Fálkinn - 19.11.1938, Blaðsíða 12

12
F Á L K 1 N N
WYNDHAM MARTYN: 19
Manndrápseyjan.
þig a5 verða kennarafrú, barnið gotl. Þú
spillir allri lians framtíð.“
„Hvernig þá?“ spurði Phyllis.
„Það vantar rólegt broddborgarablóð i
þig. Þjer hentar ekki að eiga heima i heima-
vistarskóla, umgangast aðra kennara og slá
yfirboðurunum gullhamra. Þú ert of óstýri-
lát og kát til þess. Það væri tilraun, sem
jeg hefði igaman af að sjá úrslitin á. Jeg
mundi verða að safna kröftum til þess að
undirbúa ráðahag nr. tvö fvrir j)ig undir
eins.“
„Fólk segir að æskan hafi enga hugsjón
nú á tímum, en mjer finst það vera j)ið,
kaldlynda gamla fólkið, sem ekki hefir
neinar hugsjónir. Þú ert orðin svo gömul,
langamma, svo
„Jeg ætla mjer að lifa lengi ennþá,
barn.“
„Mr. Ahtee segir að það sje altaf fyrir
síngirni, sem fólk reynir að stia þéim sem
uniíást, í sundur,“ sagði Phyllis. „Lang-
amma, neyddir þú móður mína til þess að
hryggbrjóta Russel Periton? Jeg veit að
benni ])ótti vænt um hann.“
„Jæja, svo j)að er þá svo komið, að jeg
á að fara að standa j)jer reikningsskap af
gjörðum mínum. Gott og vel, móðir þín
elskaði hann — það var vist um ])að. En
ástæðan til að jeg fjekk hana til að giftast
Dick Cannell, var ekki sú, að hann væri
ríkari. Rjetta ástæðan var sú, að þetta Peri-
tonsfólk var svoddan fantar. Russel var
rekinn úr skóla af þvi að hann misþyrmdi
drengjum. sem voru enn minni en hann.
Vinnumaður einn sagði mjer, að einu sinni
hefði Russel orðið svo reiður, er hann tap-
aði veðmáli á hesti, að hann barði hestinn
þangað til hann drapst.“ Augu kerlingar-
innar skulu neistum. „Móðir hans bað mig
um að segja ekki neinum þetta, og af því
að liún var hálfvitlaus trúarvingla, veik og
komin að dauða þá lofaði jeg henni því.
En jeg hafði gát á honum. Þesskonar grimd
er náskvld brjálæðinu og jeg einsetti mjer,
að móðir þín skyldi ekki líða kvalir undan
því. Þig grunar ekki, þrátt fyrir alla upp-
lýsingu, livað kona getur kvalist í sambúð
við slíka menn. Þeir eru kallaðir „sadisl-
ar“, eins og þú kanske hefir heyrt. Jeg er
engin fyrirmynd, en jeg hefi aldrei níðst
á mállausum skepnum- Jeg fór til húslækn-
is Perilons og neyddi hann til að segja
mjer sannleikann, og, hann sagði að Russel
væri ekki alveg með öllum mjalla, en hann
væri svo snúinn, að það væri ómögulegt að
láta setja hann í gæslu. Hann mundi verða
grimmur og hefnigjarn alla sína æfi, jafn-
vel þó hann gæti verið skemtinn i lali og
aðlaðandi og greindarlegur. Læknirinn
sagði að það væru margir slikir menn i
veröldinni. Það kemur fyrir að þeir verða
hamslausir af reiði og drepa þá, sem þeir
reiðast við. Það var þessi maður, sem mjer
var halhnælt fyrir að jeg hefði stíað frá
móður þinni. Mjer datt vitanlega ekki í lnig
að segja frá ástæðunni, þvi að jeg hafði
lofað að þegja. En jeg heyrði svo margt
annað, sem jeg notaði sem ástæðu. Það
dugði ekkert að segja móður þinni sann-
leikann livað þá öðrum. Hún hefði ekki
trúað mjer. Hún liefði þá máske aðvarað
hann og hann var svo lævís, að liann hefði
þá leynt skaplesti sínum ennþá hetur. Þeg-
ar hann loksins komst að því að það var
jeg sem spilti fyrir honum, sagði hann
hvernig hann ætlaði að hefna sín ef hann
fengi tækifæri til þess. Jeg mundi hafa
haldið, að hrjálaður maður eins og hann
hefði umhverfst al' vonsku og ausið yíir
mig skömmum. En hann var nógu sjeður
tii ])ess að leyna vonskunni og talaði ró-
lega. Hann sagðist ætla að nola það sem
eftir væri æfinnar til þess að koma fram
liefndum við mig. Jeg fer ekki oft i kirkju,
en jeg mundi fara þangað með frómu og
þakklátu hjarta ef jeg heyrði látið hans.“
Hafi frú Cleeve búist við þakklæti ])á
hefir hún orðið fvrir vonbrigðum.
„Þú hlýtur ])á að vera því mótfallin að
jeg giftist Tlugh Elmore,“ svaraði Phyllis.
„Allir segja að liann hafi drabhað meira en
nokkur annar, og jeg hefi aldrei heyrt nokk
urn mann segja vinsamlegt orð um föður
hans. Mr. Ahtee segir, að hvert hneykslið
hafi rekið annað hjá honum áður en hann
giftist. Það er sagt að ljómandi falleg
skautamær frá ,Palace de Glace4 í Berlín,
hafi drepið sig útaf honum.“
„Jeg skil ekki hvernig Ahtee getur vitað
það, en annars er það satt. Mr. Elmore var
karl í krapinu, óstýrilátur svaði, en alveg
heill á sönsunum. Það er munur á honum
og brjáluðum mönnum eins og Russel Peri-
ton. Jeg get haft i fullu trje við hvern ó-
brjálaðan mann, en þegar brjálæði skín út
úr augunum og nær valdi á manninum þá
verð jeg hrædd við hann og því er mjer
engin launung á. Hugh er óbrjálaður en
hefir verið skemdur með eftirlæti. Væri jeg
i þínum sporum mundi jeg sjá til að hann
hjeldi áfram með polo og tennis eftir að
hann giftist,“ frú Hydon Cleeve brosti,
„eða er þjer enn alvara að þrengja þjer
inn á mann, sem sýnir svo greinilega, að
hann vill hvorki heyra þig eða sjá? Kæra
barn, ])ú ert ung ennþá!“
„Jeg er ógæfusöm,“ leiðrjetti stúlkan
liana.
Hún gekk austur á eyjarbrún en þar er
altaf gola. Langt i fjarska sigldu skip hjá.
Henni höfðu altaf fundist skipin vera eins
og fangelsi, en í dag fanst henni lífið um
borð hlyti að vera frjálslegt, ljett og kátt,
í samanburði við líf hennar á Manndráps-
ey.
I þessum dapurlegu hugleiðingum kom
hún að bugðu á veginum og kom alt í einu
auga á Barton Dayne, sem sal á stórum
steini og starði út á sjóinn. Hann hrökk
við er hann kom auga á hana og stakk
vasabók á sig. Hún var í þröngum bláum
prjónabol og stuttu pilsi. Honum fanst hún
fríkka með hverjum degi. Upp á síðkastið
höfðu þau jafnan talað um alt nema það
sem þeim bjó í brjósti, en í dag sagði Phyl-
lis all i einu.
„Hversvegna ætlið þjer að taka doktors-
próf?“
„Jeg verð að sjá mjer fyrir lífsstarfi og
nú hefi jeg lnigsað mjer að verða kennari.“
„Þjer sögðuð mjer einu sinni, að þjer
byggjust við, að mr. Elmore mundi fá vður
i fjelag við sig.“
„Hann sagði það. En jeg hefi engan skrif-
legan samning. Jeg hef g'otl kaup og hann
skuldar mjer ekki neitt.“
„Þjer vissuð þá, að það mundi verða vð-
ur dýrt spaug þegar þjer lúskruðuð Hugli
litla. Hversvegna urðuð ])jer svona reiður?“
„Hann reyndi að kyssa yður.“
„Hann kysti mig, eigið þjer við.“
Dayne varð ergilegur. „Hversvegna segið
þjer það ?“
„Doktor i heimspeki verður að kunna
stjórn á ska])i sinu.“
„Svei allri heimspeki,“ sagði hann reið-
ur. „Þjer vitið vel hversvegna jeg tók í
Iurginn á Hugh. Jeg aðvaraði hann.“
„Ekki höfðuð þjer neinn rjetl til að að-
vara hann.“
„Phyllis,“ sagði hann biðjandi. „Þjer ger-
ið mjer svo erfitt fvrir.“
„Það gleður mig. Aðrir gera mjer líka
erfitt fyrir.“
„Jeg verð víst aumi kennarinn," sagði
hann, „úr þvi að jeg er svona hráður. Jeg
hefði ekki átt að leggja hendur á Ilugh, en
jeg afbar ekki að horfa á, að liann ætlaði
kí
„IJvað gat það gert yður til? Haldið þjer
kanske að við ætlum að giftast?"
„Já, jeg geri ráð fvrir þyí,“ sagði hann
þreytulega. „Það eru ekki allir, sem geta
hafnað veraldlegum gæðum í þessum
heimi. Sennilega trúa ekki einu sinni skáld-
in á óstina, þó þau yrki um hana.“
Phyllis seltist á stein og kveikti sjer í
sigarettu. Innri rödd hvislaði að henni að
ef liún vildi bjarga lífsgæfu sinni þá yrði
hún að gera eitthvað til þess sjálf. Fullyrð-
ing frú Cleeve við Dayrie, að hann bakaði
Phyllis raunir með því að giftast henni,
liafði haft djúp áhrif á manninn. Hann
hafði æst sig upp i að kveljast hennar
vegna. Frú Cleeve hafði talað svo skyn-
samlega hún hafði verið alveg laus við
drambið og yfirlætið,þegar hún sór og sárl
við lagði, að sjer gengi aðeins til að gera
það sem Phyllis væri fvrir hestu, og eins
þegar hún spurði hann ofur rólega um
hvorl hann vissi hvað það kostaði, hitt og
þetta smávegis, sem Phyllis gæti ekki án
verið. Hann vai'ð að játa að liann hafði
ekki hugmvnd um það. Faðir hans var fá-
tækur prestur, sem liafði gefið fátækum
það sem liann gat án verið, og gleymt börn-
um sínum. Nú var hann gamall og las-
burða. Móðir hans hafði aldrei talið þörf á
neinu óhófi. Afleiðingin af samtalinu við
frú Cleeve liafði orðið sú að hann, sem frá
því á skólaárunum liafði verið vanur að
lelja sig sjálfsagðan leiðtoga í sínum hóp,
fann sig nú vera fátækan vesaling, sem hefði
gerst svo djarfur að líta á stúlku, sem var
hátl yfir hann liafin.
Og nú sat hún þarna, bláklæddur freist-
arinn, og honum fanst alt hringsnúast fvr-
ir sjer.
„Þjer liafið forðast mig upp á siðkastið,“
sagði hún. „Hversvegna ?“
„Hvernig spvrjið þjer? Þjer hafið aldrei
spurt mig hvaða efni jeg hefi valið mjer í
doktorsritgerðina mina. Jeg skrifa um lífið
i sjónum. Hafið þjer aldrei liugsað út í það,
að það er ýmislegt merkilegt við dýralifið
í sjónum, sem ekki er nein hliðstæða til á
þurru landi eða í loftinu?“
Phyllis leil forviða á hann. Hvað áttu
svona svör að þýða hjá honum, sem fyrir