Fálkinn - 23.07.1938, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
fleygt eins og sorpi þarna inn í
kjarrið.
Bell fulltrúi bar líkið fram í
birtuna. Hann var svo fróður
að liann sá þegar að maðurinn
hver svo sem liann var — liafði
verið dauður i nálægt tíu tíma.
Og Red hafði drepið hann —
Bell var ekki í minsta vafa um
það.
Það var liörkusvipur á Bell
þegar hann leit upp aftur. Þetta
var morð — lirottalegt og fúl-
mannlegt morð.
Það þýddi gálgann fyrir Red,
ef það tækist á annað horð
nokkurntíma að koma lögum
vfir hann. Og þegar honum var
orðið þetta ljóst var honum
jafnljóst, að hann og Red urðu
að berjast til úrslita einir —
þarna úti i Mohawk-öræfunum.
Hvorugur þeirra mundi hiðja
um vægð nje veita vægð.
Án þess að depla augunum
lijelt liann af stað út í auðnina
og hrennandi liitann í Mohawk.
Hann gat ekki varist því að
furða sig á, er hann fór þarna,
að Red skyldi hafa valið sér
þetta viti að dvalarstað. Kanske
var Red kunnugur í Mohawk?
Svo mikið var víst að enginn
ókunnugur maður með öllum
mjalla mundi rejma til að kom-
ast yfir öræfin. Það mnndi eng-
inn óvitlaus maður gera — og
Red var óvitlaus. Hann var
þverl á móti mesti refur.
Fulltrúinn braut heilann um
þetta meðan hann tók sjer livild
í brennandi sólskininu. Hæfi-
leiki hans til þess að hafa uppi
á afbrotamönnum hafði aitaf
verið að nokkru leyti fólginn í
Imghoði en nokkru leyti í rök-
rjettum ályktunum og festu.
Mohawk var eins og storkið út-
haf — það yar haf af hvítum
glóandi sandi en hvergi vatn.
Það var auðvelt að rekja spor
Reds. Það var varla hægt að
inissa af þeim. Hversvegna
hafði Red valið sjer þennan
verustað? Það hefði verið miklu
einfaldara fyrir hann að fara
upp í f jöll. Miklu hægara að fela
sig þar en í þessu sandvíti, þar
sem sporin gátu stundum sjest
dögum og vikum saman.
En spor Reds lágu beint inn
sandinn án þess að breyta
stefnu. Það sýudi að Red liafði
ákveðna áætlun. Að minsta
kosti áleit Bell það.
Það var hýsna litið um vatu i
Mohawk. Sjálfur hafði Bell með
sjer skjóðu, sem ekki var nema
hálffull. Red mundi ekki geta
horið mat og vatn handa sjer
nema til tveggja sólarliringa í
mesta lagi — þessvegna hlyti
hann, áleit Bell, að vera á leið
til einlivers staðar sem hann
þekti, á stað þar sem hann vissi
af nægiiegu vatni.
All í einu — undir rökkrið —
kom liann að þurrum lækjar-
farvegi. Hann staðnæmdist og
horfði hugsandi kringum sig,
Hinumegin var grjótháls svo
að það var ekki hægt að rekja
spor Reds. Þau hurfu í lækjar-
farvegnum.
Hann gat ekki hafa haldið á-
fram yfir farveginn, þar tók
ekkert við nema endalaus eyði-
mörkin. Engum manni hefði
getað komið það til hugar.
Hann hlaut að hafa farið með-
fram farveginum, annaðhvort
til hægri eða til vinstri — en
livort lieldur? Það var spurn-
ingin.
Ef hann hefði farið til vinstri
mundi liann liafa lent enn
lengra inn í eyðimörkina — og
þar voru minkandi liorfur á
að finna vatn. Til liægri sá móta
fyrir fjallatindunum i fjarlægð-
inni. Þaðan hlaut þessi lækur
að hafa komið. Loks rjeð Bell
það við sig að beygja í áttina
til fjallanna. Hann fór hægt og
rólega. Hann sveið í fæturna
því hann hafði fengið hitablöðr-
ur á iljaruar. En þegar hirti af
degi morguninn eftir var liann
enn á leið upp með farvegin-
um. Hann lagðist fyrir i skugga
undir stórum steinum og horfði
til fjallanna, sem blánuðu í sól-
aruppkomunni. Undir þeim —
til liægri sást móta fyrir vatni.
Hann fór þó ekki beina leið
í vatnið undir eins. Hver veit
nema Red með kattaraugun lægi
einhverstaðar í Iejmi. Hann rjeð
af að liggja þarna og hvíla sig
þangað tií færi að dimma aftur.
ÓTTIN KOM, svört og hljóð
og sást ekki ein stjarna á
lofti. Hann stóð upp og fór var-
lega þangað sem hann hafði
sjeð blika i vatnið. Loksins
komst hann þangað og fylti
skjóðu sína. Þegar hann var
að því tók hann eftir nýlegum
sporum i sandinum, eftir hönd
á manni.
Red hafði lagst á lmjen þarna
ekki fvrir löngu til þess að ná
sjer í vatn. Það var svo dimt að
Bell gat ekki greint nein fóta-
spor, en hann auðkendi staðinn
með einkennilegum steini, ef
ske kynni að hann yrði að koma
þarna aftur til þess að komast
á slóðann.
Svo einheitti liann öllum
skilningarvitum sínum og gekk
hægt áfram. Fjöllin risu heint
framundan honum. Hann liafði
grannskoðað þau í sjónauka
síuum um daginn, og þóttist
viss uin, að Red liefði e\kki lagt
upp í þau. En hvert gat hann
hafa farið?
Alt i einu sá Bell svarlan
skúta í berginu fyrir framan
sig. Hljóðlaust og varlega fór
hann inn í skútann. Inni í hon-
um sá á mörg hellisop.
Og meðan hann stóð þarna
og hlustaði varð hann fullviss
um, að Red væri þarna inni í ein-
hverjum hellinum og sæti um
hann — viðbúinn til að skjóta
og drepa við fyrsta tækifæri
örvæntandi eins og rotta í
gildru.
Bell fulltrúi hikaði ekki.
Hann þuklaði sig áfram með-
fram berginu, fór inn í einn
hellirinn og inn í rangala, sem
gekk inn úr honum. Myrkrið
var svo mikið að hann sá eklci
á hönd sjer. Þegar liann var
að fik'ra sig þarna áfram snerli
hönd hans á einhverju mjúku.
Og um leið og liann tók í það
ljet það undan og nú lagði alt
í einu Ijós af olíulampa framan
í hann. Og í lampaljósinu —
tuttugu skref frá honum — sat
Red, jafn forviða og óviðbúinn
og Bell sjálfur.
Augnablik hreyfði hvorugur
þeirra hönd nje fót og hvorug-
ur sagði orð. Svo þreif Red
til skammbyssunnar, en Bell
fulltrúi varð ekki seinni að
hrifsa sína. Svona stóðu þeir
um stund, báðir með skamm-
byssurnar í hendinni, þöglir og'
viðbúnir.
— Jæja, sagði Bell fulltrúi
Ioksins, — ætlið þjer að koma
góðfúslega með mjer, Red, eða
á jeg að koma og sækja yður?
Það gljáði í grænu kattaraug-
un í Red í birtunni frá lampan-
um, sem lijekk í skútaloftinu.
— Ef þjer á annað borð kom-
ið mjer út lijeðan þá verður
það líkið af mjer, sem þjer
dröslið út, hreytti hann úr sjer.
Aftur varð drepandi bið og
þögn. Bell vissi, að ef hann
miðaði byssunni mund’i Red
miða líka og hleypa af undir
eins. Og eins og á stóð hafði
Red miklu betra tækifæri til
að liitta i fyrsta skoti en Bell,
þvi að ljósið fjell beint á Bell
en liinn var í skugganum.
— Hvernig fóruð þjer að
finna þennan stað spurði Red
forvitinn.
Bell fulltrúi svaraði kulda-
lega: — Það var tilviljun, ásamt
ofurlitlu af heilbrigðri skyn-
semi. Hann hafði ekki augun
af andliti Reds eitt augnahlik.
— Jæja, og hvað svo?
Red hvarflaði augunum i ör-
væntingu til og frá. Bell horfði
rólegur á hann. Aldrei hafði
liann sjeð jafn græn augu í
nokki'unr manni þau voru
alveg eins og í ketti.
— Jeg hjelt jeg væri sloppinn
undan yður, sagði Red, sem virt-
ist umhugað um, að draga við-
ureignina á langinn eins lengi
og hann gæti.
Já, þjer liafið vist gert
það, svaraði Bell.
Red hreyfði sig órólega. —
Þetta er mesta fásinna, fulltrúi,
sagði hann. — Þjér eruð örugg
skytta. Jeg lilca. Við stöndum
alveg jafnt að vígi.
— Nú, og hvað um það? sagði
Bell letilega.
Svipurinn á Red var orðinn
æðisgenginn og það skein i græn
augun í lampaljósinu. — Jeg
sje enga ástæðu til að við drep-
um hvor annan.
— Jeg er á söniu skoðun,
svaraði Bell. En í augnahlik-
inu hefi jeg enga aðra uppá-
stungu að bera fram. Jlafið þjer
það?
Red hreyfði sig aftur. — Ekki
nema að við gerum samning.
—Samning? Hverskonar samn
ing getum við gert, Red?
— Gefið mjer eins kluklcu-
tíma undanfæri, þá getum við
ást við eins og menn en ekki
eins og rottur.
Bell fulltrúi hristi höfuðið.
— Nei, Red. Það er því miður
ekki hægt. Jeg verð að taka
yður lijerna.
— Dauður maður tekur ekki
dauðan mann, hvorki hjer nje
annarsstaðar, sagði Red hvass.
— Lítið þjer nú á. Þegar á alt
er litið er ekki um neitt stór-
vægilegt að ræða hjer. Það eru
ekki nema fáeinar vikur síðan
náungi, sem var kærður fyrir
ránstilraun slapp með ljettan
dóm. — —
— Augnablik, Red. Við skul-
um athuga þetta mál til lilitar.
— IJvað eigið þjer við? hvæsti
Red.
— Það er morð, sagði Bell
ofur blátt áfram.
Red starði á hann.
— Þjer sjáið sýnir, sagði hann
og vætti þurrar varirnar.
— Nei, Red, jeg sje ekki sýn-
ir. Jeg skal segja yður nokkuð
— jeg fann manninn í kjarrinu.
— Jeg — jeg skil ekki hvað
þjer eruð að fara.
— Gott og vel, Red. Rödd full-
trúans var þýð og sannfærandi.
— Iíanske segið þjér satt, éh
jeg verð nú að taka yður með
mjer samt.
— Fyrir morð?
Bell fulltrúi horfði á hanu..
— Já fyrir morð, sagði hann.
Jeg segi yður satt, jég. hefi
ekki snert á Brooker.,
— Iljet liann Brooker. Jæja,
það getið þjer sagt dómaranum.
— Kviðdómnum, nieiHÍð þjer
urraði Red. — En fyrst vil jeg
sjá yður hangandi á gálga! Ef
jeg læt yður hafa mig með vð-
ur þá þýðir það gálgann.
IJver vöðvi þrútnaði í líkama
Bells og hnúarnir hvítnuðu á
hendinni sem hann hjelt skamm
byssunni með. —Sleppið þjer
skammbyssunni, Red! Ef þjer
skjótið núna þá verður það
þeim mun verra fyrir yður
þegar jeg skýt.
Hann steig varlega skref í
áttina til bófans. Red slepti
skammbyssunni og augnaráð
hans var ferlegt.
— Gotl og vel, sagði hann.
— Þjer hafið sigrað, fulltrúi.
Bell slepti einnig skammbyss-
unni. Hann gekk lil Reds og
brosti. — Þjer afsakið, Red, en
jeg má visl til að taka skamm-
byssuna yðar.
Á næstu sekúndu sá Red sjer
færi. Hann hljóþ útundan sjer
og sló um leið í lampann svo
að liann fór í mjel og hú var
koldimt í hellinum.
Framh. á hls. 13.