Fálkinn - 29.10.1938, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
Þrátt fyrir það að hattarnir í ár
eru sjerkennilegri en nokkru sinni
áður og hlífa lítið andliti og krull-
um, má þó samt finna einstaka
þakkláta undantekningu frá þessu.
Hjer birtuni við eitt sýnishorn.
SVARTUIi FILTHATTUR
MEÐ RAUÐIII STRÚTSFJÖÐUR.
Þessi liattur er í fallegum línum
méð stóru harði sem líkist hálfmána
og kiæðir aðeins þær sem hafa fal-
legan „profiI“.
MEÐ lakkbryddingum.
Þessi hattur gerir ekki aðeins
háar kröfur til vaxtarlagsins, en
einnig til siðferðislegs ]>reks þeirr-
ar persónu, sem á að hafa þetta
ferliki á höfðinu.
FLAUELSHATTURINN
AFTUR í TÍSKU.
Hjerna er einn af þessum svo-
kölluðu dúkkuhöttum, sem án efa
kemur til með að krýna meiri part-
inn af þeim höfðum, sem eru krull-
uð eftir nýjustu tísku. Hann er úr
svörtu flaueli og við hann er notað
hvítt slör, sem eins og fellur í bylgj-
um niður hnakkann.

FYRIRMYND FRÁ ROCHAS.
Sannkallað meistaraverk úr stór-
köflóttu ljérefti í lilla litum. Breitt
mjaðmarbelti í dökklilla lit tengir
saman rósrauðu „chiffon“-blúsuna,
stutta „bolera“-jakkann og hið íburð-
armikla pils.
Drekkiö Egils-fil
LÁTLAUS EN FALLEG.
Hálfsíði frakkinn, sem var í svo
miklu uppáhaldi hjá kvenfólkinu í
sumar kemur aftur fram i hausttisk-
unni og er hjer úr gulbrúnu „tweed“
með mörgum saumum og skinn-
bryddingum. Við hann er notaður
dökkbrúnn „velour“-hattur með
strýtumynduðum kolli, sem nú er
mjög í tísku.
Hjónabandið.
í „Göteborgs Handels och Sjc-
fartstidende“ skrifar þýski kvenrit-
höfundurinn Gina Kaus skemtilega
grein, þar sem hún kemur fram með
ýmislegt, sem margir munu verða
henni samdóma um, en einnig marg-
ir á móti.
„Ötl hamingjusöm hjónabönd eru
hvert öðru lík, en óhamingjusömu
hjónaböndin eru ólík hvert á sinn
hátt.“ Það var Tolstoi, sem sagði
þessi orð ú þeim tíma er hjúskapar-
hamingjan var talin almenn, en ó-
hamingjusöinu hjónaböndin sjald-
gæf fyrirbrigði.
Þegar nútimabækur eru lesnar
mætti halda að ekki þektusl nema
óhamingjusöm hjónabönd, svo marg-
ir eru ráðgjafarnir kringum stofn-
unina. Læknar, sálfræðingar, lögfræð
ingar og prestar safnast saman við
sjúkrabeð hjónabandsins, og samt
sem áður er það ekki þeim að þakka
heldur ásigkomulagi sjúklingsins, að
hjónabandið skuli ekki tiðið undir
lok.
Það verður ekkert um það sagt,
hvort hjónaböndin eru hamingju-
samari nú en úður, því að eldri
kynslóðirnar gáfu sig minna upp
en sú er nú lifir, og óhamingjusamt
hjónaband var ]iá álitin hneisa. Fólk
varð að sætta sig við það eftir því
sem hægt var svo að ekki var tekið
eftir snurðunum af óviðkomandi.
Sú skoðun er mjög útbreidd, að
ástæðan til hinna mörgu mishepn-
uðu hjónabanda sje frjálsræði kon-
unnar — og ])að er enginn efi á
að það er nokkuð satt i því.
Það er nú einu sinni svo að auð-
vetdara er að halda uppi friði þar
sem einn ræður. Rólegustu hjóna-
böndin eru venjulega þau, þar sem
annar aðilinn hefir völdin og hinn
gerir sig ánægðan með það, en nú
er það svo að síðan konan fjekk
fult frjálsræði og jafnrjetti liefir
hún átt hægara með að nota sjer
rjettindi sín en maðurinn að slá af
forrjettindum sínum. í stuttu máli
— jafnrjettið er æðsta og besta lög-
málið í hjúskapnum, en um leið
mesta vandámúlið.
Að því er þá sjálfa snertir, sem
eru óhamingjusamir í hjónabandi,
þa kemur það oft fyrir að tveir
aðilar, sem eru giftir hafa svo ótíka
lyndiseinkunn að þeim getur ekki
samið, en annars sýnir nú reynslan
það að sömu manneskjunni semur
annaðhvort við alla eða engan.
Eða oft kemur þetta fyrir:
Maður lifir í svo hamingjusömu
hjónabandi, að það virðist með
ágætum.
Konan deyr, og allir sein þekkja
manninn halda að hann fái ekki af-
borið missinn. En að ári liðnu er
hann aftur giftur og alveg jafn
hamingjusannir og í fyrra skiftið.
Maðurinn „passar" ekki fyrir eina
konu annari fremur — hann „pass-
ar“ fyrir hjónabandið.
Hjónaband, sem byrjað hefir með
mikluni kærleikum verður venjulega
ekki óhamingjusamt fyr en þriðja
persónan kemst í spilið, þá tærist
annar aðilinn af afbrýðissemi rneðan
hinn þjáist milti elda ástríðunnar
og trúmenskunnar.
Þegar fólk giftist ungt er olt erfitt
að komast hjá að svona kunni að
fara.
Itinn viðkvæmi punktur lijóna-
bandsins er sá, að ]iað byggist á
stóðuglyndi mannshjartans, en það
er nú fremur sjaldgæft, en hitt er
ekki lekið með í reikninginn að
breytileiki ástríðnanna er næsta al-
gengur.
Og hjónabandssjerfræðingarnir
hafa reynt ýms ráð. Sumir þeirra
lialda því fram að fólk eigi að ala
sig sjálft upp í trygðinni, aðrir að
fólk eig að læra að sætta sig við
ótrúmensku annara, en vauderveld-
isstefnan heldur því fram að full-
komin „seksuel" hamingja í hjóna-
bandinu hafi það í för með sjer,
að fólk leiti ekki lukkunnar utan
hjónabandsins.
En mikilvægi hjónabandsins er
ekki fólgið i samlífi tveggja aðila,
heldur i samstarfi þeirra fyrir kom-
andi kynslóðir. Það lijónaband, þar
sem hjónin hafa gert sjer þetta tjóst,
getur margan áreksturinn þolað. Gildi
]iess og varanleiki verður ekki mælt
á mælikvarða þeirrár hamingju, sem
það býður. Það er erfitt fyrir menn-
ina að skilja það að menningin
hefir tekið að sjer hina miskunnar-
lausu víðsýni náttúrunnar og að
hún virðir að vettugi hamingjukröfu
einstaklinganna. Þeir verða að iæra
]>að að „hamingjá“ er það sem ekki
fæst með áskorunum og að meðal
mannanna eru menn sem ekki verð-
ur vænst of mikils af.
I stuttu iríáli: Hjónabandið er
stofnun, en til að alt gangi vel
er þörf tveggja, fullkomlega rjett-
látra, viturra og góðra manna —-
og þeir finnast harla sjaldan.
Eiginmaðurinn vildi skilja af því
að konan hans liafði jetið ljósmynd
af honum sem var á veggnum, eftir
að þau höfðu rifist.
Kona vildi skilja við manninn
sinn af því að liann tók aldrei efl-
ir í liverju hún var. Til þess að
reyna hann fór hún einu sinni í
náttfötin, þegar þau voru að fara
í boð, og það leið heill stundar-
fjórðungur frá ]iví þau fóru að
heiman og þangað tit hann tók eftir
því. —
— Hvernig gætir þú lifað án mín,
elsku Pjetur?
— Ódýrar.