Fálkinn - 19.11.1938, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
vinir, sem höfðu þekt livort
annan lífið alt.
Þakka yður fyrir brjefið eða
öllu heldur það sem var í stað-
inn fyrir brjef, sagði hann. En
þjer gleymduð að senda mjer
utanáskriftina. Svo að jeg varð
að snúa mjer til leikhússins til
þess að finna yður.
— Æ, sagði hún, og það brá
fyrir forvitnisglampa í augun-
um á lienni.
— Jeg verð að hyrja á því að
óska yður til hamingju með
dugnaðinn. Hamingjan liefir
verið yður hliðlioll.
Hún kinkaði kolli.
— Og eruð þjer nú ánægðar
ir.eð árangurinn?
— Það er i öllu falli betra en
ganga illa. .Ekki satt? svaraði
hún ofur hlátt áfram.
Auðvitað er það, sagði
hann. En jeg var forviða á sjálf-
um mjer einn daginn með því
að jeg óskaði, að þjer gerðuð
eitthvert glapþaskot á leiksvið-
inu. Og að þjer yrðuð neyddar
til að hverfa aftur heim, og að
vagninn bilaði rjett lijá heimili
mínu, svo að þjer yrðuð neydd-
ar til að lieimsækja mig. En þvi
miður sje jeg, að alt gengur
móti óskum mínum. Þessi leik-
ur gengur sennilega allan vet-
urinn.
— Já, það lítur helst úl fyrir
]>að. Það er gamanleikur.
Hún stóð upp og rjetti hon-
um höndina. —- Nú verðið þjer
að fara. Jeg þarf að hafa fata-
skifti.
— Má jeg koma aftur eftir
annan þátt ?
— Þvi miður, það er ekki
hægt.
Það *greip hann afhrýði og
vonirnar sviku hann.
— Hvenær fæ jeg að hitta
yður aftur?
— Yegna þess, hve góðir
kunningjar við erum, þá getið
þjer tekið mig með til kvöld-
verðar eftir sýninguna.
— Þakka yður fyrir. Jeg er
mjög glaður yfir því.
Parrish elskaði sveitina og
kyrðina heima hjá sjer, jafnvel
á veturna, en alt í einu var það
crðið honum nauðsynlegt að
dvelja nokkurn tíma i New
York.
Einri dag spurði hún hann
hreinskilnislega að því livers-
vegna liann dveldi í borginni,
þar sem hann væri altaf að
raupa af sveitinni.
— Við slíkri spurningu gæti
jeg svarað mörgu, sem ekki er
satt, sagði hann, og horfði fast
i augun á henni. En í stað þess
ætla jeg nú að segja eins og
er. Það er vegna yðar.
Hún leil niður.
— Og nú langar mig að vita
hvað þjer ætlið að gera hegar
misserið er úti, hætti hann við.
— Jeg hef hugsað mjer að
leigja lítinn skála niður við
ströndina, og livíla mig til næsta
misseris.
— En jeg — hvað ætlið þjer
að gera við mig? spurði hann.
Hún brosti. — Jeg hafði hugs-
að mjer, að þjer kæmuð aftur
til New York á næsta misseri,
og að við höfum það þá jafn
skemtilegt og núna.
— Jeg skil, sagði hann. IJöf-
uðið á yður er fult af novellu-
romantik, og þjer haldið að
framgangur yðar við leikhúsið
sje nógur til að gera yður ham-
ingjusama. Og að ungur maður
sje einkis virði. Þjer ætlið að
fórna mjer fyrir leikhúsið.
Þjer ætlið þó ekki að láta
mig hætta. . . .
Auðvitað. Hvaða ánægju
liafið þjer af leikhúsinu? Hvað
er það fyrir yður?
— Hingað til — tvö hundruð
dollarar á mánuði, svaraði hún.
— Og svo fáið þjer ef til vill
þúsund. Og svo? Farðinn eyði-
leggur andlitið á yður. Þjer
skiljið ef til vill við nokkra
menn, sem vegna lifnaðar yðar
geta ekki gert yður liamingju-
sama. Og svo kemur að því að
þjer saknið heimilis. Og loks
endar með því að leikhússtjór-
inn lætur yður hafa ljeleg hlrit-
verk.
Hún hló að ákafanum í hon-
um. —
— Jeg sje eftir að jeg var svo
kurteis við yður, þegar þjer
voruð heima lijá mjer. Jeg sje
eftir að jeg tafði ekki för yðar.
Að jeg hjelt yður ekki eftir
í staðinn fyrir að bjóða yður
vagn til stöðvarinnar. En bíðið
þjer við.
Hún hló gletnislega framan
í hann
— Það voru misserislok
við leikhúsið og liann kom til
þess að kveðja hana.
Hjálpi mjer, liugsaði hún. Það
er sami bílstjórinn og seinast.
En hann er þó altaf ódrukkinn
núna.
Þegar vagninn var kominn
hálfa leið til Five Pondes, stans
aði hann alt í einu og kiptist
til. Vagnstjórinn þaut út og at-
hugaði mótorinn um stund, opn-
aði síðan vagndyrnar um leið
cg hann sagði: — Afsakið þjer
imgfrú, en mótorinn er i ein-
hverju ólagi. Við komumst ekki
lengra.
Ungfrú Strangways var eini
farþeginn. Forviða rauk hún
út úr bílnum, og liún varð þess
vör að híllinn hafði bilað ná-
kvæmlega á sama slaðnum og
bíllinn forðum, þegar hún lenti
Iijá Parrish.
— Jeg held að engin önnur
ráð sjeu fyrir yður en að fara
til herra Parrish og fá lánaðan
bilinn hans. Þjer gangið veginn
beint áfram, farið inn á göt-
una sem liggur gegn um skóg-
inn við beygjuna, el' þjer gerið
þelta þá verðið þjer ekki nema
tiu mínútur. Jeg skal bera far-
angurinn.
Hún kinkaði kolli og leit undr
andi í kringum sig.
— Þenna veg, sagði Gorrich,
um leið og hann kinkaði kolli.
Ekki gat liún staðið þarna.
Best var að fara strax af stað.
Hún rataði vel. Þegar hún var
að ljúka upp grindinni opnuð-
ust dyrnar, og Parrish kom í
ljós. Hann rjetti henni höndina
brosandi og bauð hana vel-
komna. Bak við hann sá hún
gesti. Alt í einu hrópaði hun
ofsakát: — Mammal Mamma —
hjerna. Hvernig getur þetta
verið? Hún leit á hana eftir-
væntingarfull.
— Sjáið þjer nú til, sagði
hann, jeg hugsaði með mjer að
cf bíllinn nú bilaði, þá væri
skemtilegra að hafa hjer ein-
hverja gesti. Jeg skrifaði móður
yðar og bað hana um að koma.
Og auk þess bauð jeg nokkrum
virium eins og þjer sjáið. Svo
að þjer gætuð gisl hjer án þess
að mannorð yðar væri í hættu.
Svo að þjer hafið þá látið
bílinn.... Það er lagleg saga.
Jeg liefi ástæðu til að verða
reið.
— Já, jeg get ekki neitað því.
Hún brosti.
Og nú vil jeg bjóða yður
stöðu hjelt liann áfram, jeg vil
bjóða yður hlutverk fyrir lífið.
Hjerna hjá mjer. Vertu konan
mín. Jeg fullvissa yður, að það
er hlutverk sem er miklu
skemtilegra en. .. .
Hún lagði liöndina á munn-
inn á honum, og hann kysti
hana.
Og hönd í hönd gengu þau
inn til hinna og alt \ór eins
og það átti að fara — um kvöld-
ið var haldin trúlofunarveislan
þeirra.
Svíar verða
allra manna elstir.
Samkvæmt alþjóða hagskýrslum
um verslun og viðskifti er Metro-
politan- vátryggingarfjelagið í Amer-
iku stærsta fyrirtækið í heiminum.
Fjelag þetta hefir 40.000 manns i
þjónustu sinni og 20 miljónir Banda-
ríkjamanna eru líftryggðir í því.
Fjelagið hefir aðalstöð sína í tveim-
ur skýjakljúfum, sem standa livor
andspænis öðrum og eru þrjátíu
hæðir. Á öðrum skýjakljúfnum er
turn, nákvæm eftirmynd af kampan-
ílunni í Venezia.
Eitt af því merkilegasta, sem þessi
iiús hafa að geyma eru likindaút-
reikningar þeir, sem fjelagið lætur
gera og ákveður iðgjöldin eftir.
harna er mannsæfin reiknuð út upp
á dag, að kalla má. Reikningar
þessir sýna, að konur verða að
meðaltali fjórum árum eldri en
karlar. Þeir sýna og, að Ný-Sjálend-
ingar verða eldri en nokkur önnur
þjóð í heimi. Karlmennirnir verða
að meðaltali 64 ára en meðalæfi
kvenna er 68 ár. Af Evrópuþjóðum
eru það Svíar, sem komast lengst í
áttina til Metúsalems. í Sviþjóð verða
karlmennirnir að meðaltali 61 árs,
en kvenfólkið 63% árs. Meðalæfi
karla i Bandaríkjunum er 59 ár, en
kvenna 61. —
En svo vikið sje í öfuga átt þá
sýna skýrslurnar, að hvergi er með-
alæfin jafn stutl og hjá Hindúum,
nefnilega aðeins 22 ár. Stafar það af
hinum stórkostlega barnadauða í
Indlandi, sem mest kemur af van-
þekkingu þjóðarinnar og dæmalaus-
um sóðaskap. En þó er þessi með-
alæfi löng í samanburði við það,
sem var hjer i Evrópu á Miðöldum.
Þá var meðalæfin 6 ár, af sömu á-
stæðum og í Indlandi nú.
Þessar skýrslur sýna og áhrif
starfsins á æfilengdina. Af öllum
stjettum verða prestar ensku þjóð-
kirkjunnar langlifastir. Það er mik-
ill munur á iðgjaldinu fyrir anglik-
anskan prest og fyrir knæpueiganda
í Ohio, því að þeir eru mjög skamm-
lifir, og muri ástæðan vera sú, að
þeir fái sjer of oft í staupinu; með
gestum sínum. Annars eru banka-
stjórar, hændur og kennarar með
allra langlifustu mönnum, en raf-
magnsfræðingar, námuverkamenn og
sjerstaklega kafarar verða skamm-
lifir.
400 Stradivarins-fiðlur.
Stradivarius-fiðlurnar gömlu taka
enn fram öllum öðrum fiðlum sem
gerðar hafa verið og þrátt fyrir alla
tækni nútímans og sífeldar tilraunir,
hefir ekki tekist að gera fiðlur, sem
standa þeim jafnfætis, og eru þó
liðin á þriðja hundrað ár síðan
þær voru smíðaðar. Fiðlur þessar
eru þó mjög misjafnar að gæðum
og fer verðið eftir því. Dýrast hefir
Stradivarius-fiðla verið seld á 200.-
000 mörk, en venjulegt verð á þeim
er 20 til 40 þúsund krónur.
Það er talið, að Stradivarius hafi
smíðað nálægt 400 fiðlur, sem enn
eru til, en margar eru vitanlega
farnar forgörðuin. Þessi fiðlusmið-
ur, Antonio Stradivari, var uppi
1644—1737 og er talið að hann hafi
smíðað 1100 fiðlur. Synir hans tveir
aðstoðuðu hann við smíðarnar og
auk fiðlanna smíðuðu þeir ýms
önnur strokuhljóðfæri, svo sem
mandolín, gítara og cello.
37.400 krönur
fyrir klukkutimann.
Skemtiskipið „Reliance" frá Ham-
hurg-Ameríku-linunni, sem kemur
hingað á liverju sumri, var statt í
skemtiferð í Trondhjem 19. júní
síðastliðinn. Gerði ofsaveður meðan
skipið lá þar, svo að önnur akkeris-
festin bilaði. Óttaðist skipstjórinn
að skipið mnndi reka á grunn og
bað þessvegna annað skip, sem Iá
skamt frá, um aðstoð. Skip þetta
var „Prinsesse Ragnhild“ frá Nord-
enfjeldske Dampskibsselskab. Brá
„Prinsesse Ragnhild“ við skjótt og
kom „Reliance“ í örugt lægi.
Þetla gerðist á tæpum fimm klukku-
tímum.
Nú hafa samningar farið fram um
björgunarlaunin milli eiganda og
vátryggjenda „Reliance“ og Norden-
fjeldske. Náðust samningar, án þess
að leila þyrfti dómstólanna, um það,
að Hamburg-Ameríka-línan greiddi
Nordenfjeldske 187.000 krónur í
björgunarlaun. Það verða um 37.-
400 krónur um tímann!
Dómarinn: — Hve margt fólk er
heima hjá yður?
Ákærði: — Það er engin mann-
eskja lieima — allir úti.
— Jeg á við hve margir hafi sofið
á heimili yðar í nótt.
— Enginn, því að konan mín var
með tannpínu.