Fálkinn - 22.12.1939, Blaðsíða 33

F Á L K I N N
27
-*
i
I
»
JÓLAGALDRAR
peram, rúsínum og eplum ofan
yfir Óla.
Öli hrökk forviða undan en
jólatrjeð tók til fótanna og elti
hann, með greinarnar eins og
reiddan sópl.
liann flýði bak við stofuborð-
ið. Og svo hófst eltingaleikur-
inn aftur og aftur kringum
borðið.
Englahárin á jólatrjenu voru
eins og eldrák — svo hart fór
trjeð.
Litlu jólasveinarnir hjeldu
sjer dauðahaldi utan um grein-
arnar og voru lafhræddir, en
helsihneturnar, sem lágu vel
geymdar í kramarahúsunum
stnum, gáfu hver annari oln-
bogaskot og skellihlóu, svo að
gamlar og hrukkóttar rúsínurn-
ar fóru að hlæja líka.
Óli varð fokvondur er hann
sá, að allir voru að hlæja að
honum. En kanske hafði hann
til þess unnið og nú fór hann
að skammast sín — í fyrsta
skifti á æfinni.
Þarna hafði jólatrjeð komið
á heimilið i hátíðarskrúða til
þess að halda jólin með honum.
Og svo hafði hann stolist þarna
ofan um miðja nótt, eins og ó-
þokki — og ætlað að ræna það.
Bara að hann gæti að minsta
kosti bjargað lifi sínu?
En jólatrjeð færðist nær og
nær honum. Hann fann að barr-
ið á því, var farið að klóra
hann í hnakkann.
Loks datt hann örmagna á
gólfið og kallaði á luina mömmu
sína. —
rSLI SPRATT. upp í rúminu
og horfði ringlaður kring-
u m sig.
Guði sje lof! Þetta hafði þá
bara verið draumur?
Hann hljóp niður i stofuna.
Jú, þarna stóð jólatrjeð, fallegi
og óhreyft.
Hann leit upp til jólastjörn-
unnar og hún kinkaði kolli til
hans. Þau voru hjartanlega sam-
mála um, að þetta skyldi hafa
verið draumur.
En haldið þið ekki, að hún
mamma hans Óla, sem ekkert
vissi um drauminn, hafi orðið
hissa og jafnvei angurvær, þeg-
ar hún uppgötvaði, að hann Óli
hennar hafði mist matarlystina.
Það gat vaiia heitið, að hann
snerti á góðu eplakökunni, sem
hún var altaf vön að hafa á
jóladaginn. Og jólatrjeð — ja,
það hjelt öllu sælgætinu sínu
þangað til á Gamlárslmöld.
KRISTÍN.
Að láta spil hverfa.
Ef ykkur langar til að skemta
jólagestunum ykkar með töfrabrögS-
um og leikni, þá er eins gott aS
læra undir eins brögSin, sem liggja
til grundvallar fyrir flestum spila-
göldrum í heimi. TöfrabragSið, sem
„Horfna spilið“ byggist á, er undir-
slöSubragð, og alls ekki erfitt, aS
læra þaS. Haldið spilinu eins og
sýnt er á mynd 1, sýnið áhorfend-
unurn þaS og veifið því til og frá
meSan þiS beygið löngutöng og
baugfingur, eins og sýnt er á mynd
2. MeSan þiS eruð aS þessu haldiS
þið spilinu milii vísifingurs og litla-
fingurs.
SiSan beygið þiS litlafingur og
vísifingur en rjettið úr baugfingri
og löngutöng, svo að spiliS snýst
um hugsaSan öxul i stefnunni á
milli örvanna á mynd 3. Þegar rjett
liefir verið úr löngutöng og vísifingri
liggur spiliS á handarbakinu (mynd
4,) en til þess aS þaS detti ekki
verSur aS lialda að þvi meS litla-
fingri og vísifingri. MeS dálítil 1 i æf-
ingu er hægt aS gera þetta svo, aS
öllum sýnist spiliS hverfa út í busk-
ann, en síSan getiS þiS látist taka
j aS úr vasa ykkar eS gluggatjaldinu.
Þegar þiS hafiS æft ykkur á einu
spili getiS þiS reynt meS fleiri
samtímis og þykir auSvitaS enn
meira til þess koma.
Galdraði vasaklúturinn.
ÞaS var ameríski töframeistarinn
Dunninger, sem fann þetta bragS.
ÞaS sem áhorfandinn sjer er þetta:
TöframaSurinn gengur meSal áhorf-
enda og fær lánaSa tvo vasaklúta.
Hann heldur þeim fram, eins og
sýnt er á 1, fleygir þeim upp í loft-
iS, og er þá ekki hægt aS sjá betur,
en aS klútarnir sjeu bundnir saman
(mynd 2). Þegar hann liefir veifaS
samanbundnum vasaklútnum nokkra
stund, kreystir liann þá saman eins
og hnoS og fleygir þeim aftur upp
i loftiS — og hvaS skeSur? Hnútur-
inn er horfinn og vasaklútarnir
detta niSur hvor i sínu lagi!
MaSur á helst ekki aS snerta klút-
ana nema meS annari liendi, því aS
þá verSur hnúturinn enn óskiljan-
legri. En þaS sem áhorfandinn liefir
ekki sjeS er þetta: TöframaSurinn
hefir haft ofurlitla teygju, úr hvitu
gúmmí, og smeygt henni á horniS á
klútunum, svo aS ekki sjest betur en
aS þeir sjeu hnýttir saman. Þegar
vasaklútnum er vöSlaS saman í
hendinni, er teygjunni smeygt af,
svo aS kiútarnir losna sundur. (Mynd
4 sýnir hvernig teygjan heldur horn-
UDum saman).
Þetta reynir á fimina!
ÆfiS þessa list, þvi aS öllum finst
mikiS til hennar koma: Hún er í
því fólgin, aS lyfta stórum peningi
milli tveggja títuprjónsodda. Best er
aS leggja peninginn á sljett borS og
lyfta honum fyrst lárjettum. En erf-
iSast er aS lialda honum lóSrjetl-
um, eins og myndin sýnir. Þó er
J)aS hægt ineS góSri æfingu. Takist
manni þelta, er hægt aS láta pen-
inginn hringsnúast meS því aS blása
á hann. ReyniS þiS þetta!
Kínverski peningurinn.
Þetta bragS nota atvinnulöframenn
um allan heim. Til þess þarf tvo
lúnverska peninga eSa einhverja
peninga meS gati. FáiS einum á-
horfandanum annan peninginn og
biðjiS hann aS þræSa hann á band,
sem þiS fáiS lionum um leiS. LátiS
hann svo halda í báSa enda á band-
inu, eins og sýnt er á mynd 1. SiS-
an fáiS þiS iánaSan vasaklút og legg-
ið hann á bandiS (mynd 2). Nú
segið þið áhorfendunum, meS mikl-
um málalengingum, aS þiS ætliS aS
hnýta linút aS peningnum til þess
aS gera þrautina erfiSari. Og svo
stingiS þiS liendinni undir vasaklút-
inn. En í sömu hendinni hafiS þiS
hinn peninginn, sem er alveg eins
og sá fyrri. ÞiS festiS hann í band-
ið meS því aS setja á hann lykkju
úr bandinu, á þann hátt, sem mynd-
irnar 3—G sýna. Þegar þetta er
gert skyggiS þiS á fyrri peninginn
meS liendinni — takiS um hann og
bandiS, eins og þiS ætliS aS stríkka
á þvi. ÞiS færiS fingurna meS lausa
peningnum lengra til endans, takiS
endann sem snöggvast úr hendi á-
horfandans sem heldur bandinu og
biSjiS hann aS halda bandinu öSru-
vísi, eins og þiS sýnið honum. Um
leiS náiS þiS lausa peningnum af
ist til aS losa peninginn af snúrunni,
snúrunni. Nú gangiS þiS til hliSar
frá manninúm meS snúruna og bjóS-
jafnvel þó haldiS sje í báSa enda.
FólkiS spyr þá hvort nokkur pen-
ingur sje á snúrunni, og þá lyftiS þið
vasaklútnum af og sýniS, aS svo sje.
Svo lialdiS þiS giasi undir peningn-
um, leljið upp að þremur og hreyf-
iS við peningnum meS töfrastafnum,
svo að hann dettur ofan í glasiS.
Jafnvægishlaup.
Þessi list er i því fólgin, aS ganga
ákveSna vegalengd innanhúss -—
rnilli stofanna eSa upp og niður
stiga, og láta t. d. reglustiku eða
blýant standa upp á endann á ein-
um fingrinum á sjer. Dómari er til-
nefndur, sem sker úr, hverjum tak-
ist best.
1 \ /
Mýsnar skjóta inn nýjárið — erki-
óvini sinum til virffingar.