Fálkinn - 07.07.1939, Blaðsíða 10

F A L K 1 N N
10
Nr. 555. Þegar Adarnson fjekk sjer miðdagsblund!
S k r í 11 u r.
Konan mín hefir gleymt að skeru
skorpuna af brauðinu mínu, rjeit
einu sinni.
Jens var altaf mjög ‘gleiður við
alt kvenfólk. Dag nokkurn var hann
að segja frá því, að hánn hefði ald-
rei á æfi sinni sjeð ljóta konu. F.n
l>að vildi svo tit, að í sama bili og
hann sagði þetta, stóð kona við hlið-
ina á honum með stórt og flatt nef.
— Lítið á mig Jens, þjer getið
þó ekki viðurkent annað, en að jeg
sje ljót.
— Góða frú, sagði Jens, þjer eruð
engill, eins og allar aðrar konur,
dottnar af himnum ofan, en j>að var
ekki yðar sök að þjer duttuð á nefið.
Kennarinn var að segja börnunum
frá, hversu öllu væri dásamlega fyrir
komið í ríki náttúrunnar.
Ef einhver missir t. d. sjónina á
öðru auganu, þá verður hún skarp-
ari á hinu.
— Eiríkur, getur þú nefnt mjer
eitthvað annað dæmi?
— Já, ef t. d. einhver maður
missir neðan af hægri fætinum, þá
verður sá vinstri lengri.

Drekkiö
Egils-Ö!
X^O^O'VOO^
Jœja, gúða, flýttu þjer að láta
brenna við, annars komum við of
seint á Borgina.
Pjetur hafði verið fjári vesæll um
tíma og þess vegna fór hann til
læknisins, sem ráðlagði honum, að
fá sjer toddy á hverju kvöldi. „Það
mun styrkja yður,“ sagði læknirinn.
Jú, Pjetur hafði svo sem ekkert
á móti því að reyna þetta, en hvað
haldið þjer læknir, að hún Maria
min segi við því?
— O, það ætti ekki að vera svo
mikil hætta með hana, sagði lækn-
irinn. Þjer skuluð bara segja henni,
að þjer ætlið að raka yður.
Hálfum mánuði seinna gekk lækn-
irinn fram hjá húsinu hans Pjeturs,
til þess að vita hvernig hann hefði
það, karluglan. — Pjetur var eklci
heima, en Maria varð fyrir svörum.
— Ja, læknir minn, ekki veit jeg
hvað gengur að honum Pjetri mín-
um núna, en eitthvað er það, því
nú rakar hann sig fjórum og fimm
sinnum á dag, en áður ljet hann
nægja með að gera það á hverju
laugardagskvöldi!
Ó, Marta, sagði Gunnar hug-
fanginn, það er dásamlegl að dansa
við þig. Mjer finst það eins og að
dansa ofan á skýjunum.
— Sá er góður! Það eru bara fæt-
urnir á mjer, sem þú ert að sparka á.
VMCt/fW
LCttHbURHIR
11) Þeim tókst ágætlega að lenda
og flugvjelin rann á hjólunum heim
að aðalbyggingunni. „Komdu sæll!
Mich!“ hrópaði franski tollþjónninn.
„Hvað er nú þetla, er farþegi með
ykkur? Komið þið nú allir inn og
fáið ykkur einhverja hressingu.“ Og
eflir litla stund voru þeir allir sestir
inn í litla og vistlega skrifstofu.
12) Fjórir grunsamlegir karlar
sátu inn í skuggalegu kaffihúsi, er
var við eina af hliðárgötum Parísar-
horgar. „Treystið aðeins á okkur.’
sagði einn þeirra, er var gamall
flugmaður úr hernum og lijet Zagoczy
Jönson og ég skulum ganga frá
þessum herrum, en svo verðið þið
að lenda. fiugvjelinni fyrir utar
Ostende, þar sem hinir býða okkar."
Ueppnust glœpamönnunum
að framkvœma áætlun sína7
Lesið um það í næsta blaði!
Útbreiðið Fálkann.
Armbandsáttaviti.
Sje maður á gönguför í ókunnu
hjeraði, verður maður að hafa átta-
vitann altaf til taks lil að vita hvað
áttinni liður. Hjer er aðferð til að
gera manni hægt fyrir í þessu efni.
Við notum dálitla ól — R -— sem
er mátuleg fyrir úlnliðinn og tvær
litlar leðurpjötlur. Á A er skorið
gat, sem festa má litinn vasaátta-
vita — iK — í. Endarnir F—F eru
sniðnir til. Gatið á stykki Ii, er
nokkru miniia en á .4, svo að átta-
vitinn geti ekki dottið úr. Leður-
pjötlurnar eru saumaðar fast við
ólina, eins og sýnt er á C, og ólin
er fest um úlnliðinn, eins og arm-
bandsúr. Á þenna hátt er auðveld-
ara að spyrja áttavitann ráða.
ÆFINTÝRIÐ HENNAR
ÖMMU.
— Segðu mjer nú sögu, sagði Pjet-
ur litli við ömmu sína.
— Sestu þá hjerna á skemilinn
hjá mjer, kanske mjer detti eitt-
hvað í hug.
—- í gamla daga bjó huldufólk
í Hestfjalli. Þar var huldumaður
og huldukona, en j>au áttu engin
börn. Næstum alt fólkið í bygðinni
átti börn, en þau áttu engin.
Þetta tók þau sárt, svo að þau
urðu hrygg og stúrinn. Einn dag
læddust þau ofan i bygðina, og
fundu þar litla, fátæka stúlku. —
Viltu verða barnið okkar —■ sagði
huldukonan og gerði sig blíða i
máli. — Þú færð að búa með okkur
í Hestfjalli. Við gefum þjer epli og
appelsínur, ljómandi gullkjól cg
silfurskó. —
Þetta var girnilegt fyrir blá-
snauða telpuna, og fór liún nú með
þeim. Það var heldur en ekki hjarl
um að litast inni í fjallinu. Þar
ljómaði alt í gulli og silfri, og alls-
konar dýrindis krásir voru á borð
um. — En ekld leið á löngu, þar til
stúlkuna fór aftur að langa heim
i baslið.
— Mig langar heim — sagði hún
skælandi.
— Já, en þjer hefir liðið svo vel
hjerna hjá okkur, sagði luddukonan.
- Já, en jeg gel ekki ieikið mjer
við neinn hjerna, sagði slúlkan. Jeg
átti mörg syslkini lieima. Og svo
cr mig farið að langa svo mikið til
að sjá hana mömmu. Og hún fór
að hágráta.
Þá sá huldukonan engin önnur
ráð, en að lofa henni að fara heim.
Því það var huldufólk af betra tag-
inu, sem bjó í Heslfjalli. Litla stúlk-
an fjekk fallega silfurbrúðu, og svo
fylgdu hjónin henni á leið heim.
— Það er best að þú eigir brúð-
Framh. á b\s. 13.
Meö ílugujel
aö næíurlagi.
(Framhaldssaga með myndum).
10) Mick var ekki nærri búinn að
sýna Jóni og skýra út fyrir honum öll
tæki vjelarinnar, þegar sást til lend-
ingarljósanna í Le Bourgef, sem er
í'jett hjá París.