Fálkinn - 30.07.1938, Blaðsíða 12

12
F Á L Iv I N N
WYNDHAM MARTYN: 3
MANNDRÁPSEYJAN
„Þjer eruð ósvífinn,“ sagði Phyllis Cann-
ell og stóð upp.
Nú sá Beecher að öll von var úti. Nú
fór hún. Og liún mundi aldrei framar
sitja Iijá lionuni og hlusta á liann lesa fyr-
ir óþörf brjef, sem liann bjó til svo að
hún vrði lengur. Skjddi Reichsen, hókar-
inn, hafa heyrt lil þeirra?
„Þjer getið farið,“ sagði hann upphátt.
gHjer þurfum við á duglegu fólki að
halda.“
Reichsen liafði heyrt og skilið. Hann
hrosti borginmannlega þegar Phyllis fór
út. Hann hafði líka gefið henni liýrt auga.
„Maí og desember eiga aldrei samleið,“
sagði Reichsen til að hugga húshóndann,
en fjekk ekki annað svar en heiftariegt
hornauga.
Phyllis var ekki eins róleg og hún virlisl
vera, er hún var á leiðinni heim. Hún
hafði þörf fyrir þessa tuttugu dollara á
mánuði. Þeim fækkaði með hverju sumri,
sein komu til Summer Harbour, svo að
sífelt varð erfiðara að leigja herbergin.
Tillv Maims skilaði boðunum til henn-
ar, um að koma inn til langömmu sinnar.
Gömlu konunni var mikið niðri fyrir.
„iHjerna hafa gerst heillavænleg tíð-
indi!“ sagði hún.
Phyllis kysti hana. „Hlustaðu á mig
fyrst,“ sagði hún. „Óþokkinn hann Eeech-
er sætti lagi til að biðja mín í dag, þegar
jeg sat og var að hugsa um tennismótið
í Ne\vport.“
„Jeg vildi óska að jeg gæti lamið liann
eins og hund!“ sagði frú Cleeve áköf.
„Hvað sagðir þú?“
„Jeg' skildi að hann mundi segja mjer
upp, svo að jeg varð fyrri til.“
„Agætt! Jeg hafði einmitt hugsað mjer
að taka þig þaðan. Jeg hefi hugað þjer
annað.“
„Tuttugu dollara virði á viku?“ spurði
Phyllis, sem altaf hugsaði um fjárhags-
hliðina.
„Miljóna virði!“ Langamma sagði henni
frá gestunum.
„Elsku langamma, þetta eru nú loftkast-
alar! Þau hafa alls ekki boðið þjer og
Cleeve og mjer að vera lijá sjer“.
„En það skal koma. Trúðu mjer til, inn-
an viku skal mr. Atliee verða eins og vax
í hendinni á mjer. Heldurðu að liann hafi
ausið út peningum til að lifa eins og ein-
setumaður? Hann játaði að hann ætlaði að
bjóða til sín gestum vegna dóttur sinnar.
En - þú hittir svo marga þarna i bank-
anum. Hvað segir fólk um hann þar?“
„Hann er ekki vel liðinn, vegna þess að
hann hefir ekki notað verkamenn hjeðan,
og vegna þess að enginn fær að koma i
land á eyjunni. En Beecher segir, að hann
sje forríkur. Hann hefir ekki komið í bank-
ann, liann hefir umsjónarmann, sem ráð-
stafar öllu. Jeg ldakka til að hitta hann“.
„Láttu ekki á því bera. Jeg hefi sagt
Tilly fyrir um, hvernig hún eigi að haga
sjer við hann“. Gamla konan virti einfalda
kjólinn sem Phyllis var í, fyrir sjer. „Erissa
á líklega ljómandi fallegan fatnað. Það er
ómögulegt að láta þig ganga í þessu, eins
og einhvern fátækling. Jeg síina lil Curtis
og bið liann að senda mjer þúsund dollara
í rekstursfje. Jeg finn það alveg á mjer, að
þessi bágindatilvera okkar er bráðum úti.
Það skeður margt merkilegt i sumar, væiia
mín.“
Frú Hydon Cleeve reyndist sannspá í ]>ví.
Hefði hana grunað hvað hún átti í vænd-
um á Manndrápsey, mundi stálvilji liennar
og ókúgandi hugrekki hennar máske hafa
brugðist henni.
„Þú lítur ljómandi vel út,“ sagði Phyllis
og strauk lienni um magra hendina.
„Jeg á mörg ár eftir enn,“ svaraði hún
sigri hrósandi, „og mikið ógert. Fyrst verð
jeg nú.að koma þjer og Cleeve i gott og ríkt
hjónaband og svo þarf jeg að borga ýmsar
skuldir. Þú þarft ekki að liugsa um annað
en láta Erissu geðjast að þjer, Phyllis. Það
er merkileg stúlka, skal jeg segja þjer. Fög-
ur eins og málverk og með augu sem eru
svo sakleysisleg og spyrjandi. Faðirinn ber
það með sjer að liann er kotungur, sem
hefir haft lukkuna með sjer. Hann þorir
sennilega ekki að reyna að komast í hóp
betra fólksins af eigin raiiileik eða í sínu
eigin landi. í minni tíð hitti maður aldrei
svoleiðis fólk í Englandi, en nú er það
orðið öðruvísi. Hann verður mjer nú ekki
erfiður í vöfunum. Það er miklu hægara
að sansa karlmenn en konur. Og Cleeve
ætti ekki að verða skotaskuld úr því að
tjónka við stúlkuna."
„Jeg skil! Hann á að giftast henni?“
„Vitanlega.“
„Góða langamma. Trúir þú ekki á ást?“
„Jú, það geri jeg, en maður verður að
reyna fyrir sjer til þess að vita vissu sína.
Jeg skal segja þjer ....
Nú barði Tilly varlega á dyrnar, svo að
samtalið fjell niður.
„Þau þekkja varla nokkurn mann i Am-
eríku nema fáeina kaupsýslumenn. Þau
voru að þinga um, livaða fólki þau ættu að
bjóða til sín. Þjer megið trúa að þetta er
slórt hús — eftir því sem þau segja.“
„Jeg verð að hafa hjer hönd í bagga“,
sagði frú Hydon Cleeve ákveðin. Jeg vil
ekki liafa hvaða fólk sem er nærri mjer.
Tilly, bjóddu þeim að borða með mjer
klukkan hálfátta í kvöld. Þú lætur þau
skilja það upp á fínan máta, að jeg geri
þeim mikla sæmd með því að bjóða þeim.
Guði sje lof að jeg á þó dúlítið af boðleg-
um silfurborðbúnaði ennþá. Farðu nú und-
ir eins, Tilly.
„En ef þau afþakka?“ sagði Phyllis.
„Það kemur ekki til þess. Jeg get sjeð,
að liann hefir þegar dálítinn beyg af mjer,
hann kemur bara til að sannfæra sig um,
að hann“ hafi það ekki.
III. kapítuli.
Frú Hydon Cleeve var komin á það 'æfi-
stig konunnar að hún var hætl að hugsa
um tískubreytingarnar. Hún var altaf í
síðum kjólum. Þegar Alhee kom smoking-
klæddur inn í háreista og rúmgóða stofuna,
var húsmóðirin þar fyrir í svörtum flauels-
kjól, brydduðum með hermelínskinni. Eng-
inn gal neitað því, að hún var hin tíguleg-
asla. Þegar hún sá, hve hátíðlega liann
heilsaði henni, skildi liún að Tilly hafði ekki
sparað lofgerðina. Þessi maður vissi að
hann stóð,andspænis konu, sem hafði verið
stormsveipur samkvæmislifsins frá því i
æsku sinni -og þangað til hún varð öreigi.
í Austurríki höfðu menn háð einvígi um
hana áður en Franz Jósep varð konungur
Ungverjalands.
Hydon (deeve, sem beindi fránum augum
sínum til Mexico, liafði ferðast þangað með
brúði sina svo sneinma að þau fengu tæki-
færi lil að sjá Maximilian, Miramon og
Mejia tekin af Jífi. Honum liafði ofboðið
sú sjón svo, að hann hafði fengið óbragð. á
hinni latnesku Ameríku, þar sem hann átti
margra hagsmuna að gæta; en hinni töfr-
andi konu hans höfðu þessir atburðir orð-
ið efni í inargar skemtilegai- frásögur. Það
virtisl svo, sém hún heillaðist af þeim'stöð-
um, sem liættulegt var að fara um. Hún var
þrítug þegar George Sand dó, og ýmsir
þóttust kenna frú Cleeve í sumum skáld-
sögulýsingum hinnar frönsku skáldkonu.
Mr. Athee sneri sjer að ungu stúlkunni
og hneigði sig á ný. Hún stóð við stól gömlu
konunnar. Útlit liennar var lil þess fallið
að vekja alhygli, hún var frábærlega fríð
sínum, augun voru hreinskilnisleg og lað-
andi og líkaminn unggæðislegur og' svipaði
dálítið til íþróttapilts, en það þykir rnikil
kvenprýði nú á dögum.
Frú Cleeve kynti gestina fyrir Phyllis
eins og hún væri konungleg persóna. Gamla
konan gleymdi því aldrei, að hún var í
ætl við liöfðingja í þremur þjóðlöndum
Evrópu.
Phyllis fanst ekki neitt sjerlega einkenni-
legt við mr. Athee. Þó var það auðsjeð að
hann var deigur og hræddur við eitthvað,
en hugrekki var eiginleiki, sem lienni fanst
enginn karhnaður geta verið án. Henni
fanst miklu meira koma til Erissu.
Phyllis fanst hún aldrei hafa sjeð neitt
jafn töfrandi og augun í henni og fíngerða
andlitið og grannvaxinn líkamann. Henni
fanst jafnvel að liún hlyti að líta eins og
ferlíki út við hliðina á lienni. Frú .Cleeve
fann það á sjer, að þær stúlkurnar yrðu
vinir sjálfkrafa, án þess liún gerði nokkuð
til þess og sneri sjer því eingöngu að milj-
ónamæringnum. Hún vissi af reynslu, að
karhnennirnir settu ekki eins fyrir sig á-
gengni hennar og hlífðarlausa bersögli eins
og kvenfólkið.
Silfurskálina sem hann var að dáðsl að
þessa stundina hafði hún fengið hjá keis-
arafrúnni í Austurriki, sem hún liafði verið
i veiðiferðuin með á höfðingjasetrum í Eng-
landi og írlandi. Hann hafði rekið augun
í skjaldarmerki keisarans. Frú Hydon
Cleeve sá, að hann efaðisl ekki um það,
sem lmn sagði. Ilún þurfti ekki að leggja
sig i framkróka þessvegna. Hún sagði bara
frá, sjálfri sjer til ánægju.
„Jeg liefi þekl marga fjármálamenn,“
sagði hún, „og þeir liafa aldrei getað leikið
á mig þvert á móti. Mjer er altaf skemt