Fálkinn - 05.11.1938, Blaðsíða 12

12
F Á L K 1 N N
WYNDHAM MARTYN: 17
Manndrápseyjan.
.,Um hvað deildu þau?“ spurði Trent,
það var langt síðan hann liafði heyrt um
nokkurn stað, sem lieillaði hann eins og
]iessi Manndrápsey.
„Jeg gal aldrei komist að því,“ svaraði
hinn. „Þau þögnuðu altaf þegar jeg koni
inn, og jeg legg ekki í vana minn að standa
á hleri. Jeg liefi unnið lijá fyrirfólki og
ekki þurft að hlera.“
Trenl velti því fyrir sjer hvort það væri
af þvi, að fyrirfólkið væri svo hávært, þeg-
ar það talaði um einkamál sín, að ekki
þyrfti að leggja hlustirnar við; en hann
neitaði sjer um að spyrja um það og ljet
sjer nægja að ýta ofurlitið undir manninn,
svo að hann hjeldi áfram að rausa.
„Ungfrú Ahtee var bálskotin í Cleeve
Cannell," sagði hann, „en það var eitthvað
dularfult við það. Einu sinni heyrði jeg að
ungfrú Erissa sagði eilthvað við mr. Alitee
og þá rann mjer kalt vatn milli skinns
og hörunds. Það var alveg eins og hún væri
að grátbæna hann. „Jeg geri það ekki“,
sagði hún, „því að jeg elska Cleeve,“ sagði
hún. Hvað átti það nú að merkja? Jeg gekk
þarna um og ljel sem jeg tæki ekkert eftir
þessu og skildi það ekki. Við miðdegisborð-
ið voru allir blíðir og brosandi, en innbyrð-
is bataði fólkið hvað annað. Og jeg held að
þarna hat'i ekki verið nokkur maður, sem
ekki sárkveið fyrir þegar fór að skyggja.
Jeg hefi einu sinni áður unnið í húsi, þar
sem draugagangur var, en það var fimm
hundruð ára gamall hús, svo að það var
ekki nema eðlilegt. En húsið á Manndráps-
ev er ekki nema tæplega ársgamalt.“
„Þá er ósennilegt að það sje Fratton, sem
gengur aftur þar,“ sagði Trent.
„Þar skjátlast yður,“ sagði brytinn og hló.
„Mr. Abtee reisti húsið á sama blettinum,
sem Fratton dó á. Mjer fanst blóðið stirðna
í æðum mjer, þegar hann var að segja frá
Fratton. Hann hefir rólega rödd og greini-
lega og svo talar hann hægt. Stundum hafði
bann það til að benda á einhvern gestinn
og segja: „Einmitt þar sem þjer sitjið núna,
var það sem Embrow sneri bátsmanninn
úr hálsliðnum af þvi að hann hraut. Það
stendur í skýrslunni, að bátsmaðurinn, sem
var karlmenni að burðum, hafi ált crfitt
dauðastríð, fvrst varð hann rauðblár i
framan og svo kolsvartur rjett áður en
hann sálaðist. Frú Jaster ætlaði alveg að
sleppa sjer. Mr. Ahtee bygði liúsið þarna
eingöngu til þess að ná í draugana. Og
þeir skiftu hundruðum. Enskir sjóræningj-
ar, spánskir sjóræningjar, Frakkar og fang-
ar. Þegar þeim leiddist öttu þeir saman
mönnum, eða ljetu fangana draga hveru
annan. Mjer fansl hárið rísa á höfðinu á
mjer þegar hann var að segja frá þessu.“
„En liann sagði víst ekki yður þetta?“
„Nei, ekki mjer beinlínis. En jeg stóð í
stiganum og hlustaði á |)að. Nú finst mjer
þetta vera eins og ljótur draumur, og að
hitt fólkið skuli geta haldisi við í þessu
víti það er meira en jeg skil. En fólk
gerir svo margl skrítið fyrir peninga. Frú
Hvdon Cleeve elskar peninga, það niundi
ekki vera hægt að aka henni úr sjálfu hel-
víti, ef hún hjeldi að hún gæti útvegað
Cleeve og Phvllis gott gjaforð þar. Ungi
Dayne sá besti af öllu draslinu eftir
minni meiningu — varð kvr, af þvi að gamli
Elmore borgaði honum vel og vildi stía
svni sinum frá drabbinu í New York.“
„Þektuð þjer mr. Ahtee i Englandi?“
spurði Trent.
„Nei, liann var ekki í liópi hefðarfólks-
ins þar, og heima er jeg vandur að mönn-
um. Ekki svo að skilja, að jeg hafi neitt á
móti honum. Mjer er nær að halda að hann
sje útlendingur, en máske hefir hann fengið
borgararjett. Hann talar alveg rjett, en afar
hægt eins og hann hugsi á öðru máli en
hann talar.“
„Þjer haldið þá að það sje ógjörningur
að koma þessu brjefi til frú Cleeve?“
„Mr. Ahtee sagði, að það yrðu engar sam-
göngur við land fyr en í vor, og nú eru
nóvemberlok. Skip hafa farist þúsundum
saman við eyjuna á umliðnum öldum. Og
enginn sjómaður mundi þora að revna að
komast þangað.“
Það var svo að sjá á brylanum, að hon-
um findist að heimsóknin væri orðin nógu
löng, því að liann stóð upp og geispaði.
„Yður er best að snúa aftur til Boston,"
sagði hann. „Þjer getið ekki komist út í
eyjuna fyr en i apríl. Og munið, að það
sem jeg hefi sagt vður, fari ekki lengra.“
XIV. kapítuli.
Trent ók liægt lil baka til Summer Har-
bour. Leiðin lá lengst af meðfram sjónum.
Hann þekti Maineströndina frá blautu
barnsbeini, því að oftast bafði hann verið
á býli Trents læknis í Casco Bay i sumar-
leyfinu. Hann vissi að sjórinn var hættu-
legur á þessum slóðum á vetrum, og si-
feldir stormar. Þegar hann staðnæmdist
þar sem hæst var og rendi augunum út á
hafið, sá hann brimið alt i kringum Fratt-
oney. Hann hugsaði til þessa fámenna
hóps, sem dvaldi þar úti, útilokaður frá
hæði lækni og presti. Það þurfti ekki að
furða, að hin unga Bandaríkjakynslóð, sem
altaf var að snúast að efnishyggjunni, þótt-
ist geta án prestsins verið. En ef sjúkdóm
bæri að liöndum hvað ætlaði það þá til
bragðs að taka þetta fólk, sem skildi ef-
laust ekki eins vel og liann, að heilsan er
fyrst og fremst háð þvi, sem maðurinn
jetur.
Það var merkilegt hve heillaður hann
hafði orðið aí' þessu æfintýri undir eins og
hann hafði ferigið brjefið frá frú Cleeve.
Meðan hann var blaðamaður heyrði hann
hennar oft getið. Hún hafði verið fræg fvrir
drembilæti sitt og hugrekki, en samt var
hún orðin hálf vitlaus af hræðslu þarna í
eyjunni eftir mánaðar tíma.
Þegar Trent tók út þúsund dollara í smá-
seðlum i bankanum sínum, fanst honum
jietta lilið verð fyrir að fá tækifæri til að
rannsaka sögu gömlu konunnar dálitið
nánar.
Milli linanna i brjefinu bafði hann lesið,
að þarna væri eittbvað óvenjulegt um að
ræða, og nú höfðu bæði Maims og brytinp
staðfest það. Fyrst datt honum í hug að mr.
Alitee mundi vera brjálaður. Þó Trent væri
flestum öðrum trúaðri á dulræn fyrirbrigði
var hori’úm eigi að síður Ijóst, að það eru
ofl lundveilir menn, sem öðrum fremur
dragast að þeim éfnum. Það voru einmitt
öfgafullir og dómgreindarlitlir áhangendur,
sem voru þess valdandi, að fólk ypti hæði-
lega öxlum, að málefnum, sem nauðsyn
ber til að rannsaka með greind og ná-
kvæmni. Kanske heillaðisl Ahtee af hryll-
ingunum hryllinganna vegna, og kendi sjúkr-
ar ununar við að sjá aðra liræðast Hvers-
vegna kom þeim ekki samari, honum og
dóttur hans? Ilvaða kerlingabækur voru
|)etta um trjen, sem tóku á sig manns-
mynd á nóttunni? ()g hversvegna hafði
brytinn, sem þó virtist vera opinskár, sagl
svo íatt af þvi, sem hann i rauninni þóttist
hafa grun um?
Þegar Trent var kominn á sporið að nýju
æfintýri, hjeldu honum engin bönd. Nú fór
hann hiklaust inn i kaffistofu frú Maims
og bað um kaffi og vöflur. Þar stóð Maims
og nevtti mælsku sinnar lil að sannfæra
konu sina um, að hann þyldi ekki erfiðis-
vinnu vegna gigtarinnar.
„Aldrei hefi jeg bragðað annað eins kaffi
og vöflur,“ sagði Trent brosandi.
„Það segja allir,“ svaraði Maims og von-
aði að samtalið og hugur konunnar hans
mundi komast á aðrar brautir.
„En þetta veitingahús liggur ekki á rjett-
um slað,“ hjelt Trent áfram. „Til þess að
græða peninga verðið ])ið að hafa útsýni
vfir sjóinn. Til hvers kemur fólkið innan
úr landi? Til þess að sjá sjóinn. En hjer
sjer maður ekkert. Núna meðan lítið er
að gera, ættuð þjer að láta manninn yðar
smíða stóran skála hjerna fvrir austan, sem
gæti verið tilbúinn, þegar sumargestirnir
koma.“
Maims varð langleitur þegar hann heyrði
þetta. Hann stóð bak við konuna sína og
gaf Trenl merki um, að liann skyldi ekki
fara út i þá sálma, en Trent glápti á hann
undrandi og spyrjandi, svo að frúin sneri
sjer við til að líta á bónda sinn, sem þegar í
stað reyndi að setja upp blíðubros.
„Nei“, sagði Maims, „það kemur ekki til
mála. Jeg vil ekki að konan mín verði önn-
um kafnari en hún er. Hún hefir nóg ..ð
hugsa.“
„En það hefir þú ekki,“ svaraði hún ön-
ug. Það var mikið til i því sem gesturinn
hefir sagl. Nóg var til af ódýru timbri og
það væri mikil bót í að fá nýja stofu. Þá
gæti hún líka farið að selja ísrjóma, en það
hafði verið áhugamál hennar lengi.
„Það er ágæt hugmynd,“ sagði hún eftir
nokkra umhugsun. „Maðurinn minn er líka
góður smiður, þó að hann sje reyndar seinn.
Og hann hefir ekkert að gera allan vetur-
inn nema að reykja og rabba.“
„Ilann er hraustlegur maður,“ saigði
Trent. „Honum mundi eflaust þykja gaman
að því. Jeg mundi selja upp stóra stofu, ef
jeg væri i yðar sporum. Það mundi sómi að
henni tilsýndar og svo nnmdi jeg mála
hana með sterkum litum, það er svo mikið
tíðkað núna. Og því ekki að selja nýja
hellu á alt húsið? Þá yrði ])að alveg eins
og nýtt!“
Maims rak upp óskiljandi hljóð og
horfði i máttvana vonsku á Trent. Fyr-
ir nokkurum árum hafði Trent verið með
i ráðum um að byggja sæluhús og' gat því