Fálkinn - 22.12.1939, Blaðsíða 30

24
F Á L K I N N
þ Ú ert svo glaðlegur," sagði Na’in,
þegar Silvanus koni inn skönimu
síðar. Húsið hans var áfast trjesmiðj-
unni.
„Hefi jeg ekki ástæðu til að vera
giaðlegur?"
„Hefirðu náð í trjeð?“
Silvanus kinkaði kolli.
„Það datt mjer ekki í hug. Hvar
fjekstu það?“
„Jeg fann það.“
„Fanst það? Hvað áttu við?“
„Jeg var á leið til Demetriusar, til
þess að spyrja, hvort hann gæti ekki
hjálpað mjer. En um leið og jeg gekk
framhjá Bethesdatjörninni....“
„Bethesdatjörn?“ Na’in starði á
hann og óttinn skein út úr augunum
á henni. „Hefir þú — hefir þú —
fundið bjálkann í — Bethesdatjörn-
inni?“
,,Já. Þjer finst það kanske skrítið.
En hversvegna horfir þú svona á
mig?“
„Silvanus!” lirópaði Na’in. „Þú
verður að senda trjeð aftur á sinn
stað undir eins! — Heyrir þú það!
l>að veklur okkur óhaminju og allri
okkar ætt! Nú veit jeg, að það er
saklaust blóð, sem þeir úthella!“
„Hvaða bull er í þjer, kona?“
„Silvanus!" Hún greip i klæði hans.
„Þú verður að gera það', sem jeg hið
þig um. Annars kemur reiði hins
liæsta yfir okkur!“
Silvanus varð gramur. Það var
laglegt, að Na’in skyldi spilla ánægju
hans með þessu þvaðri. En nú vakn-
aði forvitni lians. — Einhver ástæða
hlaut að vera fyrir þessum gaura-
gangi í konunni. Þessvegna stilti hann
sig og ljet ekki stóryrðin, sem voru
kornin fram á varir hans fara lengra,
en spurði:
„Hvað er að segja við því, þó jeg
taki þetta trje?“
„Bjálkann í Bethesdatjörn.” Rödd
Na’inar var hátiðleg. „Manstu ekki,
Silvanus, gömlu söguna um lífskvist-
inn úr aldingarðinum í Eden?“
„Jú, víst mundi hann hana.
Söguna um Seth, son Adams, sem
var sendur til Paradísar, til þess að
sækja „viðsmjör liknseminnarsem
faðir hans hafði verið lofað. Honum
gekk vel að rata, því að í sporum
Adams og Evu gat enginn gróður
jjrifist. Kerúb einn tók á móti honum
og sendi hann aftur með svolátandi
orðsendingu: „Jeg gef þjer þrjú sáð-
korn handa föður þínum. Þegar þú
hittir hann, eftir þrjá daga, er lif
hans útrunnið. Segðu honum, að þeg-
ar fylling tímans komi, muni guðs
sonur afplána syndir hans og gefa
lionum viðsmjör liknseminnar."
Seth sáði fræunum þremur á gröf
föður síns og þrír stönglar komu
upp: kyprusviður, sedrusviður og
krónufura. Þegar stönglarnir voru
orðnir aiin á lengd, var eins og þeir
tiættu að vaxa. Og svona stóðu þeir
þangað til að Móses fann þá og plant-
aði þeim við rætur Taborfjallsins.
Þar stóðu þeir öldum saman.
Þegar Davíð var orðinn konungur,
var honum opinberað, að undir ])ess-
um þremur viðarteinungum mundi
mannkynið endurleysast. Hann flutti
þá til Jerúsalem og gróðursetti þá
])ar. Og nú gátu þeir vaxið — grein-
arnar vöfðust saman og stofnarnir
þrír uxu saman í einn. Aldrei iiafði
nokkur maður sjeð jafn fagurt og
votdugt trje.
Eftir dauða Davíðs fór Salómon að
byggja musterið. Skrautlegt átti það
að verða. En þá bar það við, að
smiðinn vantaði trje, sem þurftu að
vera einni alin lengri en þau trje
sem hann hafði völ á. Þá mundi hann
eftir stóra trjenu, Daviðstrjenu, sem
gnæfði eins og konungur yfir öll hin
trjen. Salomon leyfði honum að
höggva það upp. En þegar trjenu
hafði loks með mestu erfiðismunum
verið komið á sinn stað, þá var það
ekki mátulegt. Það var reynt að nota
það annarsstaðár, en ýmist var það
of langt eða of stutt. Loks ákvað
byggingarmeistarinn að nota það seiJn
stoð undir þakið. Það var reist upp
á endann undir þakbitana, og nú
virtist það loksins vera komið á
rjettan stað. En þá var eins og það
teygði úr sjer, og á næsta augnabliki
hrundi þakið með braki og brestum.
Salómon varð reiður og tjet taka
trjeð og leggja það yfir Kedronslæk,
sem gangbrú handa fólki. Þar lá það
í mörg ár og gleymdist. Þangað til
að drotningin af Saba kom til Jerú-
salem. Salómon sýndi henni öll auð-
æfi sín og listaverk og drotningin
undraðist stórum. Leið þeirra lá yfir
Kedronslæk, á gangbrúnni. Salómon
gekk sjálfur liinn rólegasti yfir tæk-
inn. En drotningin var skygn og hún
sá trjeð rísa og verða að krossi, og
endurlausnara mannkynsins hanga á
krossinum. Hún vildi ekki ganga
trjenu, en lyfti upp pilsunum og óð
yfir lækinn.
Til þess að afstýra því ódæði, að
þjóð hans tæki son guðs af lífi, ljet
Salómon fleygja trjenu ofan í djúpa
gryfju og moka mold yfir, svo að
enginn skyldi finna það. En þegar
fram í sótti myndaðist þarna tjörn
og vatnið í henni hafði lækninga-
mátt, svo að þarna varð smátt og
smátt athvarf örkumlamanna og sjúk-
linga, sem sóttu orku og heilbrigði
i tindina.
En á tjarnarbotninum lá gamla
trjeð. Einhverntíma átti því að skota
upp. Og þá varð örlagastund eigi að-
eins gyðinganna heldur alls mann-
kynsins.
TyjEÐ mestu erfiðismunum tókst
Silvanusi að ryðja sjer braut
gegnum fjöldann. Allir sem á annað
borð gátu í fæturnar staðið, voru
komnir á stjá og úr öllum götum
slreynuli fólkið út veginn tit Golgata,
höfuðskeljastaðarins. Þúsundum sam-
an hafði fólkið komið til Jerúsalem
til að halda páskana, en nú fjekk það
þetta líka, alveg óvænt: Dauða meist-
arans!
Þarna var hann. Silvanus kom auga
á örmagna mann uppi á hólnum, hjá
æðstaprestinum. Allra augu mændu
á hann. Hamarsliöggin sögðu til þess,
að aftakan væri í undirbúningi.
Silvanus hlustaði eftir samtali fólks-
ins kringum sig og liann heyrði í
sundurlausum slitrum, hvað gerst
hafði um nóttina ogmorguninn. Hand-
tökuna -— yfirheyrslu Heródesar og
Pílatusar — ákærur ofsóknarmann-
anna — háðungarnar, sem meistar-
inn hafði orðið fyrir — uppkvaðning
dauðadómsins.
Nú var krossin reistur upp á hæð-
inni.
á Sjö álna hár! Silvanus rjetti úr sjer
er hann mintisl þess, að þetla var
liciris kross — skipun Pílatusar hafði
verið framkvæmd, Na’in hafði grát-
bænt og hótað. En hvað hirti hann
um það? Hjátrúarbull úr konunni!
Þvi skyldi hann eiga að lilusta á
gamlar kerlingabækur? Hann hafði
ekki efni á, að falla í ónáð Pílatusar.
Gengu ekki peningar fyrir öllu öðru?
Meistarinn var látinn snúa andlit-
inu að gamla musterinu, svo að hann
gæti á dauðastundinni sjeð lielgidóm-
inn, sem hann hafði vanhelgað.
Nú sá Silvanus greinilega andlitið
á honum. Fallegt andlit. Líðandi en
slerkt. Silvanus fann sting fyrir hjart-
anu — stutt en óþægilegt augnablik.
Svo leit hann upp á fjölina yfir liöf-
uði meistarans. Þar stóð eitthvað letr-
að, en hann gat ekki lesið það. Að-
eins þeir, sem næstir stóðu, gálu
greint sundur stafina. Og þeir sögðu
hinum. Og brátt heyrðist frá þúsund-
um radda — spottandi upphrópanir:
„Til þín, konungur Gyðinganna!"
J) AÐ hafði verið sólskin frá því
snemma um morguninn.
En alt í einu var eins og skugga
legði yfir jörðina. „Þoka“, hugsaði
Silvanus með sjer. En þetta var ekki
eins og þoka, sem venjulega sópaðist
ofan úr fjöllunum. Skugginn varð
þjettari. Loks bar krossana þrjá við
himinn eins og þeir væru skugga-
myndir.
Og hvað var þetta. Var það ekki
jörðin sjálf, sem skalf undir fótum
hans? Silvanus leit kringum sig. Nú
virtist allur yfirlætissvipur alt í einu
hafa horfið af fólkinu. En angistin
var letruð i livert andlit.
Mannfjöldinn fór að ókyrrasl.
„Við skulum forða okkur á burt!“
var kallað.
„Jafnvel á dauðastundinni gerir
hann kraftaverk," tautaði gamatl
maður, sem stóð hjá Silvanusi. -------
Eins og flóðalda, *sem ryður öllu
því, er fyrir verður, æddi mann-
fjöldinn niður af hólnum, áleiðis til
Jerusalem. Þrengslin voru lífshættu-
leg og margir tróðust undir. Börn
grjetu og konur æptu.
Jarðskjálftinn færðist i aukana.
Dunurnar af þrumunum blönduðusl
braki frá hrynjandi klettum og grjóti.
Silvanus varð gripinn af sömu
skelfingunni og aðrir. Sundúrlausai
myndir flöktu i huga hans — rugl-
ingslegar og skelfilegar. Hann stóð
í stóru musteri og horfði upp í þakið,
sem hvelfdist háreist yfir liöfði hon-
um — honum varð litið á trjeð mikla,
sem bar uppi þakgrindina.... hann
sá að það bognaði, klofnaði.... með
óskaplegu braki hrundi þakið ofan
á hann. Hann sá.... nei, hann sá
ekkert meira. Örvita af hræðslu æddi
hann af stað, datt, stóð upp aftur
og hjelt áfram flóttanum. Honum
tókst að komast inn um borgarhliðið,
inn á strætið. Þar óx hávaðinn enn
iim allan helming. Hristingurinn varð
enn meiri. Hús hrundu og grjótið
kom i hrúgum niður á götuna.
Silvanus vissi ekki, hvernig alt
þetta hafði atvikast, en alt í einu
varð liann þess var, að einhver hjelt
i hendina á honum. Það var Na’in.
Hún horfði á hann og það mátti lesa
ásakanirnar út úr augum hennar,
eins og hún gæfi honum sökina á
aliri þessari eyðileggingu. — Reiðin
svall í honum, hann ætlaði að kippa
að sjer hendinni, en liafði ekki mátt
lil þess. Þau lilupu áfram strætið á-
leiðis heim til sin.
,,Jeg held.... jeg held, að þetta
hafi verið Messías,” hvíslaði Na’in.
Silvanus svaraði ekki. Hann sá
hættu, sem óðum nálgaðist. Stórt
stykki úr múrvegg hafði losnað,
beint uppi yfir þeim. Hann þreif
Na’in til hliðar og ætlaði sjálfur að
hlaupa undan líka. Of seint. Múr-
inn hrundi á hann og hann da'tt.
Meðan hann hlustaði á angistvein
Na’inar brá lamandi sýnum fyrir
hugskotssjónir hans.... ofurtítið trje
spratt upp úr jörðinni, óx og breiddi
greinar sínar yfir liann.... grein-
arnar hurfu, hann sá aðeins stofn-
inn.... nei, ekki stofn, heldur kross
og maður hjekk á krossinum....
livíslandi raddir fyltu loftið: Sii)
álna hár! Sjö álna hár! Nú fjell
skuggi af krossinum á liann, nei,
ekki skuggi, heldur var það krossinn
sjálfur, sem datt ofan á hann....
og kramdi hann.
Nú heyrði Silvanus hvorki nje sá
lengur. Ekki einu sinni grát Na’inar,
er hún beygði sig yfir andvana lík-
ama mannsins síns.
....óttinn skein ár augunum: ,,Hefir þá fundið bjálkann í Dethesdatjörn.