
un á alþýðumentunina í Danmörku,
en það var eitt af aðal áliugamál-
uin hans. Hann hafði mikinn áliuga
á, að koma hag kgl. leikliússins í
viðunandi horf og leysa hið gamla
vandamál um tvískiftingu leikhúss-
ins, þannig að aðskilið væri sjón-
leikurinn og söngleikurinn, og leik-
húsinu nýttust leikkraftarnir betur
en áður. Var liann sjálfur mjög
áhugasamur um leiklist og var jafn-
er þetta erkifantur, sem svifist
einskis — og lögreglunni þótti vænt
um að góma hann“.
Knut hafði staðið mállaus með-
an faðir hans var að segja frá, og
starað á hann, en nú hneig hann
niður á stól og fór að hágráta, fra
sjer numinn af gleði og þakklæti.
Og Elsa fjell á hnje við hliðina á
honum og strauk honum hliðlega um
liárið, en stór tár koniu fram í aug-
hennar. „Guði sje lof! var alt og
sumt sem hún gat sagt.
En Knut tók hana i faðm sinn
og þrýsti henni að sjer. „Elsku besta
Elsa“, hvíslaði hann innilega. „Aldrei
fæ jeg fullþpkkað þjer það, sem þú
hefir gert fyrir mig i dag!“
Því að það vissi hann, að liefði
Elsa ekki reynst honum eins og
hún gerði, þá hefði hann ekki verið
í lifenda tölu. En það sagði hann
ekki
an fastur gestur í leikhúsum á frum-
sýningum.
Á ritstjórnarárum sínum var Borg-
bjerg gerður út til Rússlands, eftir
fall Kerensky 1917 til þess að semja
við bolsjevika um að efna til al-
þjóða jafnaðarmannaþings, með því
markmiði að fá enda bundinn á
heimsstyrjöldina. En Lenin tortrygði
hann og kallaði hann agent fyrir
„imperialismann“ og varð enginn
árangur af ferðinni. Síðar var hann
C. Th. Zable.
Þessi maður er einn þeirra, sem
livað mest hafa komið við stjórnmál
Dana síðustu áratugi. Og nafn hans
hefir viðfeldan hreim í islenskum
eyrum, því að svo má segja að
hann hafi verið fyrsti danski stjórn-
arforsetinn, sem leit sanngjarnlega
á sjálfstæðiskröfur íslendinga.
Frá því fyrsta fylti hann flokk
róttækra vinstrimaniia. Hann varð
ritstjóri Aarhus Amtstidenda 24. ára
gamall en eigi stóð það nema eitt
ár, því að þá varð hann að gegna
herþjónustu. Síðan málaflutnings-
maður og vann þá við „Politiken"
einkennilegt starf: að stryka út úr
greinum Hörups ritstjóra það, sem
sem bersýnilega varðaði við lög!
O 1895 varð hann fólksþingsmaður
og hefir átt sæti á þingi Dana síð-
an — seinustu árin sem landsþings-
maður. Hann varð formaður radi-
kala flokksins og forsætisráðherra
um stutt skeið árið 1909. En næst
var hann forsætisráðherra árin
1913—20 — öll stríðsárin, á hinum
vandasömustu timum, sem yfir Dani
hafa komið á þessari öld. Það var
í hans stjórnartíð, sem Danir seldu
Vesturheimseyjar og sem ákvarðanir
voru teknar um atkvæðagreiðsluna
i Suður-Jótlandi og fjell hann á
síðara málinu. Síðan hefir hann ver-
ið dómsmálaráðherra i stjórnum
Staaunings, þangað til eftir kosn-
ingarnar í nóvember s.l. að liann
dró sig í hlje. Á þessum árum átti
hann mestan þátt í því, að koma á
um liríð umboðsmaður Dana hjá
þjóðbandalaginu í Genf.
Borgbjerg var kvæntur konu af ís-
lenskum ættum, systur Aage Meyer
Benedictsen. Hjer á myndunum að
ofan sjest hann 35 ára að aldri,
miðmyndin er af honum ásamt
Stauning og jafnaðarmanninum A.
C. Meyer og loks sjest ein af síðustu
myndunum, sem af honum voru
teknar.
nýjum lögum um dómstóla og rjett-
arfar í Danmörku.
C. Th. Zahle var einn þeirra, sem
hingað kom í stúdentaförinni uni
aldamótin og svo aftur konungs-
komusumarið 1907. Var hann jafnan
velviljaður íslandi eftir það. Og í
hans stjórnartíð unnu íslendingar á
í sjálfstæðismálunum: fyrst fánann,
þá ákvæðið um rikisráðssetuna og
loks fengust sambandslögin sett 1.
des. 1918. Má eflaust þakka það ráð-
herrunum Zalile. Munch, Ove Rode
og Chrisopher Hage, að s\i lausn
fjekst á málinu þá. En Zalile varð
eigi aðeins til þess að verða við
kröfum íslendinga, að svo miklu leyti
sem hann sá sjer fært. Hann átti
einnig mestan þáttinn í því, að koma
á frjálslyndari stjórnarskipun i Dan-
mörku en áður hafði verið. Það var
hann, sem undirskrifaði dönsku
grundvallarlögin 1915.
Zahle á enn sæti í Landsþiiiginu
og er maður ern og með fullum starfs
kröftum. Hann varð 70 ára 19. jan-
úar siðastliðinn.
FRU HAUPTMANN,
kona mannsins, sem situr i fangelsi
sakaður, um morð Lindbergs-drengs-
ins sjesl hjer á myndinni (t. v.) eftir
að hafa heimsótt mann sinn í fang-
elsinu.