Fálkinn - 22.12.1939, Blaðsíða 13

F A L K 1 N N
7
Einar Jónsson: Hamarshákarl.
skrítið að uppgötva, að eigin-
lega liafði hún aldrei gert sjer
J)að ljóst fyr, live Jörgen var vel
að sjer ger. Hún hafði heyrt, að
aðrir legðust í óreglu og yrðu
kærulausir þegar þeim gengi eitt-
hvað á móti. En Jörgen háfði
farið fram síðustu þrjú árin og
var tvímælalaust fremsti majSur
á bátnum.
Um tvö hundruð faðma undan
landi stóð þrímastrað skip og
rambaði á sandrifi. Sjóarnir
gengu yfir það í sífellu og grófu
það i brimlöðrinu. Þó dimt væri
var liægt að sjá, að eitthvað af
skipshöfninni hafði komið sjer
fvrir á bátaþilfarinu aftast, en
aðrir hjengu i siglunni miðskipa
eða á framsiglunni.
Vagninn með björgunartækj-
unum og fluglínubyssunni voru
komnir i fjöruna á undan hjörg-
unarhátnum. Nú var líiiuhyss-
unni komið fyrir og skotið. Lín-
an kom ofan á stórsigluna, en
enginn á skipinu liafði mátt til
ná lienni og innan skamms fauk
hún á burt.
Nú var línu skotið aftur og
hún lenti á mersránni og náðu
þeir fjórir, sem þar sátu í end-
ann. Og nú var stóllinn settur á
linuna og þeir fjórir um borð
fóru að draga hann til sín.
„Þetta tekst aldrei, straumur-
inn er of þungur,>“ sagði Jörgen
og starði á brimgarðinn. Og það
rættist. Straumurinn var svo
þungur og ef til vill hafði eitt-
livað rekald flækst í línuna, svo
að stóliinn gekk hvorki fram eða
aftur.
Björgunarbáturinn var nú dreg
inn á hljeborða við strandaða
skipið og björgunarmennirnir
fóru um horð. Svo kom hópur
.-ijálfboðaliða að og ýttu bátnúm
úr vörimii. Árarnar gripu sjó-
inn allar samtimis og báturinn
mjakaðist hægt frá landi. Jörgen
sat á fremstu þóftunni.
Báturinn þunglamaðist varla
á móti. Hann fylti livað eftir
annað, svo að bátsverjar voru i
sjó upp að mitti, og stundum lá
nærri að honum livolfdi.
Tvívegis urðu skipverjar að
að kasta akkeri til að livíla sig.
Þeir höfðu nú barist nærri tvo
tíma við rokið og sjóinn. Nú
voru þeir komnir á borð við
strandskipið og ljetu sig reka
hægt og varlega nær því, fyrir
akkerinu og með stefnið upp i.
En akkerisfestin var ekki nógu
löng og þeir urðu að bæta við
nýrri festi.
Nú var björgunarbáturinn
kominn mjög nærri strandskip-
inu, en það lá að kalla á hlið-
inni og sífelt gekk sjórinn yfir
það. Alt í einu kom sjór, sem
virtist ætla að draga bátinn inn-
undir stórmastrið, sem riðaði
fram og til baka yfir þeim hjörg-
unarmönnúnum, sem sundur-
tættan reiðann. Ef þetta rækist i
bátinn væri dagar hans taldir.
„Höggvið á akkerisfestina!“
drundi i formanninum gegnum
allan liávaðann, og Jörgen greij)
öxi og hjó á. Honum sárnaði að
sjá alla festina liverfa í freyðandi
öldurnar, en hátnum var hjargað
og liann rak frá.
Nú varð aftur að taka til ár-
anna og nú leið enn klukkutími
þangað til báturinn var kominn
svo nærri strandskipinu, að liægt
var að reyna að kasta stóra akk-
erinu um horð í skipið. Það fjell
í lilut Jörgens að gera þetta
það var sterkur armur hans, er
kastaði stjóranum svo, að hann
fór langan hoga og lenti í „stór-
vantinum“ á strandskipinu.
Bátsmenn reyndu nú að kom-
ast nær skipinu, en það var ó-
gerningur vegna braksins, sem
var á floti kringum það. En nú
kom nýr stjóri um borð og við
hann var fest björgunarlina of-
an í bátinn í stólnum.
Ú FÓRU nokkrar alvöru-
þrungnar mínútur í hönd.
Ólgandi hafið vældi raunasöng
sinn yfir skipinu, sem engdist
sundur og saman í dauðaharátlu
sinni undan faðmlögum öldunn-
ar. Þeim í bátnum sýndist sem
skipsmennirnir liikuðu við að
hlaupa úl í freyðandi öldurnar.
Það kom fyrir, að skipsmenn á
strandskipum voru svo aðfram
konmir, að þeir gátu hvorki
tekið á móti björgunarlínu nje
höfðu magn til að stökkva fyrir
horð, svo að menn úr björgunar-
liðinu urðu að fara um horð
fyrst að hjálpa þeim.
Loks heyrðist kall ofan úr
siglunni og svartur skuggi sást
þeytast gegnum hvítt brimlöðr-
ið. Það var sá fyrsti af skip-
hrotsmönnum, sem þorði að
Iilaupa.
Björgunarmennirnir flýttu sjer
að draga línuna og bráðlega náði
Jörgen í föt skipbrotsmannsins.
A næsta augnabliki hafði hann
verið innhyrtur og lagður ofan
í hátinn. Alt og sumt, sem liann
gat sagt þeim var, að hann væri
norskur. — — —
Nú voru níu menn komnir i
björgunarbátinn og var ekki
hægt að sjá, að fleiri væri ofan-
þilja á strandskipinu.
„Hvað voruð þið margir?“
hrópaði formaðurinn.
„Tólf“, svöruðu hinir einum
rómi. „En sþipstjóranum og öðr-
um manni til skolaði fvrir horð
i hrotsjó i gær.“