Fálkinn - 16.04.1938, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
JONATHAN GRAY:
HVER
ÞEIRRA
VAR J
LEYNILÖGREGLUSAGA.
berja liann lil óbóta. Og þá verður liún svo
hrifin að hún hleypur upp um hálsinn á
yður.
Erþetta úrræðið við aliar stúlkur?
Maður á að hrífa þær, já. En ekki
með sömu aðferðunum altaf.
XIV. Heimilisófriður.
Maður, sem lifir tveimur tilverum hefir
aðeins hálfa möguleika lil þess að geta orð-
ið farsæll. Maður sem hefir tvö heimili og
á sína konuna á hvoru, er í sífeldum ótta,
ekki aðeins við vfirvöldin heldur líka um
hitt, að konurnar uppgötvi livor aðra. Það
reynir á taugarnar að þurfa í sífellu að yl'-
irvega orð sín og athafnir. Jafnvel þó að
maðurinn geti komið fram sem ógiftur með-
al ættingja og vina og lifi sem giftur maður
i ástarhreiðrunum sínum, þá er ómögulegt
að vita hvenær í klandrið kemur og með
hverjum hætti það verður.
Svona var það líka með Hump Prpctor.
Hann var einhleypur, en honum var nauð-
synlegt að hafa heimlisfang þar sem vinir
hans, ættingjar og viðskiftavinir gætu fund-
ið hann. Þessvegna iiafði hann sinn ])ipar-
sveinsbústað.
Firmað Sims, Smurthwaithe & Proctor
sem hann var yngsti forstjóri í, var gamalt
og naut mikils álits. Og Sims, gamall og
vindþurkaður, og Smurthwaithe feitur og
kampagleiður báru virðingu fyrir meðeig-
anda sínum og skiftu sjer ekki af einka-
Iífi hans. En liefðu þeir haft grun um, að
hann var undir aðgæslu Scotland Yard, að
reikningsskil lians væru í ólestri, eða að
hneyxlismál vofði yfir honum, þá mundu
þeir liklega hafa tekið i taumana i tæka
tíð.
Humph hafði hitt Gwen á dansleik í Al-
hert Hall. Hann hafði undir eins orðið bál-
skotinn í henni og ekki löngu siðar hafði
hann leigt íhúð handa henni undir nafninu
Herrier. Hún hefði mjög sennilega getað
gifst honum ef henni hefði verið umhugað
um það. En Gwen hafði annað á prjónun-
um. Ef liún gifti sig mundi maðurinn lienn-
ar krefjast of mikils af henni. En væri hún
ógift þurfti liún ekki að taka tillit til ann-
ara en sjálfra sín. I hennar augum voru
karlmennirnir ekki annað en þrep i stig-
anum upp í hæðirnar.
Þegar hún kyntist Humph hafði liún
heillast af honum fyrst í stað — maðurinn
var ungur, fríður og vel efnaður. Um eitt
skeið þótti henni beirílínis vænt um hann.
En von bráðar urðu hinar viðkvæmari
tilfinningar hennar að víkja fyrir slægð-
inni og kænskunni. Hún ætlaði fyrst og
fremst að nota hann til að hjálpa sjer að
komast áfram hjá kvikmyndafjelögunum,
því að þar þóttist hún sjá sjer glæsilega
braut búna.
Peningaþörf hennar var takmarkalaus.
Þrásinnis hafði hún látið hann punga út með
stórfje í ýmislegt sem hún ætlaði sjer alls
ckki að kaupa eða hafði ekki dottið i hug
að framkvæma, eða til þess að horga út-
gjöld, sem hún hafði ekki haft. Áform
hennar var að koma sjer upp eign, sem
hún gæti notað sjálf. Því skyldi liún vera
að evða sínum eigin peningum þegar
Humpli og aðrir voru jafnan reiðuhúnir til
að horga fyrir hana?
Humpli hafði gengið margt á móti upp
á síðkastið. Verðhrjefamarkaðurinn var
daufur og liann græddi ekki nægilega til
þess að gela fullnægt kröfum Gwen.
Eitt kvöld kom hann upp í íhúð hennar,
og ]:ó að hún tæki ekki á móti honum með
söniu blíðu og hún var vön, þá var liann
svo annars hugar, að hann tók ekki eftir
því. llann hneig ofan í hægindastól og hún
blandaði handa honum drykk og settist á
hnjeð á honum. Hún var í þunnum morg-
unkjól einum l'ata utan yfir silkinærklæð-
unum, og framkoma hennar gagnvart hon-
um var eins og hún var vön.
Þreyttur? vinur minn, spurði hún í
samúðartón og strauk lionum um hárið.
Ertu altaf þreyttur núna?
Skilurðu, Gwen, sagði hann og tók
utan um hana, — jeg er í hræðilegum
vandræðum núna með degi hverjum. Hefir
þessi kvikmyndanáungi fengið þessi fimm
þúsund pund, sem jeg fjekk þjer?
Já, auðvitað. Jeg sagði að afgangur-
inn yrði borgaður hráðum.
Jeg er hræddur um, að afgangurinn
komi alls ekki. Það hefir gerst dálítið, sem
jeg gat ekki sjeð fyrir. Mjer þykir það
leitt, en svona er það samt.
En þú hefir gefið írijer peningana. Og
þú ætlar víst ekki að evðileggja horfurnar
fyrir mjer?
Horfurnar þínar ættu ekki að vera
komnar undir þessum peningum, sagði
hann stutt. — Og auk þess var þetta ekki
gjöf. Peningarnir voru framlag til fyrir-
tækisins. En nú er það ekki hægt. Jeg þarf
sjálfur á peningunum að halda.
Hann reyndi að tala sem rólegast til
þess að fá liana til að skilja þetta. En augu
hennar höfðu fengið nýtt yfirbragð. Hún
stóð upp og horfði á hann.
— Jeg trúi þjer ekki, sagði hún. Þú
ert orðinn leiður á mjer. Þú elskar mig
ekki lengur. Það er mergurinn málsins.
Vertu ekki að þessum bjánaskup!
Þetta kemur ekkert ástum við. Jeg er í
vandræðum í svipinn, það er alt og sumt.
Jeg hefði ekki átt að láta þig fá þessi fimm
þúsund pund, en jeg hjelt að mjer væri
það óhætt og að jeg gæti útvegað afgang-
inn. Jeg hafði von um að geta geii stór-
verslun en hún fór í hundana. Og ef jeg
fæ ekki þessi fimm þúsund pund aftur áð-
ur en viðskiftareikningurinn minn er gerð-
ur upp þá er jeg öreigi. Jeg verð þá að
segja meðeigendum mínum hvernig komið
er, og jeg veit ekki hvernig þeir taka þvi.
— Jeg hefi ekkert vit á kaupsýslu og
kæri mig heldur ekkert um það, svaraði
hún. — Jeg hefi altaf fengið það hjá þjer
orðalaust, sem jeg hefi beðið þig um, og
nú kemur þú gg vilt fá mig til að skila
gjöfum þinum aftur. Þú ert orðinn leiður
á mjer, jeg hefi tekið eftir því lengi. Þú
munt liafa fengið þjer aðra konu til að
fullnægja þörfum þínum. Hversvegna gel-
urðu ekki sagt það eins og það er?
Rull! svaraði liann gramur. — Jeg hefi
UGLAN?‘
aldrei neitað þjer um neitt. Hvað mörg
þúsundin hefir þú fengið lijá mér? Þú hef-
ir sífelt heimtað meira og meira og þú
liefir fengið það. Þú ert eins og hotnlaus
hit'
Botnlaus liit! Það voru smekkleg
ummæli. Þú hefir rænt mig frá vinum mín-
um. Jeg liefi gert mitt hesta til jiess að þú
gætir orðið hamingjusamur. Og lijer er
þakklætið. Botnlaus liít!
Það er einmitl það, sem þú ert, og
nú þoli jeg ekki þetta lengur.
Hann stóð lika upp og um stund stóðu
þau og störðu grömum hatursaugum livorl
á annað. Hún skammaðist og hölsótaðist og
hann reyndi að gjalda í sömu mynt. En
svo sneri hann við blaðinu og fór að reyna
að lala skynsamlega við hana. Gat hún
ekki skilið að hann var i vandræðum?
Jeg hefi fengið peningana, öskraði
hún. Jeg læt ekki hjóða mjer að þú
gefir í dag og takir aftur á morgun.
Þú ert ósanngjörn, sagði hann. —
Langar þig til að koma mjer á kaldan
klaka?
Þig langar til að koma mjer á kald-
an klaka, svaraði hún. Hvernig ætti jeg
að fá tækifæri á nýjan leik, ef jeg kæmi
til Scliekburg og heimtaði framlagið fnitt
til baka?
En geturðu ekki skilið, að jeg verð
að hafa reikningsskil mín í lagi, þegar þau
verða endurskoðuð?
Jeg veit ekki hvað þú ált við með
þessum reikningsskilum. Jeg vil ekkerl
liafa saman við þig að sælda framar. Vil
ekki sjá þig fyrir augum mínurn framar!
Það hrann eldur úr augum liennar og
hann liafði aldrei sjeð annan eins ofsa i
þeim fyr, svo að það lá við að hann yrði
skelkaður.
Vertu nú góð, Gwen! Jeg harma ef
jeg hefi sagt eittlivað sem gat sært þig.
En jeg má til að fá peningana.
Það er of seint að afsaka sig núna.
Jeg vil ekkert hafa sarnan við þig að sælda
framar. Burt með þig!
Hún hljóp út og hann lieyrði að hún
læsti sig inni i svefnherberginu. Hann sat
kyr; liver veit nema hún kynni að átta
sig og taka sönsum ef hún væri ein dálitla
slund. Hann iðraðist þess að liafa reitt
hana ti'l reiði. Hún mundi auðvitað skilja
að hann liefði aklrei beðið liana urn að fá
peningana aftur, ef honum hefði ekki leg-
ið mikið við.
Hann helti aftur i glasið hjá sjer. Svefn-
.herbergishurðin var opnuð. Hún kom aft-
ur. Nú varð að fara varlega að öllu. Alt
var undir þvi komið livernig hann hagaði
sjer.
En hún kom ekki inn í stofuna. Hinsveg-
ar heyrði hann að ganghurðinni var lokið
upp og skelt í lás aftur. Hann l'ór út að
glugganum. Nú kom hún út á götuna með
litla tösku í hendinni. Bifreið ók upp að
gangstjettinni og hún sleig inn i hana.
Hann hratt upp dyrunum og hitti stúlk-
una í ganginum.
Hvert fór hún? spurði hann æstur.
Jeg veit ekki, s-varaði stúlkan.
Hann æddi inn í svefnherbergið. Það var
ekki Gwen ein sem var horfin, heldur Iíka
allur fatnaður hennar. Skúffurnar stóðu
úti galtómar. í klæðaskápnum voru aðeins