Fálkinn - 24.02.1939, Blaðsíða 12

12
F A L K I N N
WYNDHAM MARTYN: 31
Manndrápseyjan.
ekki trúa á kenningu mr. Ahtee? Jeg er
viss um aíS hann ineinar þetta í einlægni.“
„bektnð þjer hann i London?"
„Nei“. Hún sagði lionum af fyrslu sam-
fundum sinum við auðmanninn. „Það sem
fyrir honum vakir. er að jeg komi honum
í samband við þá, sem ekki vilja umgangast
þá nýríku. Hjer í Ameriku getur verið að
jeg liafi ekki mikil álirif lengur, en jeg á
ættingja innan höfðingjastjettarinnar i
mörgum löndum Evrópu. Ef Erissa giftisl
til dæmis Cleeve gæti hann opnað þeim leið-
ina á mörg heimili, sem annars væru hon-
um lokuð, þrátt fyrir allan hans auð. Ahtee
þarf á okkur að halda, svo mikið er víst.“
Trent vjek að öðru umtalsefni. „Þjer vor-
uð yfir horðum að tala um einhverskonar
fotgarð, lokaðan garð,“ sagði hann. „Hvar
er liann?“
„Jeg skal sýna vður hann. Viljið þjer leiða
mig?“
Þessi garður var fjörutíu feta langur og
tuttugu og fimm feta breiður. A sumrin
voru glerveggirnir teknir burt og garðurinn
notaður sem matsalur. Gólfið var lagt
spönskum tiglum og í einu horninu var gos-
hrunnur.
„Hjerna kann jeg vel við mig,“ sagði í'rú
Cleeve og sneri sjer við til að kinka kolli
til mr. Ahtee, sem kom til að stinga upp
á að þau færu í bridge.
Trent fvlgdi gömlu konunni inn í salinn
og þar hiðu Erissa og Dayne við spilaborðið.
Svo gekk liann á ská um stofuna til Pliyllis
„Þjer og liánn bróðir yðar mega til að
hafa gát á hetíni á hverri stundu, bæði dag
og nótt. Þjer megið ekki setja upp furðu-
svip, Iivað sem jeg segi. Það var með naum-
indum að hún slapp í nótt. Komið þjer,
við skulum vera þar sem við sjáumst ekki.“
„Hræðilegt er að heyra þetta!“ Phyllis
fölnaði þegar hún heyrði það sem hann hafði
að segja. „Mr. Trent, hvað eigum við að
gera ?“
„1 nótl er best að Cleeve verði á minum
stað. Jeg skal ganga frá lásnum svo að eng-
inn komist inn nema með Jiví að sprengja
hann.“
„Hvar ætlið Jijer að vera?“
,,.íeg ætla að búa til gildru. Beila sjálf-
um mjer á öngulinn og sjá lil hvort jeg get
ekki fengið verulega stóran fisk til þess
að bíta á.“
„En er Jiað ekki hættulegt? Hvað verður
um okkur, ef yður hlekkist á?“
„Mjer hefir ekki lilekst á ennþá og jeg
hefi lent i verri klípum en þessari,“ sagði
Trent í ljetturn tón og kvíðalaust, en fann
þó með sjálfum sjer, að ástandið Jiarna á
Manndrápsey var alt annað en hættulaust
hinsvegar hafði liann það fyrir sið að trúa
öðrum ekki fyrir grunsemdum sínum, hvort
heldur þær væru góðar eða vondar. Það
var spenningin við að leggja mikið undir
og spila einn, sem heillaði hann mest.
„Mjer finst þetta vera alveg eins og mar-
tröð,“ sagði Phyllis, „mjer finst jeg ekki
geta grunað neinn og samt gruna jeg nú
alla, hvern eftir annan. Og vitanlega er
það hreinasta flónska. Það er ekki nokkur
maður i þessum hóp, sem gæti verið morð-
ingi, gæti verið hroltalegur manndrápari,
eins og þessi vera, sem situr um lif lang-
ömmu.“
„Vitið þjer livort hún á nokkra óvini?“
„Það eru mjög fáir sem þykir vænt um
hana, Jivi að lnin segir svo margt óþvegið,
og svo veit fólk ekki, hve góð hún er i
sjer í raun og veru. En jeg veit ekki af
neinum, sem hatar hana svo mikið, að
hánn sækist eftir lífi liennar alls ekki
hjer, ekki einu sinni Hugh í ■ verstu fauta-
köstunum. Fyrst var jeg að brjóta heil-
ann um, hvort Jiað gæti verið hann. Hann
er svo ákafur, en svo sljákkar svo fljótl
í lionum aftur. Það gat ekki verið Hugli.
Jeg hefi jafnvel grunað mr. Ahtee sjálfan
við og við, því að jeg hefi ekki þekt liann
nema svo stuttan tíma. En liann er meiri
bleyða en svo, að hann gæti verið morð-
ingi. hhássa segir, að hann sitji i bókastof-
unni sinni þarna í íbúðinni sinni, með
blaðna skammbyssu við hlið sjer og skjálfi
af hræðslu á Iiverri nóttu. Hann viður-
kendi að hann væri hræddur við að fara
út eftir að rökkvaði. Moi’ðingjar geta ó-
mögulega verið huglausir?“
„Sá sem situr um líf frú Cleeve er alls
ekki huglaus. Jeg er sannfærður um það,
eftir Jiað sem gerðist í nótt. Hann varð ekki
uppnæmur eða flýði eins og flestir mundu
hafa gert. Hann róaði hana og frestaði
morðinu.“
Phyllis skalf. „Að þjer skulið geta lalað
svona rólega um þetta.“
„Mjer er bara umhugað um, að yður
skiljist, að Jijer og Cleeve verðið að vera
mjer hjálpleg hverja einustu mínútu, bæði
í dag og í nótt. Á morgun er máske all
orðið breytt. Það kemur undir Jiví bvort
fiskurinn bítur á. En þjer verðið að halda
Cleeve vakandi. Hann tekur ekki eftir
neinu nema Erissu.“
„Er Jiað ekki gaman, að henni skuli
þykja vænt um hann? Það lá við að mjer
væri farið að verða illa við hana, af því
að hún var svo slæm við hann. Jeg grun-
aði liana líka en ekki nema nokkrar
sekúndur.“
XXI. kapítuli.
Það var komið fast að miðnætti; frú
(!!leeve og barnabarnabörnin hennar tvö
voru að biða eftir Trent. Cleeve hafði líka
verið trúað fyrir því hver liann væri. Hann
varð forviða. Návera Trents þarna var
honum besta sönnunin fvrir þvi, að hætta
væri á ferðum.
„Langamma," sagði liann, „Jiú ert ekki
svo skyni skroppin að Jijer detti í hug, að
fara þarna ofan í garðinn, ef Jiú verður
andvaka í nótt? Að Jiví er þjer fórust orð
í dag, skyldi maður halda að Jiú værir þar
tímunum saman á nóttunni Jiegar við sof-
um. Mr. Trent mundi aldrei leyfa þér |iað.“
„Góði drengur minn,“ svaraði hún, „jeg
var bara að leika gamanleik, eftir skipun
lians, þegar jeg sagðist fara þangað. Jeg
verð hjerna í nótt.“
Frú Cleeve sat í háum stól og var í
svörtum vattfóðruðum bómullarkjól, þeg-
ar gesturinn kom, sem hún átti von á.
„Þjer verðið að lána mjer lavendalita
kjólinn, sem Jijer voruð í í kvöld,“ sagði
Trent og brosti þegar hann sá furðusvip-
inn á andliti systkinanna. „Jeg ætla að
klæða mig i yðar búning og fara niður i
garðinn og sofna þar. Verði jeg óheppinn
getur vel verið að jeg sol'i lengur en jeg
á vanda til.“
„Ó, nú skil jeg hversvegna jeg átti að
segja alt Jietla bull um að mjer þætti svo
Jiægilegt að vera þarna niðri.“ Frú Cleeve
kinkaði kolli.
„Þjer haldið,“ sagði Cleeve æstur, „að
sá sem situr um líf lahgömmu muni elta
yður þangað? Æ, fæ jeg ekki að koma
með yður, mr. Trent?“
„Jeg má ekki liafa neinn með mjer. Þjer
eigið að vera hjerna. Ef jeg dreg ekki að
mjer athygli Jiarna niðri, þá er Jiað ef til
vill af því að óvinurinn hefir ekki sjeð mig,
og undirbýr árás hjer. Þjer megið ekki fara
úr Jiessu herbergi.“
Frú Cleeve var harðánægð með Trent
sem fyrirmannlega konu, eftir að hann
liafði farið í skrúðann.
„Mjer Jivkir vænt um, að kjóllinn skuli
vera svo síður, að, hann hylur á mjer
fæturna. Mjer hefði aldrei tekisl að gera
fæturna á mjer netta jeg nota nr. 44.
Hvaða númer notið lijer, frú Cleeve?“
Gamla konan brosti, liún liafði altaf ver-
ið upp með sjer af fótunum. „36, en jeg
notaði 35 Jiegar jeg var ung. Þegar aldur-
inn færisl yfir niann metur maður þæg-
indin meira en útlitið. Látið Jijer mig nú
sjá livernig Jijer hreyfið yður?“
„Ekki er jeg svona i göngulaginu!“ sagði
hún, þegar barnabarnabörn hennar skeltu
upp úr er þau sáu, hve nákvæmlega Trent
tókst að herma eftir göngulagi og hreyfing-
um gömlu konunnar.
„Jú, Jiú gengur alveg svona,“ sagði Phvllis,
„og svona lítur Jiú við, og svona lemurðu
í gólfið með stafnum. Og mr. Trent and-
varpar alveg eins og Jiú, Jiegar Jiú ert ergi-
leg.“
Um klukkan eitl var hurðinni hjá frú
Cleeve lokið upp án þess að gera nokkra
tilraun til að fara hljóðlega, og höggin af
stafnum liennar bergmáluðu i ganginum.
Það var skíma i ganginum af litlum lampa
rjett fyrir ofan dyrnar og annar smálampi
var við stigann, auk bláa lampans sem var
í loftinu en frá honum lagði bjarma um
anddyrissalinn.
Sá dulbúni gekk liægt ofan stigann. Það
var ekki auðvelt að stæla til hlílar göngu-
lag frú Cleeve og vera jafnframt á verði
gegnvart áhlaupi úr óvæntri átt. Þegar
Trent var kominn út í garðinn kveikli
hann mátulega mikið ljós til þess, að skíma
gæti sjest af því gegnum glerjiakið upp á
efri ganginn í álmunni.
Trent Jiótti vænt um, að frú Cleeve skyldi
reykja egyptskar cigarettur. Honum fanst
fróun að Jiví að reykja meðan hann lieið
eftir tilræðinu. Hvorl sem nokkuð kæmi
eða ekki Jiá varð liann að liiða og hafa
nána gát á öllu.
En Jiað var um að gera að láta ekki sjásl
að hann væri var um sig. Hann liafði sest
í stól og sneri baki við bogamynduðum dyr-
unum, sem árásin mundi koma frá. Hver svo
sem árásarmaðuriim væri, Jiá var Jiað nauð-
synlegt, að gamla konan virtist óviðbúin
komu lians.
Ivliikkan var nærri þvi tvö Jiegar hið