Fálkinn - 24.03.1939, Qupperneq 6

6
F Á L K I N N
Sími til kafarans: — Konan þin
var að hringja, — jeg átii að biðja
j>ig að taka nokkra fiska heim með
l>jer í kvöldmatinn.
Læknirinn: Hóstinn í yður er al-
veg hræðilegur. Þjer verðið að fara
í rúmið á augabragði. Skiljið þjer
það? Ekki áfengi. Ekki reykja.
Skiljið þjer? Og að lokum: Ekki í
miðdag, ekki dansa. Skiljið þjer?
— Jú, jú .... nú ekkert nema
hósta ....
— Mjer þykir altaf svo vænl um
það þegar konan mín sest við píano-
ið til að syngja, því á meðan losna
jeg þó við staglið i henni.
— Næsti bíll, sem ekur yfir mig
skal fá að kenna á mjer.
— Hvernig þá?
— Jeg ber nefnilega á mjer nokkr-
ar dýnamit-patrónur.
Gamla konun: — Herra læknir,
j)jer segið að iyfið yngi mig um 10
ár . . — en bara að jeg missi þá
ekki eftirlaunin mín. —
Þarna getnrðu nú sjeð, Maria,
svona hefði tregjan áti að vera í
sniðinú!
Nr. 541. Það var þá olía.
11 u r.
Það er Ijóta loftið það tarna.
Gamli maðurinn við strákinn: —
Jæja, drengur minn, hvernig líkar
j)jer að ganga í skóla?
Strákurinn: — Ekki sem verst. —
Það versta er að hálfur dagurinn
fer í það.
S k r í
— Meðmæli gðar þaðun sem þjer
vornð seinast eru mjög illa skrifuð.
— Já, en jeg sut lika á hnjánam
á forstjóranum, meðan hann skrifaði
þau.
Orðluus ásl.
Dómarinn (við kvenvitnið):
Jeg vona að spurningar mínar hafi
ekki ofreynt taugarnar í yður.
Frúin: — Sei, sei nei, herra dóm-
ari. Jeg er svo vön svona spurning-
um. Jeg á fimm ára gamlan dreng
lieima.
Herra læknir, jeg hef „fengið
það á heilann“, að alt fólk horfi á
mig.
C
«1

— Ella er bara ,,sæt“ — en hvernig
getur hún klætt sig svona „siini>ilt“.
i
i
Ferdinand tók glœpasöguna til að leiða athgglina frá þrumuveðrinu.