Fálkinn - 07.07.1939, Blaðsíða 6

G
F Á L K I N N
N Á V í GI
Smásaga eftir Th. Clegghorn
]y[AÐUR var oröinn vanur því a
herflugvellinum í Ilenwood, að
Somers liösforingi kæmi stundvis-
lega klukkan hálfniu akandi á litla
opna bílnum sínum upp að dyrun-
um á liðsforingjaskálanum og ljeti
vagninn standa þar allan daginn,
þangað til hann fór heim á kvöldin,
með hundrað kílómetra hraða, til
j>ess að komast sem fyrst til Ruth,
hlessaðrar konunnar sinnar.
Þessvegna urðu ýmsir dálítið for-
viða á því, að í stað þess að stað-
næmast við liðsforingjaskálann, eins
og hann var vanur, ók Somers nú
marga morgna í röð út að flugskýl-
unum, eða jafnvel alla leið út að
flugvjelinni sinni, ef vjelamennirnir
voru búnir að aka henni út á gras-
völlinn, þegar hann kom.
En lieir hættu að verða forviða
á þessu smátt og smátt, því að l)að
komst líka upp í vana, og þetta var
einmitt það, sem Somers hafði æt!-
asl til; að enginn af fjelögum hans
veittu þessu eftirtekt, þegar hann
einn morguninn, sem æfing i orustu
í návígi átti að fara fram, rendi
bílnum fast upp að Scout-flugvjel-
inni sinni og fleygði belti með
hlöðnum skotliylkjum, er hann hafði
vafið inn í jakkann sinn, inn i
flugvjelina.
Somers skimaði í kringum sig, áð-
ur en hann settist upp í vagninn
aftur. Nei, það var augljóst, að eng-
inn hafði tekið eftir þessu.
Fjelagar hans voru orðnir svo
vanir því, að hann færi akandi al-
veg að flugvjelinni, að þeim hafði
ekki dottið í hug, að láta sjer finn-
ast neitt athugavert við, þó að hann
gerði það Iíka í þetta skifti. Fyrsti
liðurinn í hinu lævislega áformi
hans hafði tekist vel.
Hann ók bílnum afturábak frá
vjelunum. Þær voru tvær á vellin-
um, tilviljunin liafði ráðið því, að
hann og Hanley áttu að fljúga fyrst-
ir. Sá fyrri átti að láta i loft þrem-
ur mínútum á undan þeim síðari og
undir eins og þeir væru báðir kornn-
ir í loft átti eltingarleikurinn og
orustan milíi þeirra að byrja. Hún
mundi bráðlega verða að návígi og
j)á áttu þeir að taka til vjelbyss-
anna, sem voru hlaðnar púðri, en
kúlulausar.
Neðan frá flugvellinum mundu
fjelagarnir ineð hershöfðingjann í
broddi fylkingar, horfa á hina
glæfralegu viðureign, án þess að
gruna hið minsta hvaða tíðindi So-
mers hafði fyrirhugað þeim. Þeir
voru allir æfðir flugmenn, og undir
eins og þeir sæju flugvjel Hanleys
steypast til jarðar á fleygiferð,
mundu þeir undir eins skilja, að
alvara væri í tafli. Þeir mundu fljótl
skilja, að hjer hefði orðið slys -—
og að Hanley var dauðans matur.
Somers stöðvaði bihnn svo sem
tuttugu metra frá flugvjelunum. Þeg-
ar hann steig út úr honum, sá hann
mann einan sjer fyrir utan liðs-
foringjaskálann og þekti þar þegar
yfirboðara sinn: Arnull herforingja.
Það var óhugsandi að „sá gamli“
hefði getað tekið eftir nokkru i
svo mikilli fjarlægð. Auk þess var
skothylkjabeltið svo umvafið af jakk-
anum, að maður hefði ekki sjeð í
|)að, jafnvel þó hann hefði staðið
alveg hjá. Nokkrum vikum áður
hafði flugsveitin verið að æfa sig í
að skjóta með kúlum á hreyfanlegl
mark. Það voru venjulegir, mislitir
loftbelgir úr gúmmí, sem flugmenn-
irnir höfðu elt og skotið niður,
hverja eftir aðra. Við það tækifæri
hafði Somers sætt lagi og stungið
undan einni vjelbyssuhleðslu af
skotum. Hann hafði undirbúíð ráða-
gerð sína lengi og vissi, að dagurinn
mundi koma — dagur hefndarinnar.
Hann bar hendina upp að húf-
unni til þess að heilsa foringja sín-
um, og Arnull höfuðsmaður svaraði
kveðjunni. Vitanlega fanst honum
ekkert athugavert við það, þó að
flugmaður fleygði flugjakkanum sin-
um upp í vjelina nokkrum mínút-
um áður en hann átti að láta í lofl.
Eða grunaði Arnull kanske, að ein-
hverjar væringar væru milli Hanley
og Somers? Somers varð aftur litið
þangað, sem Arnull höfuðsmaður
stóð. Hann var dálítið órólegur.
Það voru taugarnar, sem brugðust
hónum, því að auðvitað hafði for-
inginn ekki hugmynd um óvinátt-
una milli Iiðsforingjanna tveggja.
Enginn vissi neitt um hana. Þeir
höfðu báðir gætt þess, að láta aldrei
neitt á neinu bera, þegar aðrir voru
viðstaddir. Arnull höfuðsmaður hafði
ekki einu sinni sjeð konu Somers,
livað þá að hann vissi, að Hanley
elti hana á röndum og væri tryltur
af ást til hennar — og að hún hafði
látið töfrast af honum.
Somers klifraði upp í sætið sitt
og fór að atliuga vjelbyssuna, sem
var framan við flugmannssætið. í
henni var belti með kúlulausum
skothylkjum og á gólfinu var meirá
af samskonar skothylkjum. Somers
beygði sig, svo að síður yrði hægt
að sjá hann utanfrá og fór að vefja
jakkann utan af hlöðnu skothylkj-
unum. Svo opnaði hann lásinn á
vjelbyssunni, tók kúlulausu skothylk-
in út og setti hin inn í staðinn.
Þegar þessu var lokið labbaði
hann makindalega upp í foringja-
skálann. Nú var liann tilbúinn. —
Hvert einasta skot, sem skolið var
frá Scoutvjelinni lians núna innan
skamms, þegar hún væri komin á
lofl, væri banvænt, og flugvjel Han-
leys mundf steypast til jarðar, eins
og logandi blys, með dauðan mann
um borð.
Honum varð litið á klukkuna í
skálanum og sá, að hana vantaði
kortjer í níu. Eftir nokkrar mínútur
mundu hann og Hanley vera komnir
í Joft. Hann svolgraði í sig bolla af
sjóðheitu kaffi, en bifreiðar og mót-
orhjól komu inn á flugvöllinn i si-
fellu, og ungir og röskir liðsforingj-
ar í einkennisbúningum flugmanna
lcomu inn og buðu glaðlega góðan
daginn. Somers reyndi að svara
kveðju þeirra eins eðlilega og hann
gat. En það var ekki laust við, að
hann væri talsvert annars hugar.
Hanley var aldrei þessu vant ekki
kominn ennþá. Hvað hafði orðið
af honum?
Þegar Somers hjelt einnig áleiðis
niður að flugvjelunum og þegar hann
var kominn rjett að Scout-flugvjel-
inni sinni, sá hann Hanley koma
skríðandi undan henni!
— Loftið var farið úr öðruin
hringnum á öðru lendingarhjólinu,
sagði hann afsakandi, og jeg náði
i einn vjelamanninn og fjekk hann
lil að dæla lofti í hann aftur. Að því
er jeg get best sjeð, þá ætti hann að
vera í lagi núna.
— Hvað varðar yður um það?
spurði Soiners stuttur í spuna. Hann
trúði ekki á þessa skýringu Hanleys.
í sama bili stóð Arnull höfuðsmaður
hjá þeim.
Somers liðsforingi og Hanley liðs-
foringi, tilbúnir að láta í loft?
spurði hann stutt, um leið og hann
leit á klukkuna.
Báðir liðsforingjarnir báru hend-
urnar upp að húfunum.
— tíott! Þjer, Hanley, takið Scout-
flugvjelina og bíðið í þrjár inínútur.
Og þjer, Somers liðsforingi, látið i
loft undir eins, á ljettu Hawker-
flugvjelinni. Skiljið þið?
Somers varð náfölur. Hann fann
að fæturnir skulfu undir honum.
— En, herra höfuðsmaður. .. . ?
Oi ðin sátu föst í hálsinum á honum.
Þegar Arnull hafði gefið skipun, ga!
enginn breytt henni. En liversvegna
hafði hann valið þessa örlagaríku
stund til þess að láta þá hafa vjela-
skifti? Somers hafði flogið á Scout-
vjelinni langa lengi, og Hanley á
Hawker-vjelinni. Og einmitt núna ljet
Arnull þá hafa skifti!
Gat hann grunað nokkuð? Það
kom kökkur í hálsinn á Somers.
— Hverju eruð þjer að bíða eftir,
Somers liðsforingi? Þjer vitið það
jafn vel og jeg sjálfur, að í ófriði
verður flugmaður að hafa flugvjela-
skifti oft og mörgum sinnum. Jeg
Iæt ykkur tvo hafa skifti á vjelum
í dag, til jiess að gefa ykkur tæki-
færi til að æfa ykkur í að stjórna
vjelum, sem þið þekkið ekki út og
inn. Tilbúinn að fljúga?
Somers brölti þegjandi upp í
Hawker-flugvjelina. Sem hernaðar-
flugmaður liafði hann margsinnis
staðið augliti til auglitis við dauð-
ann, og hann hafði ávalt sloppið
frá því heill á húfi. En að hann ætti
að deyja á þennan hátt — það hafði
hann aldrei dreymt um. Hann beit
á vörina, svo að lionuin blæddi. Það
var þýðingarlaust, að skýra Arnull
frá hvernig í öilu lægi. Sú skýring
mundi verða flugsveitinni til o-
gleymanlegrar vansæmdar og þó
einkum honum og konu hans, sem
hann elskaði úl af lífinu. Hann átti
einskis annars úrkostar en láta
skeika að sköpuðu.
Scout-flugvjelin rann hraðar oa
hraðar yfir völlinn, og þegar hún
var komin yfir trjátoppana fyrir
handan hann, var mótorinn settur á
fulla ferð, og vjelin smáhækkaði í
loftinu.
Somers leit á klukkuna. — Nú
mundi Hanley vera Iátinn í loft. Þó
hann reýndl að flýja, þá mundi það
ekki stoða, því að Scout-flugvjelin,
sem Hanley var á, var miklu hrað-
fleygari og mundi ná honum innan
skamms.
Hann leit við og gáði til hennar,
jú, þarna kom hún beint á eftir hon-
um. Hanley ljet sína vjel stíga enn
hærra en Hawker-flugvjelin var. Það
er venjuleg aðferð í hernaði, að
flugvjelin sem ætlar að gera 'árás,
steypir sjer ofan í móti yfir vjelina,
sem hún gerir aðsúg að, alveg eins
og ránfugl og skýtur bensingeymir-
inn í tætlur með vjelbyssunni.
Mikil kaldhæðni örlaganna að
Hanley skyldi eiga að verða bana-
maður hans, Somers, og með skarp-
hlaðna vopninu, sem hann hafði ætl-
að að drepa keppinaut sinn með!
Somers Ijet vjelina taka ofurlitla
dýfu. Ætti hann að reyna að neyð-
lenda og bera því við, að eitthvað
væri að hreyflinum? Þegar hann
yrði rannsakaður mundi það koma
á daginn, að hann væri í besta lagi!
Og þá yrði farið að spijrjal
Nei, hann var dæmdur til að deyja
þarna sem hann var kominn. Klið-
urinn í mótornum mundi verða sið-
asti hljómurinn í eyrum hans. Já,
og svo helvískir hvellirnir i hinni
drepandi vjelbyssu Hanleys!
Hvað mundi Hanley hugsa, þegar
liann uppgötvaði að vjelbyssan var
hlaðin skörpum skothylkjum? Hon-
um mundi sennilega ekki skiljasl
undir eins, hvar fiskur lægi undir
steini. Somers leit við aftur. Nú var
Scout-flugvjelin hjer um bil beint
uppi yfir horium og æddi áfram.
Hún mundi taka dýfu niður að hon-
um og svo sveigja upp á við aftur,
en Hawker-vjelin steypast logandi til
jarðar.
Svona! Somers beygði sig i kút,
þegar skugginn af hinni vjelinni
rann yfir Hawker-vjelina. Brot úr
sekúndu .... og svo....
Eitlhvað vott og feitt hafði komið
á gleraugun lians. Hann fjekk ekki
tima til að líta upp, því að í sama
bili hafði Hanley snarbeygt til þess
að forðast árekstur. Scout-flugvjelin
rann framhjá og lá við að hún snerti
vængbroddinn á Hawker-vjelinni. -
Drottinn minn: Vjel Hanleys stóð í
björtu báli! Stórir blossar komu upp
frá hreyflinum og vjelin steyptisl
niður.
Somers hallaði sjer út úr sætinu.
Hann sá mann hlaupa út úr brenn-
andi flugvjelinni og innan skamms
þandist fallhlíf út. Til allrar ham-
ingju. Hanley hafði bjargast.
Fyrst nú tók hann í alvöru eftir
fitulaginu á gleraugunum sínum. -
Bensín! Hanley hafði þá stungið gat
á bensingeymirinn í vjelinni, sero
hann hjelt að Somers mundi fljúga í,
Á flugstöðinni höfðu menn liorft
á slysið og óðar var bifreið send al'
slað eftir Hanley liðsforingja. —
Skömmu síðar hittust hann og Som-
ers í liðsforingjaskálanum, og Han-
ley rjetti frjálsmannlega fram liend-
ina — til mannsins, sem hann hafði
áður hatað svo ákaflega.
— Það munaði minstu að illa færi,
sagði hann. — Mjer veitir ekki af
tilbreytingu eftir þetta. Jeg á bróður
i Indlandi og hann hefir boðið mjer
nð koma til sín. Og nú fer jeg.
Þegar reyfarahöfundurinn Edgar
Wallace dó fyrir 6 árum, voru skuld-
ir lians um tvær miljónir króna
umfram eignir. Enginn bjóst við
því, að erfingjarnir, synirnir Bray-
an og Michael og dóttirin Patricia
mundu gangast við skuldunum. En
þau gerðu það samt, og það hefir
borgað sig. Þvi að útgáfurjetturinn
að reyfurum Wallace liefir orðið
þeim mikils virði. Þau hafa á þrem-
ur árum greitt allar skuldirnar og
siðan grætt um miljón króna á ári
á útgáfurjettindunum. Stofnuðu þau
fjelag, Edgar Wallace Ltd., sem
hefir einkarjett til að gefa út bæk-
ur Wallace í Englandi og selja þýð-
ingarrjettinn erlendis. Þetta fjelag
gefur út um 100.000 eintök af Wall-
acebókum á ensku eingöngu, an
auk þess hefir það stórtekjur af
þýðingunum og rjettindum til að
nota sögurnar í kvikmyndir og leik-
rit. Bryan Wallace ræður mestu í
þessum fjelagsskap. En liann hefir
líka erft gáfu föður síns og semui'
reyfarasögur. Hann mótmælir því,
sem sagt hefir verið, að faðir hans
hafi aðeins lagt til þráðinn í sögur
sínar, en látið aðra skrifa þær. Um
það segir Bryan:
„Faðir minn hefir skrifað hverja
einustu bók sjálfur, sem nafn lians
stendur á. Hann var afar mikill af-
kastamaður. Margar af sögum sín-
um skrifaði hann á minna en mán-
uði. Og hann breytti aldrei staf í
þvi, sem hann hafði skrifað. En
hann notaði talvjel. Svo gotl minni
hafði hann, að þegar hann byrjaði
að romsa upp úr sjer að morgni,
þurfti hann aldrei að atliuga, hvern-
ig niðurlagsorð hans höfðu verið
kvöldið áður“.
*