Fálkinn - 07.07.1939, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
STANLEY SYKES:
Týndi veðlánarinn.12
læddist yfir garðinn og faldi sig nndir lima-
girðingunni. Djrnar opnuðust og frú Laid-
law kom út. Hún fór út um garðshliðið og
yfir götuna að póstkassanuin. Undir eins
og hún var kominn inn aftur og kveikt var
i borðstofunni flýtti Uurley sjer á ölknæp-
una og evddi tveim pennyum i símtal.
Klukkan tíu um kvöldið kom sá, sem tók
\ið verðjnum eftir Purley, og sagði honum,
að í stóra umslaginu liefði verið krafa á
Diamon Insurance Companv fyrir fjögiir
þúsund punda iðgjald, en liitt brjefið hefði
verið til ungfrú K. Barrett, 17 Queen Ann
street í Birmingham og sagðist brjefritar-
inn mundi koma til liennar bráðlega.
,,Lánúð utanáskrifl, geri jeg ráð fvrir?“
sagði Purley.
„Já, það er tóbaksbúð. Þeir atbuguðu
|>að á lögreglustöðinni í Birmingiiam, undir
eins og Drury fjekk grun á fyrra brjefinu.
Þetta brjef er alveg eins og það fyrra. Ó-
skö|) meinleysislegt að sjá, en það segir
Kate, að við skiftum okkur ekkert frekar
af frú Laidlaw. Það minntisl lika á mann-
inn, sem liefir verið settur til að skvggja
Tomlin. Hún fer til Birmingbam á morgun
og verður þar tvo daga, segir hún. Þegar
jeg skyldi við fulltrúana voru þeir að afráða,
að elta bana og voru báðir í besta skapi.“
„Og lnin hlakkar til að fá liftryggingar-
fjeð, svo að þau eru þá öll í góðu skapi. Og
jeg ætla að fara að hátta, svo jeg' er i góðu
skapi líka. Þú ert eini maðurinn, sem ekki
hefir ástæðu til að vera i góðu skapi. Og
þokan er að verða svartari. Ef ]>ú þarft að
komast alveg upp að húsinu, ])á skaltu nota
forstofuhliðið, því að það iskrar svo mikið
í hinu. Þú átt leiðinlega nótt í vændum. Hún
hreyfir sig ekkerl fyr en hún fer i heim-
sóknina lil Ivate.“
„Nei, jeg geri ekki ráð fvrir því.“
„.læja, nú er best að fara og sjá hvað kelli
mín ætlar að gefa mjer að jeta í kvöld.
Góða nótt.“
„Ef hún fer, og það gerir hún“, sagði
Drurv og leit upp úr járnbrautaáætluninni,
„þá elti jeg hana og' hefi Purley með mjer.“
, Jeg hefði gaman af að koma lika,“ sagði
Purley. „En það er ekki þörf á þvi, og hvað
sem öðru Iíður, þá hefi jeg látið ýms önnur
störf safnast fyrir, svo að jeg verð að láta
þetta mál liggja i láginni, nema eitthvað sjer-
stakt komi fyrir.“
Þeir voru að ræða um hvað gera skyldi,
eftir að þeir böfðu lesið síðara brjef frú
Laidlaw, sem ])eir böfðu fengið úr póstkass-
anum hálftíma eftir að Purley símaði. Þeir
voru nú komnir að raun um liver Kate var,
en gátu ekki vitað, hvort það kæmi þeim að
nokkru baldi eða ekki. En eitt skref i einu
er nóg, þegar gengið er í dimmu.
Kunnugleg rödd heyrðist fvrir utan og bíl-
stjóri Levinskys kom inn.
,,.leg fann dálítið i dag, herrar mínir,“
byrjaði hann, „og datl i hug, að þið munduð
vilja sjá það eins fljótt og unt væri. Jeg
hefði gjarnan viljað koma fyr, en konan
mín er lasin og það tafði mig.“
„Það var leiðinlegt að heyra,“ sagði Rid-
ley með samúð. „\rona að henni batni fljót-
lega. Hvað var það, sem þjer funduð?“
„Þetta,“ svaraði maðurinn og tók upp
böglað brjef og lagði ])að á borðið. Það var
skítugt og atað i olíu, en þó var bægt að
lesa skriftina. ,,.Ieg fann það troðið niður með
framsætinu í bifreiðinni," sagði bilstjórinn.
„Jeg var að hreinsa vagninn að innan, því að
hann hefir ekki verið breinsaður i nokkra
daga, og þá fann jeg þetta, þegar jeg tók
sætið úr.“
„Þakka yður kærlega fvrir. Látið þjer okk-
ur liafa það.“
„Sjálfsagt. Góða nótt, herrar minir.“
Ridley fylgdi honum til dyra, en Drury
tók blaðið og strauk úr því brotin.
Holm Lea, Soutbourne, 27. apr.
Kæri herra!
Eins og l>jer vitið skulda jeg gður 5000 pund.
Nú bráðliggur mjer á ngju láni, helmingi stærrn,
oo leO hefi nægar Iryggingar að setja Igrir ]>ni.
Mjer er nauðsgnlegt að fá endanlegt svar i kvöld,
svo að mjer þætti vænt nm, ef jijer vitduð lilu
inn til mín. Mjer jigkir leitt að ónáða gðar utan
skrifstofutima, en málið j>olir enga bið, og lánið
er svo stórt, að þjer fáið ómak gðar borgað. Jeg
gel ekki komist tit gðar vegna þess að jeg er
lasinn.
Yðar einlægur
Edward Derrington.
P. S. Gerið svo vel að brenna blaðinn, þegar
þjer hafið lesið það, af þvi að það er nxeð gerfi-
nafni mínu en rjcttri (bráðabirgða) utanáskrift,
og gæli þvi orðið tit þess að jeg þektist, ef
brjefið kæmist i annara hendur.
„Holin Lea á nýjan leik,“ hrópaði Drurv.
„Það er enginn vafi á, að fvrsta lilgáta yð-
ar hefir bitt markið, Ridley. Takið eftir dag-
setningunni. Daginn áður en Rosenbaum
hringdi til yðar. Það sannar fvllilega, að
Levinsky hefir farið þangað um kvöldið. En
spurningin er: hver er hann, Jiessi Derr-
ington ?“
„Það er maðurinn, sem Iiafði samþykl
vixilinn, sem vantaði í peningaskáp Le-
vinskvs.“
„Já, jeg veit það. Og þessvegna er liann
víst maðuriim, sem ojinaði fvrnefndan pen-
ingaskáp. En það var ekki það, sem jeg átti
við. Jeg á við hvernig hann hafi flæksl i
þetta. Derrington átti heima i Holm Lea
Það gerði Laidlaw lika. Derrington var veik-
ur, samkvæmt brjefi hans að dæma, og Laid-
law líka — mjög veikur. Það hafa verið tveir
sjúklingar í húsinu, en Osborne mintist ekki
á nema annan, og hinn maðurinn hefir ef-
laust ekki verið í búsinu þegar maðurinn frá
yður kom þangað lil að rannsaka það. Hver
var það, sem þjer senduð þangað?“
„Það var Roberts.“
„Nú. Roberls fór um alt húsið, þegar það
leið yfir frú Laidlaw, og ef nokkur annar
maður hefði verið þar þá hefði bann sjeð
hann. Svo að hvorki Derrington hafði lieilsu
til að fara út morguninn eftir, nje
„Nje hvað?“ spurði Ridley.
„Derrington og Laidlaw eru ein og sama
persóna.
„Eru ?“
„Voru, liefði jeg vist átt að segja. Vita-
skuld, ef Derrington var Laidlaw, þá er
hann dauður og kemur ekki málinu við
lengur, hvað okkar starf snertir. En við
skulum láta það liggja á milli hluta að svo
slöddu. Við vitum ekki nógu mikið um það.“
„Þetta brjef kemur okkur þá að litln
haldi.“
„Ojú. Það segir okkur hvar Levinsky var
kvöldið sem hann bvarf.
, .íá, vitanlega gerir það það. Jeg var rjetl
að segja búinn að gleyma, að það er Levin-
sky, sem við erum að leita að. Jæja, það er
víst kominn timi til að fara að hátta.“
„Það var mjer að kenna. Jeg var að
tala um Derrington og Laidlaw."
, Það er dálitið erfitt að fylgjasl með
])essu,“ sagði Ridley og geispaði.
„Já. Ekki sísl vegna þess að ])essi við-
burðarás var öll i liring, en bvorki upphaf
nje endir á henni. En hvað sem ])\í líður,
þá liggur nú næst fyrir að rannsaka, hvort
Levinsky hefir látið nokkrar menjar eftir
þessa heimsókn sína í húsinu. Þú verður að
láta hin störfin þín biða einu sinni enn,
Ridley. Mundu, að jeg verð að fara til Birni-
ingham.“
„Jeg skal fá húsrannsóknarúrskurð og
taka vel eftir öllu, sem fyrir augun ber. Okk-
ur er þörf á, að finna eitthvað ákveðið, lil
þess að byggja á.“
„Það veitir ekki af því.“
„Nei. Skvldi það er ákaflega líklegl, að
Derrington og Laidlaw sje sami maðurinn.
En ef það er, þá ern ])að ekki fingraförin lians
sem voru á lásnum á peningaskápnum, því
að bann lá fyrir dauðanum, þegar farið var
i skápinn. Við vitum, að það eru ekki för
Tomlins og þessvegna hljóta þau að vera
eftir Levinsky sjálfan.“
„Þessi röksemd fer nú í hring hjá þjer,
góðurinn minn. Hversvegna befði Levinsky
átt að stela sinni eigin nafnaskrá og fela
hana?“
„Hversvegna ætti nokkur að gera nokk-
uð?“
Ridley fulltrúi var orðinn mæddur á öllu
þessu. Það var öðru máli að gegna um
manninn frá Scotland Yard en bann. Þvi
flóknara, sem málið var, því betra fyrir
Drury, þegar því vár lokið. Hann þurfti ekki
um annað að hugsa, og gat eytt i það öllum
sínum tima. Ridlev bafði líka verið ákafur
af dugnaði i fyrstunni og gert sjer von um
frama í slöðunni, ef honum yrði vel ágengt.
En því lengur sem á leið, þvi fjarlægara
virtist honuni markið. Slarf hans virtist ekki
hafa orðið lil annars en að áuka ringul-
reiðina; sex menn úr lögreglunni i Southbo-
urne höfðu verið teknir frá venjulegum
störfum sínum, vegna málsins, og svo bætt-
ist þar á ofan, að lögreglustjórinn ljet orð
falla um það, að árangurinn væri lítill.
Ridlev hefði kærl sig kollóttan um það, ef
liann hefði liaft eitthvað að styðjast við. En
hann var orðinn hundleiður á öllum þeim
mótsögnum og moldviðri, sem hingað til var
eini árangurinn af rannsókninni. Hann Iijósl
til að fara heim, og um leið beyrði bann
Drurv muldra:
„Derrington getur ekki verið Laidlaw, því
að Derrington bað um viðtal við Levinsky
saina kvöldið, sem Osborne kom til Laidlaw,
og þá var liann meðvitundarlaus. Þetta er
augljóst mál; það hlýtur annar maður að
vera við þelta riðinn, Ridlev.“
„Fari hann til fjandans!“ sagði Ridley.
„Hann verður þá að minsta kosti að bíða
til morguns. Jeg' fer að bátta.“