Fálkinn - 30.07.1938, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
> i
■ •Vv.;. *
vjnáUu. Alan liafði ekki liorfið
á- burt þegar liann varð fyrir
vbnhrigðununi. Hann hafði búið
húi síiiu áfram og sparað dálít-
ið fje öll þessi ár. Hann hafði
lekið þált í heimsstyrjöldinni
þegai1 hún skall á og koinið
særður heiin. Hann hafði ekki
gifsl; liánn bjó á Mislry Law
og liaí'ði heyrnarlausa ráðskonu
og annað kvenfólk umgekst
hann ekki. Tilhugsunin uin hve
einmana hann vasri hafði sært
viðkvæinI hjarla P21ise enn meir
liánn var einn og einmana,
en hún, sem vildi svo gjarna
fórna honum öllu, fjekk ekki
einu sinni vingjarnlegl augna-
ráð hjá honum, því síður að
hánn lalaði nokkurn tíma orð
við liana.
Hún læsti gömlu dragkistunni
og gekk ldjóðlega inn í her-
liergi sitl ineð hrjefið í hend-
inni en ekki til að sol'a. Dag-
urinn eftir mundi verða henni
Tiræðilegasta raunin af öllu því
þungbæra, sem hún hafði liðið
upp á síðkastið. Þá álti hún að
kveðja gamla bernskuheimílið
sitl og allar þær endurminning-
ingar sem við það voru bundn-
ar eina heimilið sem hún
hafði þekt á æfi sinni. Það var
farið að birta af degi þegar Elise
kom að lokum dúr á auga. Hana
drevmdi að Alian kom til móts
við hana, yfir þveran akurinn
eins og hann hafði ofl gert i
gamla daga i morgunsólinni —
að engir skuggar voru á milli
þeirra að tíminn og aldur-
inn og árin sem voru liðin á
milli, voru horfin, og jrau voru
eins og í gainla daga og al-
ein.
Já, |iað var jiað, sagði
Lisbet.
Hún leit ánægjulega kringum
sig í stofunum, sem nú voru
orðnar að kalla tómar, jiað stóð
ekki annað eftir en svolilið af
gömlum húsgögnum. Hún sneri
sjer að systur siuni og kinkaði
kolli glaðlega.
Nú er það versta búið,
Elise. Við náurn lestinni klukk-
an átla í kvöld og jiá erum við
komnar lieim klukkan tíu. Þú
ætlar víst að kveðja gömlu
dragkistuna þína áður, get jeg
hugsað mjer. Alan Brent er ekki
kominn að sækja liana ennþá,
jú, jiað var Alan sem keypti
hana, vissirðu það ekki? En uú
skulum við fara lil frú (ireen
og fá okkur tebolla fyrst. Hún
leit inn hjerna áðan og var að
bjóða okkur það. Og nú jmrf-
um við ekki að flækjasl hjerna
fyrir jiegar flutningsmennirnir
koma.
Ear |ni á undan, Lisbet,
jeg kem eftir augnablik, sagði
Elise þreytulega. Enginn hafði
bugmynd um, hve mjög hún
hafði kvalist i dag, ekki einu
sinni systir liennar. Alt sem
hún liafði elskað, alt sem hafði
verið henni kært, hafði verið
Fjöldi Spánverja liefir flúið til
Frakklands upp á síðkastið undan
hinni miklu sókn Franco. Hafa ver-
tekið frá lienni og selt út i
hvippinn og hvappinn, hún var
ein og vissi ekkert livað við tók
framundan. Það var ekki að-
eins gamla húsið - það var
Alan, sem hún yfirgaf nú fyrir
fult og alt. Alan mundi aldrei
fá að vita um gamla brjefið,
sem hafði horfið og um ástæð-
una til að hún brásl lioniun
einu sinni fyrir löngu.
Jæja, jeg fer þá, en láttu
okkur ekki bíða of lengi, sagði
Lisbet. Hún skyldi, að Elise
Iangaði til að vera eina er hún
kveddi heimilið sitt í síðasta
sinn.
Jeg skil svo vel hvernig
þjer er innanbrjósts, Elise, en
það liður bráðlega lijá. Jeg er
viss um að þú unir þjer vel hjá
mjer lika.
Elise var ein. Það fyrsla sem
liún gerði var að ganga að drag-
kistunni. Það er þó hót i
máli að Alan fær hana, sagði
hún við sjálfa sig um leið og
hún strauk fingrunum um fág-
aða mahogniplötuna. Jeg
vildi óska að Alan kæmisl að
því en jjað er orðið of seinl
núna. Það verður engu um þok-
að nú.
Hún tók brjefið upp úr vasa
sínum og starði á það. Ælli hún
að setja það á sama staðinn og
það var í jieirri von að Alan
findi jiað einn góðan veðurdag
skyldi hann skilja nokkuð í
J)vi Hana langaði til að skrifa
nokkrar línur til hans í snjáð
umslagið, en óframfærni lienn-
ar bannaði henni að gera Jiað.
Og samt nú datt henni ráð
í hug — það var reitur með
gleym-mjer-ei undir eldhús-
glugganum. Ef hún Iegði eitt
blómið í það mundi Alan skilja.
Hún flýtti sjer úl i garðinn
og fór bak við húsið, tindi nokk-
ur fallegustu blómin, sem hún
gat fundið, þrýsti J)eim varlega
að vörum sjer og fór aftur inn
í eldhúsið. Hún hafði ekki ver-
ið úti nema eina mínútu, en
ið stöðugir flóttamannaflutningar
þangað í lengri tínia og er talsverð-
um erfiðleikum bundið að hýsa þá.
samt var svo að sjá sem einhver
hefði komið meðan hún var í
hurju. Henni fanst einhver
standa við gömlu dragkistuna.
Það var Alan Brent, sem leit
upp þegar hún konr inn, og
liann roðnaði nærri því eins og
skóladrengur þegar hann sá
liana koma í svarta kjólnum
inn i gættina, með sólskinið að
baki og gleym-mjer-ei í liend-
inni.
Fvrirgefðu, jeg get komið
aftur seinna, muldraði hann og
hann mundi hafa farið jafn
fljótlega og hann kom, ef Elise
hefði ekki rjetl úl höndina.
Rödd liennar, sem var venju-
lega styrk, skalf er hún sagði:
Ætlarðu ekki að kveðja
mig, Alan? Þetta verður í síð-
asl sinn, sem við sjáumst, þvi
að jeg kem aldrei hingað aftur.
Mjer |)ótti svo vænt um að þú
komst, svo að jeg gæti kvatt J)ig.
Vertu sæl, svaraði hann
og rjetti fram höndina. Hann
liefði komið sjer hjá J)vi el'
hann hefði getað, en honum
hafði ekki dottið í hug þegar
liann kom, að nokkur mann-
eskja væri i húsinu og þess-
vegna liafði hann farið eftir
dragkistunni. Svo varð löng
þögn og þau stóðu J)arna and-
spænis hvort öðru, Jæssi tvö,
sem einu sinni höfðu ekki sjeð
sólina hvorl fyrir öðru. Alan gat
ekkert sagl og Elise J)orði ekk-
ert að segja.
Jæja, J)að er víst best að
jeg fari að fara, sagði Alan og
sneri sjer við. En J)á varð hon-
um lilið á brjefið með rithönd
hans sjálfs á umslaginu, sem
lá enn á dragkistunni. Hann
rjetti höndina úl ósjálfrátt en
kipti henni svo að sjer aftur.
í raun og veru kom honum
J)etta ekkerl við. Elise, sem
veitti honum athvgli, benti á
brjefið.
— Jeg fann þetla brjef i gær-
kvöldi, Alan. Hún horfði á
hann biðjandi augum. Það
Hjer sjást nokkrir nóttamenn í
gæslu.
er þessvegna sem mig langar til
að Jni fyrirgefir mjer áður en
jeg fer, fyrirgefir mjer þ.að, sem
jeg ætlaði mjer aldrei að gera.
Alan, Alan! Hvað hefirðu liaid-
ið um mig í öll Jressi sextán ár?
Nú gleymdi Alan Brenl þvi
alveg, að liann var í þann veg-
inn að fara lieim aftur — hafði
ætlað að komast sem fljótast
úr návist þessarar stúlku, sem
hafði farist svo illa við hann.
Hann mundi aðeins að þetta
var Elise, leiksystir hans úr
æsku, og vinur hans frá æsku-
árununi, Elise, sein hefði verið
orðin konan lrans fyrir löngu,
ef alt hefði farið eins og hann
óskaði. Hann horfði á hana
með þögulli spurningu í aug-
unum og þegar liann loks hóf
máls, var eins og hann vakn-
aði af langri martröð.
Elise, ástin mín, jeg get
ekki trúað því, að það sje satt
sem ])ú segir jeg þori ekki
að trúa því ennþá! Og þegar
Elise hafði sagl honum sögu
hrjefsins, var enn eftir að sýna
bonuni brjefið sjálft, hrjefið,
sem sagði svó mikið og samt
Ijel svo mikið ósagt svo mik-
ið og margt sem Alan Brent
gat sagt henni nú.
Veslings litla stúlkan mín,
hjelslu að jeg hefði farið svona
með þig, sagði Alan að lokum
og faðmaði hana að sjer. Þú
verður að ráða |)vi, Elise, en ef
þetta á að vera endirinn á ganr-
alli vísu, og við eigum að kveða
aðra nýja J)ar sem við hættum
fyrir sextán árum, og ef þjer
er ekki mikið í mun að komast
á burt hjeðan til Lisbet, J)á. .. .
0, Alan! sagði Elise. Og
við hliðina á gömlu dragkist-
unni, sem hafði falið svo mik-
ið fyrir lienni, en nú gefið
henni svo mikið til baka gaf
hún gleðitárunum framrás, án
J)ess að skeyta um þó að tárin
fjellu ofan á nýskygða mabogni
plötuna....