Fálkinn - 22.12.1939, Blaðsíða 41

F Á L K I N N
35
orði'ð að mestu, vegna ágangs
útliafs og flugsanda.
Það var drepið á fremri eld-
húsdýrnar í Stórustrandarbæ.
„Gott kvöld!“ — Roskið og slit-
legt, en glaðlegt andlit gægðist
inn og lúaleg hönd seildist og
tók hattinn af höfðinu, sem inn
liafði gægst.
„Gott kvöld — ertu kominn,
Erlendur minn! Jeg átti ekki von
á ykkur fyr en í fyrramálið,"
mælti Helga Brandsdóttir glað-
lega og lieilsaði komumanni með
liandahandi. „Já — jeg er nú líka
einn. Jeg nenti ómögulega að
vera að hanga á þessum fundi
þarna austur frá. Þeir eru þar
hinir og koma víst ekki fyr en á
morgun. Jeg er nú enginn lands-
málagarpur, eins og allir vita
og jeg kýs miklu heldur að hvíla
* mig og sofa heldur en hlusta á
þá rífast. Get jeg fengið að vera
í nótt, húsfreyja?“ „Ætli ekki
það, svaraði Helga vingjarnlega.
Iiún Lauga er vís til að búa urn
þig í norðurstofunni — en komdu
nú fyrst inn til föður míns og
segðu honum frjettir, ef ein-
hverjar eru,“ mælti unga stúlkan
og stefndi til baðstofu og gest-
urinn á eftir, en Lauga fór fram
að búa um hann. Þetta var Er-
lendur Broddason, einn af elstu
og bestu mönnunum úr flokki
sandgirðingamannanna. Hafði
hann unnið þar öll sumrin og
kynt sig hið besta á Stóruströnd.
„Þið eruð, Irúi jeg, búnir að
fá nýjan verkstjóra,“ sagði
Brandur bóndi, þegar þeir voru
að drekka kaffið.
„ Jú jú —“ svaraði Erlendur
Broddason og kveikti í pípunni
sinni..
„Og hvað heitir hann nú?“
spurði Brandur Hrafnsson.
„Ragnar Pálsson,“ svaraði Er-
lendur, reykti liægt og horfði út
i bláinn. „Og hvaðan er maður-
inn?“ „Hann er Austfirðingur að
ætt,“ mælti Erlendur, — og Stór-
strandarbóndinn spurði ekki
fleiri spurninga, það liefði ekld
k samsvarað kröfum hans til prúð-
mensku. Maðurinn kom sjálfur
næsta dag og þá var nógur tím-
inn að fræðast um hann. —
Helga þagði. Það var, sem nafn
þessa nýja verkstjóra hefði snert
við duldum streng í brjósti henn-
ar. Þrátt fyrir alt var hún ung
og ósnortin stúlka, sem bar í
brjósti þrá eftir einhverri til-
breytingu — einhverju nýju og
æfintýralegu. — Ragnar Pálsson,
það var fallegt nafn — og alveg
nýtt.
Og æfintýrið kom til hennar
þetta sumar. En það var örstutt
jafnvel ennþá örstyttra ten liið
islenska sumar.
Þegar fyrstu stjörnurnar birt-
ust á ágústhimninum gengu þau
Ragnar Pálsson saman vestur
snögga og harða bakkana, eins
og þau höfðu svo oft gengið um
sumarið. Blóðbergið ilmaði enn
við fætur þeirra, en sást ekki
lengur, því að nótt var mjög tek-
in að dimma. Þau gengu vestur
að Dröngum, stórum klettum
vestast á bökkunum, þeir gnæfðu
þar í húminu á leiðarenda, því
að liinu megin við þá var stór-
grýtt grjóturð, en á milli þeirra
var logn og skjól fyrir öllum
veðrum. Ungi maðurinn og unga
stúlkan fóru eftir gamalkunnug-
um smástígum inn á milli klett-
anna og staðnæmdust undir hálf-
hvolfi Miðdrangans.
„Hversvegna segir þú ekkert,
Helga?“ mælti hann loks og
horf'ði út í hött. Hún þagði og
hlustaði á hafniðinn, sem aldrei
hvarf með öllu, þarna við út-
hafsströndina. „Hversvegna hef-
ir þú þagað í alt sumar og aldrei
talað við föður minn?“ spurði
hún aftur á móti og starði á
hann sorgaraugum í gegn um
kvöldhúmið.
„Til livers liefði það verið ? Þú
veist að liann hatar mig og fyr-
irlítur. Eina ráðið er að þú komir
á eftir mjer — setjist að hjá
mjer og mínum.“ Málrómur lians
var kaldur og rólegur. Þó að orð-
in væru ekki óvinsamleg lagði
helkulda þeirra inn að lijarta.
Þetta var boð, sem ekki var ósk-
að nje ætlast til að yrði þegið.
Eitt augnablik var sem steindofi
færðist um líkama og sál — en
svo áttaði hún sig. „Stælist frá
föður mínum á eftir manni, sem
liefir kallað hann okrara og arð-
ræningja — nei! Aldrei að eilífu!
sagði hún fast og ákveðið. „Og
hverjir eru svo þínir? Jeg fer
nærri um það. Þú hefir sjálfur
sagt — “ „Hefi sagt hvað?“
spurði hann hranalega. „Við
skulum ekki tala um það — ekki
tala fleiri ill orð, Ragnar. En
það skaltu vita, að jörðin, sem
við stöndum á er heilög eign mín
og minna. Forfaðir minn nam
hjer land og gaf öllu nafn. Hann
braut skip sitt við þessa strönd,
sem þá var óbygð af öllum. Hann
hjet á guð að reisa kirkju — hún
stendur enn. Hjer hefir ætt mín
búið síðan. Hafið gekk á landið
og eyddi fyrstu stórbýlunum. En
ættin flýði ekki. Hún flutti kirkj-
una bærra og bygði bæi á ný
ofar á ströndinni, varði landið
eftir megni og vann sjálf til alls,
sem hún eignaðist. Ætti jeg að
vera sú fyrsta í ættinni, sem
svíkur? Nei!“
„Þú skilur ekki umbótahug-
sjónir nútímans, Helga. Þú ert
eins og tröllakrakki, sem hvergi
unir sjer nema í sínum eigin
helli. En jeg læt ekkert binda
mig — jeg fer.“
„Já — farðu!“
Hún sneri sjer frá honum og
tók að klifra til baka upp stíginn.
Síðan gekk hún liratt heimleiðis
eftir hörðum grasbakkanum, án
þess að líta við í eitt einasta sinn.
En þó að hún bæri sig vel, þá
var hún ekki annað en ung
stúlka, sem hafði sjeð ást sína
og æskutraust hrynja til grunna.
Niðurl. á næstu bls.
Jólin 1939
Fullkomnasti jólabasar landslns
ER AÐ VANDA í EDINBORG
niiir krakkar með leikíöng úr
EDINBORG
LYSISSAMLAG
ÍSLENSKRA BOTNVÖRPUNGA
RE YKJAVlK
Símar: 3616, 3428.
Símnefni: Lýsissamlag.
Fyrsta, stærsta og fullkomnasta
KALDHREINSUNARSTÖÐ Á ÍSLANDI-
Lýsissamlagið selur lyfsölum, kaupmönn-
um cg kaupf jelögum fyrsta fl. kaldhreins-
að meðalalýsi, sem er framleitt við hin
allra bestu skilyrði.

Ú tgerðarmenn.
Netagerð Vestmannaeyja h.f. framleiðir allar
gerðir af þorskanetum úr fyrsta flokks ítölsku
hampgarni. Gæði og verð fyllilega samkepnis-
fært við bestu erlenda framleiðslu.
Allar frekari upplýsingar hjá söluumboðinu í
Reykjavík.
ÓLAFUR GÍSLASON l CO. H. F.
Sími: 1370.