Fálkinn - 16.04.1938, Blaðsíða 7

F Á L K 1 N N
/
ar, herra Ravell, en það væri
flónska að hafna svona tilboði.
Ravell lók kuldalega fram i:
Haldið ])jer það?
Rawfielii og dóttir hans horfðu
forviða á hann. Stálgrá augu hans
ltiftruðu af bældu hatri. Hann
fieygði sínum eigin samningi fil
Rawfields.
Peninga yðar gildir mig alveg
einu um. Jeg skal aka þessum
bílskrjóð yðar og láta hann sigra,
ef það stendur i mannlegu valdi,
en ekki fyr en þjer hafið undir-
skrifað þennan samning.
Rawfield greip samninginn og las
hann til enda. Svo þeytti hann
honum á borðið.
— Þjer eruð ekki með öllum
mjalla maður! varð honum að
orði.
— Jeg fullvissa yður um, að
þessi samningur er á rökum bygður,
hr. Rawfield, sagði Ravell rólega.
— Ætti jeg að láta dóttur mína
aka á kappmóti með svona — þorp-
ara! hrópaði hann í bræði. Ravell
hafði staðið upp, andlit hans var
n'áfölt og augun leiftruðu af móð-
guninni.
— 'Nei, vitanlega ekki, sagði hann
rólega en napurlega, t— undir eins
og afkomendur peningamannsins
eiga í hlut, þá er blaðinu sniiið
við. Við hinir megum hætta lífi
okkar fyrir þetta kram, sem þjer
látið smíða, en þeir sem alast upp
i auði og óhófi — þá á að vernda
fyrir hættunum. En, hrópaði hann
ákafur, — þjer getið sjálfur valið
um: fátæktina eða vonina um að
bæta aftur aðstöðu yðar á heims-
markaðinum, jeg ek ekki upp á
önnur ....
— Þelta er alt í lagi, tók Eva
fram i og rjeð sjer varla fyrir
reiði. Þjer skuluð taka aftur allar
móðganirnar, jeg er fús til að aka
með yður svo að þjer hefðuð getað
sparað yður allar særingar ....
— Eva, þú veist ekki hvað þú
segir, jeg skrifa aldrei undir þetta,
aldrei, segi jeg! mælti Rawfield á-
kveðinn.
- Pabbi, þú skalt og ])ú verður
að skrifa undir. Eigum við að láta
bjóða okkur svona móðgun? svaraði
hún með grátstafi í kverkunum.
Pabbi, við eigum ekki á öðru völ,
sagði hún rólegri. Ravell hefir rjett
að mæla. Allir starfsmenn þínir
hafa lagt vit sitt og hugkvæmni í
þessa hifreið. Og nú kemur til
minna kasta. Enginn skal þurfa að
minna Evu Rawfield á skyldur sin-
ar. Jeg ek með honum og þú situr
við „banabeygjuna“ meðan hlaupið
fer fram. — Hún rjetti föður sínum
pennann. — Skrifaðu nú undir,
pabbi, og svo skulum við fara.
Rawfield lók pennann og undir-
skrifaði skjalið með skjálfandi.
hendi, og ])reytuleg augun flóðu í
tárum. Eva rjetti Ravell samning-
inn.
— Jeg veit ekki livað hefir komið
yður til þessa, en nú höfum við
gert skyldu okkar — heimtið þjer
meira? sagði hún svipmikil og
hnarreist, — eða megum við fara?
— Afsakið þjer, ungfrú Rawfield,
en við ættum að aftala hvenær
við eigum að hafa æfingar, ef
])að ......
— Þjer getið hringl. Jeg skal
vera tilbúin livenær sem er, svar-
aði Eva kuldalega. — Verið þjer
sælir.
Þegar hurðin lokaðist eftir þeim,
settist Ravell ofan í djúpan stól.
Hann fann alls ekki til sigurkend-
arinnar, sem hann hafði búist við,
eftir þessi málalok. Sannast að segja
hafði liann orðið forviða yfir fram-
komu Evu. Hann sá andlit hennar,
gagntekið af reiði en eigi síður
tcfrandi, Ijóst fyrir hugskotssjónum
sírium.
C VO RANN upp dagurinn, er kapp-
mótið mikla skyldi háð. Alt var
á tjá og tundri meðfram 30 kíló-
metra langri brautinni, sem kept
skyldi á — tiu umferðir. Hjer var
mikið í húfi. Ökumennirnir og
vjelfræðingarnir voru að líta yfr
vagnana í síðasta sinn áður en við-
ureignin hæfist. Það var ekki á
þeim að sjá, að þeir væru að
lc-ggja út í baráttu, sem oft snýst um
lifið sjálft.
Ravell stóð og var að tala við
vjelamanninn sinn, en augu hans
hvörfluðu i sífellu til tveggja, sem
stóðu skamt frá og hjúfruðu sig
hvort að öðru. Andlit Ravells var
fölara en venja var til. Þegar merk-
ið var gefið um að ökumennirnir
ættu að gera sig reiðubúna til að
leggja upp, gekk hann hvatlega til
þeirra.
— Eg ieysi yður frá samningn-
uni. En jeg skal gera mitt besta.
Án þess að bíða eftir svari gaf
hann vjelamanninum merki og fór
að bifreiðinni, en Rawfieldsfeðginin
horfðu undrandi á eftir honum.
Skömmu síðar kom merkið. Við-
ureignin var hafin. Ærandi öskur
kvað við á allri brautinni. Hest-
öflin voru leyst úr læðingi og
vagnarnir komnir langa leið á burt.
Eftirvæntingin var mikil hjá áhorf-
endunum. Allar likur bentu til, að
|)etta yrði sögulegur kappakstur.
Sjerstaklega hafði fólk auga- á
bifreið Ravells, sem var nr. 13.
Það hafði ekki orðið hjá þvi
komist, að orðrómur bærist um hinn
merkilega samning, eins og eldur i
sinu. Báðir aðilar höfðu verið
spurðir í þaula af ágengum blaða-
mönnum, en árangurinn orðið lítill.
Þeir höfðu ekki haft orð upp úr
Ravell, svo að nú töluðu blaða-
mennirnir, að þetta væri ekki ann-
að en auglýsingabragð, en ljetu það
óspart á sjer skilja, að þeir teldu
sigurvonir Ravells og nýja vagns-
ins frá Rawfield heldur litlar.
Hinir sjerfróðu voru líka beiskir
i garð Ravells, því að keppinaut-
ar hans höfðu þrásinnis reynt að
fá liann til að aka vagninum fylstu
ferð er hann hafði verið að liðka
hann og Eva Rawfields hafði verið
með honum. En það mistókst. Ravell
ljet ekki ógna sjer. Jafnvel mest
móðgandi ákærum um, að hann
hefði farið lafhægt í hættulegustu
beygjunum, gátu ekki komið honum
lil að reiðast. Svo að enginn vissi
hvað vagninn gat.
A LDREI hafði verið ekið jaln-
tryllingslega og i dag. Mann-
fallið hafði líka verið mikið, og
einn beðið bana. Það skeði í „bana-
beygjunni“, sem bar nafn með rentu
í þetta sinn eins og oftar. Vagninn
liafði runnið í beygjunni og lent á
plankagirðingunni. Ravell, sem kom
næst á eftir, hafði frelsað sig og
vjelamann sinn með fífldjarfri að-
ferð.
Nú voru þrjár umferðir eftir
Ravell hafði orðið seinn fyrir þegar
farið var af stað en var nú kom-
inn meðal þeirra fremstu. Þeir voru
þrír, vagnarnir i fararbroddi og
óku banabeygjuna með ægilegum
hraða. Það voru ekki nema milli-
metrar milli þeirra og dauðans.
Ravell sannaði sem fyr live frá-
bærilega fimur ökumaður hann var.
Það sem aðrir töldu gersamlega ó-
inögulegt, gat hann framkvæmt eins
og hann væri að leika sjer. Eva
og íaðir hennar höfðu ekki augun
af honum. Hvorugt þeirra var til-
takanlega hróðug af vagninum. Þau
óskuðu þess bæði, að hlaupið væri
úti, og að Ravell slyppi óskadd-
aður frá ])ví. Þeim fansl geigvæn-
legt að sjá hann leika sjer við
dauðann. Þau sáu bæði, að liann
var frábærilega fimur ökumaður en
þarna þurfti ekki nema svo lítið til,
ofurlitinn misgáning þó ekki væri
nema með einum fingri, til þess að
hann týndi lífinu.
Síðasta umferðin .... Ravell var
fremstur. Með fullkominni lítilsvirð-
ingu fyrir lífi sínu rendi hann á
fleygiferð inn í dauðabeygjuna, svo
að áhorfendurnir stóðu á öndinni
at hræðslu. Hann varð langfremstur
að marki og fólkið ætlaði að sleppa
sjer af aðdáun. Hann hafði enn
sannað, að ekki varð á hann logið.
Fólkið heimtaði að hann væri lát-
inn aka einu sinni um brautina,
svo að það gæti fagnað honum,
en innan skams var tilkynt úr
gjallarhornunum, að Ravell fyndist
hvergi.
AÐ URÐU Eva og faðir hennar
sem fundu hann. Þrá Evu og
hugboð styrktu leið þeirra út i
litinn garð. Þar sat Ravell aleinn
— og studdi höfðinu á hendur
sjer. Þegar hann leit upp sá hann
Rawfield og dóttur hans fyrir fram-
an sig. Hann brosti napurt:
— Þið eruð vist komin til að
biðja um skýringu, sagði hann
þreytulega.
Rawfield rjetti honum höndina.
Itavell tók á móti og þeir tókusl
fast í hendur.
— Það er fátæklegt orð að segja
„þakka“, en jeg finn ekki neitt
annað. Þakka yður fyrir þetta á-
gæta afreksverk. Þjer látið yður
einu gilda um peningana. — Hann
þagði augnablik. Svo hjelt hann
áfram, hrærður:
— Hafi það verið ásetningur
yðar, að opna augu mín fyrir því,
hve hættuleg svona hlaup eru, þá
hafið þjer náð tilgangi yðar. Þetta
skal vera i síðasta sinn, sem vagn
frá mjer tekur þátt í svona móti.
Ravell svaraði ekki undir eins.
Þegar hann tók til máls aftur, var
rödd hans fjarræn:
— Fyrir mörgum árum var litilll
og skítugur drengur með hvolp
undir hendinni — hann var svo
glaður — svo sæll yfir þessum
l'jelaga sínum, einasta vininum sin-
um — og hundinum þótti vænt um
liann -— þeir ljeku sjer saman —
átu saman — sváfu saman. Hann
andvarpaði þungan. — Svo var það
einn dag, að harðbrjósta auðkýf-
ingur kom og tók frá honum eina
vininn hans, af því að dóttur hans
langaði til að eiga hann. Drengur-
inn stóð einn eftir, örvinglaður og
harmandi. Hann sór dýran eið . .
hann skyldi hefna sín. En þegar
hann stóð með sigurpálmann i
höndunum, varð honum samstundis
Ijóst, að hefnigleðin hvarf jafn brátt
og hún hafði komið. Hann skildi,
að jafnvel harðbrjósta menn geta
elskað og verið elskaðir — já, það
er alt og sumt sem .jeg hefi að
segja.
Ra'wfield tók eftir, að honum
hafði vöknað um augun. Hann leit
á dóttur sína, og hún var mjög
hrærð. Þegar hún lagðist á linjen
fyrir framan Ravell, brosti hann
gegnum tárin og laumaðist burt.
— Þjer hafið vist gleymt dá-
litlu, Eric, hvislaði lnin svo lágt að
það heyrðist varla. Þegar hann leit
á hana sá hann að i augum hennar
var það að sjá, sem ástin ein
getur gefið. Eric Ravell hafði fengið
hefnd, en á nokkuð annan hátt en
hann hafði hugsað sjer.
----x-----
Danski dýrafræðingurinn dr.
Spárck hefir tekið sjer það vanda-
verk fyrir hendur að telja hve
margir máfar sjeu í Danmörku.
I efir hann komist að þeirri niðúr-
stöðu, að þeir sjeu um tvær millj
ónir. Dr. Sparck telur, að máfarnir
geri fiskigöngum engan skaða, og er
þar á öndverðum meið við danska
fiskimenn, sem þykjast vissir um
það gagnstæða og liata ináfana eigi
minna en sýslumaður Dalamanna
veiðibjölluna.
MEnn SEm Iifa. 20.
Jóhann Sebastian Bach.
í þessu blaði Fáikans hefsí
nýr flokkur af þessum grein-
um. Síðasti flokkurinn fjallaði
urn helstu skáld síðari alda og
þ 'tti lesendunum mikill fengur
að, jafnvel þó að þar væri sagt
frá ýmsum rithöfundum, sem
ekkert hefir komið út eftir á
tslensku.
Nýi flokkurinn segir frá
mönnum, sem ekki eru háðir
takmörkunum tungumálanna, en
hafa ritað verk sín á máli allra
þjóða. Það eru tónskáldin. I
flokknum verður sagt frá 15—20
tónskáldum og nntnu flestir ís-
lendingar liafa lieyrl einhverj-
ar tónsmíðar eftir þá alla.
Hver er sá sem ekki kannast við
ljóð Schuherts, danslög Chop-
ins, fúgur Bachs og þessháttar.
í flokknum verður sagt frá
þessum tónskáldum meðal anii-
ars: Baclt, Haydn, Mozart,
Reethoven, Scludiert, Mendels-
sohn-Bartholdy, Chopin, Schu-
mann, Rossini, Wagner, Verdi,
Brahms, Gounoud, Bizet, Grieg,
og Sihelius. Um Liszl var ítar-
leg grein hjer í blaðinu í vor
og er honum því slept úr
fokknum.
Greinarnar verða flestar með
myndum og hver rúmar 1 ýý
dálk á lengd. Fvlgist vel með
greinum þessum frá uppliafi,
öll þið sem unnið hljómlist og
viljið vita æfiatriði góðkunn-
ustu tónskáldanna.
Það var um Johann Sebast-
an Bach, sem tónskáldið Schu-
mann sagði: „Tónlistin á lion-
um jafnmikið að þakka og trú-
brögðin höfundi sínum“. Það
eru stór orð að visu, en að vissu
leyti má segja, að Bacli sje höf-
undur tónlistar nútimans og að
með honum verði aldalivörf í
ríki tónanna. Hann varð braut-
ryðjandi tónlistar nútímans,
lærifaðir allra meiriháttar tón-
skálda, sem á eftir honum
komu og meistarinn, sem eng-
um er skipað til hliðar við enn
í dag.
Bacli fæddist árið 1685 og
var skyldulið lians fjölment.
Faðir hans kunni að leika á
Frh. ú bls. l't.