Fálkinn - 19.11.1938, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
Vorregn .......
Framh. af bls. 5.
lítið. Menn kvarta yfir óliðtæk-
nm og kraftlitlum kennimönn-
um, setja út á presta sína og
finna að, en biðja lítið fyrir
þeim. Menn kvarta yfir spiltum
hugsunarhætti en hugsa samt
einnig illa til náungans og fylla
þann flokkinn, en biðja lítið.
Menn vilja að lieimurinn verði
góður, en vilja ekki verða góðir
sjálfir. Iivernig má þelta hless-
ast? — Ef margir litlir lækir
renna í eina á, þá verður hún
seinast mikil. El' illhugur seitl-
ar út úr liugum og hjörtum
margra manna, þá verður and-
rúmsloftið oeinast þrungið af
illhug, kulda og andlegri ólyfj-
an, sein sýkir út frá sjer. Hatur
þarf að breytast í bróðurhug og
bænarhug, sundurlyndi í sam-
úð, og flokkadráttur í friðsam-
lega samvinnu.
„Biðjið drottin um regn. Hann
gefur haustregn og vorregn á
rjettum tíma. Helliskúrir og
steypiregn gefur hann þeim,
lwerri jurt vallarins.“ — „Hverri
jurt.“ Þetta er hrýnasta þörf
fjelagslífsins: andi Guðs — andi
friðar og kærleika inn í liverl
einasta mannshjarla og hverja
einustu manns sál. — „Þá barns
legt hjarta biður, hans blessun
streymir niður.“ —- Fyrirheitið
er gefið „hverri jurt vallarins11
- hverri einustu mannssál.
Haustregnið — Guð kraftar-
ins og kærleikans að verki í sál-
um manna, eins og fyrstu læri-
sveina Krists, getur hrundið af
stað andlegri byltingu, sem
hjargar þjóðunum frá blóðugum
hyltingum og stríðum, og látið
aftur renna upp blómaöld og
sanna gullöld guðsharna á jörðu.
— Ekkert annað kemur þessu
lil vegar.
Stærsti fáni, sem nokkurn tíma
hefur verið búinn til er í New York.
Kostaði hann níu þúsund krónur
og er flatarmál hans 9300 m2.
Nýfæddur ungi af tveggja metra
hárri kengúru er ekki nema 2 cm.
langur.
GREIFINNA HAUGWITZ REVENT-
LOW í FENEYJUM.
Greifinna Barbara Haugwits Revent
low, erfinginn að Woolworth mil-
jónunum sjest hjer þar sem hún er
að stíga á land i Feneyjum, en þar
ætlar hún að dvelja um tíma og
hvíla sig eftir hjónaskilnaðarmála-
ferlin.
ÞJÓÐARMINNISMERKI í PRAG.
Hin mikla þjóðhöll í Ziskaberg í
Prag, sem Masaryk lagði hornstein
að árið 1928, var vígð í sumar.
Þessi mikla bygging er reist tii
minningar um sjálfstæði Tjekkosló-
vakiu 1918. í höll þessari er gerl
ráð fyrir að allir mestu afburða-
menn Tjekka verði grafnir.
mánuði hafði verið svo hlátt áfram og'
skemtilegasti pilturinn, sem hún hafði fyr-
ir hitt?
„Er það líf fiskanna, sem þjer eruð að
lala um?“ spurði liún.
„Nei, það er að segja jú, auðvitað. Jeg
á við, að i hafinu þá segir þrýstingur vatns-
ins til um, hvaða dýr eigi að lifa á hverju
dýpi. Fiskarnir sem við þekkjum eru i efsta
laginu undir þeim kemur „pelagiska“ lag-
ið, þar sem aðrir fiskar lifa og þar fyrir
neðan dimmur hafsbotninn, þar sem ýms
dýr hafast við,er ekki þola að koma ofar,
því að þá mundu þau springa.”
„Já,“ sagði hún þegar liann þagnaði til
að draga andann. „Þetta er auðvitað ákaf-
lega merkilegt en haldið þjer að jeg
ætli að taka doktorspróf ?“
„Jeg vonaði að þjer munduð skilja, hvað
jeg átti við,“ svaraði hann. „Það gæti verið
liagfelt ef maður dæi, að geta komist hurt
úr sínu umhverfi. En í okkar heimi deyr
maður ekki, maður kvelst.“
„Kveljist þjer?“
„Já, jeg geri það.“
„En hvað þjer talið harnalega! Og ltvað
þjer eruð öfgafullur. Það var eitthvað í
augnaráði hennar sem ltann ekki skildi.
Hann vissi ekki, að hún fann á þessu augna
hliki, að nú átti að skera úr því, hvorl
langamma hennar ætti að sigra eða tapa.
Pliyllis var ekki háð gömlum lileypidóm-
um, hún vildi ekki liða neinum að sjiilla
gæfu liennar. „Jeg spyr yður hversvegna
þjer forðist mig og svo svarið j)jer með því
að tala um fiska.“
„Þjer viljið ekki skilja mig.“
„Jeg skil að langamma mín hefir rjetl að
mæla, er hún segir að karlmenn sjeu ekki
eins skjólráðir þegar við liggur, eins og
kvenfólkið. Þeir liafa stórar hugmyndir um
sig og imynda sjer að þeir sjeu hetjur.
Þjer hörðuð llugh litla af því að hann kysti
mig.“
„Hann gerði það ekki hann reyndi
það,“ sagði Dayne ákafur.
„Hverju skiftir það?“
„Hverju það skiftir?“ hrópaði hann.
„Skiftir það engu rnáli, að þjer kyssið liann
og ltans nóta?“
„Nei,“ svaraði hún. „Mjer datt hann ekki
einu sinni í hug. Jeg kom honum til að
gera það, til þess að sjá hvernig yður vrði
við.“
„Hvernig mjer yrði við?“
„Þjer voruð hættur að tala við mig, og
svo varð jeg að vita hvort--------“ Phyllis
þagnaði vandræðalega og roðnaði.
Dayne misti Entwinklungsgeshichte
der Cranioten* eftir Kummer niður á jörð-
ina.
„Hvort jeg. . . . hvað?“ spurði hann.
Það leið nokkur stund þangað til hún
svaraði spurningunni. „Barton,“ sagði hún
loksins, „langamma segir, að mennirnir
skemmi svo oft sjálfa sig á því, að vera
sjálfbyrgingslegir og leika hetjur hver fyr-
ir annara sjónum. Þjer leikið bjánalega
hetju núna.“
„Jeg þakka,“ svaraði hann kuldalega.
„En jeg kann vel við það, því að lang-
amma hefir beðið mig að leika bjánalega
hetju líka. Og jeg sagði — nei. Veslingur-
inn, hún heldur að hennar slungnu ráð ltafi
sýnt mjer hve heimskulegt það sje að gift-
ast fátækum manni, þegar jeg á völ á rík-
um manni eins og Hugh. Hún spurði mig
hlátt áfram: ,Ætlarðu að giftast Dayne?‘“
„Og hverju svöruðuð þjer?“ spurði hann
ákafur.
„Jeg get engu svarað, þegar jeg hefi ekki
verið spurð.“
„Phýllis kveljið mig ekki.“
„Það er alls ekki ljett,“ sagði hún og
brosti hlítt til hans, „að þvinga neinn til að
segja, að hann elski mann.“
Þau sátu, arm i arm frammi á kletta-
hrúninni og ræddu um framtiðina, án þess
að taka eftir neinu á landi, i sjó eða lofti.
„Það tekur of langan tíma að verða dokt-
or og biða eftir stöðu,“ sagði Dayne. „Þegar
við sleppum hurt af þessari bannsettri eyju
verð jeg að reyna að útvega rnjer eitthvað
að gera. Jeg hefi hvort sem er mist fram-
tíðarland Elmores úr augsýn.“
„Jeg get eflaust fengið stöðu sem hraðrit-
ari eða ritari,“ sagði hún. „Langamma er
hrifin af því hve jeg er leikinn i að stafa.“
„Aldrei,“ hrópaði hann, því að hann æst-
ist við tilhugsunina um að þessi fagra unga
stúlka ætti að vera háð dutlungum og ó-
notum einhvers önugs forstjóra, eða því
sem verra var. „Jeg ltefi safnað svolitlu —
nærri þvi fimm hundruð dollurum."
„Með svo mikið fje getur þú orðið hanka-
stjóri í bankanum okkar,“ sagði Phyllis
hlæjandi. IJún virti fyrir sjer l'allegu fötiq
hans. „Þú sparar ekki við þig fötin heldur.
Barty, jeg sje það á augunum i þjer, að
þjer vegnar vel í veröldinni.“
Hann kysti hana aftur. „Auðvitað. Jeg
finn að jeg á loftið, jörðina og sjóinn. Líttu
á livað jeg liefi unnið. Phyllis", sagði liann,
„hefirðu gert mig ruglaðan, eða er það sem
mjer sýnist, að þarna sjeu tveir vitfirringar
á smákænu, sem stefna heint hingað?“
XVI. kapítuli.
Þeim þótti skrítið að sjá þessa sjón,
þarna sem þau sátu. Ýmist livarf báturinn
í briminu eða liann hoppaði hátt á öldu-
kömbunum. Þeim fanst háðum ólmgsandi,
að nokkur flevta gæti komist upp að lend-
ingunni og þau hjeldu niðri i sjer andanum
af spenningu og hjuggust við að verða á-
horfendur að slysi þá og þegar.
„Þetta er hrein og bein vitfirring!“ hróp-
aði Dayne, „að reyna að lenda hjerna.
Merkilegt að þeir skuli ekki hafa verið var-
aðir við því!“ Hann greip í handlegginn á
stúlkunni. „Við skulum fara ofan i fjöru,
ef ske kynni að við gætum hjálpað þeim.“
En i sama hili hjó háturinn á skerinu og
mennirnir fóru báðir í sjóinn. Þeir hurfu