Fálkinn - 05.11.1938, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
Áform enska flugmálaráðuneytis-
ins um að koma á fól almennum
loftvörnum hefir verið mjög vel
tekið. Tuttugu og sex þúsundir
sjálfboðaliða hafa gefið sig fram,
þar á meðal margar konur. Myndin
sýnir nokkrar ungar enskar stúlkur,
sem stunda nám við flugskóla.
AREKSTRARNIR
MILLI RÚSSA OG JAPANA.
Allir muna eftir skærunum sem
urðu milli Rússa og Japana fyrir
nokkrum vikum vegna landamerkja-
ágreinings. Á myndinni sjest rúss-
neskur hermaður á landamærunum
milli Rússlands og Manchukuo.
LEIKKONAN NORA GREGOR,
sem var gift Slarhemberg fursta
hinum austurríska, er nú komin til
Parísar í atvinnuleit. Ætlar hún nú
að ganga í þjónustú leiklistarinnar
að nýju.
ÓGEÐSLEGUR FUNDUR.
Kafari einn var nýlega að störf-
um sínum niður á hafnarbotni i
Kaupmannahöfn. Og hvað haldið þið
að hann hafi rekist þar á? Mann á
hjólhesti vitanlega var maðurinn
dauður. Sennilega liefur kafaranum
brugðið óþægilega í brún, er hann
kom auga á manninn.
SÍGÖJNAKONUNGURINN JAMES I.
hefir snúið sjer til Þjóðabandalags-
ins með beiðni um að það sjái öll-
um þegnum hans, lti miljónum að
lölu, fyrir landnæði. Hjer er konung-
urinn á myndinni.
gefið frú Maims ýms góð ráð og bendingar.
Hann gerði meira að segja teikningar lianda
henni og þegar hann fór var húsfreyjan
önnum kafin að segja bónda sínum fyrir
um, livaða efni hann ætli að kaupa.
Maints hitti ekki Trent fyr en daginn
eftir. Hann har höfuðið hátt og horfði beint
fram eins og liann þættist vera einbeittur
maður, en hinn hnipti í handlegginn á lion-
um og sagði:
„Þetta verður víst strangur vetur lijá yð-
ur. Þjer verðið vist að þræla meira en nokk-
urntíma fyr á yðar aðgerðarlitlu æfi.“
Maims hristi höfuðið dapurlega, en for-
vitnin skein út úr augunum á honum er
hinn hjelt áfram hvíslandi:
„Jeg veit ráð tii þess að koma sjer und-
an þessu, ef þjer eruð ekki gunga.“ Ilann
hallaði undir flatt og mældi sjómanninn
með augunum. „Nei þjer dugið víst ekki til
]æss. Þjer kjósið vísl lieldur að vinna eins
og þræll i allan vetur. Hún sjer vísl fyrir
því, að helgurinn á yður gangi saman. Jeg
hefi ráðlagt henni að þekja húsið með
vöflum, það væri frumlegt. Og svo getið
þjer málað gólfin með kaffinu hennar.“
„Jeg liefi nú aldrei verið taiinn huglaus,"
lautaði hann, „jeg liefi að minsta kosti lært
að hjarga mönnum úr sjávarháska.“
„Er það satt? Það var heppilegt, því að
það eru ekki allir fiskimenn sem kunna
að synda. Jeg verð að lala við yður um al-
varlegt mál, Mainis. Komið þjer uþþ í her-
hergið mitt, þar getum við reykt og þar
lætur konan yður í friði.“
Maims fjekk sjer fyrst einn vindil og svo
annan og naut þess vel að reykja. „Sussu-
jú, jeg fjeksl við björgun. Það var í þá
daga sem þeir völdu fólk, sem vissi hvað
það söng. Jeg bjargaði konunni líka
Það var svoleiðis sem við kyntumst.“
Maims sat lmgsandi um stund. „Hvað
liefi jeg til saka unnið, úr þvi að þjer eruð
að spana hana upp í þetta?“
„Það er yður sjálfum fyrir bestu, Maims,
þjer leggið af og þjer fáið ekki lækifæri til
að reykja og þá verðið þjer laressari. Eign-
ir yðar liækka í verði og þjer dreifið melt-
ingarörðugleikunum yfir miklu stærra svæði
en áður. Segið þjer mjer nokkuð: Yerðið
þjer að jeta vöflurnar hennar og drekka
kaffið hennar í öll mál?“
„Hún er sparsöm. Við jetum ekkert nema
leifar.“
„Jæja, en annars var þetta nú ekki er-
indið. Hve mikils virði er háturinn yðar?“
Eftir nokkra umhugsun sagði Maims, að
hann mundi vilja selja hátinn með seglum
og lítilli vjei fyrir þrjú hundruð dollara.
„Það er ef til vill ekki ósanngjarnt,“
sagði Trent. „Segið þjer mjer nokkuð Ma-
ims. Þjer eruð fæddur lijer og uppalinn,
svo að þjer þekkið sjóinn hjerna betur en
nokkur annar. Hversvegna skyldi ekki vera
hægt að lenda við Frattoney í dag eða á
morgun?“
Maims skýrði itarlega fyrir honum
straumana, vindana og sagði honum frá
öllum slysunum, sem hefðu lilotist af að
reyna þetta. Tveir portugalskir fiskimenn
voru þeir síðustu, sem höfðu druknað við
eyjuna, fyrir tveimur árum. Einhverjir
drengir liöfðu fundið af þeim heinagrind-
urnar vorið eftir.
„Þeim hafði þá tekist að lenda?“
„Já, en báturinn fór í mjel við klettana
og mennirnir dóu úr sulli og kulda. Hvort
sem háturinn er stór eða lítill sogar sjórinn
hann altaf inn í hrimgarðinn. Já, verulega
stórir bátar komast alls ekki að, skiljið
þjer?“
„Ef við reynum báðir, mundum við þa
geta lent við Frattoney?“
„Já, ef við druknuðum ekki,“ svaraði
hann, „en það mundi ekki verða urmull
eftir af bátnum. Jeg mundi ekki leyfa yður
að reyna það á mínum bát.“
Trent tók hrúgu af seðlum upp úr vasa
sínum. „Nei, það yrði minn bátur,“ sagði
hann. Hann rjetti Maims fimtíu dollara.
„Hjerna er ofurlítil fyrirframgreiðsla. Nú
skulum við líta á farkostinn.“
„Bíðið þjer ögn,“ sagði fiskimaðurinn,
„það er hest að kveða greinilega á um
þetta. Ef við lentum við Frattoney — og
það væri kanske ekki ómögulegt — mund-
um við ekki komast burt þaðan í allan vet-
ur. Og hver ætti þá að borga fæði og hús-
næði fyrir mig?“
„Það mundi jeg gera,“ svaraði Trent.
Maims hristi höfuðið. „Jeg þori það
ekki,“ sagði hann, „ekki af því að jeg sje
hræddur um að drukna, því að jeg þekki
sundið og mundi fljóta, en jeg þori það
ekki fyrir konunni.“
„Jeg skil,“ sagði Trent, „yður langar ekki
lil að ganga iðjulaus í allan vetur og jeta
góðan mat og reykja góða vindla, þegar
þjer eigið kost á að strita eins og tugthús-
limur. Látum okkur sjá, það var timbur-
vinna, múrsmíði, málning, gröftur, var það
ekki fleira ?“
„Pípulagning,“ Maims horfði dapur út í
bláinn. „Hún heldur að jeg kunni að leggja
skolpræsi og vatnsleiðslur.“
„Og svo megum við ekki gleyma öllum
viðarköstunum, sem þjer eigið að saga i
eldinn,“ hætti Trent við.
„Hversvegna eruð þjer svo ólmur í að
komast þarna út? sagði Maims.
„Jeg þarf að koma hrjefi til frú Hydon
Cleeve. Mr. Curtis Weld sagði að jeg skyldi