Fálkinn - 29.10.1938, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
WYNDHAM MARTYN: 16
Manndrápseyjan.
i þessu indæla Kaliforniuþorpi, nje að hann
væri eigandi að sumum allra bestu mynd-
unum eftir Bodwell. Málarinn hefir aldrei
fengið aS vila, aS þaS var Antlionv Trent,
sem hann talaSi við þennan súra haustdag.
Þeir gengu saman austur á klappirnar.
Trent þekti undir eins Manndrápsey, sem
bar höfuð og lierðar yfir hóhnana í kring,
bergið var að kalla lóðrjett og brimið nauð-
aði við rætur þess.
„Einkennileg jarðmyndun, finst yður
ekki?“ sagði málarinn. „Það lilýtur að vera
ísöldin, sem hefir gefið Frattoney þennan
byrsta svip. Þjer munuð liafa lesið um
morðið, sem framið var þar? Jaster banka-
eigandi frá Fíladelfíu var drepinn og morð-
inginn var annar kunnur fjármálamaður,
sem heitir Barkett. Jeg reyndi að fá land-
gönguleyfi þar, tii þess að mála eyjuna, en
eigandinn vildi ekki levfa það. Jafnvel
blaðamönnunum var ekki leyft að koma
í land. En þeir hefndu sín líka þegar Ahtee
var kallaður fram til að bera vitni, því að
þeir sögðu að hann hefði verið með víg-
tennur og lafandi yfirskegg og kvnni ekki
að nola alþjóðaorð.“
„Jeg verð að revna að komast í iand þar,“
sagði Trent, „jeg er starfsmaður hjá Curtis
Weld í Boston og sendur þangað til að
hitta frænku hans, sem heitir frú Hydon
Cleeve, viðvíkjandi áríðandi máli. Það mun
ganga bátur þangað út. Hvenær get jeg
komist?“
„Nei, það ganga engir bátar þangað,“
sagði Bodwell og hló. „Frattoney er útilok-
uð frá umheiminum þangað til í april. Sjó-
mennirnir geta sagt yður, livernig straum-
urinn og brimið einangrar hana algerlega.“
Trent svaraði ekki undir eins. Það hefir
máske verið það, sem frú Hydon Clteve
átti við þegar hún skrifaði, að það vrði að
senda lienni peningana undir eins, ef þeir
ættu ekki að koma of seint. Þessi tveggja
vikna töf olli því, að hún gat ekki borgað
húsráðanda sinum i tæka tíð.
Hafi Curtis Weld langað til að hún vrði
að auðmýkja sig, þá var það nú skeð; og
Trent sem hafði tekið þúsund dollara út
úr bankanum til þess að komasl að, hvað
hefði lirætt kerlinguna, hafði nú unnið fvr-
ir gýg.
„Hvenær fóru gestirnir þaðan?“ spurði
hann.
„Fyrir tíu dögum kom heilmikið af hest-
um þaðan og vinnumönnum. En gestirnir
eru þar ennþá.“
„Frú Cleeve líka?“
„Já, það vill svo til að jeg veit það, því
að konan, sem mallar þetta hræðilega kaffi,
sem við vorum að drekka, hefir sagt mjer
ýmislegt um frú Cleeve. Vinnukonan frú
Cleeve er nefnilega í ætt við liana. Hún seg-
ir að frúin sje svo bláfátæk, að hún geti
ekki sjeð af tækifærinu til að fá að lifa
ókeypis í nokkra mánuði. Þessvegna varð
hún eftir með dótturdótturdóttir sína ásamt
ýmsu ungu fólki. Húsið kvað vera ljómandi
fallegt og þar eru sex sænskar vinnukonur,
sem hvorki hræðast enska nje amerikanska
drauga. En brytinn og þjónarnir voru orðn-
ir hálfvitlausir af hræðslu.“
„Við hvað ?“
„Kanske við storminn. Þegar haust- og
vetrarstormarnir ýlfra í kyprustrjánum
þarna úti þá getur manni orðið órótt innan-
brjósts.“
„Jeg hefði gaman af að tala við þennan
bryta.“
„Þjer getið hitt hann i Harbour Bar.
Hann er eftirlitsmaður eins stórhýsisins
þar það sagði hún mjer líka, kaffikonan.
Hann er fiskimaður og jeg hefi stundum
róið með honum. Hann er víst mesti lyga-
laupur í öllu Mainefylki, en hann kann tök-
in á bátnum sínum og það var mjer fvrir
mestu.“
Skömmu síðar spurði Trent eftir James
Maims frænda Tillv vinnukonu frú Cleeve,
sem varð feginn að fá lækifæri til að slepjja
frá viðarsöguninni. En hann hió hræðilega
er Trönt sj)iirði hann hvort liann vildi róa
með sig út í Frattonev.
„Þó þjer bvðuð mjer miljón dollara, gæti
jeg ekki unnið tii þeirra með því móti,“
sagði hann og tók ólundarlega við vindli,
sem Trent bauð honum. „Jeg hjelt að allir
Jjektu rifin kringum Frattoney."
„Ef þjer eruð orðinn of gamall og lmg-
laus, J)á er kanske hægt að finna einhvern
annan hjer i nágrenninu, sem Jjorir það.“
„Ungi maður!“ sagði Maims hálíðlega,
„hvorki kafbátur nje dráttarbátur frá Bos-
ton og nokkurt farartæki á allri Atlants-
hafsströnd gæti gert það. Þeir segja að
tunglið valdi flóði og f jöru, og á Jæssum slóð-
um kveður nógu mikið að Jjví. Lítið þjer á
brimið, það brýtur allstaðar nema rjett við
nýju bryggjuna og jafnvel hún er ekki ör-
ugg nema þrjá daga á viku, jafnvel um
hásumarið. Þeir segja — Maims varð íbygg-
inn — að sjóræningjar gangi aftur Jjarna
úti í eyjunni og galdri hvern bát, sem nærri
henni kemur. Stormurinn slær niður milli
fjallanna tveggja á eyjunni og legst þannig
í seglin, að ])að er ekki nokkur lifandi leið
að leggja að, og sá vjelbátur er ekki heldur
til, sem gengur móti straum og vindi, þegar
hann er eins og í dag.“ Hann tók eftir að
ókunnugi máðurinn skalf af kulda. „Þjer
finnið sjálfur hvernig stormurinn bítur
hjerna. Yður mun ekki langa til að saga
svolítið í eldinn, svo að maður geti hlýjað
,sj er?“
„Þetta er varla í fyrsta sinnið sem þjer
snertið á sög,“ sagði hann ánægður skömmu
siðar. Gesturinn hafði bæði krafta og lag
og Maims naut tilhugsunarinnar um, að
geta átt frí einn dag, án Jjess að konan hans
vissi af því.
Trent fór að tala um Frattoney á nýjan
leik. Allir þar um slóðir virtust veita J)vi
mikla athygli, að Ahtee skyldi leggja upp
að ætla sjer að eiga þarna heima í heilt
missiri án þess að hafa nokkurt samband
við umbeiminn.
„Tilly hefir sagt konunni minni frá því,“
sagði Maims. „Tilly vildi ekki segja mjer
neitt — hún hatar karlmenn. Annars hatar
liún að kalla alt fólk, nema Phyllis og
Cleeve. Það er vegna þeirra, sem hún lafir
hjá frú Cleeve. Þjer hafið víst lieyrt getið
um miljónamæringinn Elmore? Já, sonur
lians er þarna i eyjunni, liann er diykk-
feídur og á að læknast Jjarna, en svö hefir
gamla konan afráðið að koma þeim i hjóna-
band, honum og Phyilis. En Jíar verður sú
gamla nú fvrir vonbrigðum.“
„Hvernig þá?“ spurði Trent.
„Phyllis er falleg eins og málverk, en hún
vill ekki Elmore. Tilly sá, að annar piltur,
sem heitir Davne, kvsti hana einu sinni,
Jjegar hún kom þeim á óvart. Þessi Dayne
er settur til Jjess að liafa gát á Elmore, sem
einskonar kennari, og er sagður myndar-
legasti maður, segir Tilly. Ahtee, hann er
afleitur að spila upp á peninga; Elmore og
hann silja uppi fram á miðjar nætur og
spila og leggja mikið undir. Og sá matur og
drykkur, sem það fær Jjarna! Konan min
er nú enginn viðvaningur í matseld," á-
heyrandinn kiptist við, er hann mintist
þeirra kynna, sem liann hafði af matseldar-
list hennar, „en þarna úli er það eins og
á fínasta hóteli.“
„Hver var Fratton?“ spurði Trenl alt
í einu.
„Hann var sjóræningjafantur, sem hafði
Jjað fyrir sið, að ginna aðra sjóræningja til
sin í eyjuna og drepa J)á.“
„Hvernig vitið ])jer það?“
„Konan mín hefir J)að eftir Tilly. Það
stendur í bókum. Alitee seg'ir frá þvi, þeg-
ar þjónarnir eru ekki viðstaddir. Þetta var
sjóræningjabæli J)egar Englendingar áttu
Iandið. Frakkland og Spánn áttu líka skika
l)jerna,“ hjelt Maims áfram með áherslu,
„alt eintómt illj)ýði, eftir minni meiningu.
Það var gott að við komum til sögunnar
og kiptum J)ví í lag.“
„Það getur varla verið frágangssök að
lenda þar flugvjel ?“ sagði Trent. Hann var
orðinn ákafur flugmaður i seinni tíð; það
vantaði ekki mikið á, að hann hefði verið
þúsund tíma á flugi.
„Þjer væruð ekki sá fyrsti, sem reyndi
það. Tveir herflugmenn reyndu einu sinni.
Einasti lendingarstaðurinn var flötur með
fjöllum á báðar hliðar, en þar er altaf
stormur. Forsjónin ætlast víst til, að enginn
geti komist ])angað. Jeg var viðstaddur jarð-
arför Jæssara tveggja sem reyndu. Liðsfor-
ingi og dáti. Og það var ekki heilt bein i
kroppnum á þeim ])egar þeir fundust. Jeg
hefði svo sem getað sagt þeim J)etta, en
haldið þjer að svoleiðis menn sjeu að spyrja
menn, sem liafa verið hjerna í sextíu ár?
Síðan var yfirheyrsla og J)á var jeg látinn
gefa lýsingu á vindum og straumum hjerna, n
og þá sáu þeir, að jeg vissi hvað jeg söng.“
Maims kunni margt að segja af yfir-
heyrslunni, en Trent beindi samtalinu inn
á nýja slóð. Hann leit á stóra hlaða af ó-
höggnum viði og spurði: „Er Jætta verk-
efnið yðar i vetur?“
„Já, og meira til,“ svaraði liinn dapur-
lega. „Jeg á að mála húsið að innan og
sprengja burt grjót, svo að við getum rækt-
að blóm lianda baðgestunum, og svo verð
jeg að byggja við hænsnahúsið og veiða
rottur. Jeg ofgeri mjer á vinnu, og undir
eins og eitt er búið J)á biður annað eftir
mjer.“ Maims andvarpaði þungan. Honum
þótti gott að bvíla sig og taka lífinu rólega,
og væri það nokkuð sem freistaði hans, þá
var það góður matur. En örlögin höfðu
gefið honum konu, sem var svo dæmalaust
fundvís á eitthvað handa honum að gera