Fálkinn - 16.04.1938, Blaðsíða 6

0
F Á L K I N N
Sterkara en hatrið
JÁ, það var nijög leiðinlegt! En
þeir voru allir i'arnir, svo að jeg
gat ekki orðið við bón yðar þó
jeg fegin vildi, herra forstjóri.
Litli snarlegi hundaeigandinn ypti
öxlunum til áherslu, og ljest liarma
þetta, en í rauninni óskaði hann
þessum montna og sjálfbirgingslega
verksmiðjueiganda til fjandans. Nú
hafði hann bráðum eytt hálftíma i
að útskýra fyrir honum, að allir
hvolparnir, sem hann hafði aug-
lýst til sölu nýlega, væru seldir.
Kann skildi vel, að hinum fanst
ergilegt að hafa ekið alla þessa
leið fýluferð, en við því var ekkert
að gera. Þegar hann fjekk það sem
hann setti upp, seldi hann þeim
sem fyrstur kom.
Rawfield bifreiðaframleiðandi
dró ekki dul á, að hann var reiður.
Honum þótti niðurlæging að þvi,
að verða að liætta við hálfnað verk.
Hann var ekki vanur því.
— Skiljið þjer ekki, maður, að
jeg verð að fá hvolpinn, sagði hann
gramur, en bælti svo við, hægari:
Það er afmælisgjöfin til hennar
dóttur minnar á morgun, jeg hefi
lofað henni einuin af hvolpunum
yðar.
Neider virtist síður en svo upp
með sjer af þessari tiltrú, hann
hafði heyrt svona ástæður svo oft
áður. Hann stóð kyr sem snöggvast
og fór hendinni um úfið parrukið
sitt. Loksins þegar hann svaraði,
leyndi lireimurinn því ekki, að þetta
var síðasla úrræðið til þess að losna
við þennan ágenga peningamann:
— Hjerna niður með veginum er
grátt steinhús, og þar er einn af
hvolpunum.
Rawfield verksmiðjueigandi sner-
ist á liæl án þess að segja orð og
rauk út úr stofunni án þess að
kveðja eða þakka fyrir upplýsing-
arnar.
En eftir á iðraðist Neidéf þess,
sem hann hafði sagt. Hann hristi
liöfuðið er hann starði á eftir bif-
reið Rawfields, sem brunaði þangað,
er Neider hafði sagt til hvolpsins.
Fyrir utan gráa steinhúsið stóð
lítill drengur sólbrendur og háif ó-
hreinn. Undir annari hendinni bar
liann það dýrmætasta sem hann
átti í eigu sinni, litla hvolpinn.
Hann hafði skírt hann Bobb; það
var svo fallegt nafn og hæfði svo
vel hundinum hans, því að liann
átti nefnilega Bobb— hann einn
átti hann.
Hvolpurinn var gjöf, eða rjettara
sagt verðlaun fyrir að hann hafði
bjargað litla stráknum hans Neider
upp úr tjörninni. Eric hafði orðið
liálf hissa, þegar Neider spurði
hann, með tárin í augunum, hvers
hann óskaði sjer fyrir. Eric hafði
gapað og gónt á hann. Án þess
að hugsa um það liafði hann bent
á körfuna, sem hvolpurinn lá í.
Og þegar Neider tók hvolpinn
umsvifalaust og fjekk Eric liann þá
varð hann svo glaður, að hann tók
undir sig stökk heim til sín og
gleymdi alveg að þakka fyrir, — en
- sá fjekk ónotalega ofanígjöf hjá
henni fóstru sinni þegar hann kom
heim og sagði frá, hvernig hann
hefði eignast hvolpinn. Honum
hefði verið skammar nær að biðja
um trjeskó, hann liefði haft meiri
þörf fyrir ]iá. — Ojæja, hun skamm-
aði hann altaf, þegar hún ekki
barði hann — það varð að hafa það.
Eric var sjö ára og móðurlaus.
Eaðir hans hafði — fyrir góð orð og
betaling, og fyrirheit um meira —
komið honum fyrir hjá ættingjum
sínum, þegar hann fór sjálfur til
Ameríku til þess að freista gæfunnar
þar. Eric átti ekki góða daga.
Fóstran var altaf að finna að við
liann sjerstaklega eftir að komtð
var fram yfir þann tíma, sem von
hafði verið á föður lians frá Ame-
ríku, og hann liafði ekki látið
heyra neitt af sjer.
Þegar hin skrautlega bifreið
Rawfields með einkennisbúinn
mann við stýrið, staðnæmdist við
húsdyrnar, kom fóstra Erics út.
Draumurinn um, að faðir Erics
kæmi heim aftur með fullar liendur
fjár, var svo inngróinn henni, að
hún misti disk á gólfið í óðagotinu.
Rawfield hafði engin umsvif frekar
en hann var vanur, og sagði:
— Jeg vil kaupa þennan hvolp.
sagði hann við konuna.
Hann dró upp úttroðið veskið og
opnaði það. Þegar konan sá pen-
ingana logaði ágirndin í augunum
á henni.
Hvað kostar hann? spurði
hann önugur.
Þegar hún svaraði ekki undir
eins hjelt hann áfram stuttur i
spuna.
— Eigum við að segja fimmtíu
krónur?
Hún kinkaði kolli, frá sjer num-
in yfir þessu rausnarboði, er hann
stakk seðlinum í lófann á lienni.
Svo sneri hann sjer að Eric, sem
hafði komið nær án þess að eiga
sjer nokkurs ills von og stóð nú
og horfði hugfanginn á litlu stúlk-
una, jafnöklru sína, sem lionuni
fanst eins og mynd úr tískublaði
Rawfield þreif hvolpinn af Eric og
rjetti dóttur sinni liann:
— Gerðu svo vel, Eva. Hjerna er
afmælisgjöfin þin!
Hún stakk hvolpinum undir
kápu sina, ljómaði af fögnuði ig
kysti pabba sinn. Það var ekki fyr
en þau voru komin inn í bifreið-
ina, að drengurinn skildi hvað var
að gerast.
Hann rak upp sárt vein og hljóp
svo til litlu glöðu stúlkunnar í bif-
reiðinni:
— Nei, nei, fáðu mjer Bobb! Það
er minn hundur, heyrirðu það!
Hann tók í handlegginn á telpunni.
— Fáðu mjer liann Bobb, grát-
bændi liann, röddin var svo biðj-
andi, að jafnvel harðbarka verk-
smiðjueigandinn komst við, en áð-
ur en hann hafði náð að svara,
sagði Eva fokreið við drenginn:
— Hvað ertu að gera? Sleptu
mjer, skítugi strákur!
Hann slepti, agndofa yfir fram-
ferði hennar og bifreiðin var runn-
in af stað þegar hann rankaði við
aftur. Hann lirópaði á eftir vagn-
inum:
— Bobb, Bobb! Æ fáðu mjer
harni Bobb!
Þegar bifreiðin hvarf i næstu
beygju lagðist liann ljemagna á veg-
inn og fór að gróta, sárt og þungt.
I7RIC RAVELL, ofurhugi mikill og
hinn hein^sfrægi bifveiðaekill,
sat í skrautlegu herbergi í gisti-
húsinu. Fyrir framan hann lá brjef
frá Rawfield verksmiðjueiganda
beiðni um viðtal viðvíkjandi ráðn-
ir.gu hjá honum. Eric sat hugsandi
og studdi höndum undir höfuðið.
Það var hörkulegur glampi í fall-
egum augunum.
Nú voru fimtán ár síðan þetta
skeði. Að vísu liafði faðir hans
ekki grætt miljónir í Ameriku, en
liann hafði senl syni sínum farar-
eyri og álitlega upphæð lil fram-
færis honuni á barnsárunum. Fyrir
vestan haf hafði Eric lært bifreiða-
vjelfræði og síðan fór liann að
aka bifreiðum á kappmótum. Þar
hafði liann komist á rjetta hillu.
Taugalausi maðurinn eða djöflaekill-
inn voru viðurnefnin, sem hjengu
við hann. Homim tó’kst meistara-
Itga að knýja vagninn sinn ófram
og forðast hætturnar. í liættulegustu
beýgjunum skeikaði honum aldrei.
En heimþráin hafði knúð hann
heim aftur — þráin og logandi
hatursbál, sem aldrei ljet hann í
l'riði, hefnigirnin, sem hafði knúð
hann áfram og ljet hann engu
gleyma.
Ravell hafði beðið eftir þessu
tækifæri. Fyrsta bifreiðakappmótið
átti að vera í næsta mánuði. Hann
hafði kynt sjer ítarlega hvernig á-
statt var í bifreiðaiðnaðinum. Hann
vissi, að Rawfield liafði í þetta
skifti treyst á fremsta. Ef nýja
bifreiðagerðin lians ynni ekki sigur
þá yrði hann öreigi. Og tveir beslu
kappakstursmenn Rawfields höfðu
farið frá honum til keppinautanna.
Það var ekki vegna þess að lion-
um höfðu ekki borist góð boð, að
Ravell var óráðinn ennþá. Nei, liann
hafði fengið nóg af tilboðum. En
í skúffunni lá samningur, sem Rav-
ell hafði skrifað sjálfur, tilbúinn
tii undirskriftar, en þann samning
fengu ekki aðrir að skrifa undir en
Rawfield bifreiðakóngur sjálfur.
Samtímis þessu sat Rawfield á-
samt helstu aðstoðarmönnum sín-
um i einkaskrifstofu sinni. Það var
ekki auðgert að þekkja hann aftur
eftir þessi fimmtán ár, þennan
Lrokafulla og sjergóða verksmiðju-
eiganda, sem hafði tekið hvölpinn
af Eric forðum hinum sama,
sem hann batt allar vonir sinar við
núna, án þess að þekkja hann.
Hann hafði tapað miklu fje síðari
árin. Þessi sterklegi, þrekni og
hnarreisti maður var nú boginn og
þreyttur, skörpu augun voru flökt-
andi og hárið orðið hvítt. Afleið-
ing margra andvökunótta og heila-
brota, afleiðing hinnar tærandi bar-
áttu fyrir þvi, að missa ekki að-
stöðu sína sem ókrýndur konungur
á heimsmarkaðinum, eilifur og ó-
slökvandi þorsti í fje og frægð,
bölvun auðæfanna.
—■ Já, betra tilboð hefir aldrei
verið gert. Nú vantar ekki nema
undirskriftina hans. Rödd Rawfields
var í fullu samræmi við þreytu-
legt augnaráðið. Hann strauk óþol-
inn hárið á sjer og hjelt áfram:
— Annaðhvort dugar inaður eða
drepst, við skulum vona það besta.
Jeg vonast til að jeg fái að vita
um svarið fyrir kvöldið. Undir eins
og dóttir mín kemur ]>á förum við
til hans. Jeg hefi lofað Evu, að
hún skuli fá að koma með mjer
hún er svo forvitin í að sjá hann
Aumingja barnið! Framtíð hennar
er líka undir því komin, hverju
þessi þóttafulli unglingur svarar.
sagði hann að lokum, eins og hann
væri að tala við sjálfan sig.
Eva horfði með ákafa á Ravell
þennan hraustlega mann, með augu
sem leiftruðu af viljaþreki. Hann
var alt öðru vísi en þeir ungu
menn, sem hún hafði átt að venjast.
— Jó, svona hljóðar samningur-
inn, lierra Ravell, hjelt Rawfield
ófram þegar hann hafði lesið samn-
inginn. — Betri samningur hefir
aldrei verið boðinn nokkrum kapp-
akstursekli. Jeg ’ viðurkenni í full-
um mæli hina ágætu hæfileika yð-