Fálkinn - 05.07.1940, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 337
Lárjetl. Skýriny.
1 spil. 5 í spilum. 10 verkfæri. 12
töluorð. 14 ekki þessi. 15 glaSur. 17
sauinaáhöld. 19 dý. 20 áinuna. 23 í
hernum. 24 vísa. 26 féflettur, 27
rengt. 28 mynt. 30 gana. 31 þekja.
32 kall. 34 verkfæri, flt. 35 þvengir.
30 hætta. 38 jakar. 40 hreinsun. 42
í kringlum. 44 titill. 4(> sýnisliorn.
48 mannsnafn. 49 þefur. 51 angrar.
52 leyfi. 53 aulana. 55 keyra. 56
nes. 58 ílát. 59 fylkingar. 01 þjala.
03 skyldmenni. 04 ýtarlegar. 05 kon-
ungur.
Lóörjett. Skýring.
1 víggirðing. 2 angra. 3 nag. 4 í
rööinni. 0 datt. 7 eldfjall. 8 dýramál.
9 lögfræöingur. 10 aldin, þf. 11 læst.
13 nartað. 14 afhending. 15 köggla.
10 straumur. 18 skelfur. 21 ending.
22 sk.st. 25 úr biblíunni. 27 kven-
heiti. 29 saga. 31 viðurkenning. 33
hjón. 34 bardaga. 37 halda. 39 ó-
bundnar. 41 sjávar. 43 rennsli. 44.
truflun. 45 viðbragðsfljótur. 47 sjón-
hverfingarmaður. 49 sama. 50 ó-
kunnur. 53 upphefð. 54 handleggs. 57
á litinn. 00 armæðá. 02 tveir eins.
03 samstæðir í stafrófinu.
LAUSN KROSSGÁTU NR.336
Lárjett. Ráöning.
1 staup. 5 krass. 10 skaut. 12 ó-
sóma. 14 slapt. 15 óar. 17 klára. 19
nit. 20 töskuna. 23 ber. 24 óttu. 20
rakti. 27 váng. 28 amt. 30 Rut. 31
liatti. 32 agta. 34 raga. 30 rukka. 37
mannúð. 38 sterkt. 41 skit. 43 Trína.
44. ata. 4(i angar. 48 raða. 49 klauf.
51 Neró. 52 uns. 53 orusta. 55 ría.
50 malar. 58 rit. 59 auðar. 61 rukka.
63 efnir. 64 autt. 05 ögnin.
' - i :
I
Lóðrjett. RáÖning.
1 skattagreiðslur. 2 táp. 3 autt. 4
ut, 0 ró. 7 aska. 8 sól. 9 smábátaút-
gerðin. 1 slit. 11 Bakkus. 13 Arent.
14 snót. 15 ósar. 10 rutt. 18 argir.
21 ör. 22 ni. 25 umturna. 27 vagn-
inn. 29 takka. 31 banka. 33 RKT. 34
ras. 35 ostrum. 39 tranar. 40 blasir.
42 króar. 44 alur. 45 autt. 47 ariar.
49 kr. 50 fa. 53 orku. 54 nafn. 57
aka. 60 uni. 62 at. 63 eg.
spurði hann. „Jeg hef mínar hugmyndir um
lilutina og vil fara eftir þeim. Eftir nokkra
hríð lítur þetta kanske alt öðruvísi út fyrir
mjer. Þá býð jeg yður að horða með mjer
á Ritz og þá get jeg veitt yður eins vel og
jeg vil og vert er.“
„Það væri indælt,“ svaraði hún. „En jeg
vil gjarnan vera veitandinn. Jeg skal ekki
þröngva yður til að borða með mjer í kvöld.
Við liittumst í setustofunni á eftir.“
Klukkan níu slapp hún frá aðdáendahóp
sinum, þvi herrarnir höfðu að vanda þyrpst
um hana eftir máltíðina. Roger þótti vænt
um að sjá, að hún hafði klætt sig svo óbrot-
ig og kostur var á. Hún var í einföldum
svörtum kjól úr einhverju efni, sem liktist
flaueli og bar hatt úr sama efni. Einasti
skartgripurinn, sem hún har, var demants-
næla. Hún rjetti honum tösku sína og kiki.
„Þá leggjum við af stað,“ sagði hún glað-
lega. „Það er auðvitað fjöldamargt, sem
þjer verðið að gera fvrir mig. En yður er
sjálfsagt ekki illa við það? Það verður að
bera mig niður stigann. Þessvegna vill hr.
Luke aldrei fara út með mjer.“
„Ef jeg væri ungur Golíat eins og hr.
Ferrison,“ sagði Luke. „Þá vildi jeg í engu
fremur sýna krafta mína.“
Þau fylgdust að út forstofuna. Þernan
beið þar og gaf honum ýmis góð ráð. Siðan
bar hann ungfrúna niður stigann eins og
liann væri með barn í fanginu og lagði hana
síðan inn í bifreiðina. Hún hallaði sjer aftur
í annað hornið með sæld og velliðan.
„Þjer lialdið á mjer eins og jeg væri fis,“
sagði hún hlæjandi.
„Þjer eruð heldur ekki þyngri en svo.“
„Samt hefi jeg þekt menn, sem voru eins
sterkir og þjer, en voru samt lafmóðir þeg-
ar þeir settu mig niður. María,“ sagði hún
við þernuna. „Þjer skuluð sitja fram í hjá
George, til kvikmyndahússins. Svo getið þjer
farið til systur yðar, en verðið að vera komn-
ar aftur klukkan tólf.“
„Já, ungfrú.“
Hún hjelt um hönd hans alla leiðina. Hon-
um fanst fingur liennar eins og sóttheitir.
„Þjer megið ekki halda, að jeg sje ósjálf-
bjarga aumingi, þótt jeg þurfi svona mikla
umhyggju. Það er jeg alls ekki. Fætur mínir
eru ekki hið minsta vanskapaðir. Lömunin
stafar eingöngu af slysi. Nokkrum sinnum
hef jeg verið að því komin að geta gengið
óstudd. Læknir nokkur í Wien sendir hing-
að nuddkonu í næsta mánuði og hann og
minn læknir gera sjer góðar vonir.“
„Jeg vona að þær rætist,“ sagði hann.
„Jeg er sannfærður um, að þjer náið aftur
fiíllri heilsu.
„Jeg vona það,“ sagði hún. „Og jeg ber
ekki margar fleiri óskir í brjósti. Jeg vil
gjarnan lifa eins og aðrar konur. Ef jeg
gifti mig, vonast jeg eftir að búa i Ítalíu.
Jeg þarf hlýrra og þurrara loftslag. Þá
mundi mjer alveg batna.“
„Er það mjög nærgöngult að spyrja,
hversvegna i ósköpunum þjer húið í Palace
Crescent?“
Hún svaraði ekki strax.
„Jeg liefi þekt frú Dewar alla mína ævi.
Hún hefir orðið að liera mikið mótlæti. Jeg
held það hjálpi lienni dálítið, að jeg bý hjá
henni. Hún gerir margt fyrir mig — það er
reyndar ekki af eintómri fórnfýsi. Herbergi
mín eru mjög vistleg. Lítið á þau einhvern-
tíma þegar þjer liafið tíma til. Er yður nokk-
uð ver við að lialda á töskunni minni, þegar
við komum í leikhúsið? Þar finnið þjer alla
þá smápeninga, sem þarf til smáútgjalda.
Segið mjer, hr. Ferrison,“ sagði hún og skifti
all i einu um umræðuefni. „Eruð þjer trú-
lofaður, gil'tur, eða bundinn á nokkurn
liátt?“
Hann lnisti liöfuðið.
„Jeg liefi ekld liaft mikinn tíma til að
Jiugsa um slíkt,“ sagði hann. „Saga fjöl-
skyldu minnar er ekki sjerstaklega skemti-
leg. Faðir minn var húsgagnasali í Midlands,
en stríðið og kreppan eyðilögðu verslunina.
Við krakkarnir urðum að bjarga okkur eins
og best gekk. Jeg fór til Kanada, var þar í
tvö ár og hafði varla til hnífs og skeiðar. Þá
fór jeg aftur heim og' settist að hjer i London
að freista gæfunnar, en gengur ekkert sjer-
lega vel enn. Bróðir minn er í Indlandi og
líður vel. Systir mín er gift ríkum manni,
og hugsar mest um manninn og börnin og
jeg sje hana sjaldan. Svona gengur það.“
„Þjer eruð þá einn vðar liðs ?“
„Algerlega. Og vonast eftir að verða það.
Stundum dettur mjer í hug að fara aftur til
Kanada. Þar er þó liægt að lifa eins og
maður.“
Hún þrýsti liönd lians.
„Það megið þjer ekki gera. Þjer verðið
að vera kyr, heyrið þjer það! .Teg lofa engu,
jeg verð fljótt leið á fólki. En jeg er ekki
eins og annað lamað fólk. Jeg elska kraft.
Hugsa sjer hvernig þjer báruð mig! En best
er að tala ekki um það,“ og hún hló við.
„Jeg liræði vður kanske. Þjer eruð hræddur,
er ekki sVo?“
„Jeg er óvanur því að umgangast kven-
fólk og þekki lítið til þessara svokölluðu
samkvæmisbragða, ef það er það, sem þjer
eigið við.“
„Hvernig datt yður eiginlega í lntg að
taka leigt í Palace Crescent?“ spurði hún
stuttlega.
„Eftir auglýsingu i Weekly Despatsch,“
svaraði hann. „Gjarnan hefði jeg viljað hafa
lierbergi, án þess að matur fylgdi, en bæði
er það dýrara, og svo fær maður nóg að
horða í svona matsöluhúsi,“ hætti hann við
kíminn.
,Mig furðar hara á, að þjer skylduð velja
Palace Crescent. Jeg skal biðja frú Dewar,
að gera sjerstaklega vel við vður.“
„Nei, í guðanna bænum ekki,“ mótmælti
hann. „Með tilliti til verðsins er jeg vel á-
nægðttr. Svona vel hefir mjer ekki liðið í
marga mánuði.“
„Vitið þjer, að þjer eruð laglegur?“ spurði
lnin skyndilega.
„Nei, hættið nú alveg,“ sagði hann. „Hend-
ur mínar eru harðar og siggaðar, og' jeg' er
þur og dökkur á hörund eftir allan hitann
og sólskinið.“
„Já, en liendur yðar eru karhnanns hend-
ur,“ tók hún fram í. „Mjer líst vel á magurt
og skarplegt andlit yðar. Vilduð þjer, að jeg
vrði ástfangin af yður, Ferrison?“
„Það mundi yður ekki auðnast, þótt þjer
reynduð.“