Fálkinn - 10.12.1938, Qupperneq 12
12
WYNDHAM MARTYN: 22
Manndrápseyjan.
sagði, að þjer kvnnuð ekki að hræðast nokk-
urn lilut í veröldinni. En jeg gat lesið á niilli
línanna. Og jeg sagði honum, að hversu hug-
uð sem manneskja er, |)á eru þeir hlutir tiJ
i veröldinni eða utan hennar sem geta
gagntekið hana af skelfingu og óskiljanleg-
um kvíða.“
„En Curtis vildi ekki láta sannfærast?
Þarna er hontim rjett lýst. Mjer finst líka
kenningar yðar hlægilegar, en jeg get ekki
neitað því, að jeg var hrædd þegar jeg skrif-
aði brjefið. Jeg er áttatíu og fjögra ára,
nánustu ættingjar mínir liafa allir dáið á
undan mjer en þeir spáðu mjer því allir, að
jeg mundi eiga hræðilegt dauðastríð. Þeir
l)afa sagl að jeg hafi verið vond við marga,
rnenn ok konur, og að illvirki mín muni
setjast að mjer síðustu æfistundirnar.“
Trent hló. „En þjer hafið ekki viljað trúa
því?“
„Jeg trúði því ekki áður. En mjer er orðið
órótt, hjerna á Manndrápsey. Hjer hefir ver-
ið framið morð síðan jeg kom. Jeg sef ekki
vel. Jeg er farin að hugsa um, hvort það sjeu
í raun og veru til andar, sem ganga aftur
eftir dauðann.“ Frú Hydon Cleeve kveikli
sjer í sígarettu. „Þessi Ahtee stenduir á því
fastar en fótunum og getur ekki um annað
hugsað. Jeg spurði liann hversvegna glæpa-
menn gæti ekki eins vel farið heint til hel-
vítis eins og að vera að flækjast á jörðinni
eftir dauðann og gera þeim lifandi bölvun.
En hann upplýsti, að ef maðurinn er veru-
lega illur og liefnigarn, þá getur hatrið gef-
ið honum mátt til að ganga aftur. Og hvers-
vegna haldið þer? Nú verðið þjer að muna,
að þetta er kenning mr. Ahtee en ekki mín.
—jeg vil helst hafa sannanir áður en jeg
trúi, on þær getur enginn gefið. Hann lield-
ur að þessir andar sitji um sálir nýdauðra
manna til að kvelja þær á sama hátt og þeir
voru sjálfir kvaldir lijer á jöirðinni. Jeg kann
ekki við þá kenningu. Hún er kanske sönn
og þá fengi jeg herfilegan dauðdaga. Það
eru margir sterkir menn, sem liafa hatað
mig. Einn þeirra sagði einu sinni nokkuð
við mig, sem mjer fansl vitleysa þá: „Geti
jeg ekki hefnt mín þessa lífs þá skal jeg gera
það þegar jeg er dauður,“ sagði hann. Jeg
hló að honum, liann var mannsaldri yngri
en jeg og jeg þóttist viss um, að hann lifði
mig. En hann var drepinn í fylliríi austur í
Asíu, og ef eitthvað er til i því sem hann
sagði þá veit jeg á hverju jeg á von. Þess-
vegna var jeg svo kviðinn þegar jeg skrifaði
Curtis.“
Trenl skildi að gamla konan, sem var
jafn tröllsleg og djörf og Curtis hafði lýst
henni, var orðin efunargjörn í vantrú sinni.
Hann var hróðugur vfir þvi, að hugboðið
hafði bent honum í rjetta átt. En hann hafði
það á tilfinningunni, að hún hefði ekki sagt
honum alt. Kanske þóttist hún ekki viss um,
að hann gæti eða vildi hjálpa lienni.
„Hitt fólkið er að spila golf, svo að þjer
verðið ekki trufluð. Segið mjer, livort það
var ekki eilthvað sjerstakt, sem knúði yður
til að skrifa brjefið. Curtis hafði orð á þvi,
að rithönd yðgr væri svo annarleg.“
„Það var þetta, að jeg skuklaði mr. Ahtee
F Á L K I N N
sex hundruð dollara sem neyddi mig til að
skrifa“, sagði liún, „og jeg verð að játa, að
jeg sagðí margt Ijótt um Curtis [)egar hann
svaraði ekki. Jeg gat ekki hlaupið hurt frá
skuldinni, en jeg var svo hrædd, að mig
langaði mest til að flýja. En nú þykir mjer
vænt um, að jeg varð kvr.“
Hann hugsaði til þess, að áform hennar
um Cleeve og Erissu virtist vera á góðum
vegi og að von hennar um Phyllis Elmore
var þó hjarandi enn, þó að horfurnar væru
lakari þar.
»En spilaskuldir geta ekki breytt rithönd
yðar, frú Cleeve. Þjer hafið verið óstjórnlegt
spilafífl alla yðar æfi.“ Trent sá að hjer var
við að eiga þrálátt og óprúttið lundarfar,
ekki ósvipað lians sjálfs, sem ekki var hægt
að vinna hug á nema með skyndiáhlaupi og
harðskeytni. En nú var hún líklega búin að
jafna sig eftir áhlaupið, sem hún liafði orðið
fyrir og vildi lielst leyna öllu. En ef Trent
vildi hafa nokkurt gagn af ferðalaginu varð
hann að fá að vita, Iivað í hefði skorisi.
„Þjcr munduð nú geta mist stórfje án þess
að setja það fyrir yður. Þjer hafið gert það
fyr.“
„Jeg hefi spilað hátt um æfina. Það er á-
stríða, sem jeg erfði eftir liann föður minn.
En það er hættulegur ávani, mr. Trent.“
„Mr. Anthony,“ leiðrjetti hann. „Hitt nafn-
ið er of þekt. Það getur vel verið einhvar
hjer á eyjunni, sem gæti farið að gruna, að
,ieg hefði ekki rekist hingað fyrir tilviljun.“
„Hver gæli það verið?“ spurði hún.
„Jeg hefi ekki hugmynd um það ennþá,
og þjer virðist vera staðráðin í því, að hjálpa
mjer ekki.“
Hún hugsaði sig um stundarkorn.
„Gætuð þjer hjálpað mjer,“ spurði liún,
„ef að það kæmi á daginn að ])að sem við
hæri, væri ekki venjulegum dauðum manni
að kenna?“ Hann sá ótta bregða fyrir í hörð-
um augunum. „Gæti nokkur hjálpað mjer
])á ?“
XVII. kapítuli.
Frú Cleeve sagði sögu Manndrápseyjar eins
og liúsbóndinn hafði sagl liana áður. Hún
hafði ágætt minni ennþá. Trent, sem ekki
tók fram i nema á einstaka stað, þar sem
hann óskaði fyllri upplýsinga sá að sagan
hafði haft meiri áhrif á hana, en hún vildi
kannast við.
„Hvernig gæti mr. Ahtee dottið í hug að
hyggja þetta dýra hús og hjóða svona mörg-
um gestum hingað, ef liann tryði því, að
Fratton og kumpánar hans mundu steypa
þeim í glötun?" spurði hann.
„Það er einmitt mergurinn málsins,“ sagði
hún, „þegar hann kom hingað trúði hann
ekki á þetta fremur en jeg. Hann er efunar-
maður.“ Hún lækkaði röddina. „Þegar Ge-
orge Barkett drap Eliol Jaster — þjer kann-
ist náttúrlega við það — hjeldu allir, kvið-
dómurinn, dómarinn og hlöðin, að þetta
væri venjulegt morðmál.“
„En var það ekki?“ spurði Trent. „Jeg las
um málið og var sannfærður um, að Bar-
kett væri sekur.“
„Það væri jeg líka — þá.“
„En nú hafið þjer breytt um skoðun?“
„Já. Það kom ýmislegt fram i prófunum,
sem blöðin gálu ekki um, vitnaframburðir,
sem var slept. Sumt af því sem mr. Athee
sagði. Hann hjelt líka að Barkett væri sak-
la;ts.“
„En þeir tveir höfðu verið óvinir í mörg
ár,“ tók Trent fram í „það kom greinilega
fram.“
„llversu margir hafa ekki verið óvinir, án
þess að það endi með morði? Rjettarformað-
urinn ávítaði Ahtee, en mjer er ekki Ijóst
hversvegna, og það sagði jeg líka. Barkett
spilti öllu fyrir sjer, liann vildi ekki þiggja
aðstoð Ahtees, og liann móðgaði dómarann
og egndi dómsmennina gegn sjer.“
„Hverskonar hjálp var ])að, sem mr. Alitee
bauð?“
„Hann var sannfærður um að Fratton eða
Emhrow munið að Emhrow var vanur
að kyrkja fólk; jeg skal sýna yður trjen
þeirra -— hefðu drepið Jaster. Það sáust för
eftir takið á hálsinum, og svo hafði hann
fengið höfuðhögg líka.“
„Það var furðulega ósennileg skýring, að
bjóða tólf heiðarlegum horgurum “
„Það var flestalt kvenfólk,“ sagði frú
Cleeve, „og ljótt kvenfólk. Þær voru svo ljót-
ar, að George Barekt, sem ekki getur hugsað
sjer að vera kurteis við konur nema þær sjeu
fallegar, datt ekki í hug að reyna að vinna
þær lil fylgis við sig. Hann sagði, að ef
Jaster hefði verið myrtur þá hefði annar
maður gert það. Hann hló bara að tilgátunni
um, að yfirnáttúrleg öfl hefðu getað verið i
verki.“
„Hvaða aðra menn gal verið um að ræða?“
„Lögreglan athugaði starfsfólkið. Það voru
sex menn úti við og bryti og einn þjónn inni
við. Þeir höfðu allir ágæt vottorð og gátu
sannað sakleysi sitt.“
„Hve margir karlmenn eru hjerna núna?“
„Einn sem er garðyrkjumaður og liirðir
golfbrautina og annar sem lítur eftir raf-
stöðinni. Það er miðaldramaður, sem er að
læra til verkfræðings á brjefskóla. Maður sjer
hann aldrei, liann er með hinum manninum
í litlu húsi hjá dynamónni eða batteríinu eða
hvað það nú heitir.“
„Hversvegna datt yður í hug, að Barkett
væri saklaus?"
„Mr. Anthony,“ svaraði hún, „jeg held að
það komi af dálitlu sem gerðist skömmu
áður en jeg skrifaði Curtis.“ Hún leit um öxl
sjer, eins og hún væri hrædd um að ein-
hver heyrði til. „Hvað svo eða hver svo sem
það var, sem drap Eliot Jaster, þá er það
víst, að sama veran liefir gert tilraun til að
drepa mig.“
„Þetta er afar merkilegt,“ greip hann fram
í. „Veit nokkur um það?“
„Enginn nema mr. Ahtee. Hann komst í
uppnám útaf þessu og vildi endilega ná í lög-
reglu o g leyninjósnara, en þó jeg hefði feg-
in viljað þá var það orðið of seint, nema þeir
hefðu þorað að koma hingað á sama fífl-
djarfa háttinn og þjer komuð.“
„Segið þjer mjer greinilega frá hvernig
þetta gerðist.“
Frú Hydon Cleeve, sem ekki hafði ætlað
sjer að segja nokkrum manni frá þessu, fanst
einliver hugnun í að leysa frá skjóðunni við
mann, sem hafði nppgötvað jafn margt
merkilegt og Anthony Trent.
„Jeg sef illa,“ sagði hún og herbergið mitt
veit út að kyprustrjánum, sem jeg mintist á.
Svo var ])að að, að mr. Ahtee hafði lesið
upphátt um djöfulæði í tímariti um dulspeki,
og jeg fór að verða óstvrk þegar jeg hug-