Fálkinn - 19.11.1938, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
VAGNINN BILAÐI EftirMoms.
Vagninn hefði bilað undir
öllum kringumstæðum, livort
sem bílstjórinn liefði verið
drukkinn eða ekki, því að vjel-
in var útslitin með öllu. Vagn-
inn sat fastur við vegarbrúnina
og bann var ekki að hreyfa,
bvernig sem farið var að. Það
var gott að bann fjekk að livíla
sig, gamli skrjóðurinn.
Jæja, liugsaði Parrish,
sama er mjer bvort jeg geng
þenna spöl heim, eða jeg ek.
En. .. .
Hann var órólegur vegna bins
farþegans.
— Afsakið þjer, sagði bann,
og færði sig nær ungu stúlk-
unni, en mjer beyrðist þjer segja
við bílstjórann að þjer ætluð-
uð að taka New York braðlest-
ina bjá Five Pondes. En jeg
get alveg fullvissað yður um
að vagninum verður ekki fram-
ar mjakað úr sporum. Þjer get-
ið ekki náð í lestina. Jeg vona
að yður mislíki ekki, þó að jeg
spyrji livað þjer ætlið nú að
gera.
— Hvað er langt til Five
Pondes? simrði bún.
— Tuttugu mínútna akstur,
minst. En litla stöðin er tóm
nema á lestartíma. En J)að þýð-
ir, að stöðvarstjórinn lileypir
yður ef til vill inn og lætur
yður sitja J)ar í biðstofunni til
morguns, ef J)jer bafið þrek lil
að fara þangað gangandi. Jeg
ætla að ráða yður til ])ess að
koma með mjer — jeg bý svo
sem 10 mínútur hjeðan —- svo
skal jeg sjá um að yður verði
skotið til Five Pondes á
morgun.
Hið ákveðna augnaráð sem
hún gaf honum, þegar hann
bauð henni húsaskjól, gerði
bann vandræðalegan.
— Jeg tel mjer skylt, að segja
yður að tillaga mín er sú eina
sem vit er í, hjelt bann áfram.
Hjerna á miðjum Jjjóðveginum
getið þjer ekki biðið. Ög að
sitja á börðum bekk í stöðinni
í alla nótt. . . .
Unga stúlkan beit á vör!
Hann bætti við nokkru glað-
legri:
— Þar sem ekki er um aðra
útgönguleið að tala, verðið þjer
að koma með mjer. Það er það
besta, sem þjer getið gert.
Að þessu mæltu tók Parrish
ferðatösku ungu stúlkunnar og
gekk af stað. Hún kom í bumátt
á eflir. Ilún svaraði spurning-
um bans stuttaralega. Vegur-
inn var vondur og þungfær.
Öðru hvoru brasaði bún um
stein, eða þá hún hægði á sjer
til að líta i kring um sig. Þau
gengu lengra og lengra inn í
skóginn. Vegurinn lá upp í mót,
altaf í gegnum Jíjettan skóg.
Alt í einu nam ungi maðurinn
staðar við blið eitt og beið þess
að liún drægi hann uppi. Þrátt
fyrir alt stóð liún kyr, mjög
forviða. I fallegum garði stóð
bvítt bús og í kring um það
bvít rimlagirðing.
— Þetta er búsið mitt, sagði
bann.
— Svo-o-o, sagði hún, en livað
J)að er fallegt!
Þau hertu gönguna og komu
að fallega, bvíta húsinu. Rósa-
ibnur barst að vitum J)eirra frá
stórum röðum af rósarunnum.
Rökkrið færðist yfir, og stór
bleikur máni gægðist bak við
trjákrónurnar í binum endan-
um á garðinum.
Hann gelck á undan henni
upp tröppurnar og nam staðar
á efstu tröppunni til þess að
bíða eftir henni.
— Gott kvöld, sagði bann við
einbverja veru, sem lineigði sig
fyrir þeini, og kom á móti þeim
í sama augnabliki. — Þetta er
Chi, þjónn minn, sagði liann við
ungu stúíkuna. Kínverjinn kom
nær, tók við tösku ungu stúlk-
unnar af búsbónda sinum og
opnaði dyrnar á stofunni í fulla
gátt.
— Yndislegt, sagði unga stúlk-
an. —
— Það gleður mig að yður
líst vel á beimili mitt, sagði
Parrish. Hann sneri sjer að
þjóninum: — Miðdagur eftir
bálftíma.
Þjónninn bvarf á augabragði.
— Jeg skal sýna yður ber-
bergið yðar, sagði Parrisb. Þjer
skuluð fá bláa herbergið af því
að þjer hafið blá augu.
Hann gekk á undan lienni
upp stiga og gegn um bjartan
og rúmgóðan sal.
— Þjer hafið enga herbergis-
þernu bjerna, því miður, sagði
Parrisli dálítið glettinn.
— Jeg er vönust J)vi að bjálpa
mjer sjálf, sagði liún. En J)ví
miður get jeg ekki skift um
föt fyrir miðdaginn.
— Hversvegna ekki, sagði
bann. Jeg skal sækja mandarín-
kápuna mína. Hún er bæði fall-
eg og J)ægileg. Og hringið þjer
bara, ef yður vantar eittbvað.
Chi getur alt mögulegt, ef hann
bara vill.
Rorðstofan var eins og eitt
haf af daufu ljósi, sem endur-
kastaðist frá silfurhlutum og
mahognyhúsgögnum.
-— Að hugsa sjer, sagði unga
slúlkan og strauk bendinni
mjúklega yfir mandarínkápuna,
sem var úr bláu silki. — Að
bugsa sjer að Billy spáði að
þessi ferð mundi enda illa. Mjer
finst að jeg bafi baft ágæta
ferð, sagði hún og leit á gest-
gjafa sinn glampandi augum.
— Billy ? Hver er Billy?
— Hann er ungur maður,
sem jeg var trúlofuð.
— Yar? —
— Já, en mjer fanst rjettast
að bætta við bann, og ljet verða
af því áður en jeg fór í ])essa
ferð. Sjáið þjer til, síðan jeg
ásetti mjer að verða fræg —
og afla mjer hamingju, befir
Billy altaf spáð því að fara
mundi illa fyrir mjer.
— Nú, þjer voruð á leið til
bamingjunnar, þegar bíllinn
bilaði.
— Já, ef jeg liefði náð í lest-
ina, þá hefði nú alt verið gott
og blessað. Nú veit enginn
bvermg fer. Þessvegna er jeg'
í vondu skapi.
- Nú, og livað ætlið þjer svo
að gera, þegar þjer komið til
New York?
— Jeg ætla að verða leikkona.
— Þjer eruð ef til vill ráðin?
spurði bann ofur rólega.
— Nei, en jeg liefi loforð. Það
liggur svoleiðis í því að í fyrra
sýndum við leik i bænum, þar
sem jeg átti heima. Þektur leik-
hússtjóri frá New York, sem
borfði á leikinn, var svo ánægð-
ur með mig, að bann bauðst tii
að gera samning við mig. Og
nú er jeg á leið til bans.
— Þó svo að þjer verðið mik-
il leikkona, munuð þjer þó iðr-
ast þess að þjer yfirgáfuð heim-
kynni yðar, — sagði Parrisb.
— Þá get jeg snúið við,
Hann hristi liöfuðið.
— Maður getur aldrei snúið
við. Maður getur aðeins sjeð
eftir.
— Mjer finst að þjer sjeuð of
ungur til að líta svo dökkum
augum á lífið, sagði bún blæj-
andi. —
— Hann ypti öxlum, og skifti
svo um umtalsefni.
— Það er ekki oft sem jeg
bef gest, sagði bann, og jeg er
glaður yfir því að þjer eruð
hjerna. En þvi miður verð jeg
nú að tala um bversdagslegri
hluti. Ef þjer ætlið að ná Five
Pondes á morgun nógu snemma
til þess að komast með tíu-brað-
lestinni, þá verðið þjer að fara
á fætur um sólarupprás. Bíllinn
minn er í viðgerð, svo að jeg
get ekki ekið yður í honum. En
samt skal jeg sjá um að þjer
komist til stöðvarinnar með
sæmilegu móti, ef jeg fæ ein-
bvern vagn til að aka yður í.
— Þá er besl að jeg fari i
rúmið, sagði bún i kvörtunar-
róm. —- Það var leiðinlegt, því
að við höfðum það svo skemti-
legt saman.
— Sváfuð þjer vel Hafið þjer
gengið frá töskunni? Eftir 20
mínútur kemur vagninn, sagði
liann er þau höfðu boðið hvort
öðru góðan daginn.
— Eftir 20 mínútur.
Hann leit á hana.
— Jeg vikli að þjer yrðuð
bjerna altaf, sagði bann lágt.
— Akið þjer mjer sjálfur?
Það gerið þjer, vona jeg, sagði
bún án þess að láta á sjer skilja
að bún befði heyrt orð bans.
— Nei, sagði bann snögt.
Hún liorfði einkennilega á
bann.
— Það getur skaðað nafn
yðar og frægð, sagði liann. —
Gorricb, bílstjórinn, var alt of
drukkinn i gær til að sjá að
þjer fóruð með mjer heim. Chi
einn veit að þjer hafið gist lijá
mjer í nótt. Þegar þjer komið
til Five Pondes, skuluð þjer
ekki kaupa farmiðaim á stöð-
inrti, en fara beint til lestarinn-
ar, þá þarf enginn að sjá vður.
llún kinkaði kolli. Já jeg
skil. — t
— Og nú skulum við borða
morgunverðinn. Það er leiðin-
legt livað við höfum nauman
tíma. Það verður tómlegt þegar
]>jer eruð farin.
Þegar vagninn nokkrum mín-
útum síðar ók að búsinu, stóð
Parrish við lilið hennar á breiðu
tröppunum.
— Haldið þjer að foreldrar
yðar liafi beyrt hvernig fór með
bílinn. Látið mig bafa utaná-
skriftina yðar, þá skal jeg skrifa
til þeirra og skýra málið fyrir
þeim. —
— Jeg á aðeins móðir, svar-
aði hún, og hjerna er utaná-
skriftin liennar. Hún tók pappír
og penna upp úr handtöskunni
sinni og skrifaði nokkur orð.
— Og ef til vill sendið þjer
mjer nokkur orð frá New York,
þegar þjer hafið komið yður
fyrir og segið mjer hvernig
yður gengur? IJún kinkaði kolli.
— Þjer eruð svo lík stúlku,
sem jeg þekti, sagði bann, um
leið og liann lijálpaði henni upp
í vagninn. Hún var unnustan
mín. Hún var fallegasta konan
i heiminum, þangað til. .. . En *
nú verðið þjer að braða yður
ef þjer ætlið að ná í lestina.
— Þangað til bvenær? spurði
bún. —
— Þangað til jeg sá yður,
sagði bann.
Ökumaðurinn greip til svip-
unnar og vagninn þaut af stað.
Parrish bafði ekki haldið að
bann gæti fengð svo ákafan
bjartslátt. Hann skrifaði nokk-
ur orð á nafnspjaldið sitt og
fjekk það yfirumsjónarmanni
Ieikhússins, og skömmu siðar
kom boð frá ungfrú Strang-
ways, að liann væri velkominn
í stúkuna hennar eftir fyrsta
þátt.
Þau mættust eins og gamlir