Fálkinn - 23.07.1938, Blaðsíða 6

0
F Á L Ií I N N
F\IMM OG ÖGEÐFELD kyrð
hvíldi yfir Slammanoclc.
Red Hackle dró tjaldið fyrir
gluggann, svo stóð hann kyr
og horfði yfir stofuna. Þar log-
aði dauft á týru og Brooker lá
á gólfinu eins og lirúgald, eins
og ógeðslega kyrt hlass — því
að Brooker var steindauður.
Kuldabros kom fram í andlit
Hackles og hvarf aftur. Hann
hafði sjeð dauða menn fyr —
hópum saman! En Brooker var
sá fyrsti, sem hann hafði unnið
á sjálfur. Jæja, það var Brook-
er sjálfum að kenna. 1 stað
þess að gera eins og Hackle
hafði sagt honum, eins og liygg-
inn maður, hafði hann gripið
til byssunnar sinnar. En Hackle
hafði orðið fyrri til að skjóta
og honum skeikaði ekki. Hver
veit nema hann hefði drepið
Brooker þó hann hefði ekki
gripið til byssunnar. Hackle
hafði í það augnablikið fund-
ist það leiðinlegt en óhjákvæmi-
legt, að Brooker yrði að deyja.
Þvi að Brooker liafði þekt hann
aftur — og hann mundi segja
Bell lögreglufulltrúa til hans.
Hann var liarður í horn að
taka þessi Bell úr Canadalög-
reglunni. Hann liafði elt Red
Hackle þverl yfir Slammanock
og það hafði þó ekki verið
neinn hægðarleikur. En fyrir
tveimur kvöldum hafði Red tek-
ist að ginna lögreglumanninn
inn á vitlaust spor — að minsta
kosti um stund. En hann fann
vel að Bell ætlaði ekki að gef-
ast upp fyr en í fulla hnefana.
Hann mundi komast á slóð
Reds aftur, fyr eða síðar. Lik-
lega mundi hann finna háru-
járnskofa Brookers og ef Brook-
er hefði lifað hefði hann auð-
vitað sagt frá. Hann liefði sagt
Bell, að Red hefði stefnt inn á
Mohawk-öræfin og þá hefði
Bell vitanlega elt hann þangað.
Red kveikti sjer í cigarettu.
Enga iðrun var að sjá í fúl-
mannlegu dýrslegu andlitinu.
Það eina sem honum þótti mið-
ur var að líkið á gólfinu skyldi
vera Brooker en ekki Bell full-
trúi. Ef Bell hefði verið úr leik
hefði Red verið rórra. Því að
hann var hræddur við Bell upp
á vissan máta. Þegar Bell fór á
mannaveiðar á annað borð þá
kom hann sjaldan tómhentur
aftur.
Red hnyklaði brúnirnar og
hristi tómt skothylkið úr byssu
sinni og setti annað í staðinn.
Red var líka frægur maður á
sinn hátt, hann var besta
skammbyssuskyttan í Slamman-
ock. En samt langaði hann
ekkert til að etja kappi við Bell
— því að þó Red væri bæði fim-
ur og fljótur vissi hann að hann
muridi ekki liafa við Bell lög-
reglufulltrúa, sem var galdra-
maður með byssuna.
Red gekk út að glugganum
— varlega. Svo dró hann tjald-
ið þumlung til hliðar og gægð-
ist út. Hann var ánægður að
sjá, hve koldimt var úti. Fyrir
birtingu mundi hann verða
kominn út i öræfin, en full-
trúinn yrði að bíða hjerna eft-
ir að birti af degi. Hann glotti
svo að kjafturinn skældist út á
kinn. Snerist á hæli og sá sína
eigin mynd í brotnum spegli,
sem hjekk á þilinu.
Þetta var ekki fallegt andlit
— fjarri fór því — en þó voru
augun einkennilegust. Þau voru
kringlótt og grænn bjarmi á
þeim eins og kattaraugum í
myrkri. Fólk í Slammanock sór
og sárt við lagði, að Red hefði
kattaraugu en ekki manns.
Auðvitað var þetta mesta bull,
en mátti þó til sanns vegar færa.
í fyrsta lagi sá Red betur í
myrkri en flestir aðrir menn.
Þar sem aðrir voru svo sjón-
Jausir að þeir urðu að þreifa
fyrir sjer gat Red farið allra
sinna ferða fyrirhafnarlaust.
Kanske það liafi verið vegna
þess að Bell fulltrúi vissi um
þessi augu, að hann hætti sjer
ekki út á æfintýri eftir að diml
var orðið.
Red ijel tjaldið falla fyrir
gluggann aftur. Hann gekk að
skáp í horninu og opnaði hann
— hann var fullur af vistum —
niðursuðú, ávöxtum og dósa-
mjólk. Hann fór að raða blikk-
dósunum ofan í poka. Ekki
mundi honum veita af að hafa
nóg af mat með sjer, hvert svo
sem hann færi.
Hann hafði þegar gert áætl-
un. Einu sinni áður, þegar lög-
reglan var að eltast við hann
hafði hann legið óhultur og ör-
uggur í fylgsni sínu í Mohawk-
öræfunum í marga daga. Hann
þekti staðinn vel, því að það
var dálítil lækjarsjiræna Jiar
rjett lijá, Jiar sem hann gal
fengið nóg af vatni. Þetta var
einskonar hellir, eða rjettara
sagt skúti með mörgum smá-
hellum innar af, langt Jinni í
fjöllum. Þar hafði hann komið
fyrir bedda og þar átti hann
olíulampa og annað sem hann
Jjyrfti með þangað til leitinni
að honum yrði hætt og hann
gæti aftur farið að hafa sig í
fi ammi.
Þegar hann hafði fylt pokann
stóð hann kyr og rendi augun-
um um stofuna. hann var að
athuga, hvort Brooker liefði átt
nokkuð verðmætt, sem hann
gæti liaft á burt með sjer úr
kofanum. Hann gat eins vel
hirt það ef eitthvað væri, úr
Jiví sem komið var, því að nú
hafði hann unnið sjer til heng-
ingar með þvi að drepa Brook-
er. Áður hafði Jjað þó ekki ver-
ið nema um tugthúsvist að ræða
þó hann næðist. Hann hafði gert
tilraun til að ræna og það var
fyrir það, sem nú var verið að
leita að honum. En eftir þetta
var öðru máli að gegna. Alt
öðru máli að gegna.
Ef hann næðist núna þá var
ekki um annað að gera en
snöruna og hana óttaðist Red
Hackle meira en nokkuð annað
á jörðinni.
Hann setti frá sjer pokann
og fór að skáhna um stofuna.
Þar virtist ekkert vera, sem eign
væri í. Með vaxandi vonbrigð-
um sneri hann sjer loks að lík-
inu á gólfinu og bylti því vfir
á bakið, með fætinum.
Grænu augun undarlegu rák-
ust á litla armbands-gullúrið,
sem var um úlfliðinn á líkinu.
Red lagðist á hnjen á gólfið og
spenli úrið af, hjelt því sem
snöggvast upp að eyranu til að
heyra hvort Jiað gengi og spenti
Jjví svo um úlfliðinn á sjer
Svo spyrnti hann upp hurð-
inni með fætinum, tók Brooker
í fang sjer og bar liann út í
runnana undir fjallinu. Hann
gaf sjer ekki tíma til að grafa
líkið — því að bráðum mundi
fara að birta af degi í Slam-
manock.
Harin velli líkinu inn í kjarr-
ið og sneri svo aftur að kofan-
um. Þvoði blóðblettina af gólf-
inú, stráði sagi yfir, tók pok-
ann á bak sjer og fór út.
Stundu síðar stóð hann kyr
og horfði yfir Slammanock. Þar
var alt hljótt og kyrt, en bjarm-
inn af sólinn var að færast yfir
landið.
Svo stefndi hann inn á Moh-
awk-öræfin. Einu sinni nam
hann staðar, rjetti upp hend-
urnar og glotti illilega, þegar
öræfasólin blikaði á úrinu á
úlfliðnum á honum.
Svolitið hafði liann Jjó haft
upp úr morðinu —jafnvel þó
að það væri ekki nema eitt
armbandsúr.
gELL FULLTRÚI borðaði
litlaskattinn sinn — þurt
ket og kex, sem hann skolaði
niður með köldu kaffi. Hann
þorði ekki að kveikja upp eld,
svo að Red Hackle sæi ekki til
ferða lians.
Hann sat dálitla stund á eft-
ir og reykti pípu sína — og
virtist vera í fuílúm friði við
alla veröldina.
En Jjegar búið var úr píp-
unni stóð hann upp og fór að
brjóta ábreiðuna sína saman.
Magurt andlitið var eins og
sútaskinn og miskunnarlaus
gráu augun voru hörð, er hanri
rendi þeim yfir Moliawk-öræf-
in. Hann átti stundum bágt með
að halda sporum Reds Hackle.
Mánni, sem hafði minni reynslu
en hann, hefði verið það ger-
samlega ókleift.
En Bell fulltrúi hjelt ótrauð-
ur áfram, án Jjess að herða eða
hægja á sjer. Hann komst upp
á fjallsbrúnina um Jjað leyti
sem sólin var i hádegisstað, og
kom auga á litla bárujárns-
klædda kofann.
Hann staðnæmdist og hvesti
augun í áttina til kofans. Hann
gat ekki sjeð votta fyrir reyk
nje minstu hreyfingu. Hann
vissi að Red hlaut að hafa farið
um hjá Jjessum kofa —• og væri
máske einhverstaðar þarna á
næstu grösum ennjjá — hefði
falið sig og lægi í Ieyni viðbú-
inn til að skjóta á hann. Hann
Jjekti Red.
Bell fulltrúi fór hægt til baka
meðfram fjallshlíðinni og færði
sig varlega nær kofanum, að
húsabaki. Tjaldið var dregið
fyrir gluggann og hurðin aftur.
Hann gekk að hurðinni með
byssuna í hendinni, árvakur og
á verði, og spyrnti varlega fæti
í liurðina. Hún opnaðist og
marraði i ryðguðuin lömunum
og Bell vatt sér eins og elding
inn úr dyrunum með byssuna á
lofti. En kofinn var tómur.
Hann var ekki lengi að sjá Jjað.
Hann fór varlega út að dyr-
unum aftur, hræddur um að
ráðist yrði á sig aftan frá. En
ekkert gerðist. Þarna var dauða-
kyrð.
Hann stakk byssunni aftur i
slíðrin á belti sínu, gekk út að
glugganum og dró tjaldið frá.
Hann rak augun í sagið á gólf-
inu. I saginu var greinilegt spor
eftir mannsfót, og Bell fulltrúi
var ekki lengi að þekkja s]Jor-
ið og sjá að það var eftir Red
Hackle, manninn sem hann var
að elta.
Hann fór út aftur og rakti
sporin. Eftirtektargáfa hans var
ekki minni en besta Indíána og
liann sá brátt að sum sporin
voru dýpri en önnur. Það benti
á, að Red hefði borið eittlivað
þungt.
Þegar hann kom að runnin-
um staðnæmdist hann, Jjað var
dimt inni i kjarrinu — en brátt
hrökk hann við. Hann laut nið-
ur og horfði á dána manninn,
sem lá þarna og hafði verið
Eftir Ntepen PhiIIips,