Fálkinn - 17.03.1939, Page 12

12
F Á L K I N N
WYNDHAM MARTYN: 34
Manndrápseyjan.
XXII. kapítuli.
Frú Hydon Cleeve gekk inn í billiardsal-
inn og bað hina að koma með sjer. Anthony
Trent, sem kom síðastnr, læsti hurðinni á
eftir sjer og sneri sjer að fólkinu. Elmore
liafði lielsl ekki viljað koma inn og leit ó-
lundarlega kringum sig. .
„Hvaða rjett hafið þjer til að loka mig
inni?“ hrópaði hann.
Trenl leit kuldalega til hans. „Rjett liins
sterkari.“
Erissa stóð upp. Hún var föl. „Gerið svo
vel að hleypa mjer út,“ sagði hún. Hún
sneri sjer að Cleeve. „Jeg verð að tala við
þig undir fjögur augu.“
Cleeve leit forviða á þau á víxl. Hann
liafði blint traust á Anthony Trent, en ef
i harðbakka slæi milli Trents og Erissu,
tæki hann svari bennar, og yrði á móti
honum.
„Jeg gel því miður ekki leyft yður að
fara, ungfrú Athee,“ sagði Trent alvarlega.
,.Jeg hefi margt við yður að tala.“
„En hún þarf að tala við mig i einrúmi,“
tók Cleeve fram í.
„Þetta er ósvífið gerræði,“ öskraði El-
more, „eruð jijer sá hundur að leyfa yður
Jjetta?"
„Þegi þjer!“ sagði Trent hvast, „og setj-
ist þjer!“ Elmore settis tautandi og Trent
sneri sjer aftur að Erissu. „Það sem jeg
þarf að segja yður er nauðsynlegt. Það er
eitthvað dularfult hjer í húsinu, sem varð-
ar okkur öll, og sum okkar hafa verið í
lífshættu. Við verðum að gera það sem við
getum til þess að fá ráðningu á því.“
„Hvar er mr. Ahtee?“ spurði Elmore.
„Já, lwar er faðir minn?“ Erissa varð
liræddari og hræddari.
„Mr. Ahtee er forfallaður og getur ekki
verið viðstaddur um sinn,“ sagði Trent.
„Þið vilið öll að Tilly Maims var drepin af
því að morðinginn viltist á henni og frú
Cleeve. Frú Cleeve mun segja yður, að fyr-
ir nokkrum vikum var henni sýnt bana-
tilræði." Hann leit til gömlu konunnar.
„Viljið j)jer gera svo vel og segja okkur,
með hvaða atburðum það varð.“
Þegar frú Hydon Cleeve hafði lokið máli
sínu hjelt Trent áfram. „Þegar jeg liafði
gengið úr skugga um, að setið var um líí
frú Cleeve, gerði jeg það sem jeg gal til
að verja hana, og samt var það hending
ein, að hún var ekki drepin i herbergi sínu
í fyrrinótt. t nótt fór jeg í föt af henni og
fór ofan í garðinn og |)ar rjeðst á mig
grímuklæddur maður og jeg slapp undan
með naumindum. Hann misti skó og nú
hefi jeg fundið samstæðuna að j>eim skó.
Ungfrú Ahtee, hversvegna sögðuð J>jer ósatt
um skóinn? Þjer vissuð vel að faðir yðar
átti hann.“
„Jeg veit ekki hvað Jyjer eigið við,“ sagði
unga stúlkan.
Cleeve horfði á þau á víxl. „Hversvegna
skyldi Erissa hafa logið?“ spurði hann.
„Hefði hún sagt satt, hefði það sannað,
að faðir hennar var morðingi.“
„Lofið mr. Ahtee að verja sig,“ hróp-
aði Elmore. „Þjer voruð svo hávær um
rjettlæti, Jjegar Maims átti í lilut.“
„Maims var saklaus og skaðlaus. En
Ahtee er sekur og auk þess kænn og afar
bættulegur maður. Af einhverri ástæðu hef-
ir liann talið ykkur öllum trú um, að Jaf-
fry Fratton hafi einu sinni átt heima hjer
í eyjunni. En þessi Fratton hefir aldrei ver-
ið til. Jeg hefi orð merkustu fræðimanna
fyrir þvi. Það er ómögulegt að andar sjó-
ræningja sjeu á sveimi hjer, því að sjóræn-
ingjar hafa aldrei verið bjer. Hann laug
þessu öllu til J>ess að gera ykkur veikluð
og hrædd, og til J>ess að skýra morðin, sem
hann hafði áformað."
Það var skelfing i augum Cleeve J>egar
bann leit til Erissu. „Segðu honum að
J>etta geti ekki verið satt,“ sagði hann biðj-
andi.
Hún gróf andlitið i höndum sjer. „Jeg
veit ekkert,“ brópaði hún. „Jeg er hrædd
við liann.“
„En J>að var skórinn hans, var ekki svo?
spurði Trent.
„Jú.“
„Þjer vitið vísl að hann drap Jaster?“. .
„Nei, nei,“ hrópaði liún, „jeg veit ekkert.
Jeg hlusta ekki á liann Jægar hann talar.
Jeg er bara brædd við bann og hótanir
hans..“
„Veslingurinn,“ sagði Cleeve, „en hvers-
vegna erlu hrædd?“
„Jeg get ekki sagt J>að,“ kjökraði bún.
„Vissuð þjer að Jeffry Fratton var upp-
login persóna?“ spurði Trent.
„Nei, jeg hefi altaf trúað þessari hræði-
legu sögu. Jeg hefi oft ekki getað sofið
bara út af henni.“
„Vitið þjer hversvegna liann hatar frú
Cleeve ?“
„Nei,“ svaraði hún.
„En J>jer vitið að liann hatar hana?“
Hún kinkaði kolli.
„En hversvegna, barnið mitt?“ tók frú
Cleeve fram í. „Jeg hefi aldrei sjeð hann
fyr en í sumar. Er hann brjálaður?“
„Mamma sagði það altaf. Þessvegna
slrauk hún og tók mig með sjer. Við
fluttum í sífellu úr einum stað í annan. Við
vorum í Belgíu og Italíu J>angað til hún dó.
Við hittum hann einn dag í Sorrent, og J>á
tók hún víst eitur. ,Nú er það úti,‘ sagði
hún við mig, ,nú flý jeg liann ekki oftar.
,Svo fórum við heim í litlu matsöluna sem
við dvöldum í og J>egar hann kom J>angað
var hún dáin. Jeg var bara lólf ára J>á og
hann sendi mig til Lausanne."
„Hversvegna hafði hann yður með sjer
hingað?“ spurði Trent.
„Það segi jeg ekki,“ hrópaði hún æst.
„Spyrj’ð mig ekki. Er J>að ekki nóg að lifi
mínu skuli hafa verið gerspilt?“
Hún kipti að sjer hendinni, sem Cleeve
hafði haldið i. „Þú getur ekki skilið,“ rödd-
in var æst og orðin voru með greinilegum
útlenskublæ í framburði. „Það er úti,“ eins
og móðir mín sagði. Jeg fæ aldrei að sjá
þið framar. Jeg verð send í fangelsi með
honum.“
„Kæra, ungfrú,“ sagði Trent, „það er
einmitt það, sem við viljum afstýra. Ef
þjer viljið aðeins lijálpa okkur, þá verður
yður ekkert mein gert.“
„Ef jeg bara þyrði það,“ svaraði hún og
leit kringum sig, eins og hún byggist við
að Ahtee kæmi inn.
„Hann er hundinn og keflaður uppi í
klæðaskápnum sínum,“ sagði Trent. „Það
er jeg sem segi fyrir verkum lijer nú.“
„Með hvaða rjetti ?“ spurði Elmore.
„Jeg hefi J>egar svarað þeirri spurningu.“
„Haltu þjer saman, Hugh.“ Cleeve leit
gramur lil kunningja síns. „En livað viljið
J>jer að Erissa geri?“ spurði hann Trent.
„Varast að liafa nokkurt samband við
Ahtee. Hann er i hættulegu skapi núna. En
jeg sting upp á, að við hin yfirheyrum liann
og læsum liann svo inni aftur.“
„Og hver á að gæta lians í allan vetur?1
spurði Elmore.. „Jeg er ekki kominn hingað
til J>ess að vera fangavörður.“
„Þjer voruð fúsari til þeirrar iðju þegar
um garminn hann Maims var að ræða.
Annárs verðum við ekki hjerna í allan vet-
ur. Þið hjelduð að það væri ógerningur
fyrir mig að komast í land hjerna, og nú
haldið þið ómögulegt að komast i burt
hjeðan. Jeg lilakka til að sýna ykkur, að
ykkur skjátlast í annað sinn. En nú langar
mig til að fá að tala einn við Erissu í nokkr-
ar mínútur."
Þegar hann var orðinn einn með stúlk-
unni spurði hann: „Vitið þjer livað hann
faðir yðar lieitir rjettu nafni?“
„Hann hefir svo mörg nöfn. í hverju
landi sem við komum í tekur hann upp
nýtt nafn og nýjar lygar.“
„Hefir hann önnur vopn en þetta hjer
í húsinu?“ Hann tók upp skammbyssuna.
„Nei. Hvernig náðuð þjer í hana?“ Hún
varð forviða.
,,Jeg beilli brögðum. Er faðir yðar Eng-
lendingui'?“
„Nei, liann er Ameríkumaður. En hatar
þjóð sína af því að hann var leikinn liarl
í æsku. í Smyrna var hann talinn fransk-
ur, því að hann talar málið eins og inn-
fæddur maður.“ Augu hennar leiftruðu.
„En það er eilt sem hann ekki veit.“
„Hvað er það?“
„Leyndarmál, sem móðir mín trúði mjer
fyrir. En látið hann ekki fá að vita, að
jeg hafi talað um hann. Sú grimd er ekki
til, sem liann væri ekki reiðubúinn að sýna.“
„Er það þessvegna sem hann hefir skip-
að yður að dufla við Cleeve J>angað til liann
væri orðinn logandi af ást til yðar, og snúa
svo við honum bakinu?“
„Hvernig vitið J>jer J>að?“
„Þjer megið ekki gleyma að það var
jeg, sem sameinaði ykkur aftur. Varð liann
reiður þegar þjer sættust við Cleeve á ný?“
„Hann veit ekkert um það. Hann mundi
aldrei fyrirgefa það. Ef J>jer hafið í raun
og veru bundið bann, þá kvelur hann yður
til bana í liefndarskyni.“
„Það hafa ýmsir reynl áður. En segið
þjer mjer: Hvaðan úr Bandaríkjunum er
hann?“
„Hjeðan. Hann þekli þessa eyju þegar
hann var strjikur og sigldi oft hjerna i
kring.“
„Hvernig hefir hann eignast peningana
sína?“
„Sumt hefir hann grætt í spilum. Og í
Englandi kvæntist liann gamalli stórauð-
ugri konu, sem dó og ljet honum eftir alt
sem hún átti.“