Fálkinn - 01.05.1937, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
hann hafði varið liana fyrir hinum
strákunum i skólanum. Og meðan hún
var að tala við hann skilciist henni
betur hvað spilin liöfSu reynt að
segja henni. RauSi ásinn, sem altaf
liafSi elt tigulkonginn í hvert skifti
sem hún stokkaði spilin-------—
Eins og i draumi heyrSi hún Topor
segja: — ViS erum saman að smíSa
ketil handa ölgerS. Hann haS mig
um aS fá aS verða samferSa í þetta
brúðkaúp, þegar hann heyrSi aS þú
kæmir hingaS. Hann er nærri því
sigauni, því aS hann er koparsmiS-
ur. Hversvegna eru allir svo gram-
ir yfir því að jeg tók hann með mjer.
— Ef enginn hefir hoðiS hann vet-
kominn enn, þá ætla jeg að gera þaS,
sagði Florica og rjetti honum hend-
ina.
— Nú liður mjer betur, sagði Fred.
— Ef Topor liefSi sagt mjer, að jeg
væri ekki velkominn, þá .......
— .Tafnvelkominn eins og ef ein-
hver okkar kæmi í brúðkaup hjá
ykkur livítu mönnunum, sagði ann-
ar bróðir Floricu.
— En þið munduð vera velkomin,
sagði Fred.
— Heyr! sagði Topor hróðugur.
-- Þetta er vinur okkar! Jeg sagði
það!
A næsla augnabliki var Fred far-
inn að dansa við Floricu. Þau höfðu
dansað nokkur skref þegar Petru
reyndi að taka Floricu af honum.
Petru togaði í systur sína og tal-
aði við hana á þeirra eigin máli.
()g svo — í einu höggi, sendi kopar-
smiSurinn ungi Petru í gólfiS og
dansaði áfrani með Floricu án þess
að lita við. Florica var eitt bros.
Hún liorfði aðdáandi á Fred. Þetta
var maður! Einn hjer meðal hundr-
að sigauna og hafið þorað að gera
það, sem hann gerði!
Meðan hún var að dansa við Fred
heyrði hún kvenfólkið eggja kart-
mennina lögeggjan — að fleygia
gorgio-num út. Topor reyndi að tala
á milli: Maðurinn væri hans gestur,
en að hann skyldi biðja hann um að
fara. Alt i einu skipaði einhver hljóð-
færaleikurunum að hætta. Allir sig-
aunarnir stóðu upp og skipuðu sjer í
hring kringum Floricu og Fred.
BrúSguminn og brúðurin voru komin
ofan af pallinum og báðu gestina um
að elska friðinn. AmerikumaSurinn
muldraði og hló, en Florica horfði
þóttafull á fólkið Loks gekk Topor
fram, lagði liendina á öxlina á Fred
og sagði:
— Komdu, Fred, við skulum koma
og fá okkur glas útaf fyrir okkur.
Hvernig líst þjer á það?
— Agætlega! Hvað finsl þjer?
spurði hann svo Floricu.
Hún þráði að komast hurt. Hún
vildi ekki vera kjarkminni en hann,
en hana langaði ekki til að fara með
Topor og honum. Spilin liöfðu aðvar-
► . að hana. RauSi ásinn, tígulkóngurinn
og spaðaásinn.
— Nei, jeg verð hjerna. Henni
fanst hún sýna meiri liugrekki með
því að verða eftir, þegar hann var
farinn.
— Mjer þykir leitt, að þetta skuli
hafa hlotist af mjer, sagði Fred, en
samt þykir mjer vænt um að jeg
kom.
Það er ekki siður. lijá sigaunum,
að kveðjast með handabandi, og blóð-
ið kom fram í kinnarnar á henni
þegar liún fann, að fast var tekið i
hendina á henni.
— Mjer þykir líka vænt um að þú
komst, sagði hún, sneri frá og fór
til fjölskyldu sinnar.
Allra augu mændu á liana, en hún
virtist ekki taka eftir því. Og eftir
nokkrar mínútur voru sigaunarnir
farnir að dansa á ný og atvikiS virt-
ist vera gleymt. Jafnvel Petru var
farinn að hlæja.
— Sterkur gorgio þessi vinur Tojj-
ors, sagði hann. Og hugrakkur líka.
Svona voru þeir, Loboarnir. Bráð-
ir en fljótir að kannast við yfir-
sjónir sinar. Og umfram alt dáðust
þeir að kröftum og hugrekki.
Skömmu síðar kom Topor einn aft-
ur. — HeyrSu, Topor, kallaði Petru.
— Hann er sterkur og snarpur þessi
kunningi þinn. Hver er hann?
— Koparsmiður, sagði Topor, —
bráðhagur koparsmiður, og sterkur er
hann, bætti hann við og leit á Flor-
icu.
— Þú hefðir ekki átt að koma meS
hann hingað í kvöld, sagði Lobo.
ViS kunnum ekki við það, ekkert
okkar.
— Nei, þú hefðir ekki átt að gera
þaS, sagði Florica álasandi.
— Mjer þykir vænt um, að þú
segir það, sagði Topor, stóð upp og
tók i Floricu. Og meSan þau voru að
dansa, sagði ungi sigauninn: — Mjer
datt i liug um stund, að þjer þætti
of vænt um, að jeg tók hann með
mjer.
Hún svaraði ekki og skömmu síðar
sagði Topor hás: — Finst þjer hann
fallegur?
— Ef þú veist ekki hvað mjer
finst, þá ættir þú ekki að spyrja. Jeg
hefi sagt, að þú hefðir ekki átt að
liafa hann með J)jer, sagði Florica.
Topor staðnæmdist, sneri sjer frá
Floricu og fór i hóp, þar sem verið
var að mæla af munni fram vísur,
við algengt sigaunalag. Og þjið þóttust
allir sjá og finna, að ungi maðurinn
liviti, væri kominn upp á milli Flor-
icu og Topors.
Allir sendu henni hornauga og hún
fór á burt. Hún hataði brúðkaup inn-
an fjögra veggja. Sigaunarnir mundu
syngja, öskra og drekka til sólar-
uppkomu og sofna svo innan um
matarleifarnar og tómu flöskurnar.
Loftið þarna inni var mettað af mat-
arlykt og svitalykt. Nei, þá voru
brúðkaupin undir bláuni næturliimni
við logandi bálkesti öðruvísi! Hún sá
sjálfa sig sitja við hlið Ijóshærða vin-
arins síns. Nei, úr l)ví gat aldrei orð-
ið. Hún vildi ekki gera fjölskyldu
sinni þá raun. Hún ætlaði að giftast
sigauna, en ekki Topor. Nei, aldrei ..
Það var komiS langt framyfir mið-
nætti. Gatan var auð og köld og ís-
kaldur vindurinn feykti snjó framan
i hana! Hún var einmitt að hugsa
um að betra væri að sofa inni í nótt
þegar rödd kallaði til hennar. Hún
þekti röddina aftur og samt flýtti
hún sjer áfram, eins og hún hefði
ekki heyrt hana. Hann liafði sjeS
inn í hjarta hennar og beið hennar.
Hann var — nærri Javí sigauni.
Hún heyrði fótatak hans bak við
sig og það færðist nær og nær en
hún leit ekki við'. Hann náði í hana
við dyrnar. Hún sneri sjer við og
leit kuldalega á hann. Hann tók i
hendina á henni og sagði: —- ÞaS er
engin þörf á Jiessu látalæti. Þú viss-
ir, að jeg beið eftir Jjjer, Florica.
— Nei, þaS stoðar ekki, sagði hún,
dró að sjer hendinai og gekk inn.
Hann elti hana upp stigana og áfram
lrnönga stigann upp á þakið.
Hún setti upp tjaldið sitt, vafði
sig inn í brekán og fleygði öðru til
hans, lagðisl á dýnuna kveikti sjer i
sigarettu og horfði á hann, Jiar sem
liann lá í snjónum við fætur hennar.
Þakið var flatt en liált og orðið al-
veg hvítt. Eftir svolitla stund sagði
hann:
— Jeg var vanur að sjá þig fara á
fætur á morgnana þegar jeg var
drengur og átti heima hjerna hinu-
megin við götuna.
— Jeg var vön að sjá þig, þegar
þú varst að gæta að dúfunum þinum
á þakinu, sagði hún.
—- Hugsaðirðu nokkurntíma til mín
seinna?
— Nei.
—• Ekki jeg til þin heldur.
— Hversvegna eltir þú mig þá?
— Æ, jeg veit ekki.
— Ef l)ú veist það ekki, hvers-
vegna hangir þú þá hjerna?
— Af því aðþú vilt, að jeg geri
það, svaraði Fred og laut fram til að
kyssa hana. Hún spratt upp.
— Nei, þetta er of auðvelt. Þú ætl-
ar að kyssa mig áður en Topor kem-
ur. Það er of auðvelt. Ef þú vilt
kyssa mig þá verðurðu að gera það
eftir að hann er kominn, og svo —
ef þú skyldir vilja fara, þá er ekki
ómögulegt að jeg komi með þjer.
Hann kemur hingað þegar hann hefir
sagt öllum frá, live svikul jeg sje.
KvenfólkiS segir við hann: — FarSu
og gefðu henni kjaftshögg og dragðu
hana á hárinu. Og svo gefur einhver
af karlmönnunum honum í staupinu.
og svo kemur hann hingað.
— Topor? sagði Fred. Þvi skyldi
jeg slást við Topor. Topor var vin-
ur hans. Og samt gat hann ekki farið,
einmitt núna. Hann vildi ekki að
Florica skyldi lialda, að hann væri
ragmenni. Hann ætlaði að verða —
livað sem fyrir kynni að koma. Hon-
um hafði aldrei dottið í hug, að
Topor væri að draga sig eftir Floricu.
Hún lagðist aftur. Fred reyndi ekki
uS færa sig nær henni — svo líkur
var hann sigaunum. Hann hafði hug-
boð. Hann ætlaði að smíða handa
benni stóran eirketil. Hún átti að
sjóða handa honum matinn. Og svo
mundu börnin koma, sum bláeygð
með svart hár og sum múeygð með
gullið hár, og leika sjer kringum
eldinn.
SkrítiS að hugsa sjer þetta. Hún
hafði aldrei hugsað sjer sig öðruvísi
en sem sigaunakonu. Og þarna sat
hann. Á þakinu. Við hliðina á henni.
Hann hafði boðið fullum sal af karl-
mönnum byrgin. Hann sat þarna og
sagði ekki eitt einasta orð. Nærri —
nærri því sigauni. Hvað var hann að
hugsa um — hefði hann verið sigauni
þá hefði hún getað giskað á það, en
mundi hún nokkurntima geta lesið
þau alveg eða varð hún að bíða eftir
orðunum?
í sama bili heyrðu þau bæði marr
í stiganum. Augu þeirra mættust.
Lúgunni var lokið upp. Fred ræskli
sig til þess aS Topor sæi betur hvar
liann sat. Þegar Topor sá gorgio-inn
sem sat hjá sigaunastúlkunni riðaði
hr.nn eins og drukkið dýr og sló
Ameríkumahninn svo fast í brjóstið,
að hann rann eftir þakinu. Fred stóð
upp.
— Heyrðu, Topor. Jeg yissi að.þú
mundir komá. ViS vissum það bæði
— Var það ekki, Florica. Heyrðu,
jeg þurfti að tala við þig.
En æði Topors hafði tífaldasl.
Hann óð að Fred, sem flæmdist und-
an fram á þakbrúnina. Nú vissi Fred,
að engin orð dugðu lengur. Þetta var
barátta upp á líf og dáuða. Hann
kastaði sjer niður á þakið og dró
Topor með sjer, Þeir byltust urn, not-
uðu hnje, olboga, fætur og neglur,
til þess að halda sjer föstum á hálu
þakinu.
Þeir voru hjerumbil útundir brún
— Topor innar. Fred utar. Einn
kippur enn, og þeir höfðu báðir hrot-
ið fram af. Krafturinn og fantabrögð-
in sem þeir beittu i viðureigninni
voru nærri óskiljanleg og í örvænt-
ingu gerð. Menn neyta ekki allra
krafta sinna nema í örvæntingu. Þeir
veltust báðir. Topor hjelt Fred frá
sjer og reyndi að sparka honum fram
af þakbrúninni. En liann brast krafta
til þess að slíta sig af honum. En
þegar Fred fann, að sigauninn var
staðráðinn í að drepa liann spratt
hann upp, eftir að hafa aðeins lialdið
sjer í vörninni þangað til, kastaði
sjer yfir sigaunann og spyrnti hon-
um fram á þakbrúnina. Topor mjak-
aði sjer und,án. Svo börðust þeir
nokkrar sekúndur eins og vofur, al-
snjóaðir og gengu upp og niður af
mæði, duttu og stóðu upp á víxl,
tveir menn uppi á þaki í stærstu borg
veraldar, tveir menn með erfðar lil-
finningar og hvatir i sjóðandi blóð-
ínu.
Alt í einu sá Florica, að Topor
dró fram stóran liníf, sem hann hafði
við belti sjer, eins og allir sigaunar.
Annaðhvort hafði hann gleymt hon-
um þangað til nú, eða hann hafði
ekki viljað nota hann hingað tii.
Bláeygði koparsmiðurinn hörfaði ekki
undan hnífnum.
— Hvað ætlarðu að gera? spurði
hann. — Þetta er ekki heiðarlegt.
Þetta var barátta um líf og dauða
og samt hugsaSi hann um hvað var
heiðarlegt og hvaS ekki! Sigauninn
liafði alls ekki tekið eftir hvað hann
sagði. En um leið og Topor beygði
sig fram til þess að leggja hann
hnífnúm, misti hann fótanna, rann
og um leið og hann datt misti hann
linífinn. Augnabliki síðar hjelt Fred
á hnifnum í hendinni.
Sigauninn var kominn á fætur
aftur, en hann vænti sjer ekki misk-
unnar. Hann hafði sjálfur ekki sýnt
neina vægð. Einu skrefi bak við
hann var djúp, hvít gröf. En fram-
undan honum var maður, og hjelt á
sama hnífnum í hendinni, sem Topor
hafði ætlað að drepa hann með.
Fred sá alt i einu einhverju bregða
fyrir í augum sigáunans, hann var
að líta til stúlkunnar í síðasta sinn.
Þetta augnaráð varð honum um megn,
— Jeg er hræddari með hnífinn í
liendinni en þegar honum er otað á
mig, sagði Fred og kastaði frá sjer
hnifnum niður á næsta þak.
— Það er jeg ekki, sagði Florica
og hljóp til hans meS hníf í hend-
inní og staðnæmdist við hliðina á
honum, i sama hili og l'opor var að
gera atlögu að líonum á ný.
En þá skreið ungi sigauninn að
lúgunni, eins og dýr sem skríSur i
holu sína lil þess að deyja.
— Þú hefðir átt að lialda honum
þarna og senda mig á burt, sagði
Fred og lagðist við hliðina á henni
undir tjaldinu. Hann hefði drepið
mig ef liann liefði getað, þín vegna.
En jeg gat ekki drepið hann, þín
vegna.
— Þú ert aðeins — nærri þvi sig-
auni. En jeg er orðin kona gorgio’s. Á
einni sekúndu komst jeg inn i þinn
heim —■ — sekúnduna, sem þú liróp-
aðir að það væri ekki heiðarlegt —
svaraði Floricii.
„VIÐ RÖKUM OKKUR —
þegar við höfum sigrað, auglýsa þess-
ir skeggjar á spjaldi, sem þeir báru
um göturnar meðan verkfallið stó.ð
í U. S. A. Nú er skeggið farið.
-----x----
Kennarinn: — Jæja, Kalli minn, af
hverju heldur þú að sjórinn sje salt-
ur?
lvalli: — Ætli það komi eklci af
sildinni