Fálkinn - 05.07.1940, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
FJÖGUR í HÚSINU
SAKAMÁLASAGA EFTIR HANS SCHERFIG.
/"jÓÐAN daginn, fulltrúi! Þjer
eru'ð svei mjer snemma á
ferðinni í dag!
— Hm — snemma — rnjer
finst rjettara að segja seint. Jeg
liefi ekki farið í bólið í nótt og
nú er klukkan liálf átta. Má jeg
setjast hjerna við borðið hjá yð-
ur, monsjör Tulipe?
Jean Tulipe hafði þegar rýmt
lil fyrir manninum, sem kom inn.
Þetta var í borðstofunni á kránni
„Chez Pére Lapin“ skamt fyrir
utan smábæinn Serviers í Puy-
de-Dome- amti, en þar dvelur
Jean Tulipe nokkra mánuði á ári
hverju til þess að geta unnið í
friði. Þarna i friðsælunni í Suð-
ur-Frakklandi hefir hann samið
ýmsar bestu skáldsögur sinar, og
góðvinur hans, veitingamaðurinn
Pére Lapin, hefir lag á að dekra
við hann og sjer um, að enginn
ónáði þennan fræga gest.
Bardau fulltrúi varp öndinni.
— Þetta hefir verið mikið strit.
En nú held jeg, að maður sjái
loksins fyrir endann á því.
— Hver haldið þjer þá, að hafi
gert það? Jean Tulipe horfði for-
vitnislega á veitingamanninn.
Sjálfur hafði hann samið margar
lögreglusögur og því var ekki
nema eðlilegt, að Tulipe hefði á-
liuga á uppljóstrun glæpsins, sem
hafði verið umtalsefni allra þarna
í sveitakyrðinni undanfarið.
Fulltrúinn ljet svarið bíða
þangað til stúlkan hafði helt kaff
inu í bollana og sett diskinn með
ilmandi nýbökuðum snúðum á
borðið.
-— Það lilýtur að vera eldakon-
an- hún Bosalía gamla — jeg
hefi verið að yfirlieyra hana i
alla nótt. Og framburður hennar
er samanhangandi vefur af útúr-
dúrum og fjarstæðum. Hún liefir
beinlínis neitað að svara ýmsum
spurningunum, en jafnframt þyl-
ur hún upp langar romsur, sem
sannanlega eru eintómur upp-
spuni.
— Hefir liún meðgengið?
— Nei, ekki ennþá. En málið
er augljóst. Það er ekki um ann-
að að gera.
Jean Tulipe brosti. — Er ekki
viðurblutamikið að kveða upp
svona ákveðið álit? Grunað fólk
hagar sjer ávalt einkennilega. Sje
sá grunaði rólegur og hægur, er
sagt að hann sje óvenjulega harð-
svíraður og kaldlyndur. Ef hann
eins og eðlilegt er — verður ó-
kyiT og óðamála, er það talið
sönnun fyrir þvi, að hann sje
sekur. Neiti hann að svara — til
þess að lenda ekki í gildru, eða
vegna þess, að hann vill ekki
Ijósta upp einkamálum — þá
þykir hann sannur að sök. Og
svari hann greiðlega hinum
flóknu spurningum, sem fyrir
hann eru lagðar, er hann viss um
að lenda i gildrum lögreglu-
mannsins og verða tvísaga. —
Mjer er ómögulegt að trúa, að
þessi meinleysislega eldakona sje
morðingi.
— Nú, ekki það! Bardau full-
tiúi átti bágt með að dylja, að
honum gramdist. Hann hafði
þrælað í tuttugu tíma samfleytt,
starfað rökfast og af kappi. Og
svo sat þessi viðvaningur — þessi
söguskrifari — útsofinn og mont
inn við morgunverðinn og gerði
lítið úr árangrinum, sem liann
liafði haft upp úr öllu stritinu.
■— Þjer hafið máske aðra ráðn-
ingu á gátunni, monsjör Tulipe?
Hefir yður hugnast eitthvað i
nótt? Hefir yður kanske dreymt
eitthvað, sem gétur vísað oklcur
á sporið? Það lá við að fulltrú-
inn hreytti þessu úr sjer.
Jean Tulipe brosti góðlátlega.
— Ekki að reiðast, herra fulltrúi.
Mjer dettur ekki í lnig að finna
að verki yðar. Jeg þekki ekkert
til málsins annað en það, sem
þjer liafið sagt mjer. Jeg liefi
ekki einu sinni skoðað húsið, sem
morðið var framið i. En þótt jeg
sje ekki lögregluspæjari þá hefi
jeg einstöku sinnum tekið þátt i
uppljóstrun sakamála. Og jeg
hefi lesið málskjölin í mörg
hundruð glæpamálum á æfinni.
En um Jietta mál get jeg vitan-
lega enga hugmynd gert mjer,
fyr en jeg hefi komið á vettvang-
inn og kynt mjer aðstæðurnar.
Mætti jeg kanske koma með yð-
ur þangað, Bardau fulltrúi?
— Sjálfsagt! En jeg geri ekki
ráð fyrir, að þjer sjáið neitt, sem
yður þykir matur í þar, Þetta er
alt ofurljóst. Blátt áfram ráns-
morð. — Annars ætla jeg nú að
fara að sofa núna, monsjör Tul-
ipe. Jeg er dauðþreyttur. En síð-
degis í dag — þegar jég hefi
sofið út. — — —
TV/T ORÐIÐ, sem Jjeir voru að
^ tala um, hafði verið framið
nokkra kílómetra frá kránni.
Gömul kona — frú Montvoisin
— hafði fundist dauð í rúmi sínu
snemrna morguns. Myrt með egg-
vopni, sennilega öxi. Hún liafði
dáið samstundis og alt benti á,
að hún hefði vei'ið myrt sofandi.
Það var Marcel, sem náði í lög-
regluna. Marcell var í senn þjónn,
ekill, húsvörður og einskonar
ráðsmaður hjá frú Montvoisin.
Hafði hann verið í vist hjá
frúnni í heilan mannsaldur. Hann
var orðinn gamall þegar maður-
inn hennar dó, og það var hjer-
aðsfleygt, hve anl hann Ijet sjer
um gömlu frúna og hve hann
var henni trúr. I uppnáminu,
þegar Odetta, vinnukonan, var að
segja frá því hágrátandi, hvað
skeð hafði, var hann sá eini, sem
ekki ljet sjer bregða. Hann sím-
aði þegar til lireppstjórans, og
þegar liann kom, sagði Marcel
honum frá því, sem orðið var,
hægt og rólega og í samhengi og
svaraði hverri spurningu ofur
hlátt áfram. Hann var að vísu
cfurlítið fölur og röddin skalf
\ið og við af geðshræringunni,
en annars hafði gamli þjónninn
fult vald á sjálfum sjer og misti
ekki halds á þeim virðuleika,
sem brytum er svo eiginlegur.
Um hitt fólkið var öðru máli
að gegna. Vinnukonan Odetta,
sem var kornung, var sígrátandi
og snöktandi og gat varla sag't
tvö orð í samhengi. Jómfrú Le-
grinne, vinkona og gestur frú
Montvoisin, var svo yfirbuguð,
að bún gat varla talað. Og hún
gat ekki upplýst neitt, sem gefið
gæti lögreglunni nokkra vísbend-
ing. Það lítið, sem upp úr lienni
kom, voru almennar athugasemd-
ir um spillingu mannkynsins,
sem að hennar áliti hafði vaxið
hröðum skrefum „eftir stríðið“,
og einskonar móðguð furða yfir,
að svona gæti komið fyrir á
„heiðarlegu heimili“. Morð og
manndráp voru að hennar áliti
jiess eðlis, að þau gátu ekki kom-
ið fyrir nema meðal lágstjetl-
anna. Henni fanst gersamlega ó-
viðeigandi af frú Montvoisin að
deyja ó þennan hátt.
Og svo var það loks Rosalie,
eldakonan, sem Bardau hafði
þegar dæmt seka. Hún hafði líka
verið í vist hjá frú Montvoisin
árum saman. Af flestum var hún
talin besta sál, fremur einföld
og ef til vill nokkuð dutlungafull,
en einstaklega vinnusöm og trú
húsmóður sinni. En hátterni
hennar, jiegar lögreglan kom var
í sgnnleika einkennilegt.
— Að þetta skyldi eiga að fara
svona, kjökraði liún. — Og pen-
ingarnir! — Allir peningarnir
gömlu frúarinnar!
— Peningarnir? Hvaða pening-
ar? spurði hreppstjórinn. Hann
hafði ekki ennþá fengið ráðrúm
til að athuga, hvort frú Montvois-
in hefði verið rænd lika.
— Peningarnir, sem frú Mont-
voisin geymdi altaf hjá sjer. Hún
treysti ekki bönkunum, og það
getur maður vel skilið — ekki
betur en þeir fara með sparifje
fólks nú á dögum.
— Hvar geymdi frú Montvois-
in peningana?
— í efstu kommóðuskúffunni
— alveg við höfuðið á sjer.
Hvernig vitið þjer það?
Veit jeg? — Jeg veit það
auðvitað alls ekki. Jeg þekki ekk-
ert til einkamála frúarinnar. Æ,
hreppstjóri, jijer skuluð ekki taka
neitt mark á því, sem jeg er að
blaðra. Jeg er gamall fáráðling-
ur, sem kann ekki að lialda mjer
saman — það sagði frúin altaf.
— Það er skylda yðar, að segja
alt sem þjer vitið til þess að fá
upplýsingar í málinu, sagði
hreppstjórinn hátíðlega. Þetta var
í fyrsta skifti, sem hann sýslaði