Fálkinn - 15.01.1938, Síða 12

12
F Á L K I N N
JONATHAN GRAY:
HVER
ÞEIRRA
VAR
,UGLAN?‘
LEYNILÖGREGLUSAGA.
I. Samtal um „Ugluna“.
Jæja, svo uglan er þá komin á kreik
á nýjan leik.
Hvernig veislu það?
Það stendur i blöðunum. ()g þá hlýtur
það að vera satt.
Þella var síðdegis á laugardegi, í reyk-
ingarsal Addingfordgolfklúbbsins. Sá sem
hafði hyrjað samtalið var venjulega kallað-
ur „Guss“, en í meðlimaskrá golfklúbbsins
hjel hann sir Augustus Fitzroy Hallam.
Hinn maðurinn var Ashdown, fulltrúi i
glæpadeildinni i Scotland Yard. Því að
verðir laganna verða líka að unna sjer
hreyfingar og tilbreytingar einstöku sinn-
um, og Aslulown kunni vel að meta hvíld-
arstundirnar sinar síðdegis á laugardögum,
þó' að það vildi stundum bera út af því, að
hann fengi að njóta þeirra i friði.
Hallam og Ashdown voru ekki einir. Þeir
voru fimm, sem sálu saman þarna kringum
horðið við horngluggann. Þeir höfðu verið
að drekka te og liöfðu nú kveikt í pípun-
um og hvíldu sig eftir golfleikinn.
Rlöðin virðast ekki vera viss í sinni
sök. Þau spyrja: „Er ])að „Uglan“?“ sagði
Humph Proctor.
Og þeirri spurningu getur víst enginn
svarað, sagði Val Derring.
Jæja? Hefirðu ekki heyrt getið um
„M.O.-deildina? spurði Hallam. segðu
hórium frá lienni, Ashdown!
Segðu það heldur sjálfur, svaraði Ash-
down. Það eru svo margir, sem vita
iriiklu meira um störf lögreglunnar en við
sjálfir.
Þegar Ashdown var með þessum golf-
kunningjum sínurn reyndi liann altaf að
láta ])á segja sjer sem mest af dægurfregn-
unum, í þeirri von að frjetta eitthvað
meira, en blöðin kunnu frá að segja.
- M.O. ])ýðir Modus opercindi, sagði Gus
Hallam.
Og það getur maður sagt að sje „flóns-
legar venjur" svona lauslega þýtt. Allir
glæpamenn hafa sínar sjerstöku starfsvenj-
ur og' gera sínar skissur, sem þeir þekkjasl
á. Einn hefir tamið sjer að koma fram
sem prestur. Annar notar flugnalím þeg-
ar hann þarf að ná sundur rúðu. Þriðji
reykir sigarettu i sífellu meðan hann er
að vinna, og' sóðar alt út kringum sig. Fjórði
stelur aldrei nema gjaldgengum pening-
um. Sá fimti kemur heim til manna um
hábjartan daginn og segist vera sendur af
vatnsveitunni. Öll þessi einkenni eru ná-
kvæmlega skrásett, og svo þegar nýr
glæpur vitnast, segir Ashdown vinur okk-
ar: „Svona er það sem hann X starfar.
Hvar var hann staddur þegar glæpurinn
var framinn“.
En greindir glæpamenn hljóta að
hafa skilning á að breyta dálítið til?
sagði Val Derring.
- Greindir glæpamenn eru ekki til,
svaraði Ashdown.
Mjer var sagt frá atviki sern gerðist
i Wimbledon, sagði Hallam. Tvær konur
komu flalt upp á þjóf, þegar hann var að
livcrfa út um gluggann. Þær gátu ekki
gefið neina lýsingu á honum. „Sáuð þið
ekkert einkenni á lionum, sem þið gáfuð
sjerstaklega gætur?“ spurði lögreglumaður
inn. Önei, þær liöfðu ekki sjeð framan í
manninn og höfðu ekki einu sinni hug-
mynd um, hvort hann væri ungur eða
gamall. En önnur konan sagðist ekki
vera frá þvi, að hann hefði haft hvíta
skó. Og nú hafði M.O.-deiIdin skráð það
um mann einn. sem hjet Bill Sikes, að
hann liefði fyrir sið að binda tuskur utan
uin skóna sina til þess að draga úr skó-
hljóðinu. Bill var handtekirin og þýfið
fanst hjá honuin.
Vel af sjer vikið, sagði Jim Long-
sliaw, sem setið liafði hjá án þess að segja
eitt einasta orð til þessa. — En hvaða ein-
kenni eru það þá, sem „Uglan“ hefir?
Það er leyndarmál, sem ekki má
Ijósta upp fvr en lögreglan hefir haft
liendur í hári Iians, sagði Hallam hlæj-
andi.
En hvað hefir hann þá gert ilt af
sjer — eða hvað er hann grunaður um í
þetta sinn? spurði Val Derring. Jeg
liefi ekki lesið blöðin.
— Hann hefir bara náð sjer í góða
fúlgu af demöntum i stálská]) í Hatton
Garden, svaraði Hallam.
— Hvernig fór hann að því? Gerði liann
sjer jarðgöng inn i hvelfinguna.
Nei. „Uglan“ leggur aldrei þesskon-
ar erfiðisverk á sig. Hann liefir auðveld-
ari vinnuaðferðir, sagði Hallam. — Þjófn
aðurinn var framinn hjá gimsteinakaup-
mönnunum Rossenhaum. Þeir eru bræð-
ur. Og dýrmætustu gimsteinana sína
geyma þcir i stálskáp inn af einkaskrif-
stofunni. Læsingin er bókstafalæsing og
aðeins bræðurnir þekkja stafasamsetn-
inguna. En auk þessa eru þrir lyklalásar
fvrir skápnum og allir mismunandi, og
liefir hver hróðirinn sinn lykil. Svo að
])að er ómögulegt að opna skápinn nema
hræðurnir sjeu allir viðstaddir. Ennfrem-
ur láta þeir altaf mann standa á verði
við skrifstofudyrnar. Svo að það verðnr
ekki annað sagt, en þeir hafi farið var-
lega.
- En hvernig hefir „Uglan þá farið
að?. spurði Derring.
Hann liefir nolað einfaldasta ráðið,
sem völ var á. En jeg var ekki sjónar-
vottur að atburðinum, svo að jeg get
auðvitað ekki gefið neina úrslitaskýringu
um málið. Og ef jeg sýndi mjög náin
kynni af málinu, ])á gæti farið svo, að
Ashdown fengi grun á mjer. En að þvi
er mjer hefir skilist, voru bræðurnir þrír
staddir i stálhvelfingunni og voru að at-
huga gimsteinasafnið. Og þá kom varð-
maðurinn að þeim og stakk skammbyssu-
hlaupinu í nefið á þeim.
Varðmaðurinn?
Já, eða sá sem þeir lijeldu að væri
varðmaðurinn. Hann reif snúrur úr tveim-
ur gluggatjöldum og neyddi einn hræðr-
anna til að hinda og kefla liina tvo. Og
svo hatt hann sjálfur þennan eina. „Síma-
leiðslan og bjölluleiðslan er slitin, svo
að jeg verð að bjóða ykkur góða nótt“,
sagði hann. Svo læsti hann þá inni og
sagði slarfsfólkinu á ytri skrifstofunni, að
bræðurnir vildu lielst ekki láta ónáða
sig næsta klukkutíma.
En eftir svo sem tvo klukkutíma fanst
rjetti varðmaðurinn niðri í kjallaranum
á riærklæðunum og rígbundinn og kefl-
aður. Hann gat ekki gefið aðrar upplýs-
irigar en þær, að hann hefði farið ofan i
kjallarann og á náðhúsið þar, en þegar
hann kom út aftur, hafði hann fengið
höfuðhögg og oltið um. En „Uglan“ fór
leiðar sinnar úr liúsinu í fötum varð-
mannsins og enginn hefir sjeð hann síðan.
En hann hlýtur að hafa skilið sín
eigin föt eftir, og þá ættu þau að geta
gefið vísbendingu?
— Nei það er skrítnast af öllu, að hann
skildi ekkert eftir, hvorki fötin nje önn-
ur vegsummerki. Það getur verið, að liann
sje svo miklu minni vexti en varðmaður-
inn, að liann hafi getað komist í einkenn-
ishúninginn hans utan yfir sín eigin föl.
Og svo segir Ashdown að greindir
glæpamenn sjeu ekki til, sagði Derring.
Hve mikils virði voru demantarnir?
Þeir segja að þeir sjeu um fimtíu
þúsund punda virði. svaraði Longshaw.
Þegar þú eldist, drengur minn, muntu
komast að raun um, að það er fernskon-
ar verðlag á demöntum, sagði Hallam.
Fyrst er það verðlagið, sem eigandinn
tíundar vinum sínum. Svo kemur verðið,
sem eigandinn hefir keypt demanlana
fyrir. Síðan það verð, sem maðurinn er
seldi honum þá, hefir keypt þá fyrir. Og
loks er það verðið, sem þjófurinn
getur fengið fyrir ])á, ef hann reyriir að
selja þá. Og það er eftir mínum skilningi
raunverulega verðlagið.
En ])ó að liann fengi ekki riema
tuttugu og finim þúsund krónur fyrir þá,
þá gæti hann saml hvilt sig um stund.
Hvað heldur þú um það, Ashdown?
Heldurðu að svona maður setjist í
lielgan stein, eða liann haldi áfram að
starfa, af ást á starfinu, eins og Kipling
segir? spurði Val Derring.
— Hann heldur áfram þangað lil við
gómum hann, sagði fulltrúinn.
— Hann fær ekki einu sinni helminginn
af andvirðinu sagði Hallam. Þeir eru
svo margir, sem verða að fá sinn lilut.
Veit nokkur liversvegna liann er
kallaður „Ugla“? spurði Hump Proctor
og harði úr pípunni sinni. — Er það
kanske af því, að liann starfar mest á
nóttinni?
í þetta skifti starfaði hann að miiísta
kosti að deginum til, sagði Hallam. — En
hann er skrambi sjeður og veit hvernig
'hann á að haga sjer gagnvart Scotland
Yard. Annars hefi jeg heyrt hvernig hann
fjekk uglunafnið. Eftir fyrsta ránið sem
honum var eignað, fanst mynd, ein af
þessum sem fylgja sigarettunum. Þetta
var mynd af uglu, úr myndaflokki sem
hjet „Enskir fuglar“. Blöðin mintust á
])etla og honum hefir líklega þótt gaman
að því, því að síðan hefir nann notað
þella viðurnefni
— En liann skilur þó ekki þessa mynd
altaf eftir, þar sem hann kemur? spurði
Proctor.
— Sei, sei, nei, sagði Hallam hlæjandi.
Hann gerir það sem betra er. í hverl