Fálkinn - 22.12.1939, Blaðsíða 11

F Á L K I N N
5
Hvergi eru þjódbiiningai• kvenna jafn undurfagrir og
listfengi mettaðir og í Ungverjalandi. Stúlkurnar þar
nota ennþá hvalskíði eða eitthvað jafngilt lil þess
að þenja út pilsin sín.
Nú hneigja Betlehemsfararnir
sig niður að jörð, og einn þeirra
skýtur því að húsbóndanum um
leið, að ekki væri nú úr vegi,
að bjóða Betlehemsförunum glas
af víni, en annar að húsmóður-
inn, að hún muni eiga gott jóla-
brauð, sem gaman væri að
smakka á, — og svo ofurlítinn
skilding að aulci — „en þjer
megið ekki misvirða það“. Og
nú er Betlehemsförunum veittur
góður heini og síðan halda þeir
áfram, en alt fólkið á hænum
raðar sjer i heiðursfylkingu með-
fram stjettinni, um leið og þeir
ganga út.
pYBIB UTAN BÆINN tekur
við sljettan mikla og óend-
anlega. Pílagrímahópurinn fær-
ist frá bænum og út á sljettuna,
eins og gæsir í oddaflugi. En nú
hefir kyngt niður nýjum snjó
og þeir verða að uaða — að
kirkjunni í sveitinni. Og þeir eru
ekki einir. Fólkið á bænum hef-
ir slegist í förina. Þær eru i
mjallahvítum fötum.
Fyrir utan kirkjuna eru sölu-
skálar, þar sem hægt er að fá
keypt, liunangskökur, dýrlinga-
myndir og bænabækur. Inni í
kirkjunni setjast ungu stúlkurn-
ar og konurnar allar sama meg-
in, — stúlkurnar eru með slegið
hár, en á bekkjunum fyrir aftan
þær eru giftu konurnar, með
klút reyrðan um liöfuðið. Stúlk-
urnar eru allar hvítklæddar, en
konurnar svartklæddar frá
hvirfli til ilja, eins og karlmenn-
irnir, sem sitja hinumegin í
lcirkjunni. Það her mest á því
svarta í ungverskri sveitabygð.
Karlar og konur klæðast svörtu
þar eru aðeins ungu stúlk-
urnar, sem fá að vera hvitklædd-
ar á mannamótum, auk korn-
ungra drengja.
Og nú hljómar jólasöngurinn
á ný, undir aldagamalli hvelf-
ingu kirkjunnar, — Fyrsta er-
indi sálmsins er það fyrsta, sem
börnin eru látin læra:
Út spratt hið rjóða rósablóm,
sem raunaheimur þráði.
í Betlehem, þar bar það við,
sem bágast mannkyn náði.
Að drottins miskunn, herrcmn hár.
hlífði’ oss við glötun þúsund ár.
Eftir kvöldsönginn er haldið
heim. Þar stendur glas af heitu
landvíni á borðum, ásamt þykkri
sneið af fleski, og það tekur úr
fólkinu sultinn. En jólabrauðið,
með möndlum, rúsínum og
kryddi, — fær fólkið ekki að
smakka fyr en á jóladagsmorg-
unn. — Það er afar sjaldgæft,
að sjá jólatrje í húsi, hjer á
ungversku sljettunni. Það er
fyrst núna, allra síðustu árin,
eftir að járnbrautirnar fóru að
skjóta öngum út á sljettuna, að
þau fóru að flytjast. En á sljett-
unni sjálfri vaxa engin jólatrje.
En jafnvel þó að jólatrjen
vanti, þá er jólahugur og jóla-
skap í fólkinu á ungversku sljett-
unni. Betlehemsfararnir g'era sitt
til þess fyrst og fremst þessi
ævagamli siður: Betlehemsheim-
sóknirnar á bæjunum, á upp-
runa sinn aftur í svo æva-
gamalli forneskju, að vis-
indamenn halda, að hann liafi
myndast, þegar núverandi frum-
byggjar landsins, maydjararnir,
komu fyrst til Ungverjalands,
austan úr álfu. Siðurinn þekkist
sem sje i Asíu, en þaðan komu
hinir fyrstú Ungverjar. Og Betle-
hemsfararnir ,með öllum sínum
kjánalátum, sem endurtekin
hafa verið öld eftir öld í Ung-

rrt
rrv
www
Bet/ehems-
fararnir
ganga syngj-
andi bæ frá
bæ. Þetta er
Betlehems
ganga barna
Einn engill kom af himnum hátt,
H ir ðingjar, hirðing jar 1
Og bar oss frjett frá Betlehem,
Hirðingjar, hirðingjar!
Við skundum þangað furðu fljótt,
Hirðingjar, hirðingjar!
í jötu, í reifum lá guðs son,
Ylur cif öndun dýranna hlýja
honum,
Hirðingjar, hirðingjar!
I.eilið hans þar,
Hirðingjar, hirðingjar!
Pakular: „Jbg vil ná mjer i
rauðrófu.“
Hirðarnir: „Kant þú lærdóms-
rit lesa?“
Pakularinn: „Jeg veit ekki
hvers þjer leitið.
Loksins rís pakularinn upp og
nú syngja allir hirðarnir, og
lemja stöfunum sínum, með
járnhringjunum, svo að glym-
ur í:
verjalandi, eru vel látnir, hvar
sem þeir koma.
C TUNDUM er breytt dálítið til
^ um „hirðsiði“ þessara „vitr-
inga“ frá Austurlöndum. Stund-
um er engill látinn bera kirkju-
líkanið, en vitringarnir þrír
ganga á eftir, og bera fald eng-
ilsins (eins og sjest lijer á einni
teikningunni). Þá gengur pakul-
arinn til hliðar, með staf og
ljósker. — Og það er alls ekki
skylda, að eingöngu fullorðið
fólk sje í fylkingunni, Börnin fá
líka að gera svona göngur — og
það þykir þeim gaman. Kenn-
ararnir í skólunum æfa þau þá
í öjÍUm þeim siðum, er J)au Jíurfi
að kunna, kenna þeim versin,
sem syngja skal eða segja fram.
Og ekki er hægt að liugsa sjer
meiri hneisu litlum „Betlehems-
fara“, ef honum fipast i versinu,
sem liann á að fara með.
Þegar börnin fara í „Betle-
hemsgöngu“ verða þau að vera
Frh. á bls. 44.