Fálkinn - 29.10.1938, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
í Þýskalandi er víða mikil gæsarækl A myndinni sjest laglegur hópur ai' gæsum i þýsku smáþorpi.
þú ert það, Pieter. Ef Lil vill
ríkari en jeg.
Bíllinn nam staðar fyrir ntan
hús foreldra hennar.
Segðn að þú elskir mig,
Doris, hvíslaði hann þegar hann
hjálpaði henni úl úr bílnum.
— Ferðn á dansleikinn í tenn-
isklúbbnum í kvöld, svairaði
liún.
Auðvitað. Og þú líka
En þeirri spnrningu var ekki
heldur svarað.
— Sæll á meðan, Piet. Og liún
var horfin.
Klukkan nín byrjaði dansinn
í skemtistað klúbbsins, sem var
fagurlega lýstur upp. Á minút-
unni níu mættu þeir báðir Morr-
ison í luxusbílnum, en Fislier
var nú bátlaus — auðvitað
komu þeir ekki saman. Þeir
biðu ákafir eftir einhverju, sem
ekki var ennþá komið. Klukkan
tiu, en engin Doris sást. Klukk-
an var hálf ellefu og ennþá vant
aði fallegustu og skilningsrik-
ustu stúlku bæjarins.
Þegar allir dönsuðu nema þeir
tveir, voru þeir neyddir tií þess
að slá sjer saman. Eins og við
vitum öll höfðu þeir báðir lofað
sömu stúlkunni að vera prúðir
og heiðarlegir. Yið. munum
„veslings Morrison“ og „veslings
Fisher“. Þessar göfugu tilfinn-
ingar styrktust við það, að á
þessu augnabliki þurfti hvor-
ugur annan að öttast, þar sem
Doris var hvergi nærri og þeir
stóðu þarna andspænis hvor
öðrum. Þeir heilsuðust hjartan-
lega og fóru að tala um veðrið
og bíla og báta. Reginald Fisher
gat þess að hann ætlaði að
kaupa bíl (vegna Doris) og
Pieter Morrison um töfrandi
bátsferðir (jí sama tilgangi).
Meðan þeir voru að tala saman
rendu jreir augunum um allan
salinn til þess að ganga úr
skugga um hvort ákveðin per-
sóna væri ekki komin, klukkan
nálgaðist ellefu. Svo bauð Reg-
inald Fisher góða nótt. Hann
ætlaði snemma á fætur morg-
uninn eftir sagði hann. Og það
var satt. Pieter Morrison ætl-
aði lika heim, hann geispaði.
Það er best að setjast i bíl-
inn og halda heim, Fisher. Á
jeg að aka yður heim? Fisher
þakkaði boðið, en hann vildi
Iieldur ganga, þá mundi hann
sofa betur.
Hvort Reginald Fisher hefir
ætlað að sofa þessa sömu nótt í
húsinu, þar sem Doris bjó veií
enginn en þangað beindi hann
skrefum sínum. Ekki veit held-
ur neinn hvort Pieter Morrison
hefur talið sig eiga þar heima.
En tæpum fjórðungi stundar
frá því þeir skildu í tennis-
ldúbbnum hittust þeir hjá hús-
inu hennar. Þegar Pieter var
nýstiginn út úr bílnum eftir að
hafa lagl smálykkju á leið sína,
sá hann skugga, sem lagði hönd-
ina á grindina og þetta var þá
skuggi Reginalds.
—- Nei, er sem jeg sje, Fisher.
— Nei, og Morrison þó.
- Það stendur svoleiðis á því
að Doris gleymdi hanska í bátn-
um mínum í kvöld.
Það var þó skritið.
Það liggur þannig i því,
að Doris gleymdi hinum hansk-
anum i bílnum mínum i kvöld.
Jeg ætlaði að segja henni
hvar hún hefði skilið hann eftir.
Þá skellihló Pieter. — Nei,
nú skulum við hætta að ljúga,
Fisher. Við skulum vera ærleg-
ir. Við erurn að elta hana Doris.
Nú skulum við báðir fara inn
.... Ó-nei, það er best að sleppa
því. Og hann dró sig til baka.
Ósjálfrátt fvlgdi Fisher dæmi
lians.
Frá liúsinu gengu karl og
kona niður i lystigarðinn, út i
tunglskinið og rómantikina.
Doris og ....
Þetta er Alf Hawlcer hvísl-
aði Pieter.
Hvaða maður er það?
— Flugmaðurinn, sem nýlega
vann Times bikarinn.
Og jeg sem hef bíl, and-
varpaði Morrison. Fjandinn
botni í þessu! Tveir menn litu
hvor á annan, tvö höfuð kink-
uðu kolli, og tvær hendur mætt-
ust.
En svo var það þriðja hönd-
in. IJöndin lians Alf Hawker
flugmanns, höndin sem vann
Timesbikarinn. Hún greip arm
Doris Jennings og þrýsti henni
að sjer. Tvö höfuð mætlust.
Herrarnir, Morrison og Fisher
drógu sig vandræðalegir til
baka.
Bátur, bílt, flugvjel, roms-
aði Pieter upp úr sjer.
Skilningur sagði Reginald.
Svo tókust þeir í hendur.
Heyrðu, Pieter, jeg held,
Brjef frá íslendingi
í Lundúnum.
4
Fyrir fslendinga, sein dvalið hafa
langvistum erlendis, er það fágætur
viðburður að hitta mann, sem ekki
einungis hefir lifandi áhuga fyrir
heitl og hagsmunum þjóðarinnar,
heldur er ]>ess einnig albúinn að
greiða úr fyrir þeim íslendingum,
sem þannig hafa orðið á vegi stadd-
ir að þurfa á góðs drengs liðsinni
að halda. Ennþá fátíðara er þo
liitt, að heyra því spáð, að fyrir ís-
landi eigi það hlutskifti að liggja,
að inna af hendi köllun á sviði al-
þjóðlegra mála.
Frá aldaöðli hefir guð útvalið þá,
sem í augum heimsins voru smæl-
ingjar, til þess að kollvarpa ráðum
hinna voldugu. Jesús frá Nazaret
var ekki hátt settur í þjóðfjelaginu,
og hann kaus sjer að lærisveinum
j)á menn, sem þess voru athúnir,
að fórna öllu og helga alt líf sitt
guði, og sýna þar með, að til þess
að stofna guðsríki á jörðu þurfti
ekki á veraldarvaldi að halda.
Vjer íslendingar, sem reynt höl-
um hinn þrönga stakk, sem sniðinn
er lífi smáþjóðanna, en þó þráð
rúm fyrir viðara vængjatak, ættum
vjer ekki að leitast við að iíta
mildari augum og af meiri skilningi
á þau kjör, sem vjer höfum orðið
og verðum enn að sæta? ísland er
hið eina land veraldarinnar, sem
ekki liefir af hernaðarbölinu að
segja. Það er fátækasta og dreif-
bygðasta land jarðarinnar. Þangað
til á siðustu tímum, að samgöngu-
tækin tóku svo stór framfaraskref,
hefir hnattstaða landsins valdið þvi,
að vjer höfum verið einangraðir frá
alþjóðamenningu og lífsskilyrðum
stórþjóðanna. Kyrstaða sú, sem af
þessu hefir leitt og átt svo mikinn
þátt í að mynda skapferli íslenskú
þjóðarinnar, hefir ekki allsjaldan
orðið íslendingum nokkur fjötur á
fæti er hann skyldi ganga til sætis
sem fullgildur borgari annars lands.
hum, að við skiljum hvorn ann-
an.
— Alveg rjett, Reggi. Og liann
bætti við: Ef til vill getum
við óskað hvor öðrum til ham-
ingju.
I2n guðs vísdómsráð getur þá l'yrsl
náð tilgangi sínum er „stöðuglynd-
ið hefir fullkomnað verkið“, og ef
ísland hefði um aldirnar legið op-
ið fyrir erlendum áhrifum, mundi
það ekki nú vera bygt af þjóð, sem
er óblandaðri að uppruna en nokkur
önnur, og sem fyrir hugsunarháit
sinn og viðhorf til lífsins er sjer-
staklega til þess fallin að gerast
leiðtogi þjóðanna þegar sá tími kem-
ur, að þær „smíði plógjárn úr sverð-
um sínum og sniðla úr spjótum sín-
um, og engin þjóð skal sverð reiða
að annari og þær skulu ekki temja
sjer hernað framar."
Að því er við keniur lífinu á ís-
landi, verður það varla talið óeðli-
legt, að skortur viðurkenningar a
Islendingum og það lága mat, sein
aðrar þjóðir hafa lagt á þá, yrði
þess valdandi að þeir gej-ðu nokkuð
harðar kröfur um að ráða öllu er
snerti þeirra eigin málefni. Af sömu
ástæðu er það jafn eðlilegt, að nokk-
urrar tortrygni gætti hjá íslending-
um í persónulegum og pólitískum
efnum, þar sem þeir hafa ekki,
utan sins eigin lands, vitað hvað
það var, að standa þjóðerni.slega
jafnfætis öðrum þjóðum.
En nú . hefir það í fyrsta skifti
verið sýnt, hverjir íslendingar eru.
Frammi fyrir vegvillum heimi, sem
þreytir æ æðisgengnara veðhlaup
um vígbúnað, hefir Adam Ruther-
ford, nútímaspámaður, dirfst að
halda á lofti fordæmi þessarar ör-
smáu þjóðar og benda á hana sem
leiðtoga, þar sem hún yst á hjara
véraldar lifir lífi sínu vopnlaus og
fátæk. Ættum vjer íslendingar ekki
að gleðjast yfir hinum stórfelda
sannleika, sem Adam Rutherford
hoðar í bókum sinum Iceland’a
Great Inheritance (Hin mikla arf-
leifð íslands) og Origin and Deve-
lopment fo the Icelandic Nation
(Uppruni og þróun islensku þjóðar-
innar), og búa oss undir að verða
hæfir þeirra kölhmar, sem allar
þjóðir verða fyr eða siðar að sinná:
hæfir til þess að flýta tilkomu
þeirrar dýrðar sem guð „hefir fyr-
irbúið öllum þeim, sem elska liann“.
Amerískur sálsýkislæknir hefir
komist að þeirri niðurstöðu eftir
langvarandi rannsóknir, að musik
getur læknað sálsýki undir ýmsum
kringumstæðum.