Fálkinn - 09.04.1938, Síða 7

F Á L K I N N
/
þessa liugsun til enda áður en
hann fann fyrsta gustinn. Þá
varð honum um og ó. Hann
þekti heiðina og vissi að þessi
gustiir gat vel verið undanfari
annars verra. Um að gera að
liraða sjer. Hann beit á jaxlinn,
hjó báðum skíðastöfunum og
rann áfram.
Ný vindkviða kom og síðan
fleiri. 1 fyrstunni var hann ekki
sjálfum sjer samþykkur um, í
livora áttina liann skyldi lialda,
gusurnar komu úr öllum áttum,
æddu hingað og þangað, gripu
með sjer glefsur af þurrum
snjó, þeyttu honum í liring og
fleygðu honum svo aftur.
Sander staðnæmdist og svip-
eðist um. Skýjabakkarnir, sem
aður höfðu verið að ógna tungl-
inu voru nú horfnir aftur og
ekki var neina nýja að sjá;
þokuslæðan fjTÍr tunglinu var
líka horfin og framundan var
heiðin höðuð í tunglsskininu
eins og áður.
En það var að hvessa. Vind-
hviðurnar höfðu nú sameinast
og tekið ákveðna stefnu. Vind-
urinn var beint í fangið. Það
hvesti í sífellu og nú voru það
ekki smáflyksur, sem rokið beit
úr fönninni heldur heilar torf-
ur og þeytti þeim hátt upp,
svo að nú varð Sanders að
sækja gegnum samfelda hríð.
Og eftir nokkra stund varð
Sanders að kannast við þá leiðu
staðreynd, að slóðin sem hann
liafði rakið var alveg horfin
undir snjó. Nú varð liann að
láta hugboðið ráða. Rokið var
heint í fangið og tunglið á
vinstri, og þetta varð að bæta
honum upp áttavitann, sem hann
nú, en þvi miður of seint, upp-
götvaði að hafa skilið eftir
heima, þó liann hefði verið bú-
inn að laka hann upp og leggja
hann á borðið, þegar hann var
að húa sig í tferðina. Ef hann
liefði tunghð á vinstri hlið og
vindinn beint á móti, mundi
hann geta haldið stefnunni.
Klukkutími leið. Stormurinn
æddi tryllingslega yfir heið-
ina, tók með sjer allan snjó
sem hann náði til og feykti
lionum framan í hann. Kafaldið
híindaði hann. Hann pirði aug-
unum, svo að ekki var opið
nema strik, en snjókornin
þrengdu sjer inn samt og
l/rendu sjáaldrið, eins og eld-
ur. Stundum varð hann að sópa
krapinu burt með vetlingunum
tn augnabliki siðar voru aug-
i4n orðin full aftur og þegar
liann njeri vetlingunum aftur
um augun, fanst lionum eins og
það væri ekki snjór heldur
eimyrja, sem liann strauk af
sárum og þrútnum augnalok-
unum. Loks varð hann að gef-
ast upp við þetta og gekk á-
fram blindandi. Það hlaut að
vera hægt líka. Hjer voru engar
torfærur til að rekast á, aðeins
flöt og endalaus auðn, hvítt og
rokbarið snjóhaf.
Ekki vissi hann hve lengi
hann gekk svona blindandi en
það var víst meira en liálftíma.
Og rokið virtist sívaxandi. Hann
var þreyttur, afar móður og
þreyttur, og þegar nú ný vind-
hviða kom, svo sterk að hann
gat varla náð andanum, tók
hann það úrræði að snúa sjer
beint undan og láta bakið taka
á móti henni. Hann strauk
snjóinn varlega af augunum og
leit kringum sig. Hann sá það
undir eins: Tunglið hafði falið
sig bak við síþykknandi þoku-
bakka, eftir skamma stund
mundi það hverfa alveg. Og nú
náði kvíðinn fyrst valdi á hon-
um. Þegar tunglið var horfið
og slóðin komin i kaf hafði
hann ekkert að átta sig á.
Ekkert nema vindstöðuna. En
liún var fljót að breytast.
Hann tók af sjer vetlinginn,
fálmaði með þvölum og köld-
um fingrunum undir vindjakk-
ann og náði í úrið. Það var 0,25.
Þegar hann fór að heiman hafði
klukkan verið 18. hann hafði
gengið 6 tíma og 25 mínútur.
Það gæti ekki verið langt þang-
að til færi að halla ofan í bygð-
ina, þangað sem hann ætlaði
jafnvel þó að hann liefði hvergi
nærri getað haldið þeirri ferð
sem hann ætlaði sjer, vegna
mótvinds og kafalds.
Það var niðamyrkur þegar
hann lagði af stað aftur, liann
sá aðeins snjóbreiðuna i nokk-
urra metra fjarlægð. En það
sem lengra var undan lá i
svartamyrkri. En storminn
liafði lægt að mun, hann vældi
ekki eins samfelt og áður og
stundum varð logn rjett í svip.
En i hvert skifti, sem svipirnir
komu, tók hann eftir að þeir
dundu ekki heint á bringsmöl-
unum á honum. Þær komu sinn
úr hverri áttinni.
Hann beit á jaxlinn og ham-
aðist áfram gegnum ofsann; nú
gat hann ekki einu sinni reitt sig
a áttina. Eftir hálftíma harning,
fann hann all i einu að högg
kom á hægri fótinn og síðan
eittlivað líkt á þann vinstri. Og í
skyndi fyltisl liann svo mikilli
gleði, að honum fanst hann eiga
erfitt með andardráttinn. í
birtunni af vasaljósinu sá hann
að það var kræklótt hjörk, sem
hann hafði rekið fæturna i.
Þær voru margar og þeim fjölg-
aði i sifellu. Þær urðu líka
liærri og af því sá hann, að
heiðin var á enda en skógurinn
hafði tekið við. Eftir stutta
stund var hann kominn inn í
reglulegan skóg, greni fór að
koma í stað birkisins og um
leið fór að halla meira undan
fæti.
Hann var laus við lieiðina og
eftir fáeinar mínútur mundi
hann vera kominn ofan í bygð.
Vindurinn hafði lítil völd hjer
og snjórinn lá óhreyfður. Nú
varð hann stöðugt að nota vasa-
ljósið til þess að lenda ekki i
ógöngum, því að skógurinn var
sumstaðar afar þjettur. Alt í
einu kom hann auga á skíða-
slóð fyrir framan sig!
„Guði sje lof!“ andvarpaði
hann. „Jeg hefi lialdið rjettri
stefnu — hjerumbil!“
Eftir stutta stund varð all-
stórt rjóður fyrir honum en
bratt niður. Hann spyrnti við
stöfunum og rendi framaf á
fleygiferð. En þegar niður kom
varð liann að stinga stöfunum
við eins og hann gat, til þess að
renna ekki inn i svarta rák,
sem framundan var — það var
há girðing úr trje. Hann gat
ekki varist því að lirópa upp.
Hann staðnæmdist uppi á breið-
um vegi, starði sárum augum
á stór, ferhyrnd ferlíki, sem
stóðu heggja megin við veginn.
Það voru laupar úr borðum og
plönkum, hann þekkti þetta
svo vel aftur, liúsin, girðing-
una og laupana.
Það var söganarmyllan á
Skogstad! Eftir nærri því 7
líma látlausar þrautir var hann
kominn aftur á burtfararstað-
inn, hjerumbil nákvæmlega í
sömu förin, sem hann hafði
gengið er hann lagði upp.
Honum fjelst hugur er hann
sá, að öll von var úti eftir þessa
mishepnuðu ferð. Klukkan var
nú rúmlega eitt og jafnvel þó
hann gerðist svo fífldjarfur að
sækja áttavitann sinn og freista
þess að komast yfir lieiðina á
ný, þá yrði tíminn of naumur
til þess. Hann vaírð að vera á
skrifstofunni á rjettum tíma,
annars mundi það vekja at-
hygli, og sunnim mundi þykja
það grunsamlegt að hann, sjálf-
ur reglumaðurinn, væri að
flækjast úti á nóttunni-
Og þegar annar maður opn-
aði töskuna og færi að telja
peningana! Það fór hrollur um
Sander þegar liann hugsaði til
þessa. Það mátti ekki ske, að
nokkur maður nema hann einn
opnaði hana og borgaði kaup-
ið í dag.
Hann rendi sjer eins hljóð-
lega og hann gat af veginum
og upp að skrifstofuhúsinu og
tók af sjer skíðin upp við vegg-
inn. Það var dimt og kyrt all-
staðar í húsinu og varð hann
þvi feginn. Hann mundi kom-
ast inn án þess að nokkur tæki
eftir. Og ef hann kæmist á
skrifstofuna um leið og opnað
yrði mundi honum veitast ljett
að koma stolnu peningunum i
töskuna. Þá mundi ekki nokk-
urri lifandi sál detta í hug, að
„trúr og áreiðanlegur“ gjald-
keri hefði verið i alt annað en
„ærlegri“ æfintjraferð um nótt-
ina.
Meðan liann stóð við dyrnar
og var að þreifa í vösum sín-
um eftir lykli til að komast
inn í hliðarbygginguna þar sem
bann hafði herbergi, hrökk
hann alt i einu við og lá við
að lirópa hátt, þegar hann sá
ljósi hregða fyrir í tveimur
gluggum i aðalbyggingunni —
skrifstofuglugganum! Ljósið
hvarf þegar aftur og svo heyrði
hann marra lágt i hurð sem
var lokið upp.
Sander stóð grafkyr og hjelt
niðri i sjer andanum og titr-
ingur fór um hann allan. Hver
gat verið á skrifstofunni um
þelta leyti? Drottinn minn, það
gat þó ekki hugsast, að Skog-
stad hefði dottið í liug að fara
á fætur til þess að líta eftir —
peningunum í töskunni? datl
honum í hug. Og nú fór sam-
viskan að sýna honum ýinis-
legt ljótt í spegli.
í næsta augnabliki hej'rðist
lágur hvellur; hann heyrðist
ekki langt frá húsinu. en samt
glamraði i rúðunum.
Dynamitsprenging! Stálskáji-
urinn!
Sander gjaldkera óx ásmegin
i sömu svipan, hann hljóp að
aðalhúsinu og har þar að í
sama bili og tveir menn komu
skríðandi út um gluggann.
Hann hrópaði svo að undir tók
í húsveggjunum í kring, til þess
að vekja verksmiðjueigandann,
en ibúð hans var á efra lofti
aðalhússins.
„Haltu kjafti! “ fnæsti ein-
hver framan i hann og áður
en hann gat vikið sjer undan,
fjekk hann hnefahögg í and-
litið og hnje niður meðvitund-
arlaus. Og áður en hann rank-
aði við sjer aftur voru innbrots-
þjófarnir komnir á harða flótta.
Sander þaut á eftir þeim án
þess að hugsa sig um, en áð-
ur en hann lagði af stað sá
hann að ljós var komið á efri
hæðinni og heyrði háreysti og
hurðaskelli innan úr húsinu.
Sander náði í hófana og lenti
þar i ferlegu handalögmáli.
Annan manninn sló liann til
jarðar í fyrsta höggi, en fjelagi
hans slapp. En eitt var það,
sem ekki slapp og það var task-
an með peningunum! Sander
stóð og hjelt henni með báðum
höndum þegar verksmiðjustjór-
inn kom. Hann bljes eins og
smiðjubelgur.
„Bravó, Sander!“ hrópaði
hann. „Þelta var vel af sjer
vikið, verð jeg að segja. Og
innihaldið hefir ekki verið
hreyft “
„Nei, það er ólircyft", svaraði
Sander er hann hafði litið vfir
seðlabúntin.
„Ágætt, Sander! Viljið þjer
ekki geyma töskuna í nótt. Jeg
skal sima til hreppstjórans".
Sander fanst vera ljett af sjer
þungu fargi. Hann hafði óttast
að Skogstad mundi taka við
töskunni sjálfur og þá var lik-
legt að hann mundi telia inni-
haldið.
Sander gjaldkeri sat á sinum
stað um morguninn og var að
Frh. bls. 8.