Fálkinn - 01.05.1937, Qupperneq 12

12
F Á L K I N N
DASHIELL HAMMET:
Granni maðurinn.
Leynilögreglusaga.
Dorothy stóð upp og' bauð mjer „góða-
nótt“. „Mjer þykir leitt, að jeg get aldrei stilt
mig um að láta eins og fífl“, sagði hún og
fór með Noru.
Þegar Nora kom aftur, settist hún á gólf-
ið við hliðina á mjer. „Það má segja, að
henni Dorry okkar er ljelt um að gráta og
væla“, sagði hún. „Þó að segja megi að hún
sje nú ekki öfundsverð af tilverunni eins og
stendur . .. .“ Hún geispaði. „Hvað var svo
jjessi hræðilegi leyndardómur hennar?“
Jeg sagði henni það, sem Dorothy hafði
sagt mjer. „Þetta er ekki nema bull“.
„Því þá það?“
„Því þá það? Alt sem komið hefir út úr
þessari fjölskyldu liefir aldrei verið nema
bull“.
Nora geispaði aftur. „Þetta er máske nógu
góðar röksemdir lianda njósnara, en mig
sannfæra þær ekki. Heyrðu, hversvegna
ekki að skrifa lista yfir alla þá grunuðu og
allar hvatirnar og sporin og hera þetta svo
saman?“
„Það getur þú gert. Jeg fer að hátta. Hvað
er annars spor, heillin?“
„Til dæinis það, þegar Gilbert læddist á
tánum að símanum, þegar jeg var ein í stof-
unni og hann hjelt að jeg svæfi, og sagði
við miðstöðina að það mætti ekki afgreiða
nein samtöl við áhaldið fyr en á morgun".
„Sjáum við til“.
„Og það er spor þegar Dorothy tekur eftir,
að hún hefir haft lykilinn að ibúð Alice
frænku á sjer allan tímann".
„Sjáum til. Og —“
„Og það er spor, þegar Studsy sparkar í
Morelli undir horðinu, þegar liann fer að
segja þjer frá þessum útlifaða frænda þessa
hjerna — hvað hann nú hjet — Dick 0,Bri-
en, sem Júlía Wolf þekti“.
Jeg stóð upp og setti bollana oKkar á borð
ið. „Jeg get ekki sjeð livernig nokkur maður
getur verið njósnari án Jiess að vera giftur
Jijer, en samt gengur þetta nú úr hófi. Þetta
að Studsy sparkaði í Morelli, er atvik sem
maður á helst að nola mikinn tima til þess
að hugsa ekki um. Jeg vildi heldur brjóta
heilann um livort þeir börðu Sparrow til
þess að verja mig, eða til þess að hindra, að
jeg fengi eilthvað að vita. Og nú er jeg syfj-
aður.
XXVI.
Nora hristi mig þangað til jeg vaknaði,
klukkan var kortjer yfir tíu. „Siminn“, sagði
hún. „Það er Herhert Macaulay og hann seg-
ir að það sje áríðandi“.
Jeg fór inn í svefnherbergið — jeg hafði
sofið í dagstofunni — og tók símann. Dor-
otliy svaf eins og steinn. Jeg tautaði „luilló“
i símann. Macaulay sagði: „Það er of snemt
að borða miðdegisverð, en jeg verð að tala
við þig undir eins. Get jeg komið til þín?“
„Ágætt. Komdu og drektu lijá mjer morg-
unkaffið“.
„Jeg hefi drukkið morgunkaffi. Þú getur
drukkið þitt og jeg kem til þín eftir kortjer".
„Það er fyrirtak“.
Dorotliy opnaði augun tæplega til hálfs
og sagði í svefnrofunum: „Það hlýtur að
vera orðið framorðið“, og hylti sjer svo á
hina hliðina og svaf áfram. Jeg lagði andlitið
og hendurnar í bleyti, burstaði tennurnar og
hárið og fór aftur inn í dagstofuna. „Hann
kemur hingað“, sagði jeg við Noru, hann
hefir borðað árhítinn, en þú verður nú víst
að biðja um kaffi lianda honum samt. Mig
langar í hænsnalifur“.
„Er jeg boðin í samkvæmið eða á jeg að
__9“
„Auðvitað ertu hoðin. Þú liefir víst aldrei
sjeð Macaulaj'? Þetta er allra besli náungi.
Við vorum saman nokkra daga á vígstöðv-
unum ekki langt frá Vaux, og við leituðum
hvor annan uppi eftir stríðið. Hann hefir
látið mig liafa nokkur mál til rannsóknar,
þ. á. m. Wynand-málið á sinni tið. Hvað seg-
irðu um að við fáum okkur dropa af ein-
hverju til að hressa okkur?“
„Ætlarðu ekki að vera allsgáður i dag?“
„Við erum ekki komin til New York lil
þess að vera allsgáð. Viltu fara á íshockey-
mótið i kvöld “
Það gæti verið ansi gaman“. Ilún helti
einhverju á glas lianda mjer og fór fram til
þess að biðja um morgunmat.
Jeg leit í morgunblöðin. Þau skrifuðu um
handtöku Jorgensens i Boston og um morð
Nunheims, en meira bar á frásögunum af því,
er gifurfrjettablöðin kölluðu „bófastriðið í vít
iseldhúsinu“ og „handtaka Mike Fergusons“
og á viðtali við „Jafsie“, sem liafði samið
um lausnarfjeð í Lindbergsmálinu. Þeir
komu samtímis Macaulay og vikadrengur-
inn, sem var að færa okkur hana Ástu. Ástu
leist vel á Macaulay, af því að hann klapp-
aði henni svo fast; henni var illa við allau
velluskap.
IJann var með hrukkur kringum munn-
inn og talsvert af roðanum var horfið úr
kinnum hans.
„Hvernig liefir lögreglan komist á þeLta
spor?“ sagði hann. „Helduirðu —“ Hann
þagnaði þegar Nora kom inn i stofuna. Hún
var alklædd.
„Nora, þetta er Herbert Macaulay“, sagði
jeg. „Þetta er konan min“.
Þau tókust í hendur og Nora sagði: „Nick
vildi ekki láta mig panta annað en kaffi-
holla lianda yður. Má jeg ekki —?“
„Nei, jeg var að enda við að borða“.
Jeg sagði: „Og hvað var það svo, sem þú
ætlaðir að segja um lögregluna?“
Hann hikaði.
„Nora veit alt það sama sem jeg veit“,
sagði jeg við hann. „Svo að ef að það er
ekki neitt, sem þú vilt lialda leyndu —
„Nei, nei, ekki svo að skilja“ sagði liann,
„jiað er — nú já, með tilliti til frú Charles.
Jeg vildi nauðugur hræða hana“.
„Jæja, spýttu því þá út úr þjer. Hún er
aðeins hrædd við það sem liún ekki veit.
Hvaða skoðun er lögreglan nú komin
á?“
„Guild fulltrúi kom í morgun og talaði
við mig“, sagði hann. „Fyrst sýndi hann
mjer hút af úrkeðju með hníf áföstum við
og spurði hvort jeg hefði sjeð þetta áður.
Það hafði jeg: Wynand átti það. Jeg sagði
honum, að mjer fyndist jeg kannast við
þetta og að Wynand mundi eiga það.‘ Þá
spurði hann hvort jeg gæti hugsað mjer
þann möguleika, að þessir munir hefðu
komist í annara manna eigu og' þegar við
liöfðum reynt að fara i felur hvor fyrir
öðrum nokkra stund, þá uppgötvaði jeg,
að jiað var Mimi, sem hann álti við með
jiessu „annara“. Jeg sagði að það væri vel
mögulegt — Wynand gæti liafa gefið ein-
hverju ykkar þetta, ogþið hefðuð getað stol-
ið jiví eða fundið J)að á götunni, eða þá að
j)ið liefðuð getað fengið það hjá einliverjum,
sem Wynand liefði gefið það. Þið hefðuð
líka getað fengið þetta á annan liátl, sagði
jeg. En hann skildi, að jeg var að gabbasl
að honum, svo hann kærði sig ekki um að
tala um þetta frekar“.
Það voru rauðir blettir á kinnum Noru
og augun voru dimm. „Flónið!“
„Hægan, hægan“, sagði jeg, „jeg liefði
máske átt að aðvara J)ig. Hann var að tala
um þetta sama í gærkvöldi. Jeg hefði átt að
geta lnigsað mjer að liún Mimi gamla vin-
kona mín, liefði gefið honum einliverja vís-
hending. En hvaða meiningu virtist hann
annars hafa um þetta?“
„Hann var óhnur i að vita — það sem
liann spurði mig um var þetta: „Haldið þjer,
að Charles og þessi stúlka, miss Wolf, liafi
ennþá verið í þingum hvort við annað? Eða
voru þau skilin “
„Þarna þekki jeg söngröddina hennar
Mimi“. sagði jeg. „Hverju svaraðir þú lion-
um?“
„Jeg' sagðist ekki vita, hvort þú umgengist
liana „ennþá“, því að jeg vissi ekki til að
þið liefðuð nokkurntíma hist, og minti hann
á, að þú hefðir ekki komið til New York í
mörg ár“.
Nora sagði: „Varst þú að dandalast við
hana?“
„Jeg sagði: „Farðu nú ekki að reyna að
gera Mac að ósannindamanni. Hvað sagði
hann við þessu?“
„Ekki neitt. Hann spurði mig hvorL jeg'
hjeldi að Jorgensen vissi nokkuð um þig og
Mimi, og þegar jeg spurði, livað væri um
þig og Mimi þá ásakaði hann mig um, að jeg
ljetist vita minna en jeg vissi — það voru
hans óbreytt orð — svo að það varð lítið um
framhaldið. Hann langaði lika til að vita
hvað hefði farið á milli mín og þín hvar
við hefðum hist og hvenær, upp á mínútu og
upp á tommu“.
„Það er lögulegt að heyra þelta“, sagði
jeg. „Og sakleysissannanirnar mínar eru
ekki í lagi“.
Þjónn kom inn með morgunverðinn. Við
töluðum um daginn og veginn, þangað til
hann hafði lagt á borðið og var farinn.
Svo sagði Macaulay: „Þú skal ekki vera
liræddur: Jeg framsel lögreglunni Wyn-
and“. Röddin var hvarflandi og eins og hálf-
kæfð.
„Ertu viss um, að hann hafi gert það?“
spurði jeg. „Jeg er það nefnilega ekki“.
Ilann sagði aðeins: „Jeg veit það“. Hann
ræskti sig. „Jafnvel þó að það væri einn
möguleiki á móti þúsund til þess að mjer
skjátlaðist og það er það ekki — þá er
hann geðveikur maður, Charles. Það ælti
ekki að láta hann ganga lausan“.
„Það getur rjett verið“, sagði jeg, „og el'
þú heldur í raun og veru að hann-----“
„Víst veit jeg það“, sagði hann. „Jeg liitti
hann sama daginn sem hann drap hana.
Þó að jeg vissi það ekki, þó að jeg vissi ekki