Fálkinn - 30.07.1938, Blaðsíða 6

Gamla dragkistan
'T’AKA með sjer þessa gönilu
A dragkistu, segir ])ú, Elise?
Hvað einstakt bull er þetta!
sagði Lisbet.
Hún leit bálfgröm en sam-
tímis vorkennandi upp úr skúff-
unni, sem liún var að bogra við.
Hún var ekki altaf hrifin af því,
sem bún kailaði „kenjar“ liinn-
ar ógiftu systur sinnar. Bláu
augu ,Ebse horfðu á grá og
liarðari augu liinnar — eins
og biðjandi og milli vonar og
ótta.
Jeg veit að þjer finst þetta
hjegiljuhátlur, Lishet, en mig
liefir altaf langað til þess að
láta ekki gömlu dragkistuna
fara út i huskann. Mömnni
þótti svo vænt um hana, meðan
hún lifði. Mjer finst það vera
eins og að missa alt, ef við seld-
um hana líka.
Bull! sagði frú All aftur.
— Jeg vil ekki heinlínis segja
að það sje fyrirlekl hjá þjer,
Elise, en mjer finst það ónær-
gætið, þegar jeg hefi nú húið
alt undir u])pboðið á morgun.
Jeg skyldi ekki segja neitt við
þessu ef þú ætlaðir að hafa
herbergi .fyrir þig sjálf, en þú
veist að lieima hjá mjer, þar
sem þú ætlar að verða, er alt
svo íult fyrir, að það er ekki
hægt að koma þar neinu í við-
hót.
— Jeg skil. Elise sneri sér
undan og' varir hennar titruðu.
Vesalings Elise, sem hafði verið
á valdi ráðríkrar móður sinnar
öll þau þrjátíu og þrjú ár, sem
hún hafði lifað. Og þegar þessi
harðstjóri loks var fallinn frá,
lá iienni við að gráta úr sjer
augun af harmi yfir því, að
þessi örugga tilvera, sem hún
hafði haft, væri nú ekki fram-
ar. Hún var eins og hræddur
ungi, sem hefir hrotið vængina
einu sinni og þorir aldrei að
nota þá framar. Einu sinni
hefði Elise verið fús á að fljúga
eins og hver annar, langt, langt
í hurt — en nú — nú —
Lisbet var dálítið vanstilt, en
i rauninni hjartagóð. Hún stóð
upp, gekk til systur sinnar og
tók handleggnum utan um hana.
Hún var tíu árum eldri en Elise
og hafði aldrei skilið hana til
fulls en ávalt kenl hálfvegis í
brjósti um hana — hún vissi
ekki hversvegna.
Jeg ællaði ekki að særa
þig, góða, og mjer þykir alveg
eins sárt að verða að missa
af gömlu dragkistunni eins og
þjer. En nú ætla jeg að setja
upp ketilinn og við skulum fá
okkur sopa. Jeg skil vel, að þig
tekur þyngra að horfa á alla
innanstokksmunina hjerna, því
að þú hefir verið hjer alla þína
æfi.
Já, jeg hefi verið hjer alla
mína æfi, tök Elise eftir og
röddin skalf. Hún hafði horft á
eftir þeim öllum úr heimilis-
höfninni bræðrunum og systr
ununi, sem hún hafði leikið sjer
við — og þau höfðu skilið eft-
ir hræðilega, andlausa kyrð,
sem hvergi átti sinn líka. Þau
höfðu öll farið á hurt, Roger
og Boh höfðu fallið í orustum,
Tom freistaði gæfunnar í nýrri
heimsálfu, Mary og fallega dökk
hærða Dolly höfðu eignast lieim
ili og börn. ÖIl höfðu þau farið
og af því að einhver varð að
vera eftir, hafði Eiise orðið eft-
ir hjá móður sinni í gamla,
gráa húsinu á melnum, og þar
hafði æska hennar liðið hjá.
En nú var móðir hennar dá-
in. Gamla móðirin, sem að vísu
hafði þótt vænt um hörnin sín,
en oft hreytt í þau ónotum í
stað þess að kyssa þau, og á-
vítað þau í stað þess að örfa
þau. Móðirin var dáin og nú
átti að selja húsið og innhúið.
Elsa varð að fara til Lisbetar,
þó að hún ætti enga ósk heitari
en þá, að verða eftir í gamla
húsinu.
— Þú fellir þig við hreyling-
una þegar þú ert búin að koma
þjer fyrir hjá mér, sagði eldri
systirin lmggandi. Jeg gæti ekki
hugsað mjer að þú ættir að
vera hjer alein, Elsa. — Hvað
gengur annars að Alan Brent,
sem hefir verið hjer öll þessi ár
án þess að hiðja þín? Þið voruð
svoddan mátar og hálftrúlofuð
þegar við vorum börn, svo langt
sem jeg man.
— Menn eins og Alan Brent
giftast ekki, sagði Elise og sneri
undan, svo að Lisbet skyldi ekk-
ert sjá. Einu sinni hafði hún
haldið það sama og systir henn-
ar um Alan, — Alan, sem móð-
ir liennar hafði jafnan haft
horn i síðu á vegna þess að
hann var fátækur og varð að
vinna fyrir daglegu hrauði sínu.
En Elise mundi hafa fylgt hon-
um gegnum þykt og þunt, ef
hann liefði sagt orðið sem
þurfti. En það íiafði Alan al-
drei gert. Alan, hinn gamli leik-
hróðir hennar, og tryggi vinur
hennar, hafði alt í einu orðið
svo hljedrægur — kuldalegur
— liann hafði farið sína leið,
og hún hafði neyðst tii að leyna
alla, jafnvel móður sína, harmi
þeim, sem hún bar i hrjósti.
— En þjer líður kanske hest
eins og er, sagði frú Aird. —
Hjónabandið er altaf eins og
happdrætti, jafnvel þó hestu
menn eigi hlut að, enda þótt
jeg hlakki til íþegar hann John
kemur heim á morgun. Og þú
ert ánægð með að vera hjá
mjer, Elise, er það ekki? Heima
er alt hollast.
— Já, en þú verður að muna,
að það er ekki mitt heimili, Lis-
het. Það gerir allan muninn,
svaraði Elise og andvarpaði.
— Það er ekkert í henni, jeg
veit það, en jeg ætla samt að
gæta að til vonar og vara, sagði
Elise. Hún opnaði dragkistuna
og strauk fingrunum um hvern
krók í skúffunum. í þessari
skúffu hafði móðir hennar
geymt hrjefin frá börnunum,
sem höfðu yfirgefið hana og
farið úl í heiminn. Ó, hún hat-
aði Lisbet, sem hafði svo litla
ræktarsemi, að hún tímdi að láta
dragkistuna lenda hjá óviðkom-
andi fólki. Skyldi nokkurt
leynihólf vera í þessari drag-
kistu? Jú, nú mundi liún, að
faðir hennar hafði einu sinni
sýnt henni það þegar hún var
harn, en síðan hafði hún aldrei
hugsað um það. Hún strauk
fingrinum um miðskúffuna,
mundi óljóst að það var þar,
sem hólfið liafði verið, en ann-
ars var ekki að sjá, að þarna
gæti verið1 nokkur felustaður. All
í einu kom fingurinn við hnapp,
sem var með alveg sama lit og
viðurinn i skúffunni, og í sama
bili opnaðist hólf, lítið og fer-
hyrnt. Eíise sýndist það fyrst
vera tómt, en þegar hún að-
gælli hetur sá hún hrjef þar —
og það var lil hennar sjálfrar!
— Alan! Hún hvíslaði orðið
með skjálfandi rödd. Því að
hún kannaðist við ritliöndina,
hún hefði þekt liana meðal
þúsund rithanda. Með skjálf-
andi fingrum reif liún upp um-
slagið og las:
„Elsku stúlkan min! Sandy
frændi er veikur og jeg verð að
fara til hans, en jeg verð víst
áreiðanlega koininn aftur á
miðvikudaginn. Viltu liitta mig
við Bluebell-skóginn á sama
tíma og sama stað og vanl er?
Jeg þarf að segja þjer svolítið,
og spyrja þig að nokkru Iika.
Þinn Alan“.
— Ó, Alan, hvíslaði Elise, —
Ó, Alan! Dagsetningin, sextán
ára görnul, stóð lifandi fyrir
henni eins og þetta liefði gerst
í gæf. Nú rifjaðist upp fyrir
lienni allur þessi liræðilegi tími,
eflir að Alan hafði orðið eins
og annar maður í viðmóti við
Iiana. Nú skildi hún hvernig í
öllu lá. Móðir hennar hafði all-
af liaft liorn í síðu Alans. Og
hún hafði náð í hrjefið og ekki
beinlínis kunnað við að brenna
það og þessvegna friðað sam-
visku sína með þvi að fela það
svo vel, að það mundi aldrei
finnast. Og Alan liafði orðið
særður af þvi að hún kom ekki
þegar mestu skifti, og skilið það
sem neitun lrá liennar hendi.
Og stærilæti lians hafði hannað
honum að minnast á það mál
framar. Alan Brenl kom aldrei
framar upp að gamla gráa hús-
inu á melnum og þungir rauna-
drættir komu kringum augun á
Elise, eins og á þeim stúlkum,
sem verða fyrir vonhrigðum.
— Og nú er það of seint! Ó,
Alan! Ög jeg sem er að fara á
burt, að líkindum fyrir fult og
alt, hvíslaði Elise. Henni fanst
eins og þessi hær, sem hún átti
að flytjast i væri annað land,
fansl liann svo fjarri öllu því
sem hún unni og hafði þekt á
sinni fábreyttu æfi. Ilún yfir-
gal’ mikið og misti mikið við
að láta að óskum Lisbetar. En
alt í einu skildi hún, að það
sem kvaldi hana mest á skiln-
aðarstundinni, var að fara á
burt frá eina manninum, sem
aldrei hafði sent lienni nema
Saga eftir Molli Jamieson.