Fálkinn - 08.10.1938, Page 9

F Á L Ií I N N
9
værum svefni og gerðist jeg þá
rólegri. Mjer varð þó svo mik-
ið um þetta alt, að jeg misti
kertið.
En þegar jeg beygði mig nið-
ur til að taka það upp, þá fann
jeg kalda svita-dropa renna
niður eftir gagnaugunum, sem
tákn allra þeirra ógurlegu sál-
arþjáninga, sem jeg hafði liðið
á þessari stuttu stundu.
Alla nóttina sat jeg yfir syni
mínum; jeg var rólegur meðan
ekki heyrðist til lians, en sárs-
auki læstist um lijarla mitt þcg-
ar að liann hóstaði eða ókyrðist.
• Þegar að hann vaknaði um
morguninn, þá voru augun rauð
og veikindaleg, en andardrátt-
urinn þungur. Hjákona mín var
yfir sig komin af liræðslu þeg-
ar að hún sá liann, og' við köll-
uðum þegar á lælcnir. Hann
kom að vörnni spori, en eftir
að hafa athugað barnið, þá
spurði hann:
„Hefir honum kólnað?"
Jeg fór að skjálfa, skalf eins
og hrísla, og svaraði:
„Nei, jeg held ekki.“ Því næst
spurði jeg:
„Hvað gengur að honum? Er
|)að nokkuð liættulegt?“
Hann svaraði:
„Jeg veil það ekki ennþ'á.
Jeg kem aftur í kvöld.“
Hann kom aftur um kvöldið.
Barnið hafði verið í hálfgerðu
móki allan daginn og hóstaði
öðru hverju. Nú kom í ljós að
það hafði fengið lungnabólgu.
Þannig liðu tíu dagar. Orð
fá ekki lýst öllum þeim sálar-
kvölum sem jeg Ieið, hæði í
vöku og einnig þá sjaldan, sem
að mjer var svefns auðið.
Barnið dó. —
Aldrei, ekki eitt einasta
augnahlik , hefir mjer tekist
að gleyma þessum atburði. End-
urminningin hefir grafið sig
inn í lmga minn og orðið þess
valdandi, að jeg hefi aldrei lif-
að glaða stund.
Hversu oft liefi jeg ekki ósk-
að að jeg yrði vitskertur"?
lyT PEIREL DE LA VOULTE
A ■*■ * ýtti gleraugunum upp á
enni, eins og liann gerði ávalt
að loknum lestri, og erfingjar
liins dána manns litu hver á
annan án þess að mæla orð.
Að lokum sagði M. Peirel:
„Þetta skjal verður að eyði-
leggja.“
Systkynin gáfu samþykki sitt
með þögninni. Hann lagði þá
erfðaskrána til hliðar, kveikti
í hlöðunum, sem höfðu að
geyma þessa hætlulegu játn-
ingu, og kastaði þeim í arin-
stæðið.
Þau horfðu þögul á, meðan
að eldurinn vann á hlöðunum.
Brátt var alt það hrunnið, sem
hrunnið gat, en jíar sem enn
mátti lesa einstöku orð, þá
dreyfði dóttirin öskunni með
fætinum.
Þau sátu þögul enn um stund
og horfðu á öskuna, eins og þau
óltuðust, að hún myndi fljúga
upp um reykháfinn.
CHIMPANSINN PELABARN.
Chimpansinn sem sýndur er hjer
á myndinni fæddist fyrir skömmu í
dýragarðinum í Loiidon. En móðir
hans ,,dó af bárnsförum" og þess-
vegna varð að gefa unganum pela
og búa til handa lionum sjerstak-
iega liitaðan kassa til þess að halda
tifinu í lionum. Það tókst og nú
dafnar unginn vel og þúsundir manna
skoða hann daglega. Hann heitir
,,Jaqueline“.
Sumir lialda að „undrabörn" sjeu
sjerstakt fyrirbrigði vorrar aldar en
það er öðru nær. í byrjun 18. aldar
átti drengiur að nafni Christian
Heinecken heima í Liibeck. Hann var
orðinn fróður í veraldarsögu þegar
hann var 5 ára og 7 ára gamall
kunni hann latínu. Málasnillingurinn
Bavatiers, sein varð ekki nema tvít-
ugur, talaði þrjú mál og las biblíuna
á grísku þegar hann var G ára. Og
þegar hann var niu ára lagði hann
stund á bæði stærðfræði og stjórn-
fræði. Skáldið Tasso samdi hið fyrsta
stóra lietjukvæði sitt er hann var 14
ára og Melankton tók doktorspróf
17 ára gamall, en Hugo Grotius var
kominn á háskólann í Leyden 12 ára
Hann varð ritari liollensku sendi-
sveitarinnar í París 15 ára.
HAILE SELASSIE I GENF.
Siðasti fundur alþjóðasambands-
ráðsins var haldinn í Genf í maí og
voru Spánardeilan og viðurkenning
yfirráða Ítalíu fyrir Abessiníu á
dagskrá. Um Spán varð ekkert sam-
komulag og i Abessiníumálinu gerð-
ist það sem vitað var áður, að stór-
veldin viðurkenna nú Ítalíukonung,
sem keisara Abessiníu. Haile Sel-
ítssie fór til Genf til þess að tala
þar máli sínu en fjekk enga áheyrn.
Ei’ hann mjög farinn að heilsu og
þolir illa toftslagið í Englandi. Hann
sjest lijer á myndinni ásamt sendi-
nefnd Aljessiníu. Hin myndin er af
stjórnmálamönnum og blaðamönnum
í Genf, sem eru að tala saman i
fundarhljei.
í Ras Shamra í Norður-Sýrlandi
fanst nýlega elsta orðabókin, sem
menn þekkja í veröldinni. Ekki er
það bók i venjulegum skilningi held-
ur brendar leirtöflur með orðaþýð-
ingum úr máli, s'em menn ekki
þekkja. Orðabók þessi hefir verið i
stóru „bókasafni" þarna á staðnum.
sem notað hefir verið lianda ungum
prestaefnum, sem áttu að verða skrift-
lærð. í brúnina á einni töflunni hefir
kennarinn skrifáð: „Með liendi Rban-
as.sonar Sumejana, prests gyðjunn-
ar Niseba“. Það var ekki lieiglum
henl að ráða við það sem prestaefn-
unum í Ras Shamra var sett fyrir.
Þeir urðu til dæmis að læra sex
tungumál. Babylonisku urðu þeir að
læra vegna jambandsins við ná-
grannalöndin, sumerisku, sem var
latína þeirra tíma, hitterisku, sem
var mál innftytjenda frá Litlu-Asiu,
egyptsku, sem notuð var til áletr-
ana í ýmsum musterum, hið ókunna
mál er áður var nefnt og loks fönik-
isku, sem skrifuð var með stafrófi,
sem áður liefir verið óþekt.
Skjaldbökur verða mjög gamlar,
eins og kunnugt er, eins og filar og
páfagaukar. En að jafnaði er það
bygt á sandi, sem sagt er um aldur
skjaldbakanna og að jafnaði gert
meira úr honum en vert er. Þó eru
til einstaka sannanir fyrir aldrinum,
eins og á skjaldbökunni sem nýlega
fanst við Wangpoofljótið í Kina. A
skildinum á henni var silfurplata
með áletrun er merkja mátti af, að
skjaldbakan hafði verið veidd árið
1580 af húddaprestinum Pang og
slept aftur. Hún er þannig um 360 ára.